Το ημερολόγιο ενός πρώην Δημαρίτη

Μέρες αλλαγής ηγεσίας αυτές τις μέρες σε κόμματα που αυτοτοποθετούνται στον κεντροαριστερό χώρο. Την αρχή την έκανε η ΔΗΜΑΡ, η οποία εξέλεξε τον Θανάση Θεοχαρόπουλο ως πρόεδρο στο 4ο συνέδριο του κόμματος. Ο Θεοχαρόπουλος στην πρώτη του δήλωση ως νέος πρόεδρος ξεκαθάρισε πως στοιχείο της ταυτότητας του κόμματος θα είναι «η εμβάθυνση της δημοκρατίας».

Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην τρικομματική κυβέρνηση της χώρας κάθε άλλο παρά συνεισφορά στην εμπέδωση της δημοκρατίας ήταν. Η φτώχεια και η οικονομική αποστράγγιση τουλάχιστον του 1/4 του πληθυσμού κάθε άλλο παρά δημοκρατική στροφή ήταν. Πρόκειται για ένα έγκλημα στη δημοκρατία γνωστό ήδη από την εποχή του Θαλή, ο οποίος υποστήριζε πως άριστη δημοκρατία είναι αυτή η οποία δεν έχει ούτε πολλούς πλούσιους ούτε πολλούς φτωχούς πολίτες.

Έτσι, η πολιτική σύμπραξη της ΔΗΜΑΡ με την πασοκονεοδημοκρατία εξαφάνισε τα εκλογικά της ποσοστά και τροφοδότησε την καθημερινότητά μας με ευφάνταστα αστεία. Οι κόκκινες γραμμές ξεθώριασαν, η σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο αποδείχτηκε ένα σχήμα λόγου και όταν η μυρωδιά του καμμένου έφτασε στα ρουθούνια του Φώτη Κουβέλη αποφάσισε να αποχωρήσει από τη συγκυβέρνηση. Αφορμή υπήρξε η εξαφάνιση της ΕΡΤ σε ελάχιστο χρόνο από τον Σαμαρά. Η απόφαση και ο τρόπος που υλοποιήθηκε δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή από ένα κόμμα που παρουσίαζε εαυτόν ως αριστερά (υπεύθυνη, ευρωπαϊκή).

Η υπευθυνότητα, όμως, της ΔΗΜΑΡ εξαντλήθηκε σε μια στιγμή στοιχειώδους σωφροσύνης στη λαίλαπα της οικονομικής, πολιτικής και ανθρωπιστικής καταστροφής που συνυπέγραψε. Νομίζω πως η αισιόδοξη προσέγγισή της να ευελπιστεί σε κάποιο αξιοπρεπές ποσοστό εκλογικά αυτόνομη είναι ουτοπική. Η υπευθυνότητα που ευαγγελιζόταν ήταν να ορθώσει το ανάστημά της στην οικονομική βύθιση.

Η ΔΗΜΑΡ τελικά μισήθηκε με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Θυμάμαι σε αντιμνημονιακές πορείες το σύνθημα «μισθούς, συντάξεις τα κάνατε κουρέλι, άντε και … σύντροφε, Κουβέλη» να προσφέρει άφθονο μειδίαμα στους παρευρισκόμενους. Η ειρωνεία που εξαπολύθηκε ήταν αναντίστοιχη της πραγματικής εκλογικής δύναμης της ΔΗΜΑΡ, αλλά απολύτως σύμφωνη με τη λάθος πολιτική της πορεία.