Φωτογραφίες: Θανάσης Κατσάδας
Ο Aaron Turner, ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς του 21ουαιώνα, έχει χαρακτηρίσει το post-metal ως «thinking man’s metal». Άσχετα με το πόσο συμφωνεί κανείς με αυτόν τον αφορισμό (εγώ συμφωνώ ας πούμε), πρέπει να προσθέσει ότι αυτός αφήνει απ’ έξω το συναίσθημα ως κύριο καύσιμο αυτού του υπέροχου υποείδους. Το λάιβ του Σαββάτου στο Ρομάντσο είναι μια ισχυρή απόδειξη γι’ αυτό: τα δύο καλύτερα ίσως ελληνικά μέταλ συγκροτήματα (ανεξαρτήτως είδους) πότισαν τη σκηνή με ακραίες συναισθηματικές ριπές, για να έρθουν μετά να τις υπερβούν.
Μου έχει περάσει αρκετές φορές από το μυαλό να γράψω κάτι συγκροτημένο για το αγαπημένο μου μουσικό υποείδος. Τρεις φορές έχω φτάσει κοντά στο να το κάνω: τη μία με αφορμή τη συναυλία του συγκροτήματος που γέννησε το είδος, τη δεύτερη λόγω της αφιερωματικής εκπομπής που κάναμε με τον Νίκο Θεοδωρόπουλο στον Archivist.fm, και πιο πρόσφατα λόγω της πλέιλιστ για το φθινόπωρο. Ποτέ δεν έγραψα κάτι τέτοιο όμως, ίσως γιατί αν και μου αρέσει να ανατέμνω τα πράγματα, κάτι με κρατάει πίσω εδώ. Μάλλον έχει να κάνει με το συναισθηματικό καύσιμο αυτής της μουσικής, που αν γίνει αντικείμενο ανατομίας θα καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Αυτό το άρθρο λοιπόν είναι άλλη μια τέτοια ημιτελής περίπτωση, εντελώς συνειδητά.
Αυτό που βίωσαν όσοι και όσες βρέθηκαν στο λάιβ το Σάββατο ήταν κάτι πολύ συγκεκριμένο∙ ήταν οι δύο όψεις του νομίσματος του post-metal. Οι Sun of Nothing και οι Allochiria μας εξήγησαν όπως μόνο αυτοί εν Ελλάδι μπορούν τι είναι αυτό το είδος μουσικής και γιατί το αγαπάμε τόσο. Όπως το νόμισμα του Two-Face από τον Batman, έτσι και τα δύο συγκροτήματα ξεδίπλωσαν δύο φαινομενικά διαφορετικές, αλλά στην πραγματικότητα τόσο εφαπτόμενες πλευρές του ίδιου πράγματος. Ευτυχώς που δεν υπήρξε support συγκρότημα (αν και οι εξαιρετικοί νεοφώτιστοι Flesh of Gaia θα ταίριαζαν απόλυτα), γιατί απολαύσαμε περισσότερο και τους δύο.
Αν και οι Allochiria βγήκαν δεύτεροι, θα ξεκινήσω από αυτούς. Είναι η πλευρά του νομίσματος χωρίς τις χαρακιές. Ακολουθώντας ευλαβικά τα θεμέλια που έθεσαν σε αυτόν τον κόσμο οι Isis, παίζουν το πιο πλήρες εν Ελλάδι post-metal. Η παρουσία δε της Ειρήνης στα φωνητικά απογειώνει την εμπειρία του να τους βλέπεις ζωντανά: πιστή στο μοτίβο της υπέρβασης και της μεταμόρφωσης που κυριαρχεί στο είδος, η τραγουδίστρια των Allochiria απελευθερώνει από το παραπλανητικά φιλικό παρουσιαστικό της έναν δαίμονα που συστρέφεται, γρυλίζει και παλεύει να απελευθερωθεί σε κάθε συναυλία του συγκροτήματος. Οι εκφράσεις του προσώπου της, οι σπασμοί της, η σπαρακτική παραμόρφωση που φέρνουν οι βρυχηθμοί που εξαπολύει, όλα αυτά αποτελούν την αιχμή του δόρατος της αρχετυπικής post-metal εμπειρίας που προσφέρουν οι Allochiria όλο και καλύτερα. Όλα εδώ είναι καλοκουρδισμένα μέχρι τελειότητας: οι μελωδικές γραμμές, τα Isis-ικά ριφς, οι επαναλήψεις που οδηγούν στην αναπόφευκτη έκρηξη και στη λύτρωση. Μετά από κάθε τραγούδι, νιώθεις ότι ο δαίμονας επιστρέφει στο κλουβί του για να ξαναεξαπολυθεί στη συνέχεια.
Αντίθετα με τους Allochiria που δένουν τον δαίμονα με αλυσίδα και τον εκπαιδεύουν όπως πρέπει, οι Sun of Nothing τον αφήνουν λυμένο να αλωνίζει πάνω στη σκηνή. Η πλευρά του νομίσματος με τις χαρακιές αντιπροσωπεύει το χάος∙ αυτό είναι οι SON. Ένα ιδιοφυές μείγμα black metal, post-metal, post-hardcore, grindcore και ένα σωρό άλλων πραγμάτων. Ό,τι πιο κοντινό έχει η Ελλάδα στους Amenra –αυτό από μόνο του αποτελεί παράσημο. Χαοτική η παρουσία τους το Σάββατο, με γενναίες δόσεις καπνού να σκεπάζουν τον χώρο αφήνοντας στον δαίμονα περισσότερο ελεύθερο πεδίο δράσης. Αιχμή του δόρατος και σε αυτούς ο τραγουδιστής, που τον ξέρετε και ως αρθρογράφο αυτού του περιοδικού. Με ένα εξωφρενικά πρωτότυπο μείγμα κραυγών, βρυχηθμών και, κυρίως, σπαραχτικών ουρλιαχτών, ο Ηλίας δίνει μια υπερβατική ώθηση στη χαοτική μουσική των SON και τους κάνει πρώτα και κύρια όχημα κάθαρσης. Γι’ αυτή την κάθαρση που προσφέρουν, θα είναι για μένα πάντα στον πυρήνα του post-metal, όσα ετερόκλητα στοιχεία και αν ενσωματώσουν.
Το Σάββατο είδαμε μια παράσταση υψηλού επιπέδου για το τι σημαίνει post-metal: είδαμε τελετουργικές επαναλήψεις να οδηγούν σε εκρηκτικές κορυφώσεις, είδαμε τη λυσσαλέα προσπάθεια για πάλη με το σκοτάδι μέσα μας, είδαμε σπαραχτικές κραυγές απόγνωσης που αποζητούσαν και ταυτόχρονα προκαλούσαν τη λύτρωση. Είδαμε, με λίγα λόγια, μια σπουδή πάνω στην τέχνη της ύπαρξης.
Υστερόγραφο: Χθες το βράδυ είδαμε επίσης λάιβ τους Afformance, τους The Ocean και τους MONO. Η φράση που κλείνει το κυρίως μέρος αυτού του άρθρου γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των ΜΟΝΟ ως μια μετριοπαθής προσπάθεια περιγραφής της. Αυτό εξηγεί τα πάντα.
Social Links: