Η δεκαετία του 1990 δεν φημίζεται για τις ποιοτικές σειρές της. Ναι μεν μας έδωσε το αριστούργημα του Lynch, Twin Peaks, αλλά κατά κύριο λόγο ήταν μια εποχή ανεμελιάς και φτηνών παραγωγών στον χώρο της τηλεόρασης. Μια δεκαετία με κωμωδίες (Seinfield, Fresh Prince of Bell Air), καρτούν του Matt Groening, λυκειόπαιδα από την Καλιφόρνια, αστυνομικές σειρές (Law and Order) sci fi και occult σειρές όπως τα X Files και φυσικά τις χειρότερες σειρές από καταβολής τηλεόρασης που σημάδεψαν τα παιδικά μας χρόνια, τον Ηρακλή και τη Ζήνα. Εκείνα τα χρόνια, η b tv άνθιζε, τα εφέ ήταν ανύπαρκτα, τα δερμάτινα παντελόνια στη μόδα και εμείς είχαμε πολύ χαμηλά standards. Αχ, άλλες εποχές.
Προς τα τέλη όμως αυτής της δεκαετίας εμφανίστηκε ένας δημιουργός διαφορετικός από τους άλλους και μια σειρά που αποτέλεσε συνδετικό κρίκο ανάμεσα στις φτηνές, γεμάτες κλισέ παραγωγές της εποχής, με τις πιο σύγχρονες όπου το σενάριο κινείται πιο κοντά σε επίπεδα κινηματογράφου. Και ναι, είναι αυτή η σειρά με τον τόσο φλώρικο τίτλο:Buffy, The Vampire Slayer. Και ναι, ήταν από τις πιο ωραίες εμπειρίες που έχω βιώσει. Αν είστε άνθρωπος που διασκεδάζει με εφηβικές σειρές και ταινίες της ίδιας εποχής (όπως Freaks and Geeks, Heathers, Jawbreaker), αν προσπαθείτε να κάνετε λογοπαίγνια πάντα και καταλήγετε σε πολύ λάθος αποτελέσματα, αν η νοσταλγία είναι το αδύνατό σας σημείο (εδώ τσιμπάμε όλοι) τότε προχωρήστε άφοβα και διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο.
O Joss Whedon στην αρχή της καριέρας του αποφάσισε να κάνει μια ταινία αρχικά και μετέπειτα σειρά αντιστρέφοντας ένα κλισέ: η ξανθιά cheerleader που σε μια ταινία τρόμου σκοτώνεται πάντα πρώτη, έγινε η Chosen One που θα πρέπει να μάχεται τα πλάσματα της νύχτας προστατεύοντας το ανθρώπινο είδος. Μαζί της βρίσκονται φυσικά οι απόκληροι του λυκείου, δηλαδή η καλύτερη μαθήτρια/χάκερ/μάγισσα Willow , ο Xander του οποίου η μόνη ικανότητα είναι να πετάει τις καλύτερες ατάκες της σειράς και ο Giles, ο Άγγλος βιβλιοθηκάριος που πίνει πολύ τσάι και όπως καταλαβαίνετε είναι πολύ άγγλος. Αφόρητα κλισέ; Πού να δείτε και τα πρώτα επεισόδια. Θα τηλεμεταφερθείτε στην εποχή του “Baby One More Time”. Μη φοβάστε όμως. Ο Whedon θα σας ανταμείψει με το πιο απολαυστικά καμένο χιούμορ σε αυτό το υβρίδιο teen/school comedy και horror.
Αυτή η σειρά έχει πραγματικά τα πάντα: λυκάνθρωπους, ρομπότ, λεσβίες μάγισσες, zombie jocks, άφθονες δόσεις geekiness και όλες τις αμήχανες καταστάσεις, τα ασήμαντα και σημαντικά προβλήματα που όλοι αντιμετωπίσαμε στην εφηβική και μετεφηβική ηλικία με μια μεταφυσική πινελιά. Ήδη από το intro θα νιώσετε τα πρώτα σημάδια ευφορίας και ύστερα θα περάσετε σε μια άλλη διάσταση όπου ο καιρός είναι μονίμως καλός και συχνά παρατηρούνται ανεξήγητα φαινόμενα· το μεγαλύτερο universe που έχει δημιουργήσει ο Whedon. Έναν κόσμο που ακόμη κι αν έρχεται το τέλος του, πάντα υπάρχει χρόνος για σαρκαστικές ατάκες ή λογοπαίγνια, όπως και στο Cabin in The Woods που μοιράζεται κάποια κοινά θέματα και αισθητική με την Buffy. Άλλωστε όποιος έχει μια εμπειρία από το γράψιμο του Whedon καταλαβαίνει ότι κάποια μοτίβα και θεματικές επανέρχονται στα έργα του, φερ’ ειπείν τα sci fi και fantasy στοιχεία, τα κλισέ που ανατρέπονται, οι δυναμικοί γυναικείοι χαρακτήρες, θέματα σεξουαλικής ταυτότητας, σχέσεις δύναμης και εξουσίας.
Η σειρά διαρκεί εφτά σεζόν, από το 1997 ως το 2003. Οι ήρωες δεν μένουν στάσιμοι, μέσα σε έξι χρόνια αλλάζουν δραματικά: έρχονται σε επαφή με την σκληρή πραγματικότητα και μαθαίνουν τα όρια τους. O Whedon δεν φοβάται να σκοτώσει βασικούς χαρακτήρες, να εξελίξει όσους μένουν, να αναδείξει τον δαίμονα μέσα στον κάθε άνθρωπο και το αντίστροφο. Τελικά, δεν είναι μια ακόμη coming of age ιστορία. Είναι το πώς συνυπάρχουμε με την πιο σκοτεινή μας πλευρά.
Βλέποντας την Buffy τους τελευταίους τρεις μήνες διαπίστωσα ότι αυτή, όπως και κάποιες άλλες σειρές των δεκαετιών 1990 και 2000, βλέπεGilmore Girls, Wonderfalls κ.α. λειτουργεί σαν comfort food για τον εγκέφαλο. Δεν έχει το σενάριο σειρών όπως το The Wire ή το Sopranos. Είναι ωστόσο μια σειρά που θα τη δεις και ξέρεις ότι θα περάσεις καλά, δε θα σε απογοητεύσει. Ξεπεράστε τα κλισέ, το χαμηλό budget και τη μόδα της εποχής. Η Buffy είναι ένα έπος αλλά όχι όπως θα το περίμενες – το κάνει με έναν τελείως δικό του τρόπο. Είναι το καλτ που απαιτεί να το αγαπήσεις ειλικρινά.
Social Links: