Ποιος είναι και τι θέλει ο Δημήτρης Tζιώτης;

Παρακολουθώντας την ανούσια πολιτική αντιπαράθεση των ημερών μεταξύ Κυβέρνησης και Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως, δεν μπορεί κανείς, παρά να νιώσει μια απέραντη θλίψη. Η συζήτηση αν και σε υψηλούς τόνους, περιορίζεται σε απαγγελία αριθμών και ακατάσχετο name dropping οικονομικών παραγόντων και όρων ενώ απουσιάζουν παντελώς οι αρχές, το όραμα και η ιδεολογία από την εν λόγω αντιπαράθεση. Προφανώς, από τη ΝΔ το περιμέναμε, έχουμε να δούμε χάραξη ιδεολογικού στίγματος από την εποχή που ο Μεϊμαράκης ήταν στην ΟΝΝΕΔ και αποφάσισε να δώσει ανάμεσα στα κοκορέτσια και τα σπληνογάρδουμπα ιδεολογικά χαρακτηριστικά στη συντηρητική παράταξη στο περιθώριο του περίφημου Συνεδρίου της Βόλβης. Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη είναι πια σκιά του εαυτού του με ένα νομομαθή -άρα στερούμενου πολιτικού οράματος- επικεφαλής, με τελευταίο δείγμα ιδεολογικής πρότασης για το Κίνημα να προέρχεται από την εποχή που ο Κώστας ο Σκανδαλίδης διεκδικούσε την ηγεσία και μας έδωσε ένα βιβλίο-φωτιά με τον βαρύγδουπο τίτλο «ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ – Για το δικαίωμα στην ευημερία».

Η κάποτε ζωηρή Ανανεωτική Αριστερά που έβγαζε κι από ένα μανιφέστο κάθε 1η και 15 του μηνός τα οποία συνήθως ήταν βαρετά, όπως το «Οι Στόχοι του Έθνους» του Κύρκου, έχει πέσει κι αυτή σε σιγή ασυρμάτου και πλέον στην αριστερή της πτέρυγα περιορίζεται σε κάτι τσιτάτα του Σκουρλέτη όταν τον βάζουν απέναντι στην Μισελ Ασημακοπούλου ή στη δεξιά πτέρυγα σε κάτι κοινότοπες ομιλίες του Λυκούδη σε ένα κοινό με μ.ο. ηλικίας τα 70 έτη.

Να όμως που από το πουθενά έκανε την εμφάνισή του και πάλι ο Δημήτρης ο Τζιώτης σα σίφουνας με την Porsche του εκπροσωπώντας αυτή τη φορά την Επαναστατική Αριστερά. Πολλοί τον θυμούνται απλά σαν ένα νέο στυλάτο, δυναμικό και καλλίκομο άνδρα, που έκανε το Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη να μοιάζει απλά με αριστερό μπακ του Ακράτητου Άνω Λιοσίων. Όμως ο Δημήτρης, είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Πολιτικοποιημένος από νεαρή ηλικία κατάφερε να διακριθεί στο μαθητικό συνδικαλισμό του Κολεγίου Φιλοθέης, μέσα από τις τάξεις της πάντα μάχιμης ΜΑΚΙ, ενώ η πρώτη του δημόσια παρέμβαση στα κοινά σημειώθηκε με την συμμέτοχή του στην ανοιχτή ψηφοφορία στις εσωκομματικές του ΠΑΣΟΚ το 2004 στηρίζοντας ανοιχτά τον Γιώργο Παπανδρέου επηρεάζοντας καίρια το αποτέλεσμα υπέρ του ΓΑΠ. Στις επόμενες εσωκομματικές εκλογές του Κινήματος έβαλε υποψηφιότητα για την ηγεσία, αλλά η καμαρίλα και οι παλαιοκομματικές νοοτροπίες υπονόμευσαν τη σχεδόν βέβαιη επικράτησή του. Για να φτάσουμε στο 2014 με τις εκδόσεις Καστανιώτη να ψάχνουν εναγωνίως το νέο Μίμη Ανδρουλάκη μετά τη λύση της συνεργασίας του και τελικά να το βρίσκουν στο πρόσωπο του Δημήτρη του Τζιώτη.

Με ένα βιβλίο σταθμό στην πολιτική σκέψη που θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της πολιτικής πιο πολύ κι απ΄τον Σταυρο Θεοδωράκη όταν πρότεινε να ιδρυθεί Πανεπιστήμιο Ελαιολάδου στο χωριό του. Αντί περιγραφής παραθέτουμε τον πρόλογο του μανιφέστου ανυπομονώντας να το διαβάσουμε μόλις κυκλοφορήσει.

Τι είναι Αλλαγή;

Η Γη κινείται και ο κόσμος αλλάζει.

Ό,τι ήταν μοντέρνο είναι παλιό.

Ο Κομμουνισμός, όπως τον γνωρίσαμε, ήδη πέθανε.

Η Δεξιά δεν μπορεί.

Ο Καπιταλισμός χρεοκοπεί.

Δεν ήρθε το Τέλος της Ιστορίας.

Αυτή η πολιτική κατάντησε βαρετή. Πολύ βαρετή.

Ζούμε μια νέα αρχή.

Η Επανάσταση ξεκίνησε.

Μια άλλη αντίληψη.

Ένας νέος τρόπος σκέψης.