Ο Σείριος στην Εθνική Οδό ως Μουσείο της Σημιτικής Ελλάδας

Φωτογραφίες: Νίκος Σταματίνης, Δημήτρης Τσαλκάνης

Η επιστροφή από καλοκαιρινές διακοπές, ακόμα κι αν έπονται κι άλλες σε λίγες μέρες, έχει πάντα κάτι το μελαγχολικό –ακόμα κι αν δεν έχεις περάσει τέλεια. Σε μια τέτοια κατάσταση βρισκόμασταν χθες, επιστρέφοντας από γνωστό μεγάλο μη-νησί, που στην πραγματικότητα θα έπρεπε να είναι μέρος της ηπειρωτικής Στερεάς Ελλάδας: κάποιοι μισοκοιμισμένοι, κάποιοι χωρίς μεγάλη διάθεση για κουβέντα, κάποιοι προσπαθώντας να ζωντανέψουν το κλίμα. Σαν να ήθελε κάποια ανώτερη δύναμη να συμπυκνώσει αυτή την κατάσταση, έθεσε μπροστά μας τον περίφημο Σείριο, όπου κάναμε σύντομη στάση. Αν αναρωτιέσαι τι είναι ο Σείριος, αγαπητέ αναγνώστη, τότε χαίρομαι για σένα γιατί έχεις μπροστά σου μια μακρά ζωή, αλλά λυπάμαι για σένα γιατί δεν βίωσες το μεγαλείο της Ισχυρής Ελλάδας.

Πρόκειται, βέβαια, για τον Σταθμό Εξυπηρέτησης Αυτοκινήτων «Σείριος» στο 43ο χιλιόμετρο του αυτοκινητόδρομου Αθηνών-Λαμίας, ένα έργο που από το όνομά του μέχρι την όψη του μυρίζει σημιτικό εκσυγχρονισμό και ανέμελα ελληνικά 90s. Αν και η αρχιτεκτονική μελέτη ξεκίνησε το 1993, το έργο ολοκληρώθηκε το 1996, εγκαινιάζοντας συμβολικά την πρωθυπουργία του Μεγάλου Μάγιστρου Κώστα Σημίτη. Προσωπικά, θυμάμαι τον εντυπωσιασμό που μου προκαλούσε όταν ήμουν μικρός με τον sci-fi σχεδιασμό του και την πληθώρα καταστημάτων του. Ένα μελλοντολογικό μνημείο σε μια Ελλάδα που πίστευε τότε ακόμα στο τέλος της Ιστορίας, στην αέναη ανάπτυξη και στην πρώτη ελληνική αποικία σε άλλο ηλιακό σύστημα με έμβλημα στο διαστημόπλοιο το κόκκινο των Goody’s.

Κάνοντας τη στάση μας εκεί, ξέραμε ότι ο Σείριος είχε έρθει πια σε παρακμή, αλλά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε την έκτασή της. Έτσι, όταν τη διαπιστώσαμε, καταλάβαμε ότι άξιζε να απαθανατιστεί, ως η αποτύπωση μιας στιγμής στον χρόνο όπου τα οράματα έχουν καταρρεύσει. Καθώς βολτάραμε στον σχεδόν ερειπωμένο Σείριο με το μόλις ένα κατάστημα ανοιχτό, βρεθήκαμε σε χώρους που θύμιζαν ερειπωμένα εργοστάσια παραγωγής φαντασιακής χλιδής. Δεν ήταν μόνο το Χρηματιστήριο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες τότε∙ ήταν και μικρότερα πράγματα, όπως ένα υπερφιλόδοξο οικοδόμημα στην Εθνική Οδό, που είχε ως στόχο να καταστήσει τη στάση σου για καφέ στον δρόμο για το χωριό επίφαση μεγαλείου και πολυτέλειας. Το αλουμίνιο και οι καμπυλωτές σκάλες του Σείριου δεν ήταν μια απλή κατασκευαστική επιλογή, αλλά μια στόχευση και ένα μέρος της ιδεολογικής συγκρότησης του σημιτισμού: θα σας εκσυγχρονίζουμε ακόμα και όταν θα τρώτε στα Goody’s και όταν θα πίνετε τον φτηνό σας καφέ στα Flocafe∙ θα γίνετε κοινωνοί του μεγαλείου ακόμα και στις πιο ταπεινές σας στιγμές∙ θα τα ξεχάσετε όλα τα ασήμαντα προβλήματά σας και θα γίνετε μέρος της Ισχυρής Ελλάδας, είτε το θέλετε είτε όχι.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Σείριος είναι δικαιωματικά το Μουσείο της, νεκρής πια, Σημιτικής Ελλάδας. Είναι το ερειπωμένο Detroit της εφήμερης λάμψης του ελληνικού καπιταλισμού, όπως αυτός αντιλαμβανόταν τον εαυτό του και τη σχέση του με το πλήθος. Στον μοναδικό φύλακα του χώρου, που περιδιαβαίνει ατέρμονα τα άδεια καταστήματα, τα θολωμένα πλακάκια και τις ατελείωτες αλουμινένιες κολώνες, μπορεί κανείς να δει πού κατέληξαν όλα αυτά: σε ένα δυσβάσταχτο βάρος, σε μια εφήμερη ψευδαίσθηση μεγαλείου και σε υποχρεώσεις τις οποίες υφίστανται πια άνθρωποι που δεν είχαν καμία σχέση και καμία ευθύνη όταν ξεκίνησε όλο αυτό το ντελίριο. Ο φύλακας του Σείριου είμαστε όλοι εμείς.