Ατιμάστηκε μέσα στη συνάντηση. Όχι τόσο από τον τρόπο της συζήτησης, αλλά περισσότερο από αυτά που δεν του είπαν. Από αυτά που αν και δεν φανερώθηκαν στην πορεία όση ώρα κράτησε η ανταλλαγή απόψεων, ωστόσο έμειναν να αιωρούνται σε απόκρημνο βάθος εγκεφάλου, μετρώντας θα έλεγες σκαλιά πριν την πτώση.
Αναξιοκρατικά, ωστόσο, θα τους θέριζε όλους. Μάλλον. Βέβαια ακόμα δεν είχε σκεφτεί αρκετά το πώς, αλλά με μια λυσσασμένη βεβαιότητα, θα έκανε κακό. Σκέφτηκε το παλαιό ρητό. Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Σε πλήρη ταύτιση με το νόημα του αλλά και με το αποτέλεσμα που θα μπορούσε να φέρει αυτή η έκφραση μέσα από τα χέρια του και το στρυφνό μυαλό του, θα μπορούσε να φέρει εις πέρας την αποστολή του.
Βεβαιώθηκε αρκετά αργά πάντως. Του πήρε σκέψη πολλή. Αρκετά βράδια έμεινε ξάγρυπνος σκεπτόμενος το χτύπημα. Χάραξε αρκετές φορές πάνω από πενήντα τέσσερις μέχρι να εγκαταστήσει την αρχή, τη μέση, και το τέλος μέσα στην ιστορία. Αν και είχε αρκετές αμφιβολίες ως προς την περάτωση του έργου, αισθανόταν δικαιωμένος με τις τελικές πινελιές που συνέθετε τόσα βράδια στη σειρά. Ήταν σίγουρος ότι μετά από αυτό, θα έπρεπε επιτέλους να δικαιωθεί. Όχι τόσο για αυτόν αλλά γιατί το παράδειγμα θα δημιουργούσε κίνημα. Θα μεταδιδόταν η γνώση και ο τρόπος, ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει μια βάση για όσα θα έπρεπε να κάνουν οι υπόλοιποι.
Το τέλος αυτού του κόσμου θα έπρεπε να είναι η αρχή του επόμενου, απαλλαγμένου βέβαια από τα κύρια συστατικά της μιζέριας, της προκατάληψης, του ψέματος, του διχασμού, της αλληλοεξόντωσης. Θα έπρεπε να τεθούν ισχυρές βάσεις, και ύστατες προσπάθειες από τους ακολούθους ώστε να ξεπροβάλει ένα λαμπρό όμορφο αύριο.
Ο δρόμος θα ήταν δύσκολος στην αρχή αλλά θα επικροτούσαν την προσπάθεια, σκέφτηκε. Θα χάραζε καινούργια πορεία σε αυτόν τον παλιό κόσμο. Θα έλαμπε το χαμόγελο από άκρη σε άκρη αυτού του πλανήτη, χωρίς να χρειαστεί να γίνει κάτι ριζικά κακό.
και αν δεν το πετύχεις με την μια
τότε η δεύτερη θα ναι πιο εύκολη
έλεγε το τραγούδι που είχε συνθέσει μόνος του, μέσα σε μια μαγική νύχτα, με τον παράξενο επαναλαμβανόμενο ρυθμό, και τους παιδικούς στίχους.
Ήταν τότε που είχε αρχίσει να στέλνει παντού αυτό το παράξενο τραγούδι, με σκοπό να προϊδεάσει για τον σκοπό. Το μήνυμα λήφθηκε από αρκετούς που φαντάζονταν τους εαυτούς τους οδηγούς σε παράξενες βάρκες σε αχαρτογράφητα νησιά, και θαυμάσιες εκπλήξεις. Άρχισαν να γίνονται πολλοί αυτοί οι παράξενοι συνοδοιπόροι. Δημιουργήθηκε μανιφέστο για την πλούσια αυτή θεωρία. Ελπίδα αναπτέρωσε τα στήθη τους, και από τσακισμένα συντρίμμια ξανακοίταξαν πέρα μακριά όλοι αυτοί. Αν και αδυνατούσαν να δουν, εντούτοις πίστευαν μέσα τους την αλλαγή που ερχόταν. Και θα ερχόταν. Ο δημιουργός είχε προνοήσει και είχε στείλει σαφείς οδηγίες. Η έκπληξη θα ερχόταν σχετικά νωρίς και έπρεπε να είναι όλοι προετοιμασμένοι. Ταμπουρώθηκαν και άρχισαν τη σιωπηλή ζωή. Περίμεναν να δουν και να ακούσουν αυτή την θαυμαστή καινούργια αρχή. Γέμισαν ελπίδες και άφησαν πίσω τις παλιές κακές συνήθειες. Τυφλώθηκαν από τον μη χαραγμένο δρόμο και ένιωθαν το παρόν να γίνεται λαμπρό μέλλον. Να τους χαιρετάει με ζεστό αέρα στα παγωμένα πρόσωπα τους. Να γνέφει με θαυμασμό καινούργιων εμπειριών στο προσκεφάλι τους. Ο άνεμος ήταν δυνατός και θα γινόταν το θέλημά του. Αργά στην αρχή αλλά μετά αποφασιστικά και θαρραλέα. Έτσι όπως προέβλεπε Αυτός στο μανιφέστο. Με σύνεση, δύναμη και ελπίδα. Με μια χαρούμενη αύρα που την μύριζαν στον αέρα.
Και τότε- και τότε ήρθε ο σπαραγμός. Το σκοτάδι. Η μαύρη σκιά. Ο ζόφος.
Τότε καθώς όλα τελείωσαν χωρίς κανένα λαμπρό στολίδι, χωρίς καινούργια αρχή, χωρίς ζεστό αέρα. Χωρίς τίποτα. Μόνο με το καυτό και τσουρουφλισμένο σίδερο που έπεσε παντού.
Αυτού του τρελού που κάποιοι τον ονόμασαν με χίλια ονόματα για χάρη συνεννόησης.
Αυτού που ηθελημένα του είπε να δώσει καινούργια τροπή, μα το σαλεμένο μυαλό του είχε άλλα σχέδια. Και αντί για ζωή έφερε λήθη. Αντί για ζεστό αέρα έφερε παγωνιά. Αντί για χαμόγελο έφερε λύπη. Αυτού που ονομάστηκε με τόσα ονόματα, μα μόνο σε ένα άκουγε καλύτερα: αυτό του καταστροφέα της ζωής.
https://rorcal.bandcamp.com/album/vilagvege
Social Links: