Ο αρνητής της πολιτικής και η νιότη του κόσμου

Ο Ψινάκης βγήκε από τα κοσμικά και είπε μια μέρα να αναλάβει τις τύχες του δήμου του Μαραθώνα. Δεν είχε συμφέροντα, σίγουρα έχει λεφτά, επιτυχημένη καριέρα και απολύτως καμία ανάγκη να εκλεγεί δήμαρχος. Η μόνη ανάγκη του ήταν να ξυπνήσει κάποια μέρα και να προσφέρει στον τόπο. Σας θυμίζει κάτι;

Οι δημοτικές εκλογές που πέρασαν ήταν η χαρά του ανεξάρτητου ΠΑΣΟΚου και του ανεξάρτητου- ανεξάρτητου. Ο Ψινάκης ήταν ο πρώτος που έκανε το βήμα για την ανθρωπότητα. Παλιά η show–biz έβγαζε δημοτικούς συμβούλους και βουλευτές στη Β’ Αθηνών. Μετά τον Ηλία άρχισε να βγάζει και δημάρχους.

Χτες έκανε και μια πρωτότυπη παρουσίαση του εαυτού του στους εργαζομένους του δήμου Μαραθώνα. Κύμα ενθουσιασμού στα social media για τη συνέντευξη αυτού του –δεν θα μπορούσα να μην του το αναγνωρίσω- χαρισματικού τύπου. Εδώ είναι ένα κομμάτι από τη συνέντευξη αυτή:

Tι είπε;

-Δεν θέλει βρόμικους υπαλλήλους στον δήμο. Μέσα.

-Θέλει οι υπάλληλοι να δουλεύουν και να είναι ευγενείς. Μέσα.

-Δεν θα τα ξύνει. Μέσα και εδώ.

-Δεν έχει τίποτα με εργαζόμενους που στήριξαν άλλους δημάρχους. You are on fire.

-Θέλει και να βάλει τάξη στον δήμο. ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΔΩ.

-Θέλει να μην τον φωνάζουν δήμαρχο αλλά μάνατζερ. ΩΠΑ ΗΛΙΑ.

 

Ο Ηλίας είναι ό,τι πρέπει για να βγει δήμαρχος στον Μαραθώνα γιατί ακριβώς δεν λέει τίποτα το ουσιαστικό. Για την ακρίβεια, επωφελείται από την δικτατορία του «αυτονόητου». Είμαι σίγουρος ότι αν κοιτάξει κανείς ένα προεκλογικό φυλλάδιο με το πρόγραμμα του δημοτικού συνδυασμού του Ηλία δεν θα βρει τίποτα για να διαφωνήσει. Ο Ηλίας, άλλωστε, δεν καταπιάνεται με ζητήματα που μπορεί να του κοστίσουν σε ψηφοφόρους. Δεν έχει γνώμη για την οικονομική πολιτική. Έχει γνώμη για το ντύσιμο των υπαλλήλων. Βολικότατον. Αποδεικνύεται και από τα μηνύματα λατρείας που θα δει κανείς στα σχόλια κάτω από την ανάρτηση του βίντεο.

Και άλλα πολλά τέτοιου είδους θετικά σχόλια, όπως θετική είναι και η αντιμετώπιση του ρεπόρτερ του Alpha. O Ψινάκης μίλησε στην ψυχή του κόζμου επειδή «είπε τα αυτονόητα». Ο άξονας αρχίζει και πάλι να διασπάται. Αν μεταξύ ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μάχη για το ποιος θα κερδίσει το παραδοσιακό κεντροαριστερό κοινό, υπάρχει μια άλλη ομάδα πολιτικών και πολιτικολογούντων που προσπαθούν να κερδίσουν το μετα-μεταπολιτευτικό «κοινό του αυτονόητου».

Τζήμερος, Μώραλης, Ποτάμι, Ψινάκης προσπαθούν να πείσουν ότι φέρουν το νέο με το να αντιμάχονται το παλιό. Ένα παλιό έχει γίνει σχεδόν συνώνυμο του «πολιτική». Δεν έχουν συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα ακριβώς γιατί δεν θέλουν να έρθουν σε χοντρές ρήξεις. Αυτή η γενικολογία που τους χαρακτηρίζει, δεν ταιριάζει άλλωστε με την πολιτική ταυτότητα. Προφανώς δεν λέω ότι η παραδοσιακή πολιτική δεν έχει πήξει από γενικολογία. Υπάρχει, ωστόσο, μια ουσιώδης διαφορά.

Το «θέλω δικαιοσύνη στον κόσμο» μπορεί να μοιάζει γενικόλογο αλλά, όταν εκφέρεται από κάποιον δηλωμένο αριστερό έχει διαφορετικές συνδηλώσεις απ’ ότι αν εκφέρεται από έναν φιλελεύθερο ή από έναν αντιδραστικό δεξιό. Από τη στιγμή που ξέρεις την πολιτική ταυτότητα του πολιτικολογούντος, έχεις και έναν μπούσουλα, ακόμα και αν δεν δηλώνεται ρητά, για το «πώς» οραματίζεται να πετύχει αυτό το γενικόλογο που υπόσχεται. Έχει δηλαδή έναν αέρα επιχειρηματολογίας. Όταν, όμως, έχεις αρνηθεί συλλήβδην την πολιτική και τις ιδεολογίες, τότε η γενικολογία σου είναι ένα ασταμάτητο ευχολόγιο. Και γιατί να τα διαφωνήσει κανείς με τις ευχές; Οι ευχές είναι το πιο ρομαντικό πράγμα του κόσμου μετά τον Γιώργο Καρατζαφέρη.

Και όμως… ακόμα και το πώς ανοίγεις τα μάτια σου είναι πολιτική. Η ίδια η άρνηση της πολιτικής συνιστά πολιτική. Η ίδια η άρνηση του να σε φωνάζουν «δήμαρχο» δεν σε κάνει ουδέτερο, σε κάνει έντονα στρατευμένο. Ο αρνητής της πολιτικής είναι η νιότη του κόσμου. Οι πολιτικές που προτείνει μπορεί να μοιάζουν όσο αθώες μοιάζουν οι απαντήσεις μοντέλων στα καλλιστεία. Γι’αυτό ακριβώς και είναι τόσο επικίνδυνες. Ο Ψινάκης μέσα στα ωραία που πέταξε, είπε και ότι είναι μάνατζερ και όχι δήμαρχος. Ε αφού είναι καλά όλα τα άλλα που λέει, στους μάνατζερ θα διαφωνήσουμε; Ο κόζμος περισσότερο νοιάζεται για τις ώρες που πρέπει να περιμένει στην ουρά του δημαρχείου παρά για το αν θα τον κυβερνούν πολιτικοί ή μάνατζερ.