Και εγένετο φως και βλέπεις στην τηλεόραση το Sex and the City 2 και λες «ώπα-ώπα, εδώ είμαστε», δυναμώνω λίγο την φωνή και το πάρτι αρχίζει. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το Sex and the City το παρακολουθούσα ως ένα εκπληκτικό είδος απεικόνισης των ιδεών και του lifestyle της Υπερδύναμης. Ναι, το Sex and the City είναι η σειρά που έπρεπε να παίζει στην αμερικανική τηλεόραση την ώρα που ο αμερικανικός στρατός βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ (να θυμίσω ότι έπαιξε στην tv το 1998-2004). Δεν λέω, προφανώς, ότι δημιουργήθηκε επί τούτω για προπαγανδιστικούς λόγους, για να προωθήσει την ιμπεριαλιστική αμερικανική πολιτική και να σκοτώσει αμάχους. Το Sex and the City δημιουργήθηκε για πολύ λιγότερο σκοτεινούς και πολιτικούς λόγους, αλλά πέτυχε ακριβώς γιατί κατάφερε, καλύτερα από κάθε άλλη σειρά, να εκφράσει την εποχή του, την τελευταία δηλαδή περίοδο της απόλυτης κυριαρχίας των Η.Π.Α.
Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Μια παρέα 4 γυναικών της μεγαλομεσαίας τάξης, με πετυχημένες δουλειές και πλήρη ανεξαρτησία στις αποφάσεις τους ζουν την ζωή τους στην πιο πλούσια πλευρά της Νέας Υόρκης. Μπορούν να κάνουν και χωρίς τον άνδρα-προστάτη, έχουν προοδευτικές απόψεις στα κοινωνικά θέματα, ασχολούνται μανιωδώς με την μόδα και ζουν για να φορούν τα ακριβά τους ρούχα στα ακριβότερα εστιατόρια και κλαμπς του Μανχάταν. Ω φιλελεύθερε καπιταλισμέ λατρεμένε μου εσύ! Οι 4 αυτές γυναίκες αντιπροσωπεύουν την περίοδο ακμής της Υπερδύναμης με το να αποτελούν τα απόλυτα role–models του lifestyle που δημιουργήθηκε σε αυτήν. Ο δυτικός πολιτισμός κατάφερε να σου βρει δουλειά που σου προσφέρει κοινωνικό πρεστίζ και πανάκριβα παπούτσια και γκόμενο-φέτες! Τι περιμένετε οι υπόλοιποι, ελάτε και σεις στην πορεία που χάραξε ο δυτικός πολιτισμός.
Ας επιστρέψουμε όμως τώρα στην αφήγηση εκείνου του βραδιού που είχα ξεκινήσει. Αυτό που μου κέντρισε, λοιπόν, ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον είναι ότι στην συγκεκριμένη ταινία που πέτυχα, οι 4 ηρωίδες μας, δεν θα παρουσίαζαν τις ιστορίες τους ως συνήθως στη Νέα Υόρκη αλλά θα ταξίδευαν στο Άμπου- Ντάμπι με σκοπό να ξεχάσουν τα προβλήματα τους αλλά και να γνωρίσουν και έναν διαφορετικό πολιτισμό (και καλά).
Μετά από κανένα εικοσάλεπτο παρακολούθησης, πέτυχα αυτό που ήμουν σίγουρος ότι θα πετύχω. Οι 4 ηρωίδες, μεταξύ των ερωτικών τους περιπετειών, έμοιαζαν εντυπωσιασμένες με το luxury, τα πετροδολάρια και τα πανάκριβα αμάξια. Η όλη φάση ήταν «κοίτα ρε τους Άραβες που τους κυνηγάγαμε πριν 5 χρόνια και τώρα ζούνε σαν βασιλιάδες» ή, καλύτερα, ήταν ένα μπράβο των εκπροσώπων της Μητρόπολης στους μοντέρνους μαθητές της. Έλα, όμως, που προέκυψε και ένα πρόβλημα.
Η φιλήδονη Σαμάνθα σόκαρε αρχικά με την προκλητική της συμπεριφορά έναν Άραβα με τουρμπάνι και την γυναίκα του. Αποτέλεσμα ήταν να συλληφθεί και να αναγκαστεί να φύγει κακήν-κακώς από τον νέο καπιταλιστικό Παράδεισο που ζούσε τις προηγούμενες μέρες, καθώς οι δυτικοί τρόποι της δεν μπορούσαν να γίνουν σεβαστοί από τους συντηρητικούς ταλιμπάν.
Στον δρόμο για το αεροδρόμιο, λοιπόν, οι 4 φίλες πήγαν να εκπληρώσουν τον σκοπό της ζωής τους, δηλαδή να ψωνίσουν. Αυτή τους η επιλογή, ωστόσο, οδήγησε σε μια παρεξήγηση που, για να μην πολυλογώ, ως αποτέλεσμα είχε να σκιστεί η τσάντα της Σαμάνθα και να πέσουν κάτω δεκάδες προφυλακτικά που κουβαλούσε μαζί της. Αυτό γίνεται άμεσα αντιληπτό από τους Μουσουλμάνους που κυκλοφορούν στην αγορά της πόλης και εκείνοι εν ριπή οφθαλμού την περικυκλώνουν και αρχίζουν να την γιουχαίζουν. Η Σαμάνθα εξοργίζεται ακόμα περισσότερο και αρχίζει να φωνάζει «Yeeees condoms! Yeeees I have sex» και ταυτόχρονα εξαγριώνει ακόμα πιο πολύ τους απολίτιστους αλλά πάμπλουτους Άραβες. Λίγο πριν την λιθοβολήσουν, οι λιγότερο επαναστατημένες φίλες της την αρπάζουν και προσπαθούν να την γλυτώσουν. Τη λύση τελικά θα την δώσουν δύο μαυροφορεμένες γυναίκες με την ακραία μπούρκα που αφήνει έξω μόνο τα μάτια.
Οι γυναίκες αυτές τις οδηγούν σε ένα δωμάτιο και τις σώζουν από τους Μουσουλμαναράδες. Ο θεατής νιώθει μια συμπάθεια για τις σκλαβωμένες και δυστυχισμένες αυτές γυναίκες που ζουν καταπιεσμένες και ανελεύθερες. Όταν όμως οι μαυροντυμένες ακούν την λέξη “New York” από τις πλούσιες και ανεξάρτητες δυτικές γυναίκες, ενθουσιάζονται και αρχίζουν να απαριθμούν αξιοθέατα της πόλης. Στην ερώτηση της Κάρυ για τον αν έχουν πάει ποτέ στην Νέα Υόρκη, η αρχηγός τους απαντά ότι δεν έχει πάει αλλά λατρεύει την μόδα. Τότε, ξαφνικά, πετάνε τις μπούρκες και από μέσα φαίνεται ότι φοράνε στιλάτα και ακριβά ρούχα γνωστών δυτικών σχεδιαστών(!). Ω νέα ευτυχία! Ω Λατρεμένη Παγκοσμιοποίηση! Οι ηρωίδες μας κάνουν και δέχονται κομπλιμέντα για την ένδυση τους και καλούν τις καταπιεσμένες αλλά στιλάτες καινούργιες φίλες τους στο Μανχάταν. Όλοι είναι ευτυχισμένοι και αγαπημένοι πια μέσα στα ακριβά τους ρούχα. Η επαναστατική γιάφκα είναι γεμάτη τσάντες Prada που είναι έτοιμες να εκτοξευθούν στους Άραβες καταπιεστές που «ζουν τον δικό τους μεσαίωνα». Ο οριενταλισμός ζει μια από τις καλύτερες στιγμές του, το στομάχι μου, από την άλλη, έζησε μια από τις χειρότερες του (νταξ έχω φάει και βρώμικο έξω από το γήπεδο του Ατρομήτου).
Η ακολουθία αυτών των δύο σκηνών ήταν τόσο απαίσια που κενολογίες του τύπου «από την σκλαβιά της μπούρκας, στην σκλαβιά της Prada» αποκτούν νόημα. Αυτές οι σαραντάρες καταφέρνουν για ακόμη μια φορά να καταδείξουν το πέρασμα από το τρίπτυχο “sex,drugs and rock ‘n’ roll” στο τρίπτυχο “sex, prada and luxury”. Καταφέρνουν, μέσα από τον δήθεν φεμινισμό που προβάλλουν, να υποτιμήσουν την γυναίκα περισσότερο και από τον μεγαλύτερο σεξιστή συγγραφέα που μπορεί κανείς να σκεφτεί.
Ψάχνοντας τις κριτικές εξ Αμερικής για την ταινία, είδα ότι έπεσε γερό κράξιμο ενώ και οι δημοσιογράφοι εστίασαν στο ρατσιστικό του πράγματος. Η Αμερική έχει πια μαύρο Πρόεδρο που έχει μια πολύ πιο λάιτ αντιμετώπιση απέναντι στον Αραβικό κόσμο, οπότε τέτοιου τύπου φτηνά τεχνάσματα υπεράσπισης της ανωτερότητας του Δυτικού Πολιτισμού δεν έχουν πια και τόσο μεγάλη απήχηση, τουλάχιστον σε αυτό το μέρος της αμερικανικής κοινής γνώμης.
Έχοντας μείνει, επιστρέφοντας στην αρχική αφήγηση, με ανοιχτό το στόμα από αυτό το πράγμα που είδα, κλείνω την τηλεόραση (το στόμα μένει ανοιχτό) και πηγαίνω στο δωμάτιο μου (ακόμα ανοιχτό το στόμα). Ανοίγω το pc και βάζω να δω family guy. Σίγουρα η Κάρυ θα ψήφισε Ομπάμα και θα έχει να πει πολλά πράγματα για τα ρατσιστικά αστεία του Μακφάρλαν.
Θα σας αφήσω με την φράση της αφηγήτριας Κάρυ, η οποία κλείνει και την σκηνή που σας περιέγραψα παραπάνω. “Αnd there, in a dried flower shop, halfway across the world, underneath hundreds of years of tradition…was this year’s spring collection” και ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ.
Social Links: