Για εμάς τα παιδαρέλια που δεν προλάβαμε το Synch festival, υπάρχει και το Plisskën. Η φετινή διοργάνωση ξεπέρασε κάθε προηγούμενο κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες να τηρήσει προδιαγραφές ευρωπαϊκού επιπέδου. «Α small but growing festival» το χαρακτήρισαν πέρσι στο Pitchfork. Αυτό διάβασαν οι διοργανωτές και είπαν να φουσκώσουν λίγο τα νούμερα. Εξήντα έξι καλλιτέχνες μοιράστηκαν στις δυο μέρες του φεστιβάλ σε πέντε σκηνές . Βέβαια η μια σκηνή ήταν το comedy stage και η άλλη ένα πειραγμένο αμάξι της Red Bull. Όμως, κακά τα ψέματα, πρόκειται ίσως για το καλύτερο εγχώριο φεστιβάλ των τελευταίων χρόνων με το πιο δυνατό line up φέτος στην ιστορία του.
Δεν ξέρω ποια είναι η καλύτερη τακτική για να απολαύσεις στο έπακρο ένα φεστιβάλ, αλλά σίγουρα δεν είναι να τρέχεις από εδώ κι από εκεί για να τα προλάβεις όλα. Εμείς μελετήσαμε το πρόγραμμα, προσθέσαμε 45 λεπτά σε κάθε αναγραφόμενη ώρα γιατί όλα τα acts βγήκαν με μια σχετική καθυστέρηση λόγω βροχής, διαλέξαμε 3-4 μουσικά δρώμενα που δεν έπρεπε να χάσουμε και τα υπόλοιπα κύλησαν μόνα τους.
To δικό μου οδοιπορικό ξεκίνησε απόγευμα Σαββάτου με τους Crocodiles να βρίσκονται ήδη επί σκηνής, ένα συγκρότημα με μπόλικη ενέργεια on stage που όμως στερείται χαρακτήρα. Προσωπικά η παρουσία τους δεν με συγκίνησε. Ωστόσο, κάποιοι φάνηκαν να το απολαμβάνουν. Ο frontman Brandon Welchez είναι σύζυγος της Dee Dee από τις Dum Dum Girls που έδωσε μια εξίσου χλιαρή εμφάνιση πριν κάτι μήνες στη χώρα.
Αφού αποφύγαμε κοπέλες με λουλούδια στα μαλλιά και μουστακαλήδες με πουκάμισα γεμάτα ανανάδες και άλλα τροπικά φρούτα, βάλαμε πλώρη για την εξωτερική σκηνή αποζητώντας λίγο καθαρό αέρα, ιδέα που αποδείχτηκε σωτήρια καθώς έφερε στο φως την έκπληξη της βραδιάς, ονόματι Son Lux. Ο Son Lux, κατά κόσμον Ryan Lott, καθήλωσε το κοινό με τους σθεναρούς trip hop/post–rock πειραματισμούς του. Mαζί με τον γκρουβάτο κιθαρίστα και τον εκρητικό ασιάτη ντράμερ έδωσαν μια ψυχωμένη εμφάνιση που κράτησε 40 λεπτά και χειροκροτήθηκε γενναία.
Στην μεγάλη σκηνή έπαιζε ο Damien Jurado κάνοντας στροφή ύφους με ένα εντελώς ακουστικό σετ που δεν κατάφερε να αποδώσει τη μαγεία του τελευταίου του δίσκου ελλείψει ενορχήστρωσης. Ωστόσο, η μοναχική του παρουσία ανά στιγμές ήταν ανατριχιαστική και χάρισε στο κοινό μερικές στιγμές χαλάρωσης πριν τη νυχτερινή ακολουθία των ιερών Soft Moon– Wooden Shjips– Black Lips.
Οι Soft Moon αναμφίβολα αποτέλεσαν την πιο έντονη στιγμή της βραδιάς. Ο ιθύνων νους του συγκροτήματος, Luis Vasquez βρίσκεται στην πιο ακμαία φάση του. Η μπάντα ακολουθεί γραμμή Joy Division αλλά δεν στέκεται στις επιρροές της. Σκοτεινή industrial αισθητική, synths που στοιχειώνουν, εκκωφαντικά τύμπανα, απόκοσμα φωνητικά οδηγούν σε ένα άρτια διαολεμένο αποτέλεσμα που στις ζωντανές εμφανίσεις παίρνει μυθικές διαστάσεις.
Τη μουσική σκυτάλη πήραν οι Wooden Shjips, τα γνήσια τέκνα του San Francisco με τις διαστημικές krautrock συνθέσεις. Δυστυχώς, ο μέτριος ήχος στο χώρο δεν βοήθησε να αναδειχθεί η δυναμική της μπάντας στον μέγιστο βαθμό. Εντούτοις, ακόμα και με προβλήματα στον ήχο κατάφεραν να αγγίξουν την ψυχεδελική μου υπόσταση, σχεδόν αναγκάζοντάς με να κουνήσω το κεφάλι μου προς κάθε πιθανή κατεύθυνση. Τον κιθαρίστα Ripley Johnson (και τα γένια του) θα έχουμε την χαρά να ανταμώσουμε πάλι τον Σεπτέμβρη με το side project Μοοn Duo.
Οι Black Lips πήραν τη θέση τους απέναντι από τον κατάμεστο κυρίως χώρο του φεστιβάλ. Το πλήθος περίμενε σε θέση μάχης σαν να είχε μυριστεί το πάρτι που θα ακολουθούσε και οι πρώτες μόνο νότες από το «Family tree» έδωσαν το έναυσμα για να αρχίσει ένας έξαλλος χορός μπολιασμένος με απαράμιλλη ενέργεια. Τα φοβερά bad kids, products of no dad kids από την Ατλάντα πούλησαν αγνό, ατόφιο garage και συνέβαλλαν στην αυξημένη παραγωγή ιδρώτα του μέσου θεατή. Απλά και τίμια.
Έξω είχε στηθεί μια άλλη φιέστα σε ρυθμούς ska/dub. Στη σκηνή δεν ήταν άλλοι από τους Dub Pistols που, αν και θυμίζουν πάρτι στα late ’90s, early ’00s, τράβηξαν τον κόσμο που μόλις έβγαινε από τους Black Lips, τεστάροντας τις αντοχές του. Εκεί αφήσα και την τελευταία στάλα ενέργειας να πέσει κάτω, μετανιώνοντας που δεν είχα το κουράγιο να περιμένω να βγει το δίδυμο των Mount Kimbie. Μεγάλο respect στο κλείσιμο των πιστολέρο της dub με το riff από «Highway to hell» το οποίο αποτέλεσε την ανεπίσημη λήξη του δικού μου φεστιβάλ.
Στο τέλος, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν ο αθάνατος Έλληνας, ο «ακούω και ροκάκια» ή ο «περνιέμαι και για εναλλακτικός» να χώνει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να δει για ν-οστή φορά ζωντανά James και Placebo, ενώ του δίνεται η δυνατότητα με μικρότερο κόστος να απολαύσει μια ημέρα ενός τέτοιου event με μουσικές που αντέχουν στο χρόνο.
Social Links: