Ήπειρος. Μια από τις πιο φτωχές περιοχές της Ευρώπης. Όπως και μια από τις πιο «κρυφές» γωνιές της Ελλάδας και κατ’ επέκταση (;;;) της Ευρώπης. Πατρίδα της μάνας του Μεγαλεξάνδρου, της Ολυμπιάδας. Σούλι – Κούγκι – Ζάλογγος – Αλή Πασάς. Ιστορικά ονόματα και θέσεις που ακούγοντάς τα, αποτελούν ευθεία αναφορά στην Ήπειρο.
Είναι, επίσης, και δική μου πατρίδα. Γεννήθηκα στην πόλη της Πρέβεζας και το 75% των συγγενών μου, οι οποίοι είναι και πάμπολλοι και δεν ξέρω τουλάχιστον τους μισούς, κατάγονται από το Ριζοβούνι Πρεβέζης. Οι υπόλοιποι από μια κωμόπολη 8 χιλιόμετρα μακριά, τη Φιλιππιάδα. Παρόλο που από σχεδόν δύο χρονών είμαι κάτοικος Αθηνών, το 1/4 του έτους μέχρι την ύστερη εφηβεία μου το περνούσα στο χωριό, Πάσχα – καλοκαίρι full κομπλέ. Οπότε, όπως καταλαβαίνει κανείς, στο αίμα κυλά 100% ατόφιο ηπειρώτικο αίμα και οι ψυχοσυναισθηματικές σχέσεις που με δένουν με αυτό τον τόπο είναι αναντίρρητες.
Ο οποίος τόπος τυγχάνει να είναι και πανέμορφος. Παρθένος –ακόμα– από τις ορδές των τουριστών, γι’ αυτό και κρυφός· καταπράσινος –ακόμα–, καθώς ένα ενιαίο δάσος καλύπτει το ορεινό τοπίο από τα σύνορα με την Αλβανία ώς σχεδόν τον Αμβρακικό κόλπο, με παραλίες καθαρές και χρυσαφένιες, Ιόνιο αφού, όπου τα δάση σταματάνε λίγα μέτρα από εκεί όπου σκάει το κύμα. Έχουμε και λίμνες, έχουμε και ποτάμια. Να μιλήσω για το φαγητό [πίτες, κρέατα, γλυκά του ταψιού και του κουταλιού]; Να μιλήσω για το ποτό [τσίπουρα και κρασιά]; Να μιλήσω για το πολιτιστικό απόθεμα [αυτό θα το αφήσω ήσυχο]; Να μιλήσω για την ηπειρώτικη ιδιοσυγκρασία [αυστηρή σαν τα βουνά της Πίνδου, μολαταύτα θερμή και σκερτσόζα, σαν να αντλεί χαρακτηριστικά από τους γείτονες Ιταλούς];
Το κείμενο θα μπορούσε να συνεχίζει για πολλές γραμμές ακόμα, ίσως και σελίδες, ως μια ωδή για την ηπειρώτικη ομορφιά και το πόσο ωραίος προορισμός είναι για καλοκαιρινές διακοπές, ειδικά τώρα που δεν μπορούμε να βγούμε στα εξωτερικά, τα χρήματα έχουν κάνει φτερά και υποτίθεται οφείλουμε να στηρίξουμε τον εσωτερικό τουρισμό. Τα συνδυάζει ΟΛΑ, φίλες και φίλοι. Βουνό και θάλασσα! Κρέας και ψάρι! Οικογενειακές διακοπές και διακοπές με φίλους ή σύντροφο!
Ο τίτλος όμως με προδίδει. Αφαιρώντας τα ρομαντικά φίλτρα, τα οποία με κάνουν υποκειμενική… ε ναι. Υπάρχουν κάποια μέρη, όπου δεν πας. Ή μάλλον πας, αλλά μόνο λόγω καταγωγής και αισθήματος υποχρέωσης. Και αυτά τα μέρη θα αναλύσω λίγο παρακάτω, με πόνο ψυχής και φόβο Θεού. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα αρκετά να συγκεντρώσω 4-5 παραδείγματα, από τη μια γιατί ο νομός Ιωαννίνων, για μένα, είναι εκτός συναγωνισμού, καθώς δεν βρήκα τετραγωνικό χιλιοστό ανάξιο επίσκεψης, από την άλλη γνωρίζω καλύτερα τα των νότιων νομών, οπότε Άρτα και, κυρίως, Πρέβεζα, YOU LOSE. Θεσπρωτία, με έβαλες σε σκέψεις.
Άρτα (η πόλη, όχι ο νομός. Αν και το νότιο κομμάτι του νομού είναι λίγο meh.)
Ξεκινώ με την πόλη της Άρτας, γιατί στον μη τουριστικό οδηγό μου είναι η πρώτη πόλη που συναντά ο επίδοξος μη επισκέπτης, περνώντας τα σύνορα του νομού Άρτας και προσπερνώντας το Μενίδι, που μας αποχαιρετά από την πλευρά της Αιτωλοακαρνανίας. Εδώ και λίγα χρόνια είναι σε λειτουργία και η Ιόνια οδός, η νέα υπερσύγχρονη εθνική οδός που σε οδηγεί καρφί από το Μεσολόγγι στα Γιάννενα σε 2 με 2,5 ώρες. Ίσως για να προσπερνάς με μεγαλύτερη ευκολία και λιγότερες τύψεις την πόλη.
Η Άρτα, λοιπόν, είναι μια πόλη με μακραίωνη ιστορία, χτισμένη πάνω στην αρχαία Αμβρακία του βασιλιά Πύρρου· αποτέλεσε και πρωτεύουσα του Δεσποτάτου της Ηπείρου και ας μην ξεχνάμε και το Γεφύρι της, «σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες…», το οποίο είναι όντως πανέμορφο, ειδικά όταν ο ποταμός Άραχθος έχει νερό. Στα αξιοθέατά της περιλαμβάνονται, επιπλέον, το Κάστρο, κάποια λείψανα αρχαίων ναών και κάποιες βυζαντινές εκκλησίες. Α ναι, και η ευρύτερη περιοχή είναι γνωστή για την παραγωγή εσπεριδοειδών. Period. Είναι μια πόλη πολύ μακριά από τις σωστές, τις ορθόδοξες Ιόνιες παραλίες της Πρέβεζας και της Θεσπρωτίας, καθώς ο Αμβρακικός κόλπος είναι απαράδεκτος για κολύμπι, και σημειωτέον, στην Άρτα κάνει σοβαρή ζέστη. Και πόσες φορές πια να πας να πιεις καφέ δίπλα στο Γεφύρι ή στον πεζόδρομο Σκουφά; Ή να πας να πιεις το ποτό σου στο καλοκαιρινό club ονόματι Yap Yum; Αρχικά, τι σημαίνει Yap Yum? Arta is a no for me.
Πεζόδρομος Νικολάου Σκουφά, Άρτα
Φιλιππιάδα Πρεβέζης
Συνεχίζοντας την οδήγηση στην Ιόνια οδό, λίγα λεπτά μετά πετυχαίνει κανείς την έξοδο προς Φιλιππιάδα και Πρέβεζα, την οποία κανονικά ο μη επισκέπτης πρέπει να αποφύγει, να πατήσει το γκάζι και με 180 χμ/ω να συνεχίσει την πορεία του προς τα βόρεια.
Η είσοδος στην πόλη. Not impressed.
Η Φιλιππιάδα είναι το χωριό της μάνας μου. Θυμάστε το 1/4 του χρόνου που περνούσα στην πατρογονική Ήπειρο; Κατά βάση εδώ το περνούσα, σε αυτή τη χωροχρονική τρύπα. Αυτή η κωμόπολη τυγχάνει να είναι επίσης ιστορική, καθώς η θέση της ταυτίζεται με την αρχαία πόλη Χάραδρο. Δυσοίωνο όνομα. Λέγεται Φιλιππιάδα, γιατί υποτίθεται οι κάτοικοι αγαπούσαν τα άλογα. Μισό άλογο δεν έχω δει τόσα χρόνια. Αλλά αν μη τι άλλο, επιβεβαιώνεται ο χαρακτηρισμός της ως «πόλης των πελαργών», καθώς μεγάλος πληθυσμός αυτών των πτηνών ξεκαλοκαιριάζει στις ειδικές φωλιές πάνω στους στύλους της ΔΕΗ.
Μοναχικός πελαργός με φόντο δυστοπικό αυγουστιάτικο φιλιππιαδιώτικο τοπίο.
Μια επαρχιώτικη μικρή πόλη, στη μέση του κάμπου, σε ένα γούπατο που βαρά ο ήλιος όλο το καλοκαίρι και τα σαραντάρια στις 12.00 το πρωί είναι μόνιμο φαινόμενο. Τον Αύγουστο δε, μετά τις 17.00, έρχεται συνήθως απογευματινή βροχή από τα Γιάννενα, η υγρασία χτυπάει κόκκινο και η πετριχώρ σού γεμίζει τα ρουθούνια. Λίγο μετά φεύγουν και οι πελαργοί και η μελαγχολία μετατρέπεται σε κατάθλιψη. Η θάλασσα απέχει 40 λεπτά με το αμάξι και η πόλη διαθέτει μια πλατεία με πλατάνια και κάποιες καφετέριες-μπαρ για άπαξ επίσκεψη. Νομίζω όλα τα παραπάνω συνθέτουν το καλοκαιρινό φιλιππιαδιώτικο παζλ. Την αγαπώ τη Φιλιππιάδα, όμως. Εκεί έζησα 15 καλοκαίρια. Αλλά, αγαπητοί αναγνώστες, βρείτε αλλού να πάτε για διακοπές.
Λούρος Πρεβέζης
Διασχίζοντας λοιπόν τη Φιλιππιάδα, βρίσκεται κανείς μπροστά στην παλιά Εθνική Οδό Άρτας-Ιωαννίνων. Στρίβοντας κανείς δεξιά, περνά μέσα από πυκνά δάση, υποβλητικά βουνά, μπλε λίμνες, την κορωνίδα της ηπειρώτικης φύσης. Εμείς, όμως θα στρίψουμε αριστερά, θα συνεχίζουμε στην Εθνική Οδό Φιλιππιάδας-Πρεβέζης και θα καταλήξουμε στον Λούρο.
Η είσοδος της κωμόπολης
Ο Λούρος είναι μια κωμόπολη ακριβώς στη μέση του νομού, στην κοιλάδα Λάμαρη. Πήρε το όνομά της από τον ποταμό Λούρο που την διασχίζει. Είναι σχετικά «νεαρή» πόλη, του 16ου αιώνα. Εκεί ο Κοσμάς ο Αιτωλός ίδρυσε το 1779 σχολείο, ενώ σχεδόν 20 χρόνια αργότερα ο Αλή Πασάς την πυρπόλησε και χρησιμοποίησε ως βάση και ορμητήριο. Αυτά τα ολίγα.
Στο μυαλό μου αυτή η μικρή πόλη έχει χαραχτεί ως η στάση όπου θα τροφοδοτηθούμε με κάναν καφέ, παγωτό για να πέσει η θερμοκρασία, άντε εξοπλισμό, μάσκες, κουβαδάκια, ομπρέλες, πηγαίνοντας προς την θάλασσα. Είναι μια πόλη-κόμβος, όπου αράζεις να ξεκουραστείς στα διάφορα φαστφουντάδικα κατά μήκος της Εθνικής οδού, πριν συνεχίζεις την πορεία σου. Όπου συνεχίζοντάς τη, λίγο μετά σε προλαβαίνει η δυσωδία από τα ελαιοτριβεία κατά μήκος του δρόμου.
Το πήδημα Κυράς / Άκρα Καστροσυκιά
Έχοντας αφήσει πίσω τον Λούρο και τα ελαιοτριβεία, και αφού προσπεράσεις ένα τεράστιο Jumbo στη μέση του πουθενά, αφήνεις την Εθνική οδό και στρίβεις δεξιά, για να φτάσεις επιτέλους στις παραλίες. ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ!
Αν κάτι έχει να επιδείξει ο νομός Πρεβέζης είναι οι καταπληκτικές παραλίες της. Έχει για όλα τα γούστα, με ψιλή άμμο, με χοντρή άμμο, με πολύχρωμα βοτσαλάκια, που παίρνεις μαζί κάθε φορά κάνα δίκιλο σε πλαστικά μπουκάλια να βάλεις σε βάζα στο σαλόνι, λες και είμαστε στα 90s, και κυρίως, δεν έχει εισόδους, δεν έχει (πολλή) μουσική, δεν έχει πολύ κόσμο. Η Πρέβεζα διαθέτει δε τη μεγαλύτερη σε μήκος παραλία με αμμουδιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το Μονολίθι.
Όλα καταπληκτικά μέχρι εδώ. Από όλη αυτή την παραλία 25 χιλιομέτρων, θα είναι πολύ άτυχος ο φίλος μη επισκέπτης αν κλείσει δωμάτιο στην θέση Πήδημα Κυράς, στο βορειότερο σημείο αυτής της παραλίας, που ονομάζεται Καστροσυκιά. Το Πήδημα Κυράς είναι ένας μικρός τουριστικός οικισμός, που χτίστηκε στο πλάτωμα ενός λόφου ο οποίος δεσπόζει πάνω από τον κόλπο που δημιουργείται, τρεις οριζόντιοι δρόμοι και τέσσερις κάθετοι. Rooms to let, 2-3 παντοπωλεία και άλλα 2-3 εστιατόρια.
Και πάλι, όλα καλά μέχρι εδώ. Το λάθος είναι να πάει κανείς για μπάνιο στη μύτη του μικρού ακρωτηρίου/λόφου. Έχει μεν κάτι το περιπετειώδες η κατάβαση στη μικρή παραλία από ένα μικρό μονοπατάκι στις παρειές του βράχου. Φτάνοντας όμως κάτω διαπιστώνει κανείς ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με πολλά, πολλά φύκια. Βουλιάζεις στα φύκια, μέχρι τουλάχιστον τα μέσα της γάμπας. Ας μη συζητήσω τι γίνεται μες τη θάλασσα. Ενδεικτική και η φωτογραφία κάτω.
Ηγουμενίτσα
Από το Πήδημα της Κυράς μπορεί κανείς να πάρει την Εθνικό Οδό Πρεβέζης-Ηγουμενίτσας και να ταξιδέψει προς τα βόρεια, προς την πρωτεύουσα του νομού της Θεσπρωτίας, ατενίζοντας κατά τη διαδρομή το Ιόνιο μπλε στο αριστερό χέρι, και τα καταπράσινα δάση από το δεξί.
Μέχρι να φτάσει ο μη επισκέπτης στην Ηγουμενίτσα, εφόσον πάει από τον παραλιακό δρόμο, περνά από πανέμορφες παραλίες και θέσεις: Λυγιά, Βράχο, Λούτσα, Αλωνάκι, Όρμο του Οδυσσέα, Αχέροντα, Λύχνο, Πάργα, Σαρακίνικο, Καραβοστάσι, Σύβοτα, Πλαταριά. Οπότε, αν κάποιος κλείσει διακοπές στην Ηγουμενίτσα και δεν είναι από εκεί, είναι άξιος της μοίρας του.
Το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Από δω μπορείς να πάρεις το καράβι της γραμμής να πας στην Κέρκυρα ή σε κάποιο άλλο από τα Επτάνησα.
Πρόκειται για τον Πειραιά της Ηπείρου, το 2ο πιο busy λιμάνι της Ελλάδας, αφήνοντας στην 3η θέση αυτό του Ηρακλείου και στην 4η της Πάτρας. Το λιμάνι της Ηγουμενίτσας συνδέει την Ήπειρο και την Ελλάδα με τα ανατολικά παράλια της Ιταλίας και με τα νησιά του Ιονίου. Επίσης, εδώ καταλήγει η Εγνατία Οδός, που ξεκινά από Αλεξανδρούπολη. Από τουριστικές δραστηριότητες διαθέτει το αρχαιολογικό μουσείο Ηγουμενίτσας,… Αυτά. Το ότι είναι σχετικά κοντά σε φοβερές παραλίες δεν αποτελεί ατού.
Social Links: