Η δεκαετία που μας πέρασε θα λέγαμε πως ίσως ήταν η καλύτερη δεκαετία όσον αφορά τα games που βγήκαν. Εκατοντάδες τίτλοι από ΑΑΑ εταιρείες ή και από indie publishers μας έδωσαν τόσες πολλές επιλογές που ειλικρινά το να φτιάξεις μια λίστα με μόνο 10 παιχνίδια είναι πολύ δύσκολο, καθώς αναγκαστικά θα μείνουν έξω αρκετοί πολύ καλοί τίτλοι.
Η λίστα δεν έχει συγκεκριμένη σειρά, εκτός από τους 3 πρώτους τίτλους οι οποίοι θα λέγαμε πως ξεχώρισαν γιατί όχι μόνο ήταν τρομεροί αλλά και επειδή έδωσαν μια τελείως νέα πνοή στο format των videogames που μάλλον θα συνεχίσει να εμπνέει την βιομηχανία και τις επόμενες δεκαετίες (εάν τέλος πάντων συνεχίσει να υπάρχει ανθρώπινος πολιτισμός τις επόμενες δεκαετίες).
- Bloodborne
Y O U D I E D
Δεν ξέρω καν πόσες φορές είδα αυτό το μήνυμα να εμφανίζεται στην οθόνη μου, μόνο ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΩΡΑ του παιχνιδιού. Ένα dodge που δεν πήγε όπως το περίμενα, ένα parry που δεν έγινε ποτέ, ένας κακομούτσουνος εχθρός που με σκότωσε με ένα hit και πάει λέγοντας.
Αντλώντας από την παράδοση των soulslike παιχνιδιών, το Bloodborne παίρνει την συνταγή του Dark Souls και την κάνει (αν είναι ποτέ δυνατόν) ακόμα πιο δύσκολη αλλά και ταυτόχρονα πιο ενδιαφέρουσα και επιθετική.
Έχεις το ρόλο ενός κυνηγού (Hunter) μέσα σε μια πόλη βγαλμένη από τους εφιάλτες ή και τις ονειρώξεις του Lovecraft και προσπαθείς να επιβιώσεις, πως αλλιώς, σκοτώνοντας ό,τι κινείται. Σκυλιά, ΑΡΑΧΝΕΣ, ανθρώπους με πλοκάμια αντί για κεφάλια, ένα έμβρυο (wtf), την νοσοκόμα του εμβρύου (αλήθεια λολ) και γενικώς ένα σωρό φρικιαστικά πλάσματα που αν δεν είσαι αρκετά προσεκτικός, μπορούν σε σφάξουν σε 2 δευτερόλεπτα και αποδεικνύουν συνεπέστατα πως ο κόσμος κακός (1η αναφορά στον Λεξ). Εφιαλτικά πλάσματα που δεν θέλεις ούτε να τα βλέπεις και που η κάθε τους κίνηση είναι scripted για να σε σκοτώσει ή τουλάχιστον να σου κάνει την ζωή δύσκολη. Τέλος πάντων αρκετά με τους ματατζήδες της Τρικούπη, πίσω στο Bloodborne τώρα.
Ο τίτλος αυτός πέρα από το δυνατό του σημείο που είναι το τρομερό lore, που όπως είπαμε αντλεί από την μυθολογία του είδους cosmic horror, αποτελεί ίσως και έναν από τους δύσκολους τίτλους που έχουν βγει ποτέ και ανάγκασαν εκατοντάδες gamers να “git gud or die trying”. Αν δεν το έχετε παίξει ακόμα, κάντε μια χάρη στ@ εαυτ@ σας και πάρτε το, κάνει 12 ευρώ στο Playstation Store.
/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_image/image/66116251/Herd.0.0.png)
- Horizon Zero Dawn
Do humans dream of electric dinosaurs
Από την συμπαθητική Guerilla Games μας ήρθε το 2017 μια αναπάντεχη έκπληξη.
Το Horizon Zero Dawn έσκασε σαν κομήτης και κέρδισε μια θέση στην καρδιά μικρών και μεγάλων (2η αναφορά στον Λεξ).
Έχεις τον ρόλο της Aloy, μιας, ας πούμε πάλι, κυνηγού στον 31ο αιώνα, όπου η ανθρωπότητα ζει σε σκόρπιες φυλές με περιορισμένη τεχνολογία και παλεύει μεταξύ της (προφανώς) και αρκετές φορές με ρομποτικούς δεινοσαύρους οι οποίοι έχουν γίνει το κυρίαρχο είδος στον πλανήτη λόγω ενός αδιευκρίνιστου ιού που οδήγησε την ανθρωπότητα στην εξαφάνιση.
Stealth, παγίδες, μια πληθώρα μη συμβατικών όπλων και ένα post apocalyptic περιβάλλον που ίσως είναι από τα πιο όμορφα και ρεαλιστικά τοπία σε games έβερ.
Τη μια στιγμή μαζεύεις βότανα και μεταλλικά κομμάτια για να αναβαθμίσεις τα όπλα σου και την άλλη τρέχεις να κρυφτείς από έναν ρομποτικό τυραννόσαυρο με κανόνια που πετάνε ηλεκτρισμό.
Κάθε εχθρός απαιτεί διαφορετική στρατηγική για να ηττηθεί, κάθε περιοχή που ανακαλύπτεις έχει διαφορετική χρωματική παλέτα, διαφορετική βλάστηση, διαφορετικό καιρό και γενικώς κάθε λεπτομέρεια στο παιχνίδι είναι ξεχωριστή και απίστευτα προσεγμένη.
Από τους πιο όμορφους οπτικά τίτλους της δεκαετίας και ίσως έβερ, το HZD έχει επίσης ένα από τα πιο εύκολα, ρευστά, αλλά και ανταποδοτικά συστήματα μάχης που έχουμε δει.
Με ένα εξίσου καλό DLC, δυστυχώς περιμένουμε το σήκουελ χωρίς παραπάνω πληροφορίες.
- Skyrim
I used to be an adventurer like you
Πέρασαν κιόλας 9 χρόνια. Το μακρινό 2011 η Bethesda κυκλοφόρησε το επόμενο παιχνίδι στη σειρά Elder Scrolls και εμείς χάσαμε τα μυαλά μας.
Ένας τεράστιος κόσμος, κυριολεκτικά άπειρα quest, ενδιαφέρον story και φυσικά δράκοι, δράκοι, δράκοι.
Ταξιδεύεις στο Skyrim, την γη των Nords και των δράκων, προκειμένου να εκπληρώσεις το πεπρωμένο σου και να νικήσεις έναν δράκο που απειλεί να φάει τον κόσμο.
Νομίζω ότι πρέπει να σπατάλησα γύρω στις 200 ώρες στο Skyrim συνολικά, με πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες και διαφορετικά playthrough. Θες να είσαι warrior με two handed ή one handed? Εύκολο. Rogue με τόξο και dagger? Πφφ.
Mage με όχι μόνο ένα, αλλά ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ spell σε ΚΑΘΕ ΧΕΡΙ; Όλα αυτά και άλλα τόσα.
Σχεδόν καθένα από αυτά ήταν διαφορετικό και από άποψη επιλογών αλλά και από άποψη gameplay και στησίματος. Η Bethesda έφτιαξε έναν τεράστιο κόσμο γεμάτο από λεπτομέρειες που σου εγγυάται ότι καθετί που συναντάς είναι μοναδικό και δεν θα βαρεθείς να τριγυρνάς από πόλη σε πόλη, να κάνεις faction quests, να πέφτεις πάνω σε ράντομ γίγαντες και elite mobs που σε ισοπεδώνουν, να εξερευνάς μπουντρούμια που κρύβουν αξιόλογα loot ή απλώς να κάνεις ένα “full on evil playthrough” και να σφάζεις τα ΠΑΝΤΑ (καλό είναι να κάνουμε save πριν από αυτό ωστόσο).
Bonus mention: Τα quest για τους Daedric Princes και για το Dark Brotherhood παραμένουν τα καλύτερα σημεία του παιχνιδιού.
- God of War
BOOOOOY
Το 2018 είδαμε το πολυαναμενόμενο sequel στη σειρά God of War, με τίτλο, εεεμ God of War.
Ο Kratos, πλέον με γκρι μαλλιά σαν του Trunks (3η αναφορά Λεξ) και γένια, μεταφέρεται από την αρχαία Ελλάδα στις χώρες του Βορρά, όπου εκεί φυσικά ξεκινάει να ξεκληρίζει τους Θεούς του Nordic pantheon.
Είχαμε αρκετά μεγάλες αλλαγές από το concept που είχαμε συνηθίσει. Δεν ήταν πλέον το κλασσικό “hack n slash” όπου ορμάς σε ένα δωμάτιο γεμάτο εχθρούς και σπαμάρεις τετράγωνο και τρίγωνο μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Πρόκειται για έναν τίτλο πάλι επηρεασμένο από τα soulslike, όπου πρέπει να χρησιμοποιείς συνετά την ασπίδα ή τα dodge αν θέλεις να ζήσεις (κυρίως στους πιο ψηλούς βαθμούς δυσκολίας). Μαζί σου είναι ο Αtreus, ο γιος του Kratos που έχει υποστηρικτικό ρόλο με το τόξο και τα βέλη του. Επίσης νέο ήταν έναν στοιχείο looting που σου επέτρεπε να αναβαθμίσεις τα όπλα και την πανοπλία σου, αλλάζοντας ή ανεβάζοντας τα levels (κοντά σε ένα πιο rpg πνεύμα).
Ταυτόχρονα μια ιστορία ωρίμανσης του Kratos αλλά και του Atreus που φανερώνεται μέσα στον διάλογο in game, καθώς ταξιδεύεις στα χιονισμένα τοπία του Βορρά, αρκετά διαφορετική και πιο προσεγμένη από τους προηγούμενους τίτλους. Το ταξίδι του Kratos και του Atreus προς την εξιλέωση είναι κυριολεκτικό και μεταφορικό, καθώς παρακολουθείς βήμα προς βήμα την εξέλιξη των χαρακτήρων και την μεταξύ τους δυναμική.
Στα συν επίσης είναι ότι το God of War μας έδωσε μερικά από τα πιο ικανοποιητικά και ωμά boss fights της δεκαετίας. ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΓΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΣΗΚΟΥΕΛ Η ΕΣΤΩ ΕΝΑ DLC;
6. Undertale
Despite everything, it’s still you
Ooof. Δεν ξέρω ακριβώς τι να πω για το Undertale. Όσοι και όσες το έπαιξαν νομίζω καταλαβαίνουν τι εννοώ.
Δεν έχω ξανασυναντήσει ποτέ κάτι όμοιο του. Εκ πρώτης όψεως ένα rpg που όμως με την πρώτη ευκαιρία σου κάνει σαφές ότι δεν πρόκειται για ένα συμβατικό παιχνίδι.
Η ιστορία του και το gameplay αλλάζουν συνεχώς αναλόγως με τις επιλογές που κάνεις. Οι χαρακτήρες του σπάνε συνεχώς τον 4ο τοίχο. Έχεις την επιλογή να τερματίσεις το παιχνίδι χωρίς να χρειαστεί να σκοτώσεις κάτι ούτε μια φορά. Αν θες πάλι μπορείς να σκοτώσεις τα πάντα. Το gameplay έχει αρκετά μεγάλη ποικιλία. Παζλ, πλατφόρμες και bullet hell, είναι μερικά παραδείγματα.
Ταξιδεύεις στον κόσμο του Undertale, σε ένα κλασσικό top down fashion που θυμίζει τα παιχνίδια της δεκαετίας του ’80 ή των αρχών του ’90.
Το γεγονός πως το Undertale θεωρείται rpg, δεν έχει να κάνει τόσο με το gameplay, όσο με το γεγονός ότι το ίδιο το παιχνίδι σου επιτρέπει κυριολεκτικά να υιοθετήσεις όποιον ρόλο θες ως προς την ολοκλήρωση του. Οι χαρακτήρες είναι τρομερά εκφραστικοί, σε ΟΛΑ ΤΟΥΣ, σε σημείο μάλιστα που θυμίζουν άβολα πολύ κανονικούς ανθρώπους. Θα το συνιστούσα ανεπιφύλακτα, με την προϋπόθεση όμως ότι το πλησιάζετε όχι τόσο σαν παιχνίδι, αλλά περισσότερο σαν μια καταστροφικά αποδομητική διαδικασία απέναντι σε ό,τι νομίζετε ότι γνωρίζετε για τα video games.
- Red Dead Redemption
I aint got too much to say no more
Σκεφτόμουν ποιο από τα 2 RDR να βάλω. Αποφάσισα να βάλω το 1ο. Κυρίως γιατί σε αυτό οφείλουμε την επανεμφάνιση των western (που βέβαια κανείς δεν κατάφερε να κάνει επιτυχημένα πέρα από την Rockstar).
Το RDR είναι ίσως η επιτομή του open world (με μια εξαίρεση που θα αναφερθεί μετά). Ένας τεράστιος κόσμος που μπορείς να τον διασχίσεις με όποιον τρόπο θες, ο οποίος ήταν ένας από τους πιο ρεαλιστικούς που έχουν επιχειρηθεί ποτέ σε παιχνίδι. Οι npcs, οι διάλογοι, τα ζώα, τα τοπία σχεδόν τα πάντα σε αυτό το παιχνίδι, αναπνέουν, έχουν διαφορετικά patterns και δεν θα τα πετύχεις να κάνουν το ίδιο πράγμα δύο φορές.
Ένα πολύ προσεγμένο σύστημα “duck and cover”, το deadeye που παραμένει εξίσου εντυπωσιακό όσα χρόνια και αν περάσουν, οι άπειρες ώρες που μπορείς να περάσεις κάνοντας κυριολεκτικά τίποτα (πόκερ, βόλτες, να πετάς το λάσο σου στα ζώα ή και σε ανθρώπους) και φυσικά ένας από τους συμπαθητικούς χαρακτήρες των τελευταίων χρόνων, ο John Marston. Τόσο συμπαθητικός που η Rockstar του επιφύλασσε και μια μικρή έκπληξη βέβαια.
Fun fact: Μια από τις αγαπημένες μου δραστηριότητες ήταν να δένω ανθρώπους με το λάσο και να τους αφήνω πάνω στις ράγες του τραίνου. Πολύ διασκεδαστικό και αγχολυτικό, το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μόνο στο RDR όμως, όχι στην πραγματική ζωή, εκτός και αν έχετε πολύ σοβαρό λόγο. Τότε κουλ.
- The Legend of Zelda : Breath of the Wild
Courage need not be remembered, for it is never forgotten
Αν υπάρχει ένας λόγος για πάρει κανείς το WIIU αυτός είναι το Breath of the Wild.
Και πιστέψτε με δεν υπάρχει κανένας απολύτως άλλος λόγος παρά μόνο αυτός.
Αυτό λοιπόν, είναι κατόρθωμα.
Ένα τρομερά πρωτότυπο παιχνίδι επιβίωσης με ένα πανέξυπνο σύστημα μάχης, ΤΟΝΟΙ διαφορετικών εχθρών, ένας απίστευτα μεγάλος κόσμος για να εξερευνήσεις και μια ιστορία με πάρα πολύ βάθος, η τελευταία είσοδος στη σειρά των TloZ είναι όχι μόνο το καλύτερο παιχνίδι της σειράς, ούτε μόνο το καλύτερο παιχνίδι του Wii, αλλά και ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχουν βγει ποτέ.
Ξαναπαίρνουμε το ρόλο του Link, όπου ξυπνάει μετά από 100 χρόνια «χειμερίας νάρκης» για να ανακαλύψει πως τίποτα δεν έχει μείνει ίδιο στην Hyrule. Υποφέροντας από κενά μνήμης, προσπαθεί να καταλάβει τι έγινε μέσα στα 100 χρόνια που κοιμόταν, εξερευνώντας σιγά σιγά τον καινούργιο κόσμο που απλώνεται μπροστά του, συναντώντας γνώριμους εχθρούς και φίλους, αλλά και καινούργιους χαρακτήρες.
Το σύστημα μάχης είναι απλά ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό, με διαφορετικά exploits τα οποία το παιχνίδι δεν σου λέει ποτέ, αλλά αναγκάζεται να τα ανακαλύψεις μετά από πολλές ώρες δοκιμής και σφάλματος. Τα γραφικά είναι πανέμορφα και γεμάτα ζωηρά χρώματα που δεν κουράζεσαι ποτέ να βλέπεις.
- Batman: Arkham City
The night is dark and full of terrors
Και μπαίνουμε στην τελική τριάδα.
Δεν γινόταν να λείπει το Arkham City. Απλά δεν γινόταν. Το παιχνίδι που έβαλε τα γυαλιά σε όλα τα superhero games.Το παιχνίδι που μας έβαλε πίσω από τη μάσκα του Σκοτεινού Ιππότη και μας έδωσε ένα πλήρως εξερευνήσιμο Gotham, μας έδωσε τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες που είχαμε δει σε ένα παιχνίδι, δεν ξέρω και ‘γω από πότε, μας έκανε γενικά να αισθανόμαστε σαν να είμαστε εμείς οι προστάτες της Gotham.
Τι να πρωτοπούμε; Για το σύστημα μάχης; Ιδιοφυές, γρήγορο και απίστευτα διασκεδαστικό. Τα σημεία stealth όπου τσακώνεις τους ανυποψίαστους εχθρούς σου έναν έναν; Η μάχη με τον Mr. Freeze; Μήπως το γεγονός ότι ο Mark Hamill μας έδωσε την ΚΑΛΥΤΕΡΗ ερμηνεία του Joker που έχουμε δει ποτέ σε ταινία, σειρά ή παιχνίδι; Ναι ναι, ήταν καλύτερα και από τον Phoenix και από τον Heath Ledger και από όσους τον έχουν υποδυθεί. Άμα υποστηρίζετε το αντίθετο να ξέρετε πως κάνετε λάθος.
Το Arkham City ήταν ίσως το καλύτερο πράγμα που έχει γίνει για τον Batman από τότε που σκοτώθηκαν οι γονείς του.
Ο τρόπος με τον οποίο δομήθηκαν τα side quests με το rogues gallery του Batman, η πληθώρα χαρακτήρων που εμφανίζονται και είναι πιστοί στα κόμιξ, οι διάλογοι των npcs που ακούς ενώ τριγυρνάς από ταράτσα σε ταράτσα, δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα πραγματικά όσο σκοτεινή και επιβλητική χρειαζόταν για να μας κάνουν να αισθανθούμε πως είμαστε μέσα στο παιχνίδι και όχι απλώς παρατηρητές. Φαντάζομαι πως μέχρι στιγμής μιας και πέρασαν 9 χρόνια, το έχετε παίξει όλ@. Σε περίπτωση που δεν, θα έπρεπε να ντρέπεστε, αλλά να ξέρετε, ποτέ δεν είναι αργά.
- GTA V
I gotta go meditate, or masturbate. Or both
Δεν νομίζω να προκαλεί έκπληξη αυτός ο τίτλος και η θέση του. Η Rockstar για ακόμη μια φορά μας έδωσε το μεγαλύτερο και πιο χαοτικό open world παιχνίδι που έχει βγει ποτέ, μέχρι και σήμερα.
Πέρα από το γεγονός ότι μας έδωσε τον πιο παρανοϊκό χαρακτήρα όλων των εποχών, τον Trevor, μας έδωσε επίσης ένα μέγεθος το οποίο κυριολεκτικά δεν ξέραμε τι να το κάνουμε. Το GTA V είναι τόσο μεγάλο, τόσο γεμάτο από περιεχόμενο, που δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις. Τρομερά γραφικά που έσπρωξαν όλες τις παιχνιδομηχανές, ακόμα και τα PC, στο 100% των δυνατοτήτων τους, αξιομνημόνευτοι χαρακτήρες και άπειρες διαφορετικές μεταξύ τους ασχολίες και αποστολές.
Μπορείς να μην κάνεις απολύτως τίποτα και απλώς να οδηγάς τριγύρω, μπορείς να δεις πόση ώρα θα επιβιώσεις με 5 αστεράκια στο wanted level, μπορείς να σπαταλήσεις χρόνο με τα side missions, μπορείς να πέσεις με τα μούτρα στο main mission, μπορείς να κάνεις κυριολεκτικά οτιδήποτε θέλεις για όση ώρα θέλεις χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό.
Συν τοις άλλοις, με την προσθήκη των online features το GTA V είναι ένα παιχνίδι που ακόμη παίζουν όλοι, 5 χρόνια μετά και συνεχίζει να βγάζει υλικό για όλους τους φανς. Μιλάμε πραγματικά για ένα παιχνίδι που άλλαξε τελείως το τοπίο και ανέβασε τον πήχη όσο δεν πάει. Δεν έχουμε και πολλά να πούμε πέρα από αυτό.
- Witcher 3: The Wild Hunt
Hmmm, fuck
Οκ φτάσαμε και στο νούμερο 1.
Πριν ξεκινήσω, να πω πως το Witcher 3 μαζί με τα dlc δεν είναι μόνο το καλύτερο παιχνίδι της δεκαετίας, αλλά νομίζω πως είναι το καλύτερο παιχνίδι που έχει βγει ποτέ. Δεν έχω συναντήσει ποτέ άνθρωπο που να το έπαιξε και να μην έχασε τα μυαλά του.
Ο Geralt επιστρέφει, πιο ανέκφραστος από ποτέ, για να μας φέρει ένα rpg που όμοιο του δεν είχαμε ξαναδεί και μπορεί να μην ξαναδούμε, ίσως μέχρι το Cyberpunk 2077 ή το Vampires: TMB2.
Η CD Project Red το έκανε να φαίνεται εύκολο μάλλον (4η ανφορά στον Λεξ) και απέδειξε τι μπορεί να κάνει ένα μικρό studio, αν ξέρει τι θέλει να κάνει και είναι προσηλωμένο.
Τεράστια γκάμα εχθρών, ο καθένας με τη δική του ιστορία, ένα απίστευτα διασκεδαστικό και χορευτικό σύστημα μάχης, side quests διαφορετικά μεταξύ τους (κυριολεκτικά δεν υπάρχει quest που να επαναλαμβάνεται), χαρακτήρες γεμάτοι βάθος, ικανοί να σου προξενήσουν πραγματικά συναισθήματα, μια ιστορία αντάξια ενός ΑΑΑ rpg τίτλου που θα ζήλευαν ακόμα και συγγραφείς βιβλίων φαντασίας, άπειρες ώρες GWENT, 2 dlc που κατάφεραν να κάνουν κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ, δηλαδή να κάνουν το αρχικό παιχνίδι ακόμα καλύτερο και επιλογές μέσα στο παιχνίδι που όντως είχαν σημασία και όντως έβλεπες τα αποτελέσματα τους (mass effect και μαλακίες).
Το Witcher αποτελεί μια τομή, όχι μόνο στα western rpg, αλλά και μια τομή συνολικά στον τρόπο με τον οποίο οφείλουν να στήνονται τα games. Είναι κάτι που μας επέτρεψε να μιλάμε για τέχνη στα παιχνίδια και όχι απλώς για ένα προϊόν που θα το βαρεθείς μετά από 10 ώρες. Η ιστορία είναι γεμάτη με κοινωνικό, φιλοσοφικό και πολιτικό περιεχόμενο, βαθύ μεν αλλά αρκετά απλό για να είναι κατανοητό από όλους όσους το παίζουν. Ο κόσμος που έπλασε το Witcher 3 είναι ένας κόσμος γεμάτος φαντασία, αλλά ταυτόχρονα και ένας ρεαλιστικός κόσμος γεμάτος γκρι, όπου δεν υπάρχουν ξεκάθαρα καλοί και κακοί, αλλά υπάρχουν γκρι χαρακτήρες που κάνουν ό,τι κάνουν για τους λόγους τους. Κάθε βήμα που κάνεις σου ανοίγει διαφορετικά μονοπάτια. Στο δρόμο για να ολοκληρώσεις ένα quest ξεκλειδώνονται άλλα 2. Στο δρόμο για εκείνα άλλα 3. Και πάει λέγοντας.
Θα το ξαναπώ λοιπόν, σε περίπτωση που δεν έγινε κατανοητό. Το Witcher 3 είναι το καλύτερο παιχνίδι που έχει βγει ποτέ. Κατεβάστε το, αγοράστε το, δεν ξέρω τι, βρείτε έναν τρόπο να το παίξετε, θα λατρέψετε κάθε λεπτό.
Social Links: