Κυκλοφορεί αυτές τις μέρες μια εφαρμογή που βάζεις τη φωτογραφία σου και χάρη στα μαγικά κόλπα της τεχνητής νοημοσύνης σε δείχνει πώς θα είσαι γέρος αν είσαι νέος, πώς ήσουν νέος αν είσαι γέρος, πώς θα ήσουν με άλλο χρώμα μαλλιά, πώς θα έδειχνες αν αντί για αγόρι ήσουν κορίτσι και τανάποδα, και ούτω καθεξής. Για κάποιο περίεργο λόγο, στη συντακτική ομάδα του ΣΚΡΑ-punk, απ’ όλες τις δυνατότητες επιλέξαμε κυρίως να δούμε πώς θα είμαστε μεγαλύτεροι – ή κάποιοι από μας (γκουχ-γκουχ), πώς θα είμαστε ακόμη μεγαλύτεροι. Σας προειδοποιώ: δοκιμάστε το μόνο αν έχετε γερό στομάχι.
[Πώς θα έδειχνες αν αντί για αγόρι ήσουν κορίτσι και τανάποδα]
Σε μια ειρωνική στροφή των πραγμάτων, αυτές είναι ταυτόχρονα και οι μέρες που ξαναβλέπουμε μετά από αρκετά χρόνια στην Ελλάδα τους Cure και τον Ρόμπερτ Σμιθ. Σαραντατριών χρονών οι Cure, εξήντα –Θεέ μου, εξήντα!– ο Ρόμπερτ.
Εξήντα χρονών ο Ρόμπερτ Σμιθ που όταν έκλεισε τα 39 έγραφε «the fire is almost dead and there’s nothing left to burn / I’ve finished everything». 43 χρονών οι Cure, που κάθε φορά μα κάθε φορά που βγάζανε άλμπουμ, από το Pornography του 1982, αν όχι από παλιότερα, ο Ρόμπερτ απειλούσε ότι θα είναι το τελευταίο κι ότι διαλύονται.
[still burning]
Γεννήθηκα τη χρονιά που κυκλοφόρησε το Three Imaginary Boys. Όταν έπαιξαν στο θρυλικό Rock in Athens στο Καλλιμάρμαρο, ήμουν 6 (δεν τους είδα τότε λάιβ, αν αναρωτιέστε). Και πάει λέγοντας. Όπως αρκετοί της γενιάς μου, αλλά και πριν και μετά απ’ αυτήν, μπορώ να μετρήσω τη ζωή μου με τα άλμπουμ και τα κομμάτια τους. 17 seconds, a measure of life.
Όπως αρκετοί της γενιάς μου, ήμουν Κιουράς. Πρώτα κιουράς και μετά οτιδήποτε άλλο μουσικά. Οι Cure ήταν το αγαπημένο μου συγκρότημα απ’ όταν άρχισα να λέω ότι έχω αγαπημένο συγκρότημα.
[ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ, ένα από τα πέντε καλύτερα βιντεοκλίπ όλων των εποχών]
Και καθόλου περιέργως για πιτσιρικά που του άρεσαν οι Cure πριν την εποχή του διαδικτύου, επί χρόνια δεν είχα την παραμικρή ιδέα πόσο γνωστοί ή άγνωστοι είναι στην Ελλάδα. Στα 18 μου, με έχει ρωτήσει κοπέλα τι μουσική ακούω κι εγώ της απάντησα κάτι του στυλ «Διάφορα, αλλά αγαπημένο μου συγκρότημα είναι οι Cure – δεν ξέρω αν τους ξέρεις». Λίγο καιρό μετά μου εξομολογήθηκε πως εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε: «Μα τι παπάρας είν’ αυτός» – κι είχε δίκιο!
[ANTIKEIMENIKA, ένα από τα πέντε καλύτερα καψουροτράγουδα όλων των εποχών]
Κυρίως, όμως, οι Cure μου έσωσαν τη ζωή. Κυριολεκτικά. Και σας προκαλώ εδώ να κάνετε το εξής πείραμα: Αν ξέρετε κανέναν κιουρά ρωτήστε τον στο άσχετο «Ρε μπας και οι Cure σου έσωσαν κάποτε κυριολεκτικά τη ζωή;». Εννιά στους δέκα θα σας απαντήσουν ναι. Μπορεί βεβαίως η απάντηση να μην πολυαντιστοιχεί στην πραγματικότητα, αλλά τέλος πάντως, ναι θα σας πουν.
[ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ψηφισμένο ως το καλύτερο κομμάτι των Cure όλων των εποχών σε κάποια ραδιοφωνική ψηφοφορία του Ρόδον FM γύρω στο 1996]
Από την κασέτα της πενταήμερης στο σιντιπλέηερ του κολλητού και μετέπειτα κουμπάρου Παναγιώτη, από το Napster για να κατεβάσoυμε τα σπάνια («Pillbox tales»· «I’m a cult hero»· «Sugar girl») στις λίστες του iTunes, από το Youtube στο Spotify. Από το postpunk στο new wave, από το goth στην ποπ και μετά στο alt rock. Από την απόλυτη και ολοκληρωτική συντριβή των τελευταίων μέτρων του «All Cats Are Gray», στην απόλυτη και ολοκληρωτική, σχεδόν σε βαθμό ύβρεως, χαρά του «Mint Car».
[ANTIKEIMENIKA, το πιο προκλητικά χαρούμενο κομμάτι όλων των εποχών]
Κλείνω όπως ξεκίνησα: Λίγες ώρες πριν, δοκίμασα την εφαρμογή που βάζεις τη φωτογραφία σου και σου δείχνει πώς θα είσαι 30 χρόνια μετά. Τρόμαξα. Όμως χάρη στον –Θεός φυλάξοι!– εξηντάχρονο πια Ρόμπερτ Σμιθ, εκείνον που πάνω-κάτω πριν από 30 χρόνια πρωτογνώρισα και τώρα ξανά έχω την ευκαιρία και την τιμή να ξαναδώ και να ξανακούσω με το ξασμένο του μαλλί, το κατακόκκινο κραγιόν και τα βαμμένα μάτια του, αυτό τον τρόμο δεν τον φοβάμαι. Ο άνθρωπος αράχνη is having us for dinner tonight, αλλά οι φαν των Cure εδώ και καιρό έχουμε πια καταλάβει ότι το «there’s nothing left but faith» σημαίνει πως τουλάχιστον αυτή η πίστη απομένει.
[Faith]
Social Links: