Giant-Size Fascists: Οι Fantastic Four και η θεωρία των άκρων

Κων Χρυσούλης, Giant-Size Fascists Conmix Extravaganza, Jemma Press 2009

Giant-Size Fascists, Jemma Press 2010

Το Giant–Size Fascists του Κων είναι ένα από τα πράγματα για τα οποία είχα ακούσει διάφορα σκόρπια σχόλια που μου είχαν κινήσει το ενδιαφέρον, αλλά δεν είχα ασχοληθεί περαιτέρω. Πρόσφατα όμως, στο Comicdom Con, μεταξύ άλλων ζουμερών και ενδιαφερόντων πραγμάτων, βρήκα και δύο εκδόσεις του κόμικ αυτού, τις οποίες και έτρεξα άμεσα σπίτι και καταβρόχθισα.

Αν και δεν βρήκα την αρχική έκδοση, δηλώνω περήφανος κάτοχος της επανέκδοσης του πρώτου κόμικ, που βγήκε το 2010, καθώς και μιας μάζωξης των ιστοριών των Fascists που δημοσιεύθηκαν στην Γαλέρα το 2007-8, η οποία βγήκε το 2009 (δυστυχώς η καταγραφή της Βιβλιονέτ είναι λάθος, μπερδεύοντας την μάζωξη αυτή με την πρώτη έκδοση∙ καλά λέει ο Κόκκινος Πάνος Παναγιωτόπουλος ότι πρέπει να την κλείσουμε τελικά). Επειδή ήδη μυρίζομαι μπέρδεμα με τις εκδόσεις, ας το ξεκαθαρίσουμε τώρα που είναι νωρίς:

Αυτή είναι η ανατύπωση του 2010 :

Αυτή ειναι η συλλογή του 2009:

Πρωταγωνιστές του κόμικ είναι μια ομάδα υπερηρώων ονόματι, προφανώς, Giant–Size Fascists. Ευλογημένοι με το Γονίδιο Ε που τους δίνει υπερδυναμεις, οι Fascists καθοδηγούνται από τον Δόκτορα Πλάτωνα που αφυπνίσθηκε από τον ύπνο του το 1963, βλέποντας ότι η νεολαία κινδυνεύει από τους κομμουνιστοσυμμορίτες. Η επαναστατική κυβέρνησις της 21^ης Απριλίου 1967 συνεργάστηκε στενά με την ομάδα, μέχρι την προδοτική πτώση της τελευταίας και την συνακόλουθη εξορία των Fascists εις τας Αμερικάς.

Τα ονόματα και οι δυνάμεις των μελών της ομάδας είναι το πιο ιδιοφυές σημείο του κόμικ. Για να μην κάθομαι και τα γράφω, ορίστε μια απεικόνιση σε ύφος 90’s animation:

Δεν μπορώ να διαλέξω τον αγαπημένο μου, αλλά σίγουρα ο Γαλανόλευκος Πατρίδας, ο Χασαποσέρβικος, ο Παλαμάς και ο Disco Βόλος έχουν τα πρωτεία. Θανάσιμοι αντίπαλοι των Fascists είναι χαρακτήρες όπως ο Αριστότελες, οMegalex, ο Σφυροδρεπανοκέφαλος, ο Ανθέλλην, ο (Αλβανός γιατρός) Δόκτωρ Άλμπαν (ίσως το πιο ευφυές όλων), ο Κεμαλικός, ο PseudoMacedon, κ.ο.κ.

Οι Fascists αντιμετωπίζουν τις απειλές κατά το σύνηθες μοτίβο των υπερηρωικών κόμικς: αναγνωρίζουν την απειλή, φαίνεται να τα βρίσκουν σκούρα, και τελικά επικρατούν. Με μια εξαίρεση (spoiler alert): τελικά ηττώνται από τους σοβιετικούς αντιπάλους τους –μεταξύ των οποίων και γιγαντιαία ρομπότ αλά Sentinels των X–Men διακοσμημένα με σφυροδρέπανα– και εξορίζονται από την Λαϊκή Δημοκρατία της Ελλάδας. Στην μεγάλη –και καλύτερη όλων– αυτή ιστορία υπάρχει και μια εκπληκτικό εύρημα που δεν θα αποκαλύψω, ενώ σε άλλες χρησιμοποιούνται άλλα κλισέ των σχετικών κόμικς, όπως η ανακάλυψη του μυστικού καταφυγίου των ηρώων και η χρήση αστρικών προβολών. Ο Κων λατρέυει τα υπερηρωικά κόμικς, και γι’ αυτό τα χρησιμοποιεί τόσο καλά. Δεν ειρωνεύεται την απλοϊκότητα της Golden και της Silver Age, αλλά χρησιμοποιεί τον παρωχημένο, πλέον, μηχανισμό τους για να ειρωνευτεί με οξύ και ευφυέστατο τρόπο τις εθνικιστικές ψυχώσεις.

Ένα από το σημεία για τα οποία εκτιμώ πάντοτε ένα έργο είναι οι αναφορές του: ο Κων σε αυτόν τον τομέα παίρνει 10 (στα δέκα, αγαπητέ λυκειακέ αναγνώστη)∙ από αναφορές σε κλασικά εξώφυλλα κόμικς, μέχρι τις ίδιες τις ικανότητες των ηρώων, τις ατάκες τους («μα τον Ζέρβα!» αναφωνεί ο Γαλανόλευκος Πατρίδας κάποια στιγμή), και την κομιξική απεικόνιση της Εξόδου του Μεσολογγίου, ο Κων αναδεικνύεται σε μεγάλο τεχνίτη. Το σχέδιό του είναι ακριβώς όπως πρέπει, με πολλές λεπτομέρειες στο background και όλο το εικονιστικό λεξιλόγιο των υπερηρωικών κόμικς να αξιοποιείται άριστα. Μεγάλο συν, τα υπέροχα σχόλια του δημιουργού σε πολλά καρέ.

Το Giant Size Fascists είναι από τα επικά πράγματα που έχω διαβάσει φέτος. Όχι επειδή, όπως μας λέει η νερόβραστη φιλελέ κριτική του Protagon, «βγάζει τη γλώσσα ταυτόχρονα σε αριστερούς και δεξιούς» ή επειδή, όντας ο Κων εκ Αυστραλίας ορμώμενος, «έχει την ικανότητα να βλέπει την ελληνική πραγματικότητα από απόσταση». Το κόμικ του είναι τόσο καλό ακριβώς επειδή δεν τηρεί καμία απόσταση: δείχνει πως είναι βουτηγμένος στην πατροπαράδοτη, ταξιτζίδικη εκδοχή του Ελληνισμού όσο οι κάτοικοι του εθνικού μας κέντρου. Δεν ξέρω τις πεποιθήσεις του ίδιου του Κων –αν και νομίζω πως μπορώ να τις μαντέψω–, αλλά η γλώσσα που βγαίνει δεν εξυπηρετεί τις ίσες αποστάσεις που (υποτίθεται πως) καλλιεργεί το protagon: πρόκειται για μια ομάδα ακροδεξιών υπερηρώων που απεικονίζει όλα τα κλισέ της μαύρης δεξιάς αφήγησης. Το σουρρεαλιστικό, pythonesque σε κάποιες φάσεις, χιούμορ του Κων σαρώνει τα πάντα με έναν τρόπο στιβαρό και δεμένο. Αρκετά χρόνια πριν γίνει mainstream η θεωρία των δύο άκρων, ο Κων μάς προσέφερε μια απολαυστική ανάγνωση της θεωρίας του ενός άκρου.