Η Φάση σε Τρία συν Ένα Φασαιονήσια

Σαμοθράκη-Ικαρία-Δονούσα-Ανάφη-Αμοργός-Νίσυρος. Είναι τα μέρη που πάτε για να κάνετε ακριβώς ό,τι και στην Αθήνα (σεξ, ναρκωτικά, ιδροκόπημα, πάσιβ αγκρέσιβ) με έναν τρόπο λίγο πιο εξωτικό. Τέσσερις συντάκτες επικίνδυνων αποστολών αποβιβάζονται, εφορμούν, αλησμονούν και χαίρονται, θυμούνται και λυπούνται τέσσερα από τα κεντρικότερα και χαρακτηριστικότερα φασαιονήσια.

Μαρία Βασιλάκου – Αμοργός

Κάθε φασαίος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να έχει πάει τουλάχιστον μια φορά στην Αμοργό. Η Αμοργός είναι λάιτ επιλογή εναλλακτικών διακοπών καθώς έχεις πράγματα να δεις και να κάνεις πέρα από το να αράζεις στη σκηνή σου δίπλα στην παραλία, το οποίο περιγράφει επί της ουσίας τις κατεξοχήν εναλλακτικές διακοπές. Ενδείκνυται γενικά για πρώτες διακοπές ελεύθερου ή οργανωμένου κάμπινγκ καθώς συμβαίνουν και τα δύο σε πολύ μεγάλο βαθμό και συγκεκριμένα για οργανωμένο υπάρχουν τρεις διαφορετικές επιλογές. Ωστόσο αν είσαι τρου φασαίος ξέρεις ότι η σκηνή σου ανήκει στην παραλία της Αιγιάλης και πρέπει να λιώσεις εκεί για τουλάχιστον δέκα μέρες, αλλιώς είσαι φλώρος.

Παρακάτω θα βρεις έναν οδηγό για να «παίξεις με ποιότητα» τις φασέικες διακοπές ειδικά αν είσαι αρχάριος εναλλακτικός κάμπερ. Θα μιλήσουμε κυρίως για Αιγιάλη γιατί στα Κατάπολα μπορείς να πας και στα σαράντα σου με την οικογένεια. Ουπς.

Λοιπόν δεν έχει καμία σημασία αν θα βρεις ίσκιο ή όχι, θα πας να βάλεις τη σκηνή σου πάνω στην άμμο στα πέντε μέτρα από τη θάλασσα, αν είσαι μερακλής δεν θα στήσεις καν σκηνή, θα πετάξεις το σλίπινγκ μπαγκ σου και θα λιώσεις στον ύπνο όπως και να ‘χει γιατί θα ‘σαι μπετό απ’ το χανγκόβερ καθημερινά. Σύντομα θα ομογενοποιηθείς με τους υπόλοιπους της φάσης σου και θα γίνετε όλοι μαζί μια παρέα που θα ανταλλάσσει μπίρες, τσιγάρα, κονσέρβες, κιθάρες, σκηνές, ιδρώτα, σάλιο κλπ. Καλό είναι να έχεις επαφές με high class κάμπερς του οργανωμένου ώστε να σε χώνουν στη ζούλα μπας και κάνεις κάνα μπάνιο. Εναλλακτικά υπάρχουν οι ντουζιέρες στην Disco The Que η οποία θα είναι πάντα εκεί για εσένα σε αυτές τις διακοπές. Θα είναι το σπίτι σου. Όταν αποκάμεις από τη σκηνή θα πηγαίνεις να κοιμάσαι σε κάνα τραπεζάκι ή μπροστά στην παραλία της.

Η Que είναι από μόνη της ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία των διακοπών στην Αμοργό. Εκεί, μετά τις τρεις θα συμβούν πολλά μεθύσια, τρελοί χοροί, δράματα, ανατολές ηλίου και έρωτες που θα θυμάσαι – ή και όχι – την επόμενη ημέρα. Οι τελευταίοι θα τελειώσουν άδοξα εκεί στο γεφυράκι παραδίπλα, αν έχεις πάει ξέρεις πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάω. Αλλά για να πάρουμε το πράγμα από την αρχή η φάση θα ξεκινήσει από τον Αμοργιαλό όπου θα προετοιμάσεις το συκώτι σου για αυτό που θα ακολουθήσει στις διακοπές, με καταπληκτική ψημένη ρακί πριν τα σφηνάκια στην Que και θα εντοπίσεις στόχο για να σκοράρεις εκεί αργότερα.

Αν πεινάς και θες κάτι οικονομικό και ποιοτικό θα πας να χτίσεις το φαλαφελάδικο στο λιμάνι που είναι υπέροχο και βάζει μουσικάρες. Πήγαινε και θα με θυμηθείς.

Κανονικά δεν θα είχε νόημα να σου προτείνω βόλτες και παραλίες, γιατί ένας φασαίος δεν εγκαταλείπει ποτέ τη βάση του και τη σκηνή του, αλλά αν θες να γίνεις λίγο δραστήριος ή αν τα έσπασες με το κρου επειδή σου καβατζώνανε μπίρες απ’ το ψυγειάκι πήγαινε βόλτα Θολάρια και Λαγκάδα. Αρχικά το οτοστόπ είναι αγαπημένος άγραφος νόμος στην Αμοργό, οπότε δεν θα έχεις πρόβλημα με τις μετακινήσεις. Θα βρεις σίγουρα αμάξι να σε πετάξει στο ένα χωριό και έπειτα θα σου πρότεινα να πας στο άλλο με τα πόδια, είναι τέλεια η διαδρομή την ώρα που πέφτει ο ήλιος. Κάτσε Λαγκάδα για κάνα καφέ ή ρακί. Αν πετύχεις και πανηγύρι θα είναι έπος και θα βρεθείς σίγουρα στο φυσικό σου περιβάλλον.

Τα τελευταία χρόνια στην Αιγιάλη γίνεται και το Up Festival που κάποτε γινόταν Κουφονήσια, αλλά πιθανότατα δεν θα σε ενδιαφέρουν πολύ τα λάιβ, δεν πρόκειται να πληρώσεις είσοδο, θα ακούς χαλαρά απέξω και θα σιγοτραγουδάς αν δε σνομπάρεις εντελώς ώστε να αράζεις με παρέα στην άμμο με κιθάρες. Πάντως σίγουρα θα πας να χωθείς στα άφτερπαρτιζ του φεστιβάλ όπου γίνεται τζέρτζελο.

Η Αμοργός είναι πανέμορφο νησί. Ωραίες παραλίες έχει, όμορφα τοπία έχει, φιλόξενους ντόπιους που σε παίρνουν ωτοστόπ και μοιράζονται ιστορίες μαζί σου έχει. Αλλά εσύ, φασαίε μου, πιο πολύ απ’ όλα θα αγαπήσεις την Αμοργό γιατί θα ταιριάξει απόλυτα με τη φάση σου. Καλές διακοπές και … τα λέμε στην Que.

Θέμης Πανταζάκος – Ανάφη

Ο Αντόρνο είχε γράψει ότι βασική αρχή ανάλυσης του μαυρίσματος και των διακοπών πρέπει να είναι το ότι αποτελούν διαδικασίες, κατά βάση, ανυπόφορες. Ο γράφων είναι σίγουρα αυτής της κατηγορίας άνθρωπος. Έγραφα ακριβώς δύο χρόνια πριν από σήμερα:

«Δεν θέλω να πω ότι το ελεύθερο κάμπεν είναι κατεξοχήν αστική συνήθεια, και ότι σε όλους εμάς που μεγαλώσαμε σε ορισμένα ΔΑΣΗ της επαρχίας δεν λέει απολύτως τίποτα αυτή η λύσσα των Αθηναίων για φύση πλας ταλαιπώρια. Δεν θέλω να πω ούτε ότι η απονομιμοποίηση της επιθυμίας ορισμένων για ΔΩΜΑΤΙΑΚΙ στη Γαύδο και οπουδήποτε αλλού και η επίθεση που τους γίνεται στον δημόσιο λόγο συνιστά βία και βαθύ αποκλεισμό στη βάση της θηλυκοποιημένης επιθυμίας τους και της εκδρομικής αρρενωπότητας. Θέλω να πω μόνο ένα μεγάλο ΣΚΑΤΑ στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος σε μια ακόμα κίνηση απίθανης έμπνευσης αποφάσισε να νομιμοποιήσει καθολικά το ελεύθερο κάμπεν, βυθίζοντας το μεγαλύτερο μέρος του κινηματικού πληθυσμού που έχει σώας τας φρένας στη βαθιά απελπισία. ΜΙΑ ελπίδα είχαμε, να είναι ρε παιδί μου ΠΑΡΑΝΟΜΟ το ελεύθερο κάμπεν, να αφεθεί απερίσπαστο το τουριστικό κεφάλαιο του τόπου να προασπίσει τα συμφέροντα και τα διαφυγόντα κέρδη του, να γλιτώσουμε κι εμείς τα άτομα της μηδενικής πρωτοβουλίας το καλοκαίρι, που σουρνόμαστε πίσω από φίλους και εραστές, από τη δαμόκλειο σπάθη του ΥΠΝΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ (ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ), μια σπάθη που κατά κανόνα δεν καταφέρνουμε να αποφύγουμε. Από εσάς δεν περίμενα απολύτως τίποτα έτσι, η μόνη μου ελπίδα ήταν η καταστολή».

Παρ’ όλα αυτά αγαπητοί φίλοι όχι μόνο με κάποιον μαγικό τρόπο βρίσκομαι στο ελεύθερο κάμπεν τα τελευταία δέκα χρόνια, αλλά πολύ συχνά και σε κάποιο φασαιονήσι σαν την Ανάφη, που η αλήθεια είναι πως είναι ακριβώς αυτό το παραπάνω. Ειδικά τα τελευταία χρόνια η φάση έχει ξεφύγει, αφού ο Ρούκουνας έχει σκηνές μέχρι εκεί που σκάει το κύμα, τα μαγαζιά από πάνω του κάνουν σαν να μην υπάρχουν από αυτά αξιώσεις σκιάς και δροσιάς (και εδώ που τα λέμε δεν υπάρχουν) και κάθε ανθυποπαραλία απαιτεί ένα κάποιο σλάλομ ανάμεσα σε πρώην και νυν χρήστες ναρκωτικών για να κάνεις μπανάκια.

Και τότε γιατί; Ε, μα γιατί έτσι επιτάσσει η διάρθρωση των κοινωνικο-σεξουαλικών οικονομιών των late ’20s ή αλλιώς η φάsheη. Και οκέι μωρέ, για να πούμε την αλήθεια δεν είναι μόνο η ματαιοδοξία μας που παίζει ρόλο εδώ: είναι ωραία αυτή η νομαδική κοινωνικότητα, η μεγάλη παρέα που είναι ανά πάσα στιγμή ψυχικά διαθέσιμη και κινείται δορυφορικά γύρω από έναν άξονα που συνδέει τη μέρα με τη νύχτα, τις χίπστερ νεοταβέρνες στο Κλεισίδι (μουσακά με τόνο λέει, λολ, ό,τι είναι νέο- σ’ αυτή τη ζωή είναι μαλακία) με τη Χώρα. Και για να λέμε την αλήθεια η τελευταία είναι και η προσωπική αγαπημένη εμάς των ημι-αντι-διακοπίστας. Όταν πέφτει ο ήλιουρας πίνεις ένα ζεστό εσπρεσάκι για να αισθανθείς μποέμ και μην πέσεις χάμω, και παίρνεις τον δρόμο για τον Μύλο, ένα μπαρ μέσα σε έναν παλιό ανεμόμυλο που κάνουν λιγότερα ναρκωτικά απ’ όσα θρυλείται αλλά φασώνονται και χορεύουν περίπου όσο θρυλείται – κάτι ακόμα για να θυμίζει το σπίτι.

Γενικά μωρέ καλά είναι αν μπορείς να κοιμηθείς χύμα στην παραλία ή με ζέστη στη σκηνή (καβάτζες ούτε γι’ αστείο) και έχεις μια ανοχή στον πολύ κόσμο. Και να σας πω και κάτι, εγώ δεν τους πολυμπορώ κι αυτούς που πάνε και γκρινιάζουνε, αφού ρε μαλάκα ξέρεις ακριβώς τι είναι πριν θα πας, λίγο χειρότερα από κάθε πέρυσι. Από τουριστικά, από τουριστικά αν θέλετε να διαβάσετε Λάιφο, φασωθείτε στο κάστρο και ανεβείτε μια φορά στην Καλαμιώτισσα, ξέρω ’γω.

Γιώργος Αρχόντας – Τάννα

Αμοργός, Ανάφη, Ικαρία, Δονούσα – δεν λέω, μια χαρά φασαιονήσια είναι όλα. Τι επιλέγεις όμως αν πραγματικά αναζητάς την απόλυτη φασαιοεμπειρία; Τι επιλέγεις αν στην σύντομη πλην περιεκτική ζωή σου έχεις ζήσει όλα τα πολυσύλλαβα άγονης γραμμής νησιά που έχει να προσφέρει η πανέμορφη πατρίδα μας;

Ευτυχώς, η απάντηση είναι σαφής: η νήσος Τάννα του εξωτικού Βανουάτου που μετρά 29.000 κατοίκους, όσους και η Κέρκυρα. Μετρήστε ασύγκριτα πλεονεκτήματα:

1. Πιο άγονης γραμμής νησί δύσκολα θα βρείτε. Μια σύντομη έρευνα στο διαδίκτυο αποκαλύπτει ότι το ταξίδι από ΕλΒελ στο διεθνές αεροδρόμιο του Βανουάτου στο Πορτ Βίλλα κρατά 34 ώρες με δύο στάσεις πρώτα στο Ντουμπάι και μετά στο Μπρισμπέην της Αυστραλίας. Από κει μέχρι την Τάννα, όταν με το καλό βρείτε πτήση, είναι άλλα 40 λεπτά. Και απλώς περιμένετε την επόμενη φορά που κάποιος φίλος σας θα τολμήσει να περηφανευτεί για το πόση ώρα του πήρε να φτάσει στην Πολύαιγο με το θαλάσσιο ποδήλατο.

2. Έχει το καλύτερο πανηγύρι που μπορείτε να φανταστείτε. Το Νεκόβιαρ ή Τόκα, συμβαίνει μια φορά στα τόσα χρόνια και το οργανώνει διαφορετικό χωριό κάθε φορά που το προετοιμάζει έναν ολόκληρο χρόνο. Κρατά τρεις μέρες και περιλαμβάνει επικό και εξαγνιστικό τσιμπούσι με γουρνοπούλα (την προηγούμενη βραδιά όλες οι «αμαρτίες» επιτρέπονται μεταξύ συναινούντων ενηλίκων). Επίσης, ξεχάστε ικαριώτικους και τα ρέστα. Κάθε χωριό παρουσιάζει τους δικούς του εντυπωσιακούς χορούς, ενώ τη χορογραφία και τους στίχους του καθενός τους οραματίζεται ο ειδικός επιτετραμμένος της κοινότητος που πηγαίνει γι’ αυτό τον λόγο να διαλογιστεί για κάνα μήνα μέσα στη ζούγκλα. Πράγμα που μας φέρνει στο σημείο 3.

3. Η Τάννα, και ευρύτερα η Μελανησία, έχει το δικό της ψυχότροπο, το κάβα. Πρόκειται για ένα πικρό, χωματένιας γεύσης ελιξίριο φτιαγμένο από το φυτό piper methysticum, το οποίο χαλαρώνει, ενισχύοντας την κοινωνικότητα και τη διάθεση για βαθιές συζητήσεις. Νόμιμα.

4. Για τέλος άφησα τις πλούσιες θρησκευτικές παραδόσεις. Στην Τάννα, ως γνωστόν, λατρεύουν ως θεό τον Τζον Φρουμ, τον μαύρο ναύτη των ΗΠΑ που θα επιστρέψει κάποια στιγμή στο νησί φέρνοντας μαζί του κάργκο, ευημερία και την επιστροφή στους παραδοσιακούς τρόπους ζωής. Σε περίπτωση πάντως όπου αναζητάτε σώνει και καλά ελληνικό χρώμα, η Τάννα έχει κάτι και για σας: στο χωριό Γιανονανέν λατρεύουν ως θεό τον ελληνικής καταγωγής πρίγκηπα Φίλιππο, σύζυγο της βασίλισσας Ελισάβετ της Αγγλίας.

Αν τελικά αποφασίσετε να περάσετε τις διακοπές σας στην Τάννα, πείτε τους ότι έρχεστε από το σκρα-punk και θα σας περιποιηθούν καταλλήλως. Καταλάβατε καλά: δεν αναφέρουμε τυχαία κάθε τρεις και λίγο το Βανουάτου στο περιοδικό. Για κάθε επιβεβαιωμένη επίσκεψη από Ελλάδα, παίρνουμε το γερό ποσοστό μας από τον τοπικό ΕΟΤ. Τα έξοδα να βγαίνουν!

Δημοσθένης Γαβαλάς – Ικαρία

Την Ικαρία την έχω επισκεφθεί δύο φορές, το 2011 και το 2015, η δεύτερη επίσκεψη μάλιστα κράτησε τουλάχιστον δύο εβδομάδες. Άλλωστε αυτά είναι και τα θετικά του να έχεις κολλητό με καταγωγή και σπίτι εκεί, να έχεις έμπνευση για τέτοιου είδους άρθρα.

Το 2015 –θυμάμαι- έφτασα με μπόλικη ταλαιπωρία στον Εύδηλο (το ένα εκ των δύο λιμανιών), εντελώς άυπνος, μακρύ το ταξίδι, στα όρια του ανεκτού το κούνημα, οικονομικά εισιτήρια στο κατάστρωμα, σίγουρα δυσάρεστη αλλά ανεκτή αρχή διακοπών. Διάολε, τι λες; Καλοκαίρι είναι! Φεύγοντας ξημερώματα και φτάνοντας στον Εύδηλο απόγευμα, το μόνο πράγμα που επιζητούσα(με) ήταν λίγος ύπνος που απλά να μην επηρεάζεται από την θορυβώδη μηχανή του πλοίου. Φτάνοντας στο λιμάνι παρ’ όλα αυτά προκύπτει ένα ακόμη πρόβλημα. Πώς φτάνουμε στο χωρίο πεζή και μαθαίνοντας από τον κολλητό ότι η φάση Ικαρία δεν συνεπάγεται τη φάση ΚΤΕΛ; Το δίλημμα ταξί ή βαρβαρότητα ήρθε να απαντήσει ευτυχώς την τελευταία στιγμή η πρόταση φίλης φίλου που προσφέρθηκε να μας μεταφέρει μέσω του πατέρα της που την περίμενε. Τι μπορεί να πάει στραβά σε ένα νησί χωρίς (λειτουργικό) ΚΤΕΛ;

Να μην τα πολυλογώ, ο ύπνος ήταν βαθύς και τη δωδεκάωρη διάρκειά του διέκοψε η βιολογική ανάγκη της πείνας. Ήταν 9 το πρωί. Φτάνοντας στο φούρνο του χωριού, μαύρισε η ψυχή μου. Δεν υπήρχε τίποτα. Τίποτα απολύτως. Τη στενοχώρια μου διέκοψαν ευτυχώς τα καθησυχαστικά (;) λόγια του φούρναρη. Παιδιά, είναι νωρίς ελάτε σε 1-1.30 ώρα που θα ξεφουρνίσω. Διάολε, πού έχω έρθει;

Για τι πράγμα είναι γνωστή η Ικαρία; Α ναι! Για τα πανηγύρια της, τα απόλυτα ΙΝ events τα οποία αν δεν επισκεφθείς, δεν θα γνωρίσεις ποτέ τη φάση. Αναφέρομαι σε 5-6 ώρες συνύπαρξης σε πλατεία χωριού υπό τον άρρυθμο ρυθμό νησιώτικων μαζί με τύπους από 0-100 ετών που το μόνο κοινό σας χαρακτηριστικό πιθανότατα είναι το ότι είχατε δει τον τελικό του Euro το 2004 (Πορτογάλοι ακόμα τρέχετε). Άξια αναφοράς το άναμμα αλλά και σβήσιμο της βραδιάς από το χειρότερο πιοτό που έχει δοκιμαστεί (ή και δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ), ένα ανοσιούργημα που εκεί το αποκαλούν «ντόπιο καριώτικο κρασί», που όλο αυτό μπορεί να σταθεί μόνο ως κομμάτι αυτής της φράσης γιατί δεν είναι κρασί. Είναι «ντόπιο καριώτικο κρασί».

Γιατί άλλο φημίζεται η Ικαρία; Α, ναι για τις παραλίες της. Παραλίες στις οποίες για να αποκτήσεις πρόσβαση πρέπει να περάσεις από μερικά πτώματα, αλλά και τα βιολογικά τους λύματα. Κάθε χρόνο χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών (φοιτητές δηλαδή) συρρέουν, κατακλύζοντας τις ακτές της και αφήνοντας πίσω, μερικούς τόνους σκουπιδιών, πέρα από εαυτούς τους. Άλλωστε τι πιο αναζωογονητικό από την ατέρμονη αναζήτηση  του your inner self σε ένα φυσικό (με αφύσικη ανθρώπινη βλάστηση) τοπίο στο οποίο υπάρχει ταυτόχρονα τρεις φορές ο πληθυσμός του νησιού; – Έλα ρε μαν χαλάρωσε, καλοκαιράκι φάση έχουμε.

Τι άλλο θυμάμαι από την εκεί επίσκεψη; Νομίζω τις υποδομές. Θυμάμαι κάθε χιλιόμετρο από τους γεμάτους λακκούβες κατσικόδρομους, και τους σπασμένους και χωρίς φώτα επαρχιακούς δρόμους που οδήγησα και συνοδήγησα. Δρόμοι χωρίς μέλλον παρόν και παρελθόν που η επιτυχής επιβίωσή τους ισοδυναμούσε με βεβαίωση συμμετοχής στο Rally Acropolis. Δρόμοι που έφτιαξε η ΜΟΜΑ, αλλά και να μην τους είχε φτιάξει θα έπρεπε να ’χε εφευρεθεί για να τους φτιάξει. Δρόμοι που σε συνδυασμό με τα 2 ευρώ βενζίνη, τις πανάκριβες τιμές σούπερ μάρκετ πάντα με την επίφαση του χαλλλλαρού lifestyle διακοπών από τις διακοπές και τέλος τη διάχυτη αισθητική της ΚΚΕ μιζέριας, η οποία πρόβαλε-πούλαγε την εικόνα του τελευταίου Γαλατικού χωριού που αντιστέκεται στους κατακτητές, με έκαναν αρχικά να νοσταλγήσω κάπως την Αθήνα. Και ήταν ακόμη Ιούλιος διάολε.