Το νέο πόνημα των Queens of the Stone Age είναι ένας χορευτικός δίσκος με ροκ κιθάρες

Λοιπόν, οφείλω να το ομολογήσω. Βγάζω το καπέλο στον Josh Homme.

Μόνο αυτός θα μπορούσε να γράψει και να κυκλοφορήσει ένα album σαν το “Villains”.

Mόνο αυτός θα σκεφτόταν να τιτλοφορήσει το νέο του πόνημα με το ακριβώς αντίθετο του… “Heroes” του David Bowie.

Mόνο αυτός θα μπορούσε να φτιάξει έναν δίσκο που, μετά από ένα λεπτό βραδύκαυστης απειλής, να ξεκινά ξεσηκωτικά με το Zeppelin-ικής (δηλαδή, Them Crooked Vultures) χροιάς “Feet Don’t Fail Me” το οποίο ανασταίνει νεκρούς και να κλείνει βαρύθυμα με το μελαγχολικό “Villains of Circumstances”, που κάλλιστα θα μπορούσε να ανήκει στο προηγούμενο album της μπάντας- και θα ήταν το καλύτερο κομμάτι του.

Μόνο αυτός θα μπορούσε να σε κάνει να χορεύεις μέχρι τελικής πτώσης με τη ZZ Top γκρούβα του οργασμικού single “The Way You Used to Do” και να σε απογειώσει με το ρεφρέν, τα διπλά φωνητικά, το string section, τα σαξόφωνα και την όλη ενορχηστρωτική τελειότητα του “Un-Reborn Again” (κομμάτι της χρονιάς ως τώρα για τον γράφοντα).

Μόνο αυτός θα μπορούσε να εμφανίσει στο μέσο της ακρόασης το εκρηκτικό, αμιγώς punk (με διάχυτο το Dead Kennedys vibe, αν όχι τις επιρροές από την περσινή συνεργασία με τον Iggy Pop) “Head Like a Haunted House” και να το συνδυάσει με τους χαμηλότονους Thom Yorke-ισμούς του πειραματικού “Hideaway”.

Μόνο αυτός θα μπορούσε να βγάλει από ένα ξερό AC/DC riff ένα μελωδικότατο hit σχεδόν garage λογικής όπως το “Domesticated Animals” και να αναβιώσει εποχές “Rated R” αλλά και “Songs for the Deaf” στον συναυλιακό ύμνο που φέρει το πωρωτικό εναρκτήριο riff, τον ρυθμικό εκτροχιασμό του φινάλε καθώς και την ταιριαστή τιτλάρα “The Evil Has Landed”.

Mόνο αυτός θα μπορούσε να τραγουδήσει τόσο υπνωτικά αλλά και τόσο σαγηνευτικά το κυκλοθυμικό, απροσδιόριστα ψυχεδελικό “Fortress” με τρόπο που να το κολλάει μόνιμα στο μυαλό του ακροατή.

Μόνο αυτός θα μπορούσε να υπογράψει μια τόσο cool κυκλοφορία. Μόνο αυτός θα τολμούσε να στήσει έναν χορευτικό δίσκο με κιθάρες. Μόνο αυτός θα μπορούσε να απογυμνώσει τόσο τον ήχο κι όμως να τον κάνει τόσο γεμάτο και πολυδιάστατο. Μόνο αυτός θα μπορούσε να εξελίξει τόσο τις ηλεκτρονικές ανησυχίες του ώστε να είναι πλέον ένα αναπόσταστο κομμάτι της μουσικής του. Μόνο αυτός θα μπορούσε να φέρει τον πολύ Mark Ronson στην κονσόλα και να τον αναγκάσει να γίνει ένα με την κατεύθυνση της μπάντας. Μόνο αυτός θα μπορούσε να ωριμάσει τόσο σαν συνθέτης, καθιστώντας την πορεία των QOTSA ως την πλέον συναρπαστική και απρόβλεπτη στη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα.

Ο Josh Homme λοιπόν, έκανε ένα μικρό θαύμα με το “Villains”. Κατήργησε τις ταμπέλες και τις κατηγοριοποιήσεις και παρέδωσε έναν κορυφαίο rock ‘n’ roll δίσκο. Έναν δίσκο που επανεφευρίσκει την συνθετική και αισθητική φόρμουλα των QOTSA και ορίζει το τι (πρέπει να) θεωρείται mainstream rock τη σήμερον. Έναν δίσκο που, όπως τόσα και τόσα αριστουργήματα στην μακρόχρονη πορεία του είδους, κουβαλούν μια αμελητέα ποιότητα που όμως υπερβαίνει την όποια καθολική επιρροή ή ιστορική σημασία τους: με κάνουν να νιώθω ζωντανός. Στους ανώμαλους καιρούς που ζούμε, δεν μπορώ να ζητήσω κάτι περισσότερο από τη μουσική μου.