Αυτά που έγιναν
Ένα από τα πράγματα που λείπουν από την ελληνική δημοσιογραφία είναι η μάχιμη ανταπόκριση∙ να πηγαίνεις μέσα στο πεδίο της μάχης, να κυλίεσαι μέσα σε χαλάσματα, να μιλάς με αξιωματικούς και των δύο αντιμαχόμενων πλευρών και να ρισκάρεις την ζωή σου για την αδρεναλίνη που σου προσφέρει το βιωματικό γράψιμο. Έχοντας αυτήν την υψηλή αποστολή κατά νου, κατηφορήσαμε προς το Ζάππειο, όπου διεξαγόταν η εορταστική εκδήλωση για τα 40 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Ευχαριστούμε για ακόμη μια φορά τον Νίκο Παλαιολόγο και το πρακτορείο SOOC που μας παραχώρησε τις εξαιρετικές φωτογραφίες που ντύνουν αυτό το άρθρο.
Αν και υπήρχε αστυνομία παντού να ελέγχει διακριτικά, κανείς δεν μας στραβοκοίταξε ούτε μας πλεύρισε. Το βάθεμα και το πλάτεμα της Δημοκρατίας έχει δημιουργήσει τόσα πολλά είδη υποψήφιων πασόκων, ώστε κανένας και οι πάντες είναι ύποπτοι. Ακόμα και ο ασφαλίτης με τα γυαλιά-παρμπρίζ και το μουσταρδί σακάκι μας προσπέρασε αδιάφορα. Έξω από το Ζάππειο είχαν συγκεντρωθεί κάθε είδους πασόκοι: από κατάλοιπα της πρώτης φάσης του κόμματος και εκσυγχρονιστές των ’00s με πουράκλες, μέχρι συνομήλικους μας κοστουμάτους αποφοίτους του Deree, που είναι εμφανώς μουτζαχεντίν της ΕΛΙΑΣ. Δυστυχώς οι συζητήσεις μεταξύ της πλειοψηφίας ήταν κάπως έτσι, οπότε ξεχωρίσαμε ελάχιστα πράγματα.
Αρκετή ώρα αργότερα, και αφού είχαν μπει οι επίσημοι (την παράσταση έκλεψε οΚώστας Σημίτης, ο οποίος έβγαλε και λόγο που έσπασε κόκαλα κατά τους πασόκους), ξεκίνησε το βασικό θέαμα: η ομιλία του Ευάγγελου Βενιζέλου. Η αίθουσα του Ζαππείου ήταν φίσκα∙ όλοι σχεδόν οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, συν μερικοί ακόμα όπως εμείς, ήταν μαζεμένοι εκεί για να ακούσουν τον πρόεδρο να κατακεραυνώνει αυτούς που έφεραν το Κίνημα μέχρι εδώ. Το αποτέλεσμα, βέβαια, θύμισε περισσότερο παρατημένο/η γκόμενο/α. Αυτό που μας είπε βασικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν «εγώ τα κάνω όλα κι αυτός/η πάει με τον/ην άλλον/η», κάνοντας μουτράκια στο 30% των ψηφοφόρων και στον ΓΑΠ που «δεν μπόρεσε να παρευρεθεί».
Αφού καπηλεύθηκε κάθε δημοκρατική παράδοση στην ελληνική ιστορία πιστώνοντάς την αποκλειστικά και μόνο στο ΠΑΣΟΚ και, κυρίως, στον εαυτό του ως τον κληρονόμο, έδωσε και το κεντρικό σύνθημα: σε μια αξιοθρήνητη προσπάθεια να μιμηθεί οποιονδήποτε ηγέτη που μαγνήτιζε τα πλήθη, ο Ευ. Βενιζέλος άρχισε να ουρλιάζει «ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΡΙΧΝΕΙ ΠΑΣΟΚ ΣΤΟ ΠΑΡΑΒΑΝ», αναφερόμενος προφανώς στους χιλιάδες χίπστερς που το παίζουν πασόκοι επειδή είναι κουλ, αλλά στο παραβάν κάνουν του κεφαλιού τους. Η μόνη σκέψη μας για τους επικοινωνιολόγους του ΠΑΣΟΚ σε εκείνο το σημείο ήταν αυτή:
Αυτά που παραλίγο να γίνουν
Όλα έμοιαζαν όμορφα αυτό το γαλήνιο καλοκαιρινό απόγευμα. Οι συγκρούσεις της Δευτέρας είχαν ξεχαστεί και όλοι ήλπιζαν σε μια νέα συνεννόηση, μια ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Ο Ευ. Βενιζέλος τελείωνε τον ενθουσιώδη λόγο του, ενώ δημοκρατικοί πολίτες άκουγαν με προσήλωση των αρχηγό του κόμματός τους. Τι ευτυχία να είσαι κεντρώος σε μια τόσο κεντρώα ημέρα! Ξαφνικά όμως τα πράγματα άλλαξαν.
Από το βάθος του Ζαππείου άρχισε να ακούγεται μια ομοβροντία από μηχανές μεγάλου κυβισμού. Σιγά-σιγά η μονοτονία του ήχου των μηχανών, άρχισε να σπάει από εξαγριωμένες αντρικές φωνές.
«Τι συμβαίνει;» πρόλαβε να ψελλίσει ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος.
Μια ομάδα από 50 μαύρες μηχανές είχε ήδη περικυκλώσει το κτήριο του Ζαππείου. Επάνω τους έστεκαν άντρες με μαύρα παντελόνια, μαύρα μπουφάν και μαύρα κράνη. Εκείνοι άρχισαν σαν σε παρέλαση να κάνουν κύκλους βρίζοντας και απειλώντας.
«Θεέ μου! Ήρθαν οι παπανδρεϊκοί!» είπε με τρόμο ένα ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Όλοι σώπασαν, μαζί και ο Ε. Βενιζέλος. Οι άντρες της ασφάλειας, μαζί με κάποιους γενναίους βενιζελικούς έτρεξαν για να κλείσουν τις εισόδους με τα σώματά τους.
Όταν αντιλήφθηκαν την κίνηση τους αυτοί, οι παπανδρεϊκοί σταμάτησαν την κίνησή τους. Ο Στέφανος Τζουμάκας συσπείρωσε όλες τις μηχανές σε σχήμα τριγώνου και φώναξε με φωνή που αντήχησε ως τον Υμηττό: «Σύντροφοι και συντρόφισσες! Για τον σοσjαλιζμό αγωνιζόμαστε όλοι».
Οι μηχανές πήραν μπροστά. Οι αναβάτες τους άρχισαν να ουρλιάζουν, να βγάζουν άναρθρες κραυγές για να τρομάξουν τους απέναντι. Στα χέρια τους κρατούσαν σιδερένιες αλυσίδες που τις κουνούσαν σαν λάσο.
Μεταξύ του «ΑΕΡΑΑΑΑ!» που ούρλιαξε ο Κατριβάνος και του ήχου της σύγκρουσης των μηχανών επάνω στα κορμιά των νεοπασόκων μεσολάβησε ένα δευτερόλεπτο –τόσο πρέπει να ήταν- απόλυτης ησυχίας. Μετά ξεκίνησε ο πόλεμος.
Αφού καταπάτησαν την πρώτη γραμμή άμυνας (αμύνης αν θέλετε), οι εξαγριωμένοι παπανδρεϊκοί βρήκαν ισχυρή αντίσταση. Όσοι περικυκλώνονταν πέταγαν μπλε νερόμπομπες (προφανής ο συμβολισμός του μπλε ως χρώματος της δεξιάς) που μπορεί να μην σκότωναν τους βενιζελικούς αλλά σίγουρα τους έριχναν το ηθικό. Η μάχη είχε πια φουντώσει για τα καλά.
Ο Γιώργος Δρυς προσπάθησε να σώσει τον Κώστα Σημίτη φυγαδεύοντάς τον από μια πλάγια είσοδο. Εκεί τον βρήκε η Τζίνα Μοσχολιού. Ο Σκανδαλίδης έπαιζε το μπαλαντέρ και τους έδερνε όλους. Η κόλαση που εκτυλισσόταν μπροστά μας δεν ήταν σε καμία περίπτωση ίδιον δημοκρατικών ανθρώπων. Είχε σχηματιστεί ένας κύκλος πτωμάτων γύρω από τον παππού με τη σημαία. Όποιος τον έπαιρνε, θα κέρδιζε και τη μάχη.
Ξαφνικά, ο Γιάννης Βούρος εμφανίστηκε μπροστά μας. Είχε καταλάβει ότι δεν είμαστε ΠΑΣΟΚ. Το ήξερε ως φανατικός αναγνώστης του περιοδικού μας.
«Παιδιά, αυτό το ζήτημα θα το λύσουμε μόνο οι κεντρώοι. Δεν έχετε θέση εδώ». Τότε μας φυγάδευσε από την πίσω πόρτα και επέστρεψε στην μάχη, αφού φώναξε κρατώντας μια τσουγκράνα: «ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙΙΙ»
Ο Εθνικός Κήπος ήταν πάλι γαλήνιος. Τίποτα δεν σου άφηνε την εντύπωση ότι λίγα μέτρα πιο κάτω, είχε ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος. Εμείς σταματήσαμε να τρέχουμε, χαρούμενοι που γλυτώσαμε την ζωή μας. Σε ένα μέρος είδαμε τον Κώστα Λαλιώτη να περπατάει το ίδιο μοναχικός, όπως μπήκε. Κανείς δεν του έδινε πια σημασία. Εκείνος κοίταγε κάτω εμφανώς απογοητευμένος για τα όσα είχε δει να γίνονται μπροστά του.
Είχε καταλάβει πια για τα καλά ότι ο κόσμος έχει αλλάξει και δεν μπορούσε πια να τον ελέγξει όπως κάποτε…
Social Links: