Πριν κάμποσο καιρό ένας φίλος μου είπε ότι έχει φάει κόλλημα με το «Σκρατς», αυτό το τυχερό παιχνίδι που μοιάζει με το παλιό «Ξυστό» και μου πρότεινε να πάρω να παίξω. Η διαφημιστική καμπάνια του εν λόγω παιχνιδιού περιλαμβάνει το ντύσιμο κάποιων συρμών του μετρό της Αθήνας με ταπετσαρία που θυμίζει παραλία. Πάνω σ’ αυτήν αναγράφεται και κάποιο σλόγκαν το οποίο τώρα μου διαφεύγει, και συνδέει κάπως νοηματικά μια ακρογιαλιά με ένα χαρτάκι που το ξύνεις με το νύχι του μικρού σου δακτύλου που πάλι ξέχασες να κόψεις, ελπίζοντας κάποιος να σε επιβραβεύσει με μετρητά για το πόσο σίχαμα είσαι. Χρησιμοποιώ το μετρό δύο με τέσσερις φορές τη μέρα, κάθε μέρα και δεν έχω πετύχει ποτέ κάποιον από αυτούς τους συρμούς. Είπα λοιπόν στον φίλο μου ότι αφού δεν μπορώ καν να πετύχω το μετρό του «Σκρατς», είναι μάλλον μάταιο να δοκιμάσω να παίξω.
Αφού είχε περάσει πάνω από μήνας από την εμφάνιση των μετρό-παραλία και παρά την αρχική μου αδιαφορία, άρχισα να αισθάνομαι κάπως γκαντέμης. Ανησυχούσα επομένως μήπως μου συμβεί κάποιο ατύχημα λόγω της νεοαποκτηθείσας γρουσουζιάς που ήμουν πεπεισμένος ότι με συντρόφευε, οπότε εύλογα μπήκαν στην καθημερινότητά μου νέες συνήθειες. Άρχισα δηλαδή να επαληθεύω δύο και τρεις φορές αν έχω δέσει τα κορδόνια μου, αν έχω κλείσει το μάτι της κουζίνας, αν έχω κλειδώσει την πόρτα πριν κοιμηθώ και διάφορα άλλα σχετικά. Ώσπου ένα πρωί, το θαύμα συνετελέσθη και επιβιβάστηκα στον ιδιαίτερο αυτό συρμό! Δεν μετρίασε τον ενθουσιασμό μου το γεγονός ότι ήταν για μία μόλις στάση και σε βαγόνι τόσο γεμάτο ώστε άργησα αρκετά να αντιληφθώ την διαφορά, αφού το μόνο που έβλεπα ήταν η πιτυρίδα των γύρω μου. Η ανακούφιση για την απαλλαγή μου από τη γκίνια όμως κράτησε λίγο. Αμέσως μετά την αναγγελία της επόμενης στάσης από τα μεγάφωνα, ακούστηκε μία φωνή η οποία μας υπενθύμισε να αγοράσουμε το «Σκρατς» μόλις αποβιβαστούμε από το μετρό. Όταν το άκουσα πάγωσα! Ψέλλισα ένα «δεν πάμε καλά…» και κατέβηκα από το βαγόνι να ζήσω το υπόλοιπο της κατεστραμμένης πλέον ημέρας μου.
Ρε έχει αποτρελαθεί τελείως ο κόσμος; Είναι δυνατόν να ακούμε διαφημίσεις και από τα μεγάφωνα του μετρό; Δεν φτάνουν δηλαδή οι αφίσες στον σταθμό, στην αποβάθρα και στα βαγόνια, πρέπει να ακούμε και κάποιον να μας διατάζει στο αυτί να καταναλώσουμε ό,τι μαλακία τυχαίνει να προωθείται αυτήν την εβδομάδα! Και προφανώς το φαινόμενο δεν περιορίζεται στο μετρό. Κάθε μέρα συναντούμε διαφημίσεις στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, πονάνε τα μάτια μας από τις διαφημιστικές επιγραφές και αφίσες κάθε είδους που κατακλύζουν την πόλη, μας μοιράζονται διαφημιστικά φυλλάδια στο δρόμο, απαντάμε σε τηλεφωνήματα που έχουν στόχο την προώθηση προϊόντων και μας χτυπάνε το κουδούνι πωλητές οι οποίοι μας επισκέπτονται κατ’ οίκον για τον ίδιο σκοπό. Και φαντάσου να είσαι και ενοχικός σαν και εμένα και να ντρέπεσαι να πεις όχι! Πάω για ψωμί στο φούρνο και μέχρι να γυρίσω σπίτι έχω γεμίσει μια σακούλα με φυλλάδια γιατί δεν μου πάει καρδιά να μην πάρω και τα δεκαπέντε που μου προσφέρονται στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο! Τις προάλλες άκουγα μία κοπέλα να προσπαθεί να μου πουλήσει ένα αλυσοπρίονο από το τηλέφωνο για είκοσι λεπτά επειδή ντρεπόμουν να το κλείσω. Εγώ, που δεν ξέρω ούτε κατσαβίδι να χρησιμοποιώ!
Ενώ δηλαδή οι διαφημιστικές πρακτικές έχουν γίνει πολύ πιο επιθετικές, η ανοχή μας περιέργως φαίνεται πως μεγαλώνει, από τον φόβο μην θεωρηθούμε αγενείς. Έχεις σαν να λέμε ένα σπαστικό μικρό παιδάκι που σε τραβάει όλη μέρα από το μανίκι, σε σκουντάει στον ώμο, σου φέρνει κάθε τρεις και λίγο τη ζωγραφιά του σε απόσταση δύο εκατοστών από το πρόσωπό σου για να τη θαυμάσεις, σε βάφει με τους μαρκαδόρους του και αντί να το διαολοστείλεις, ζητάς κι άλλο. «Ναι Γιωργάκη, θα ήθελα πολύ να ακούσω πώς μπήκε αυτό το αυτοκινητάκι στη μύτη σου!». Και το παιδάκι δεν φταίει ρε, δεν καταλαβαίνει ότι μπορεί να σε ενοχλεί! Ο μαλάκας που προσπαθεί να μου πουλήσει όμως καταλαβαίνει και με γράφει στ’ αρχίδια του, εκμεταλλευόμενος τις ενοχές μου για τον εργαζόμενο που ταλαιπωρείται και τρώει και το μπινελίκι από πάνω, άρα φταίει! Όπως εύστοχα είχε πει μια φορά ο αδερφός μου, σε λίγο θα μας καρπαζώνουν στο δρόμο για να πάρουμε το φυλλάδιο! Και είμαι σίγουρος ότι όταν γίνει αυτό, εγώ που εξανίσταμαι τώρα για όλα αυτά, θα πω και ευχαριστώ στο παιδί γιατί μωρέ τον τρώει ο ήλιος όλη μέρα, τον πονάει και το χέρι του από τις καρπαζιές, τι να γίνει, έτσι είναι αυτά…
Αυτή η καλοσύνη μου θα με φάει ρε πούστη. Είμαι γνωστός για την αρετή μου αυτή άλλωστε, όπως φαίνεται και από το προηγούμενο κείμενο της στήλης. Ίσως να την πήρα από τον πατέρα μου που ήταν πυροσβέστης, έτοιμος να θυσιαστεί για τους συμπολίτες του, αλλά τώρα έχει μανάβικο στο Χαλάνδρι (Έβρου 143, τα πιο φρέσκα προϊόντα, κατ’ ευθείαν από το χωριό!). Για να επανέλθω όμως στο θέμα, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να είμαι και υπερβολικός, ή απλώς να ζηλεύω. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, μέχρι και υπνοπαιδεία θα σας έκανα αν μπορούσα. Θα ξυπνούσατε το πρωί και θα επαναλαμβάνατε: «kaboom, περιμένοντας το μετρό.kaboom, περιμένοντας το μετρό.». Λοιπόν, ξεχάστε τα όλα, άλλαξα γνώμη! Οι διαφημίσεις από τα μεγάφωνα του μετρό γαμάνε!
Υ.Γ.: Αυτήν την εβδομάδα δώρο μαζί με τη στήλη ένα τραγουδάκι που μου ήρθε στο μυαλό γράφοντας αυτό το κειμενάκι.
Πηγή: KABOOM
Social Links: