Kάτοπτρα σκοτεινά και ομιχλώδη μεσα σε ζοφερή παραίσθηση. Χιλιόμετρα σιδηροδρομικά, αποκυήματα κτηνώδους και φρενήρους ξεσπάσματος. Το τρύπιο σάπιο φεγγάρι και το μαύρο αίμα. Η αυταπάρνηση και το πιστεύω. Ο θρίαμβος της προδοσίας.
Αν βρεθείς ποτέ μεταξύ των επικίνδυνων βοριάδων που εξορμούν ορμητικά στα φαράγγια της πόλης των ανθρώπων που μιλιά δεν έχουν, πριν καν περάσεις την πινακίδα, θα σε σταματήσει ένας παράξενος μικροκαμωμένος άνθρωπος ντυμένος με μαύρη ρόμπα. Ο θρύλος λέει ότι το πρόσωπό του ούτε οι αιώνες δεν το έχουν δει, και θα σου δώσει ένα παλαιό κιτρινωπό χαρτί να διαβάσεις. Γράφει την ιστορία αυτού του τόπου και είναι μια προειδοποίηση του τι πρόκειται να συναντήσεις.
«Κατοικούσε σε ένα σπίτι απόμακρο και ζοφερό πέρα από τη μαύρη λίμνη, και πέρα από τα τελευταία σπίτια του χωριού. Οι χωρικοί δεν τον πλησίαζαν και μερικοί λέγανε ότι καλύτερα που δεν πηγαίνουν πια από εκεί, καθότι η λίμνη, πολλές φορές και ιδιαίτερα τα βράδια έζεχνε μια μυρωδιά πιο βαριά και από τον θάνατο τον ίδιο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που απορημένοι συμπολίτες τους γυρνούσαν πίσω με απλανές βλέμμα και χωρίς μιλιά. Άλλοτε είτε μετά από 5-10 μέρες αυτοί τρελαίνονταν και τότε αναγκάζονταν να τους σκοτώσουν και να τους κάψουν κάτω στην αχανά ρεματιά που συναντούσε το κατώφορο ποτάμι.
Μέσα στην καλύβα του εκείνος συχνά ύφαινε τα κατάστιχα της ψυχής του. Ειδοποιούσε τον ουρανό με αλλόκοτα μουσικά μέτρα και έκανε τα δέντρα να ανατριχιάζουν με τις κραυγές του σχεδόν πεθαμένες, μέσα από την κατάθλιψη και την απογοήτευσή του. Ολόκληρος ο τόπος γύρω του ήταν ένα ονειρικό μαύρο τοπίο με τη σφραγίδα του κακού. Δεν υπήρχε τίποτα καλό σε εκείνα τα τετραγωνικά γης που να εξυμνούσε τη ζωή και την αγάπη. Τα πάντα είχαν χαθεί σε ένα τυραννικό και αχόρταγο ζόφο που τα έτρωγε στο πέρασμά του. Κατάκοιτος κάτω από θηλιές, ανάμεσα στα δέντρα και τα κατάμαυρα φύλλα, έσερνε τον χορό της εγκατάλειψης και της ατελείωτης θλίψης που κουβαλούσε η καρδιά του. Και έγραφε μουσική, γλυκιά και ταυτόχρονα τόσο μα τοσο δηλητηριασμένη σαν και εκείνον, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, μια έλξη από πιάνο, κιθάρες, τύμπανα, και μια ανείπωτη φωνή που εσκιζε τον ουρανά και έδινε χαρά στην κόλαση, ήταν τα όπλα του για τη συμφορά του.
Και συνέχισε να διηγείται τις μανιασμένες ιστορίες του ώσπου και ο τελευταίος χωρικός ξεψύχησε, μέχρι που στέρεψε και το τελευταίο πηγάδι, μέχρι που τα δέντρα πέθαναν και αυτά. Και συνέχισε αργότερα να ρίχνει δηλητήριο για τη μανιασμένη αυτή ζωή κάτω στην κόλαση, σαν μαρτύριο για όλους εκείνους που του είχαν κάνει τη ζωή θλιβερή».
Social Links: