Αν είχα να διαλέξω μια δεκαετία και μια πόλη για να ζήσω από κοντά τη μουσική της σκηνή, θα ήταν τα 90s και το Σιάτλ. Η δεκαετία που άλλαξε την πορεία της ροκ και μέταλ μουσικής, αυτή η εποχή που μίσησαν οι 80s glam/hair μεταλάδες. Εκεί που, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, εντοπίζεται η αρχή του drone metal και συνδέεται αρχικά με ένα όνομα και μια μπάντα: Dylan Carlson και Earth. Με αυτό τον τύπο που ήταν συγκάτοικος του Κομπέιν, έχει το ανάλογο παρελθόν με ναρκωτικές ουσίες, τατουάζ με μαγικά σύμβολα και το αντίστοιχο στυλ, αλλά αυτό θα το εκθειάσω αργότερα.
Από αυτό το μικρό άλμα στον μουσικό χωροχρόνο ας γυρίσω πάλι στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Κύτταρο, αυτό το βροχερό βράδυ της παρασκευής όπου για πρώτη φορά θα έπαιζαν για το ελληνικό κοινό οι Earth. Θα περίμενα να επιλέξουν ένα μεγαλύτερο χώρο για μια μπάντα τέτοιου διαμετρήματος όμως το Κύτταρο ήταν αρκούντως βολικό και δεν απογοήτευσε καθόλου. Όλα ήταν τέλεια.
Η αρχή έγινε με τους, πάντα παραπάνω από αξιοπρεπείς και άρτιους ηχητικά, Universe 217. Αυτοί οι τύποι έχουν πετύχει τη σωστή ατμοσφαιρική doom-ίλα με τις sludge εντάσεις της έτσι ακριβώς όπως πρέπει να είναι για να μπορέσει να σταθεί αντάξια στα ομολογουμένως υπέροχα φωνητικά της τραγουδίστριάς τους. Γήινη και δυναμική, η φωνή της Τάνιας για μένα συγκαταλέγεται ήδη στη λίστα με τα αγαπημένα μου γυναικεία vocals. Το κοινό το έχει κερδίσει εδώ και καιρό, όλοι μαζεύτηκαν από νωρίς για να την ακούσουν και με εντυπωσίασε το γεγονός ότι πολλοί τραγουδούσαν παράλληλα μαζί της. Έπαιξαν αρκετή ώρα δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να παραδώσουν το ήδη μαγεμένο κοινό στα χέρια του Carlson και της παρέας του.
Σταδιακά ο καπνός πυκνώνει, το αλκοόλ ρέει και μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, λίγο αφότου οι δείκτες του ρολογιού έδειξαν έντεκα το τρίο ανεβαίνει στην σκηνή. Ο Carlson είναι φυσικά η μορφή που τραβάει όλα τα βλέμματα και είναι αυτό ακριβώς που θα περίμενες σύμφωνα με την μουσική εξέλιξή του από τα 00s ως τώρα. Ένας ήρεμος και καλοντυμένος κύριος από την μακρινή δύση που φέρνει μαζί του τη σκόνη και τον αέρα της Αριζόνα. Ένας τύπος που φαίνεται σα να έχει περπατήσει τις κοιλάδες και τα φαράγγια της αμερικανικής υπαίθρου, ένιωσε την ερημιά τους και τα ένωσε με το δικό του ψυχικό κόσμο μέσα στους τελευταίους του δίσκους.
Το αγνό drone παρελθόν του των πιο urban 90s μας έλειψε λίγο όμως με κράτησε σε όλη τη διάρκεια του live προσηλωμένη καθώς το ένα riff διαδεχόταν το προηγούμενο με μια αργοπορία επίπονη που το αποζητούσε λυτρωτικά. Οι λέξεις δεν χρειάζονται εδώ, εισέρχεσαι σε ένα ασπρόμαυρο τζαρμουσιανό σύμπαν και περιφέρεσαι ως ένας άλλος Τζόνι Ντεπ στα δάση με τις λεύκες ή κυλάς ήσυχα με τη βάρκα σου σε ένα ποτάμι που δε ξέρεις που θα σε βγάλει. Και δεν έχει σημασία. Όλα είναι εκείνη η στιγμή που επεκτείνεται στο άπειρο. Αυτές είναι οι παρενέργειες του πλέον καλογυαλισμένου drone που θυμίζει εναλλακτικό soundtrack για το πιο ερεβώδες γουέστερν που αγαπήσαμε.
Περίπου μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα τα φώτα άνοιξαν. Οι κινήσεις μου ήταν αργές και το μυαλό μου ήταν ακόμα γεμάτο από μια τόσο έντονα φορτισμένη μουσική και τόσο λιτή ταυτόχρονα. Το μόνο που σκέφτομαι καθώς γράφω αυτά τα λίγα για αυτή την μεγάλη μπάντα είναι ότι πρέπει να την ξανακούσω. Ξανά και ξανά.
Social Links: