Delenda Carthago…Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί. Έτσι ξεκινούσε τις ομιλίες του στη Σύγκλητο της Ρώμης ο περιβόητος Κάτων προκειμένου να παρακινήσει τους συμπατριώτες του να καταστρέψουν εκ θεμελίων την παλιά μισητή αντίπαλο.
Σήμερα, στη νέα Ρωμαική Αυτοκρατορία, που κακώς αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση, δυο εκ θεμελίων αντίθετες φωνές εκτοξεύουν την ίδια κραυγή αντεπίθεσης. Από την μία τα ανώτατα στελέχη του Διευθυντηρίου (Μέρκελ, Σόιμπλε, Ντάισενμπλουμ, Φινλανδία, Ολλανδία) καλούν τους πραιτωριανούς τους να εκκαθαρίσουν την ενοχλητική φωνή που αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία της προτού συμπαρασύρει, σαν άλλος Βερσινγκετορίξ, και άλλους χτυπημένους από την πολιτική της σωτηρίας λαούς. Από την άλλη, τα γνήσια πολιτικά τέκνα της αποτυχίας των πακέτων διάσωσης έρχονται να αμφισβητήσουν ακριβώς τη μονοκαθεδρία της Γερμανικής ελίτ στην απόλυτη αλήθεια περί της αντιμετώπισης της Κρίσης προσπαθώντας παράλληλα να προλάβουν στη γωνία τις φωνές εκείνες οι οποίες χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα την Κρίση, για να επιβάλουν την ατζέντα της οπισθοχώρησης και της αντίδρασης. Ο ένας κρίκος έρχεται να προστεθεί στον προηγούμενο προκαλώντας στον συχνά πυκνό ιστορικό και πολιτικό χρόνο φαινόμενα ακραίας ασφυξίας.
Η ιστορική νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 φαίνεται ότι θα μας απασχολήσει για καιρό και όχι μόνο βιωματικά. Είναι η πρώτη φορά στην μεταπολεμική τάξη πραγμάτων, όπου ένα κόμμα, το οποίο αυτοτιτλοφορείται φορέας της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και το οποίο παραμένει τέτοιο την ημέρα της εκλογής του, για να θυμόμαστε την περίπτωση ΠΑ.ΣΟ.Κ του 1981, καταλαμβάνει την κυβερνητική πρωτοκαθεδρία με απολύτως δημοκρατικό τρόπο και όχι με ανοιχτή επανάσταση. Το φαινομενικό Τέλος του πολιτικού σκηνικού της Μεταπολίτευσης (ακόμη και σε περίπτωση «αριστερής παρένθεσης», ούτε η παραπαίουσα Νέα Δημοκρατία είναι ικανή να ηγηθεί του πολιτικού συστήματος χωρίς δραματικές μεταλλαγές- εκτός βέβαια και αν μας προκύψει από το πουθενά Παπάγος) συνοδεύεται από την επιθυμία του ελληνικού Λαού να δοκιμάσει την περίπτωση εναλλακτικής οδού στην αντιμετώπιση της θύελλας του 2010. Ό,τι δεν κατέστη δυνατό το 2011 και το 2012, τώρα λαμβάνει σάρκα και οστά με την προσμονή της κρυφής ελπίδας και την ανησυχία της τελικής αναμέτρησης να το συνοδεύει. Η ιστορική συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πάρα τις όποιες αντίθετες φωνές ακούστηκαν, έρχεται να προσδώσει στην προσπάθεια αυτό ακριβώς που χρειαζόταν. Το αίσθημα, δηλαδή, της αναγκαίας κοινής συστράτευσης και όχι της παραταξιακής καθαρότητας. Ή θα πετύχουμε λοιπόν ή καλύτερα να αλλάξουμε επάγγελμα όλοι μαζί. Η χρονική τάυτιση του γεγονότος με την έναρξη των συνομιλιών ΗΠΑ-Κούβας (και άρα της οριστικής λήξης του «αφηγήματος του Ψυχρού Πολέμου») θα υποδηλώσει ότι μια νέα εποχή μπορεί να είναι μπροστά. Το χρώμα των λουλουδιών, που κατέθεσε ο Τσίπρας στο μνημείο των Πεσόντων της Καισαριανής ήταν δηλωτικό.
Είναι γνωστό εξαρχής πως η νέα κυβέρνηση θα είχε ένα μεγάλο μειονέκτημα σε σχέση με τις άλλες: της λείπει αυτό που ονομάζεται αναγκαίος πολιτικός χρόνος. Μέσα σε ένα μήνα περίπου από την ημέρα της ανόδου της στην εξουσία είναι αναγκασμένη να δημιουργήσει συμμαχίες, να δείξει τα πρώτα στίγματα της πολιτικής της και να ετοιμαστεί κατάλληλα για την «Μητέρα όλων των Πολιτικών μαχών», τη διαπραγμάτευσης στις 16 και 28 Φεβρουαρίου 2015. Στο εσωτερικό πεδίο φαίνεται προς στιγμήν να έχει τα χέρια λυμένα. Η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί μεν να διατηρεί τις δυνάμεις της, αλλά το στοιχείο που την κρατά πλήρως ενωμένη είναι η αναμονή και η πίστη στην αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής. Εάν αυτή δεν επέλθει σύντομα, τότε οι φυγόκεντρες δυνάμεις θα αρχίσουν έντονα να κάνουν την εμφάνισή τους. Ο χώρος της Κεντροαριστεράς έχει πολλά δομικά προβλήματα να λύσει μέχρι να καταστεί υπολογίσιμη δύναμη, ενώ από την μεριά του το Κομμουνιστικό Κόμμα εκτοξεύει λεκτικά συνθήματα ανυπακοής προς τη νέα «Κυβέρνηση της Αριστεράς» μέρες πριν αυτή εκλεγεί χωρίς, όμως, ακόμη να έχει λύσει τα έντονα κύματα εσωστρέφειας, που περιορίζουν τη δράση του. Σοβαρά προβλήματα μπορούν να προέλθουν μόνο από θεσμικούς φορείς και δομές, που συνεχίζουν να αρνούνται μια επωφελή συνεργασία με τη νέα κρατική μηχανή, και που είναι σε θέση να βάλουν ισχυρά εμπόδια.
Όσον αφορά το εξωτερικό πεδίο τώρα, εκεί τα πράγματα είναι από απλώς σύνθετα έως αμείλικτα. Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και η άνοδος ανάλογων κινημάτων, όπως των Podemos, είναι η τέλεια απόδειξη της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής του Ιερατείου τα χρόνια 2010-2015. Παρόλα αυτά, δεν είναι δυνατό να ληφθεί εύκολα υπόψη από τα κέντρα αποφάσεων, καθώς αυτό θα σημαίνει ότι χώρες όπως η Ελλάδα πρέπει να τύχουν νέας αντιμετώπισης. Εάν όμως γίνει δεκτή μια αλλαγή οικονομικής στρατηγικής για την Ελλάδα τότε δεν θα μπορεί να αρνηθούν το ίδιο και στην Ισπανία ή στην Πορτογαλία αύριο. Το αποτέλεσμα θα είναι ένας φαύλος κύκλος με ανυπολόγιστες συνέπειες στο όλο ευρωσύστημα, το οποίο οι χώρες του Βορρά στηρίζουν μέχρις εσχάτων. Για αυτό, από την δική τους μεριά τα περιθώρια ελιγμών κρίνονται ως ανύπαρκτα. Θα υπερασπίσουν την πολιτική της Λιτότητας μέχρι εκεί που δεν πάει. Εάν το αποτέλεσμα θα είναι μία πολυδιάσπαση της Ευρωζώνης, αυτό δεν φαίνεται να το έχουν υπολογίσει. Όσο οι δυνάμεις των πολέμιων της Λιτότητας δεν οδηγούνται σε ένα Νέο Καταστατικό Χάρτη για την Ευρώπη, οι γραφειοκράτες της συντήρησης θα προσπαθήσουν να τους αντιμετωπίσουν έναν-έναν χωριστά πριν δημιουργηθεί ο απαραίτητος κρίκος, που θα τους αναγκάσει να θέσουν το ζήτημα ανοιχτά. Ακόμη περισσότερο, επιθυμούν να προλάβουν τους ανταγωνισμούς που θα προκύψουν από την ενασχόληση των αμερικανικών ενδιαφερόντων με την ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Η σκέψη και μόνο ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει διεισδύσει στον προνομιακό χώρο των Βρυξελλών είναι αρκετή για να μην θέλουν περαιτέρω ανάμειξη των ΗΠΑ, ιδίως εφόσον η οικονομική τους συνταγή προσκρούει στην «προτεσταντική» επιμονή του Ιερατείου στα οδυνηρά πακέτα διάσωσης. Οπότε, από μεριάς τους θα κληθούν να παίξουν μια αλληλουχία επιδέξιων χειρισμών και εκβιαστικών λεονταρισμών μεταξύ ΗΠΑ, αντιφρονούντων μελών και Ρωσίας, η οποία προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια της μετά από την πρόσφατη εσωτερική οικονομική κρίση. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνοδοιπόροι του θέλουν να επιτύχουν έστω και ένα μέρος του εκπεφρασμένου στόχου τους -όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες σκληρές διαπραγματεύσεις, άλλωστε- οφείλει να παίξει και αυτός εξίσου επιδέξια αυτό το ανελέητο παιχνίδι της εναλλαγής. Και εφόσον ο γκρουπιέρης σφύριξε την έναρξη, ώρα είναι οι αντίπαλοι να φανερώσουν ένα ένα τα χαρτιά τους.
Ας ετοιμαστούμε λοιπόν για τη μεγαλύτερη τσόχα της ζωής μας!!
Social Links: