Γιάννης Ποταμιάνος (γνωστός ως rudy στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού)
Κάπου εκεί γύρω στα τέλη του Αυγούστου η λίστα με τις επερχόμενες κυκλοφορίες πάντα αποκτά ξεχωριστή σημασία. Διότι ο Σεπτέμβρης θα είναι πάντα Σεπτέμβρης και οι δίσκοι που αναμένουμε γίνονται κάτι περισσότερο από ποθητοί, ώστε να ισορροπήσουμε μετά από την άδικη απώλεια ενός ακόμη καλοκαιριού. Βρισκόμαστε εν αναμονή, λοιπόν, του επερχόμενου δίσκου των Soulsavers με τον Dave Gahan, ο οποίος πρόκειται να φέρει τον τίτλο “Angels & Ghosts” και θα κυκλοφορήσει στις 23 του Οκτώβρη. Έτσι, έχοντας λιώσει το υπέρτατο “The Light The Dead See” του 2012 (που ήταν στους δίσκους της χρονιάς), το 1ο single “All Of This And Nothing” συντήρησε τις υψηλές προσδοκίες. Όμορφα πράγματα.
Όμορφη είναι και η φθινοπωρινή μουντάδα και οι νοσταλγικές μουσικές βροχής που μπορούν να τη συνοδέψουν, αλλά με Μνημόνιο και ανεργία ίσως και να γίνει εντονότερο –και βάσιμο πλέον– το φλερτ με καμιά κατάθλιψη. Υπάρχει λύση, υπάρχει το σύστημα και είναι το soundtrack του Guardians Of The Galaxy (και η ίδια η ταινία βεβαίως ξανά, γιατί όχι;), το φοβερό “Awesome Mix Vol.1” από το οποίο ξεχειλίζουν feelgood κομμάτια κυρίως των 70’s. Σε αντίθετη περίπτωση, υπάρχει πάντα το OST από το True Detective, επίσημο πλέον, με όσα ακούσαμε και στις δύο σεζόν και με τη Lera Lynn πρόθυμη να βυθίσει τον ακροατή σε σκέψεις σχετικά με τη ζωή του, τα λάθη του, την ύπαρξη και την ανυπαρξία του. Σπάει λίγο το σκοτάδι στην ιδέα ότι ο γιος του Colin Farrell είναι ίσως το νόθο του Seth Rogen.
Τι ωραίοι που είναι οι χομπίστικοι δίσκοι. Τέτοιους συνήθως συναντάμε στη solo δισκογραφία frontman μεγάλου συγκροτήματος, που προφανώς δεν έχει κανένα λόγο και καμία πίεση ώστε να κυκλοφορήσει δίσκο με το όνομά του στο εξώφυλλο. Το κάνει όμως, είτε για την τέχνη, είτε για να σκοτώσει ελεύθερο χρόνο, είτε γιατί το ζήτησαν οι κορούλες του. Κανείς δεν ξέρει, κανείς δε θα μάθει. Για τον Chris Cornell ο λόγος και για το album“Higher Truth”, με τον Brendan O’Brien σε ρόλο παραγωγού που δίνει ως αποτέλεσμα μία ενδιαφέρουσα παραγωγή. Το δεύτερο μισό κυλά πολύ «ευκολότερα» από το πρώτο, γνήσιο σημάδι ότι κανείς δεν ασχολήθηκε με τη σειρά των κομματιών. Χομπίστες είπαμε. Ξεχνάς ελαφρώς τις μέτριες συνθέσεις συνειδητοποιώντας την απουσία επιτηδευμένων στιγμών. Άλλωστε είναι γνωστό ότι και κατάλογο πιτσαρίας να διάβαζε ο Cornell, το αποτέλεσμα θα ήταν ελκυστικό.
Ένα γνώριμο κύμα συναισθημάτων κατέκλυσε δωμάτιο και καρδιά ακούγοντας το “Crosseyed Heart” του Keith Richards. Είναι το ίδιο γνώριμο με αυτό που προκύπτει από ομιλία του Κουτσούμπα. Αυτό το έντονο déjà vu , χωρίς να υπάρχει κάποιο λάθος, χωρίς έντονες ενστάσεις και διαφωνίες, αλλά με μία αίσθηση βαρετής επανάληψης χωρίς λόγο και αιτία. Σα να βλέπεις πολλές φορές ριπλέη με τον Μέσι να εκτελεί πλάγιο. Όμως ένα χαμόγελο προκύπτει πάντα στο τέλος, ενθυμούμενος την ιστορία με την πτώση από κοκοφοίνικα και το ατύχημα του πιτσιρικά Richards στα νησιά Φίτζι πριν μερικά χρόνια.
Με ρεφορμιστική διάθεση από την άλλη, η Grace Potter η οποία είχε κάνει το ξεπέταγμά της με τη δισκάρα του 2010, “Grace Potter and the Nocturnals”, τώρα επέστρεψε σκέτη (χωρίς “and the Nocturnals” δηλαδή), κυκλοφόρησε το “Midnight” αφήνοντας πίσω της τη blues rock φόρμα της, ντυμένη με ένα καταπληκτικό στρας μίνι φόρεμα, σαν αυτά που φοράει τα τελευταία χρόνια επί σκηνής. Ακούμε ποιοτικό pop rock με funk τσαχπινιές και αντιλαμβανόμαστε ότι η ίδια είναι ανανεωμένη, ευχάριστη και «δροσερή» καθώς προσφέρει αξιόλογες συνθέσεις, εξαιρετική παραγωγή και –προφανώς– τη φωνάρα της. Ο τρόπος που εκδηλώνει το παράπονό της στο “Your Girl”, όπου δείχνει ανωτερότητα, καθώς δεν την πέφτει στον τύπο που της γυάλισε, γιατί συμπάθησε το κορίτσι του και αρνείται να γίνει αντροχωρίστρα, σε πείθει. Και προφανώς αφήνεις πολύ εύκολα το κορίτσι σου για χάρη της, αλλά μάλλον ο τύπος δεν μπορεί να εκφράσει κάπως τη δική του πλευρά της ιστορίας, οπότε απλά υποφέρει.
Για το καινούριο Maiden δεν υπάρχουν πολλά να γραφτούν. Οι Βρετανοί κάνουν πλάκα και έβγαλαν ένα έπος για να αφανίσουν πλέον τα σχόλια περί συνταξιοδότησής τους, όπως αφανίστηκαν τα εικοσάευρα τον περασμένο Ιούλιο. Ειδικά η παρουσία του Dickinson με τα δύο έπη που έγραψε και τα οποία προόριζε για δικό του album, οδηγεί πάλι στο κλασικό ερώτημα (δεν έχω βρει κανέναν άλλον να το θεωρεί είτε κλασικό, είτε ερώτημα), τι δίσκους θα έβγαζε αν δεν είχε γίνει ποτέ το reunion και συνέχιζε τη solo καριέρα του. Κάπου αυτή τη στιγμή ο Roy Z δακρύζει απ’ τα νεύρα του ακούγοντας το “If Eternity Should Fail” στο repeat, μουντζουρώνοντας παλιές φωτογραφίες.
“Yours, Dreamily, The Arcs”. Όπου The Arcs ονομάζεται η μπάντα/project του Dan Auerbach, και “Yours, Dreamily,” ο πρώτος δίσκος τους (εμπνευσμένο ίσως από το “Χρόνια Πολλά, Βασίλης” του Βασίλη Παπακωνσταντίνου;). Υπάρχει μια κάποια αδυναμία στον εν λόγω κύριο (το Βασίλη ή τον Dan;) και μια ιδιαίτερη συμπάθεια αναμφίβολα και στους Black Keys, ακόμη και αν τους heavy blues rock δίσκους της πρώτης περιόδου διαδέχθηκαν οι τωρινές χιπστεριές. Γράφουν ακόμη κομματάρες και ας κάνουν ό,τι νιώθουν τελοσπάντων, όταν με φωνάξουν να τους πω τη γνώμη μου θα εκφράσω και τα όποια παράπονα. Ο Patrick Carney είχε δηλώσει, λοιπόν, ότι μετά το (αριστούργημα) “Brothers”, ήρθαν αντιμέτωποι με μία σχετική πίεση από τη δισκογραφική και όχι μόνο, να κυκλοφορήσουν δίσκο με κομμάτια κατάλληλα για μεγάλα φεστιβάλ και όχι για κλειστά ιδρωμένα venues. Έτσι προέκυψε το “El Camino” και μαζί με αυτό και η πρώτη καταπίεση στον Καλλιτέχνη. Ευτυχώς το “Turn Blue” ήταν μίζερο και ωραίο, αλλά προφανώς η ανάγκη έκφρασης του Auerbach τον ώθησε τελικά σε αυτό το εγχείρημα. Εξαιρετικός δίσκος, με αρκετά soul και ψυχεδελικά στοιχεία, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο διάδοχος του “Turn Blue”. Το “Chains of Love” δεν ξεπερνιέται εύκολα και αυτό είναι δέσμευση.
Οι Πολωνοί Riverside κυκλοφόρησαν το “Love, Fear and the TimeMachine” το οποίο και περιμέναμε (οι συνεργάτες μου και εγώ) με ανυπομονησία ύστερα από το έπος “Shrine Of New Generation Slaves” του 2013. Αλλά απογοητευτήκαμε (και οι συνεργάτες μου και εγώ) ελαφρώς, όχι γιατί είναι κακός δίσκος, αλλά γιατί ο προκάτοχός του είχε ωραία ριφφ, φλέρταρε με χαρντ ροκ και μέταλ, ενώ τούτο εδώ αναδύει μία έντονη progressive μυρωδιά. Οι fans του είδους λογικά θα αποθεώνουν και καλά θα κάνουν γιατί έχουμε να κάνουμε με ταλαντούχα παιδιά όπως και να ’χει. Την ίδια, ωστόσο, progίλα δεν αντέχουμε (ούτε οι συνεργάτες μου ούτε εγώ) και στο τελευταίο πόνημα του Steven Wilson που αποθεώνεται γενικώς, αλλά, εντάξει, δεν αφορά και κανέναν τι αντέχουμε (ξέρετε ποιοι πλέον) και τι όχι.
Στο ρεπορτάζ για υπερήλικες, εντοπίζουμε τον κύριο Coverdale των Whitesnake, που βρήκε εξαιρετική την ιδέα να διασκευάσει τα κομμάτια της Purple era του. Δηλαδή τα κομμάτια που απογείωσε όταν ήταν νιάτο, αποφάσισε να τα ερμηνεύσει ξανά στα γεράματα και αντί για τους Blackmore, Paice, Lord και Hughes, να έχει τους τωρινούς σεσσιονάδες. Εξαιρετικό εύρημα. Ο Roger Waters επίσης έστειλε μία επιστολή στους Bon Jovi, κατηγορώντας τους για την προγραμματισμένη τους εμφάνιση στο Τελ Αβίβ. Κλασικό θέμα και ωραία αφορμή για να ανοίξει ξανά η αντίστοιχη συζήτηση, όμως διαβάζοντας το εν λόγω άρθρο, δυσβάσταχτη ήταν και η διαπίστωση ότι ο bon jovi γέρασε. Έκοψε. Σταφίδιασε. Σίτεψε.
Από τις περιπτώσεις που «βρωμάει» ταλέντο είναι ο Αμερικάνος, παλαιστινιακής καταγωγής, Hanni El Khatib. Το παιδί είναι πολυοργανοπαίχτης, του έχει κάνει παραγωγές ο Auerbach (τασάκι ο κόσμος), ενώ κυκλοφόρησε φέτος το τρίτο του album, “Moonlight”, από το οποίο σκαλώνεις με το “Chasin”. Και όπου γίνεται λόγος για ταλέντο, οφείλουμε να αναφέρουμε πάντα (όχι το Σωτήρη Νίνη πλέον, αλλά) τουςMidas Fall. Post rock από το Manchester (ΠΟΠ) και η δεσποινίς Elizabeth Heaton είναι η κατάλληλη φωνή για το είδος. Φρέσκο, ολόφρεσκο και εξαιρετικό είναι το καινούριο “The Menagerie Inside”, παρ’ όλα αυτά το“Movie Screens” από το ντεμπούτο τους μπαίνει πάντα στην playlist τέτοια εποχή.
Αυτά και άλλα πολλά (όπως έλεγε ο Τέρενς Κουίκ όταν παρουσίαζε ακόμη δελτίο ειδήσεων, πριν «μπει στο στίβο της πολιτικής» και γίνει αυτό που έχει γίνει, το οποίο δεν δύναται να αποσαφηνιστεί πλήρως) θα τα εντοπίσετε στα Daylight Archives του Archivist.fm. Hand Picked Music, HD Sound λέει το memo που επιβλήθηκε από τη διεύθυνση. Μην ξεχνάτε να γελάτε δυνατά όταν ακούτε κάποιον να λέει ότι σήμερα (nowadays δηλαδή) δε βγαίνει καλή μουσική.
Social Links: