Το Σάββατο, 17 Ιουνίου, λίγες ώρες πριν το ιστορικό Skra-Funk πάρτυ, ένα διαδικτυακό άρθρο δημοφιλούς ελληνικής εφημερίδας μου κέντρισε το ενδιαφέρον: ο τίτλος “ιδρύεται το πρώτο διαστημικό έθνος” μου εντυπώθηκε ως πομπώδες clickbait, όμως μία έρευνα λίγων λεπτών, έδειξε πως ήταν πέρα για πέρα αληθινό, με το θέμα να έχει κάλυψη και στα μεγαλύτερα ξένα ειδησεογραφικά σάιτ. Η Asgardia λοιπόν, ένα έθνος το οποίο, κατά τα λεγόμενά του τουλάχιστον, αριθμούσε ήδη 200 χιλιάδες πολίτες από 200 χώρες εκείνη τη στιγμή, φαινόταν serious business: Μάλιστα, εκείνες τις μέρες διεξήγαγε εκλογές, και δεχόταν ακόμη αιτήσεις για να επιτρέψει να γίνει κάποιος πολίτης της (άσχετα εάν η διορία για τις δεύτερες έληγε την Κυριακή και χάσαμε την ευκαιρία μας, προτιμώντας τις groovy μπασογραμμές από τα διαστημικά synths). Παρ΄όλα αυτά, μελετήσαμε την περίπτωση της, για όσους από εσάς ιντριγκάρει η ιδέα να γίνετε πολίτες του Διαστήματος στο απώτερο μέλλον.
Ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα, ο 21ος πρώτος αιώνας είναι μία εποχή ενθουσιασμού με την επέκταση των ανθρώπινων ορίων μέσω της τεχνολογίας, είτε μιλάμε για την αποίκηση του διαστήματος, είτε στο βιολογικό επίπεδο μέσω των διαφόρων παρακλαδιών του human enhancement ή των ακόμη πιο τραβηγμένων θεωριών που ελπίζουν στην ψηφιοποίηση της ανθρώπινης υπόστασης (οι οποίες με τη σειρά τους βασίζονται στον οπτιμιστικό παραλληλισμό μεταξύ του εγκεφάλου και του υπολογιστή). Προχωρημένες ιδέες που μάζευαν σκόνη στα ράφια των βιβλιοπωλείων παρουσιάστηκαν σε εκατομμύρια κόσμο μέσω της άνθησης του ανεξάρτητου sci-fi κινηματογράφου, συνήθως με μία θετικότερη διάθεση, που άρχισε να ξεκολλάει κάπως από τα dystopian κλισέ (Her, Ex Machina, Transcendence) ενώ το υποείδος της διαστημικής εξερεύνησης (Interstellar, The Martian, Gravity) παρουσίασε τρομερή mainstream επιτυχία, όπως και αντίστοιχα στα games η τεχνολογία του procedural generation μας έδωσε την ευκαιρία να βιώσουμε από πρώτο χέρι ένα αχανές, ατελείωτο σύμπαν (No Man’s Sky, Star Citizen).
Παράλληλα, είχαμε την ανακοίνωση των πρώτων “πραγματικών” προσπαθειών προς κατευθύνσεις που μόνο φανταστικές μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως πρόσφατα, είτε ήταν απλά ανακοίνωση ελπιδοφόρων προθέσεων, είτε αμφίβολης σοβαρότητας δηλώσεις τις οποίες ακούγαμε εντυπωσιασμένοι στα δελτία ειδήσεων, για να εξαφανιστούν μυστηριωδώς στη συνέχεια (“Ρώσος μεγιστάνας δηλώνει ότι θα έχει πετύχει την αθανασία μέχρι το 2020 ψηφιοποιώντας τον εγκεφάλο του”, “AI πέρασε το Turing τεστ, έρχεται η Singularity την επόμενη Τρίτη μετά το ματς του Τσάμπιονς Λιγκ”) είτε οπωσδήποτε υπαρκτές προσπάθειες όπως το Mars One, η γνωστή φιλόδοξη, πλην αμφιλεγόμενη αποστολή που στοχεύει στο να αφήσει τους πρώτους ανθρώπους εποίκους στον Άρη σε μερικά χρόνια, σε μία ηρωική αυτοθυσία στο πνεύμα των αυθεντικών πρωτοπόρων (χωρίς χρυσό και γενοκτονίες, αλλά με ριάλιτυ τιβί, 2031 έχουμε). Γενικότερα, οι πρώιμες αυτές “υπερβατικές” προσπάθειες ισορροπούν ανάμεσα στον τραβηγμένο από τα μαλλιά οπτιμισμό και το εντελώς ακατόρθωτο, επιβάλλοντας το κράτημα μικρού καλαθιού. Θα μπορέσει άραγε η Asgardia να εκπληρώσει τις προσδοκίες μας;
Αρχίζοντας την έρευνα από τρίτες πηγές, ανακαλύπτουμε καταρχήν ότι η Asgardia είναι μία “πρόταση για έθνος”, παρά κάτι το ήδη θεσμοθετημένο. Αυτή η πρόταση ανακοινώθηκε δημοσίως λοιπόν από τον Igor Ashurbeyli, στις 12 Οκτωβρίου του 2016. Αν το όνομα σας έφερε ξανά τις λέξεις “Ρώσος μεγιστάνας” στο μυαλό, είστε αρκετά κοντά, διότι έχουμε να κάνουμε με έναν Αζερμπαϊστανής καταγωγής Ρώσο τεχνοκράτη, ο οποίος επιπρόσθετα από τις βασικές ενασχολήσεις του με ceo-ιλίκια σε εταιρείες πετρελαίων, είναι ένας μηχανικός ο οποίος έχει υπηρετήσει σε αστερόλαγνους οργανισμούς με ενδεικτικούς τίτλους όπως “Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβούλιου της Μη Κυβερνητικής, Μη Κερδοσκοπικής Κοινωνίας Ειδικών στην Άμυνα απέναντι σε Διαστημικές Απειλές” (φανς των ακρωνύμιων των Μικρών Εξερευνητών ενωθείτε)
ενώ το 2013 ίδρυσε το “Aerospace International Research Center” στη Βιέννη, το οποίο εκδίδει το περιοδικό ROOM το οποίο λίγο πολύ από τι φαίνεται μεταφέρει την ατζέντα του στον κόσμο. Με τέτοια credentials λοιπόν, όσο και μία αναγνώριση που του έφεραν βραβεία από το ρωσικό κράτος και την Unesco για τη δουλειά του, είναι ίσως αναμενόμενο o Ashurbeyli να θεωρηθεί ο αντίστοιχος φτωχός συγγενής του Elon Musk των πρώην σοβιετικών χωρών, ένα άτομο (σχεδόν πάντα λευκός άντρας) το οποίο θα προσωποποιήσει σαν μοντέρνος Υπεράνθρωπος της εποχής της πληροφορίας, ένα είδος Εκλεκτού ή Σωτήρα, τις ελπίδες για την υπέρβαση των προβλημάτων της ανθρωπότητας αντί για τη λύση των πεζών επίγειων πλευρών τους.
Αυτή η προσωποπαγής δομή επιβεβαιώνεται μπαίνοντας στο σάιτ του ίδιου του γουόναμπι έθνους, καθώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία σελίδα που ονομάζεται “Σύνταγμα του Βασιλείου (!) της Asgardia”. Όπως το ακούσατε, η Asgardia είναι μία μοναρχία (δε χρειάζεται να ρωτήσουμε ποιος είναι ο βασιλιάς) με στόχο να προχωρήσει προς το δημοκρατικό πολίτευμα μέσα στο 2017, κάτι που είναι ίσως σε ένα βαθμό κατανοητό αν σκεφτούμε ότι ο Ashurbeyli είναι ο βασικός χρηματοδότης του πρότζεκτ και του πρώτου κοστοβόρου εγχειρήματος του, το οποίο είναι η εκτόξευση ενός δορυφόρου ο οποίος θα εμπεριέχει τα ψηφιακά δεδομένα (200kb) όλων αυτών που έχει δεχτεί μέχρι τώρα στην αγκαλιά της ως πολίτες. Και τι, σας ακούω σχεδόν να σκέφτεστε, κάνεις όλη αυτή τη φασαρία ρε φίλε για να στείλoυμε το ένα έβδομο ενός φλόπι ντισκ να κόβει βόλτες γύρω από τη γη για μερικά χρόνια, μέχρι να πέσει άδοξα καιγόμενο στην ατμόσφαιρα; Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο να εξηγήσει.
“Your names and data will forever stay in the memory of the new space humanity, as they will be reinstalled on every following Asgardia satellite, orbital satellite constellations, on the Moon, and anywhere in the Universe – wherever Asgardia will be”
H υπόσχεση της αιωνιότητας είναι ένας από τις βασικούς κόμβους πάνω από τους οποίους χτίζονται οι υπερβατικές ιδεολογίες. Η ανθρωπότητα της μεταμοντέρνας εποχής δεν έχει χάσει μόνο την υπαρξιακή παρηγοριά της θρησκευτικής σκέψης, αλλά και και τον Ένα και Μοναδικό, Σημαντικό Στόχο που προσέφεραν τα μεγάλα κοινωνικά αφηγήματα όπως ο κομμουνισμός και ο εθνικισμός. Αν δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο σημείο προς το οποίο βαδίζουμε ως Ανθρωπότητα, τι οποιδήποτε άλλο νόημα υπάρχει πέρα από το να ζούμε απλώς όσο πιο καλά μπορούμε και μετά τέλος?
Εκτός κι αν η λύση είναι να μην αποδεχτούμε το θάνατο, τη λήθη, την παρακμή. Εκτός και αν βάλουμε στόχο να πάμε κόντρα στους “νόμους της φύσης”, το σκληρό Δημιουργό, μέχρι τελευταίας ρανίδας της δύναμης μας. Να μην αφήσουμε ποτέ την συνείδηση μας (ή το έργο της τουλάχιστον) να πεθάνει, έστω και αν είναι 200 ψωρο-kb σε κομμάτια μετάλλου που αιωρούνται και ανανεώνονται αέναα χωρίς κάποιο προφανή λόγο. Να βγούμε έξω από τη γη, το γαλαξία, να φτάσουμε στις άκρες (ή το κέντρο) του σύμπαντος, να χτυπήσουμε την πόρτα του Θεού και να τον ρωτήσουμε γιατί συμβαίνουν όλα, ή να ανοίξει τουλάχιστον το ζωγραφισμένο ντεκόρ που χωρίζει τον Τρούμαν από τον πραγματικό κόσμο, αν δε θέλει να μας εξηγήσει.
Φυσικά, δεν είναι μόνο τόσο μινιμαλιστικά και φιλοσοφικά τα κίνητρα πίσω από τους δημιουργούς της Asgardia, αντίθετα οι υπόλοιπες θεωρητικές επιδιώξεις τους θυμίζουν κάτι από concept art ταινίας υψηλού προϋπολογισμού. Ενώ λοιπόν το Mars One, η SpaceX του Elon Musk και η NASA προσανατολίζονται στον Άρη για το επόμενο μεγάλο βήμα, οι Aσγκαρντιανοί υπόσχονται εν τέλει να δημιουργήσουν ένα διαστημικό σταθμό, για την μετάβαση των πολιτών τους από τη Γη προς το ανεξερεύνητο. Όχι μόνο: επίσης και βάσεις στο φεγγάρι και ασπίδες που θα προστατεύουν τη Γη από αστεροειδείς, ηλιακές καταιγίδες και λοιπούς κινδύνους (τα space invaders που λέγαμε). Μέχρι τότε όμως και πέρα από τα τυράκια αυτά που δε παίζει να τα έχει πάρει και κανένας πέρα από τους γραφίστες τους σοβαρά, το κέντρο του ενδιαφέροντος βρίσκεται στην νομική, φιλοσοφική και ιδεολογική υπόσταση του “έθνους” το οποίο οραματίζονται.
Ας ξεκινήσουμε με το ότι το σάιτ της ξεκαθαρίζει πως η Ασγκαρντιανή υποκοότητα δεν αντικαθιστά αυτήν που έχει ο πολίτης ενός οποιοδήποτε γήινου κράτους, ούτε μετράει ως διπλή, αλλά είναι ένα “ειδικό” είδος υπηκοότητας, υπονοώντας ότι πολίτης της γης και πολίτης του διαστήματος αποτελούν έννοιες που βρίσκονται σε διαφορετικές διαστάσεις, και μπορούν επομένως να συνυπάρξουν. Βολικό, αν και απογοητευτικό για όσους θα ήθελαν να ξεφορτωθούν το ελληνικό διαβατήριο τους, προς χάριν ενός που φαίνεται σαφέστατα πιο σάι φάι.
Γιατί όμως να θέλει να είναι κάποιος πολίτης ενός νέου “έθνους” για να πάει στο διάστημα, αντί απλά να επενδύσει σε μία οποιαδήποτε εταιρία που χρηματοδοτεί τέτοιες προσπάθειες? Στο σάιτ τονίζεται η ανάγκη της δημιουργίας μίας νέας νομικής πλατφόρμας για την εξερεύνηση του διαστήματος, μία που θα “εξασφαλίζει την ειρήνη, αφήνοντας πίσω τις παλιές γήινες διαμάχες”, θέλοντας να δημιουργήσει μία “αποστρατικοποιημένη και ελεύθερη βάση γνώσης στο διάστημα”, η οποία θα είναι προς όφελος όλων των γήινων, ανεξαρτήτως καταγωγής ή οικονομικής δύναμης. Αναφέρεται ότι οι (υπαρκτές) 20 χώρες που έχουν ήδη αποκτήσει πρόσβαση στην “κούρσα” του διαστήματος, έχουν ήδη σχέδια που αφορούν την εκμετάλλευση (εξόρυξη μετάλλων, κλπ) διαστημικής περιουσίας όπως αστεροειδών, σε ένα πλαίσιο το οποίο προφανώς θα είναι ιδιοκτησιακό και μονοπωλιακό.
Είναι όντως γνωστό πως το ποσοστό των γήινων μετάλλων που είναι χρησιμοποιήσιμο βιομηχανικά μειώνεται χρόνο με το χρόνο, με κάποια σπάνια μέταλλα να είναι υπαρκτό ενδεχόμενο να εξαντληθούν μέσα στα επόμενα 20-30 χρόνια. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, η εξόρυξη από αστεροειδείς θα μετουσιωθεί από τον πιο μονότονο (αλλά κουλ!) τρόπο να βγάλεις χρήμα στο Eve Online, σε μία παγκόσμια αναγκαιότητα, και o διαχωρισμός μεταξύ των χωρών που διαθέτουν διαστημική παρουσία και αυτών που δεν έχουν, είναι όντως λογικότατο να οξύνει ακόμη περισσότερο τις αντιθέσεις μεταξύ ανεπτυγμένου και αναπτυσσόμενου κόσμου.
Εκ πρώτης όψεως λοιπόν, φαίνεται να υπάρχει μία ιδεαλιστική και προοδευτική ραχοκοκαλιά στο όραμα του Ashurbeyli για το μέλλον της ανθρωπότητας, και ενώ η πρώτη αυτή ιδιότητα είναι αναμενόμενο χαρακτηριστικό τέτοιων εγχειρημάτων, η δεύτερη όχι απαραίτητα. Στο άρθρο της για το Jacobin, “Reactionaries in Space” η Eileen Jones κάνει μία διαφωτιστική σύνδεση μεταξύ του παρορμητισμού της διαστημικής εξερεύνησης και του αμερικάνικου ματσό καπιταλισμού με ιμπεριαλιστικές τάσεις, του απόγονου και πιστού φρουρού του συντηρητισμού, υποδεικνύοντας μία σχέση που τέμνει παράπλευρα, αισθητικά και ιδεολογικά το sci-fi κίνημα, δίπλα στις ελιτίστικες και προνομιούχες καταβολές των τεχνοκρατικών φαντασιώσεων του τρανσουμανισμού, πηγές έμπνευσης οι ίδιες για δυστοπικές προειδοποιήσεις με τη σειρά τους. Ή ας θυμηθούμε απλά την τοξικότητα, τον αποχωρητισμό, το μισογυνισμό, την ομοφοβία της νερντ κουλτούρας, η οποία ιστορικώς θρέφει όλα τα προηγούμενα. Μπορεί η Asgardia να ξεφύγει από αυτό το πολύ γήινο, all too human πεπρωμένο των καταβολών της?
Επιστρέφοντας πίσω στο σάιτ, η αρχική σελίδα διαθέτει έναν πολύ ενδιαφέρων παγκόσμιο χάρτη, ο οποίος αναγράφει “δημογραφικές” πληροφορίες του έθνους, όπως ο αριθμός των εγγεγραμμένων άνα χώρα και πόλη, ο οποίος μπορεί να μας χρησιμέψει για διάφορες κοινωνιολογικές παρατηρήσεις. Το πρώτο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό είναι πως οι Τούρκοι ηγούνται με 40 χιλιάδες Ασγκαρντιανούς, πάνω ακόμα και από Αμερική, Κίνα και Ρωσία, ενώ βλέπουμε και το διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό των 1753 Ελλήνων τη στιγμή της γραφής του άρθρου. Όμως, το πραγματικά ενδιαφέρον είναι πως εάν κάποιος κλικάρει σε μία πόλη, αναγράφεται και η ισορροπία μεταξύ των δύο φύλων των εγγεγραμμένων, η οποία δε θα αργήσει να παρατηρήσει κανείς ότι γέρνει σε ποσοστό που κυμαίνεται σταθερά μεταξύ του 80 και 90 τις εκατό ανά πόλη, προς το αντρικό.
Το ποσοστό αυτό, μας δείχνει τόσο την αδυναμία της Asgardia να απαγκιστρωθεί από τους περιορισμούς της προαναφερθείσας υποκουλτούρας, όσο και ένα καλό hint της αμφιλεγόμενης σύνδεσης της τελευταίας με την πραγματικότητα. Σε ένα sci-fi convention, σε ένα think tank ακαδημαϊκού επιπέδου, η στην ομάδα του προαστείου που μαζεύεται σε μία υπόγα για να παίξει space rpgs, δύσκολο να ενοχλήσει έναν άντρα εάν παρευρίσκονται λιγότερο από 10% γυναίκες (ή και καθόλου), ειδικά αν του δίνει την ευκαιρία να επιβεβαιώσει μία κοσμοαντίληψη που θεωρεί ότι κάτι τέτοιο είναι λογικό και αναμενόμενο. Τι θα γινόταν όμως εάν του έλεγες, πάμε τώρα εμείς οι πεφωτισμένοι εδώ πέρα, να δημιουργήσουμε τον νέο κόσμο? Όπως και με τα κολεκτιβιστικά πειράματα των ’60 και των 70’ς, η απομόνωση φέρνει στην επιφάνεια όλες τις αντιθέσεις, τις ιδεοληψίες, τα κοψοραψίματα κάτω από το χαλί. Με λίγα λόγια, αυτά που λένε οι σωτήρες τεχνοκράτες λευκοί άντρες βγάζουν νόημα σαφώς, όσο υπάρχει μία γυναίκα στη κουζίνα να τους περιμένει, όσο τα γραφήματα της λογαριθμικής τεχνολογικής ανάπτυξης ξεχνάνε τα εκατοντάδες εκατομμύρια των κατατρεγμένων του καπιταλισμού, όσο σκούρα μακρινά χέρια κάνουν την αόρατη δουλειά, και ο τραπεζικός λογαριασμός του μπαμπά χρηματοδοτεί το αρχικό κεφάλαιο του επόμενου μεγάλου corporate success story.
Φυσικά, υπάρχουν και άλλα προβληματικά σημεία. Ενώ το πολίτευμα είναι (βασιλευόμενη, ξανά, να το συνηθίσουμε) δημοκρατία, αναφέρεται στο Σύνταγμα πως στην Asgardia το πλάνο είναι να μην υπάρχουν πολιτικά κόμματα, ως άμεση συνέπεια προφανώς του ιδανικού της αποφυγής των “γήινων συγκρούσεων” που μας ταλανίζουν από την αρχαιότητα. Πόσο εύκολο είναι όμως να πραγματοποιήσεις μία μετάβαση σε μία μετα-πολιτική πραγματικότητα, μόνο και μόνο επειδή έχεις την καλή θέληση να δεχτείς όλους τους υποψηφίους χωρίς καμία διάκριση (όντως, δεν υπάρχει άλλη απαίτηση πέρα από το να είσαι άνω των 18 χρονών και να αποδεχτείς το Σύνταγμα της Asgardia, και κυρίως καμία οικονομική, αφού το πρότζεκτ χρηματοδοτείται εξ΄ολοκλήρου από τον Ashurbeyli, ενώ υπάρχει και διάταγμα περί απαγόρευσης του ρατσισμού και άλλων διακρίσεων) υποστηρίζοντας ουσιαστικά πως στην Asgardia αναγεννώνται εκ του μηδενός, ως ίσοι? Φυσικά, αντίθετα από την αμεσοδημοκρατική εντύπωση που θέλει να μεταδώσει, η φόρμα αυτή υποδηλώνει μία μονο-ιδεολογική αυτοκρατορία του Ashurbeyli: όταν δεν υπάρχουνε πια πλευρές και ιδεολογίες, υπάρχει πλέον μόνο μία.
Αυτό το συμπέρασμα το συμμερίστηκαν μάλλον και άλλοι, καθώς η Asgardia βρίσκεται αυτή τη στιγμή εν μέσω πολιτικής κρίσης. Το σύνταγμα θα έπρεπε να έχει ψηφιστεί από την πλειονότητα των μελών της ήδη από τα τέλη Ιουνίου, έτσι ώστε να νομιμοποιηθεί η πρώτη κυβέρνηση (με μοναδικό υποψήφιο κεφάλι φυσικά τον Ιγκόρ της καρδιάς μας). το οποίο μόνο κάτι λιγότεροι από 80 από τους 273 χιλιάδες έχουν κάνει αυτή τη στιγμή, με συνέπεια η εκλογική περίοδος να έχει επιμυκηνθεί για αόριστο χρονικό διάστημα (ή μάλλον, μέχρι να βρεθούνε με το στανιό αρκετοί). Στο facebook της Asgardia, σε κάθε ποστ απαντάνε δεκάδες απογοητευμένοι πολίτες, οι οποίοι διαμαρτύρονται για την ασάφεια των περισσοτέρων διαταγμάτων, την προφανής αντίθεση της Μοναρχίας στον τίτλο και της επερχόμενης δημοκρατίας που υπόσχεται το Σύνταγμα, και της πάταξης των διαφωνούντων στους εσωτερικούς τους κύκλους.
Μπαίνοντας τελικώς στα άδυτα του συντάγματος, δεν αργεί κάποιος να συνειδητοποιήσει ότι ο τίτλος του βασιλιά (με το πιο πιασάρικο ‘Head of Nation’) δεν είναι απλά μία εναλλακτική έκδοση του πρωθυπουργού, όπως δίνεται αρχικά η εντύπωση, αλλά οι εξουσίες του προσομοιάζουν πραγματικά αυτές ενός Βασιλιά σε μία Συνταγματική Μοναρχία, έστω κι αν η θητεία του κρατάει 5 χρόνια. Μερικές από αυτές είναι να διαλύσει την κυβέρνηση, να βάζει βέτο σε πολιτικούς υποψήφιους, να υπογράφει προσωπικά Διατάγματα τα οποία ισούνται με νόμο, ενώ μπορεί και να προτείνει τον επόμενο υποψήφιο για τη θέση, ο οποίος αναφέρεται ρητά ότι επιτρέπεται να είναι απόγονός του (!) απέναντι σε έναν που θα προταθεί από τη Βουλή και έναν από ένα σώμα που λέγεται Supreme Space Council (του οποίου τα μέλη διορίζει φυσικά αυτός).
Με λίγα λόγια, δεν είναι και κρυφό καμάρι η επιθυμία του Ashurbeyli να διατηρήσει την απόλυτη εξουσία πάνω στο δημιούργημα του ωσάν ένας μεσαιωνικός δυνάστης, κόβοντας και ράβοντας τις υποσχέσεις του όπως τον βολεύουν, με τα δημοκρατικά στοιχεία να υποστηρίζονται περισσότερο από τις ατακαδόρικες διακυρήξεις του, παρά από κάτι απτό. Το αποτέλεσμα είναι ότι η εμπιστοσύνη στο πρότζεκτ έχει χαθεί σχεδόν ολοκληρωτικά, με κατηγορίες περί scam ή περί προσπάθειας εγκαθίδρυσης δικτατορίας να πέφτουν στα social media, ενώ αρχίζει να επικρατεί μία τρολίστικη ατμόσφαιρα με εσωτερικά αστεία και memes. Με την εκτόξευση του δορυφόρου να έχει προγραμματιστεί για τον Σεπτέμβριο και την αποδοχή του συντάγματος να πρέπει να έχει προηγηθεί, ενώ υποτίθεται ότι του χρόνου κιόλας θα ζητηθεί η επίσημη αναγνώριση του έθνους από τα Ηνωμένα Έθνη, το μέλλον για το wannabe έθνος φαίνεται να είναι σε κρίσιμη καμπή.
Τελικώς, η πρωταρχική χρήσιμη λειτουργία όσων εγχειρημάτων βάζουν σκοπό να ξεπεράσουν την τωρινή τάξη πραγμάτων με ένα τολμηρό, υπερβατικό άλμα, είναι να αναδυκνείουν τις εσωτερικές αντιθέσεις που βρίσκονται στον πυρήνα του ίδιου του οπτιμισμού τους. Πώς είναι δυνατόν ένας μεγιστάνας να δωρίσει στην ανθρωπότητα το μέλλον, αλλά και να τους αφήσει ταυτόχρονα να κρατήσουν τον έλεγχο του? Πώς είναι δυνατόν να αποδεχθεί μία κοινότητα ένα νέο πλαίσιο που έχει υποτίθεται σκοπό να την απελευθερώσει, όταν δεν είναι προϊόν συνδιαμόρφωσης μέσα στους κόλπους της? Το να ξεπεραστούν καταπιεστικές σχέσεις τάξης, φυλής και φύλου υπό την ηγεσία και καλή θέληση μιας προνομιούχας τεχνοκρατικής ελίτ, που το μόνο που γνωρίζει και εμπιστεύεται είναι από θετικές επιστήμες?
Προσπαθώντας να απαντήσουμε αυτά τα ερωτήματα, απομακρυνόμαστε από τα άλματα με μπόλικο φαντασιακό περιεχόμενο, και γυρίζουμε αναγκαστικά πάλι πίσω στα μικρά, πεζά, διαδοχικά βήματα της κοινωνικής πραγματικότητας. Συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα ότι ο πρωταρχικός σκοπός της σολιψιστικής κουλτούρας που είναι εμμονική με τα πρώτα, δεν είναι μάλλον το να διαλογιστεί και να προετοιμάσει το επόμενο βήμα της ανθρωπότητας, αλλά το να αποδράσει από την ήδη υπάρχουσα. Άλλο fiction, άλλο escapism. Άλλο το να κοιτάζεις τα άστρα, άλλο το να κάνεις σχέδια και μπάτζετ για να νομίζεις στο μυαλό σου ότι θα πατήσεις τα επόμενα χρόνια, εν μέσω παγκόσμιας αύξησης των οικονομικών αντιθέσεων, μετακίνησης πληθυσμών, πόλωσης πολιτικής και πολιτιστικής.
Kαθώς σιγά σιγά το πέπλο σηκώνεται και ο εμπλεκόμενος κόσμος βλέπει την Asgardia για την ανώριμη στα όρια της παρωδίας προσπάθεια που κατά βάθος περιμέναμε να είναι, το ενδιαφέρον είναι ότι στο φόρουμ ξεκινάνε συζητήσεις για το πώς θα μπορούσε να γίνει μία πετυχημένη Asgardia. Αναλύονται τα προβληματικά σημεία του συντάγματος, αμφισβητείται ο τεχνοκρατισμός σαν ιδεολογία, αναζητούνται τρόποι για να λειτουργήσουν δημοκρατικές, αυτο-οργανωμένες διαδικασίες. Το όνειρο δε πεθαίνει. Και πολύ καλά κάνει, εάν είναι ένα όνειρο κοινωνικό και απαγκιστρωμένο από την τοξική ιδεολογία των διαφόρων Elon Musks, διότι η έμπνευση από κάτι που μας ανοίγει εντελώς νέους ορίζοντες στους καιρούς μας, είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Η αξία άλλωστε των πρώτων προσπαθειών βρίσκεται στην αποτυχία τους. Κι ας μη προλάβουμε να δούμε εμείς με τα μάτια μας τη Γη από μακριά.
Όπως είπε και το 1610, ο αστρονόμος Τζοχάνες Κέπλερ σε ένα γράμμα προς τον Γαλιλαίο,
“Let us create vessels and sails adjusted to the heavenly ether, and there will be plenty of people unafraid of the empty wastes. In the meantime, we shall prepare, for the brave sky-travellers, maps of the celestial bodies”.
Social Links: