Στις 24 Μαρτίου ένα αεροπλάνο της Germanwings έπεσε στις γαλλικές Άλπεις με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 150 άνθρωποι. Για τις πρώτες δυο μέρες κανένας δεν ήξερε την αιτία της πτώσης, την επομένη το μαύρο κουτί έδειξε ότι ο συγκυβερνήτης Andreas Lubitz κλείδωσε το πιλοτήριο ενώ δεν απαντούσε στον πιλότο που βρισκόταν απέξω και προσπαθούσε να σπάσει την πόρτα για να μπει. Τα μέσα ενημέρωσης άρχισαν να κάνουν αναφορές στην ψυχική υγεία του συγκυβερνήτη, «σύμφωνα με πληροφορίες ο Andreas Lubitz έπασχε από βαριά κατάθλιψη», «σύχναζε σε gay bar όπου έβλεπε drag shows» είπαν, για να ακολουθήσουν οι δηλώσεις του Γάλλου πρωθυπουργού Manuel Valls «όλα δείχνουν προς ένα γεγονός που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε: εγκληματικό, τρελό, αυτοκτονικό». Εκείνη την στιγμή δημιουργήθηκαν αυτομάτως χιλιάδες θύματα.
Κατάθλιψη, έγκλημα, τρέλα, αυτοκτονία Μια ακολουθία λέξεων δομημένη με επικίνδυνο τρόπο και μοναδικό αποτέλεσμα τον στιγματισμό χιλιάδων ανθρώπων που πάσχουν από ψυχικές ασθένειες, στα μάτια της κοινής γνώμης. Δεν έχει σημασία αν δεν υπάρχουν αποδείξεις, δεν έχει καμία αξία ότι κανένας δεν είναι βέβαιος για το τι ακριβός έγινε, ο κόσμος χρειάζεται να νιώθει ασφαλής και τα άγνωστα αίτια δεν πρόκειται να καλύψουν ποτέ αυτό το κενό της ανασφάλειας. Τι και αν αυτό ώθησε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού να χτυπιέται και να φωνάζει για του τρελούς που δεν τους ελέγχει κανένας, η ρετσινιά της τρέλας εξάλλου δεν έφυγε ποτέ από την κοινωνία, ο ψυχίατρος θα είναι πάντα «τρελογιατρός», το ψυχιατρείο θα είναι «τρελάδικο» και οι ασθενείς θα είναι «ψυχάκηδες». Μόνο ο ίδιος ο πιλότος ξέρει τι έγινε εκείνη τη μέρα, άλλωστε δεν βρέθηκε κανένα σημείωμα αυτοκτονίας, δεν πειράζει όμως γιατί τώρα υπάρχει κάτι που μπορούμε να δείχνουμε με το δάχτυλο και να λέμε «αυτό φταίει».
«Ήταν gay» γράφουν τα MME για να χτυπήσουν παντού, να μην μένει ούτε ένα κομμάτι της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου αλώβητο, «ήταν gay» λες και το όνειρο κάθε ομοφυλόφιλου είναι να ρίξει ένα αεροπλάνο στα βουνά, αλλά είπαμε η ομοφυλοφιλία είναι «ανώμαλη» και «άρρωστη», ειδικά όταν περιέχει περούκες και ζαρτιέρες. Η αντίδραση αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με τις ψυχικές ασθένειες ή την σεξουαλική ταυτότητα, παρόμοιες και πολλές φορές χειρότερες είναι η αντιδράσεις όταν γίνετε κάποιο έγκλημα από μετανάστη. «Ο 34χρονός αλλοδαπός», «ο 25χρονος μουσουλμάνος», «η 23χρονη πόρνη», κ.ο.κ.
Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο αυτή η αντίδραση, η όποιας μορφής διαφορετικότητα πάντα προκαλούσε φόβο και στιγματισμό, ενώ το συνεχές ζητούμενο είναι η ανάγκη για κανονικότητα και αποδοχή. Από αυτή την ανάγκη πηγάζουν ο ελιτισμός και ο ρατσισμός, αυτή η ανάγκη για κανονικότητα δημιουργεί οξύμωρες καρικατούρες που την Κυριακή είναι κατά του bullying και την Δευτέρα θέλουν να λιντσάρουν τον οποιοδήποτε ένοχο στην πλατεία Συντάγματος. Δεν μας ενδιαφέρει το όνομα, θέλουμε κάτι άλλο, κάτι ξένο που θα τον διαφοροποιήσει από εμάς, από τον δικό μας μικρόκοσμο, ένα «ιδιαίτερο» χαρακτηριστικό, μια άλλη εξήγηση έξω από την «κοινοτοπία του κακού».
Social Links: