Review: Baroness-Purple

Αγαπώ τους Baroness. Με κατέκτησαν με το Blue Record τους (το οποίο θεωρώ από τα πιο ολοκληρωμένα άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ) και δε με έχουν απογοητεύσει ποτέ. Ούτε στα πιο τραχιά και πανκ πρώτα EPs, ούτε με την αλλαγή πλεύσης τους στο Yellow & Green, ούτε με το Purple φυσικά που στάθηκε η αφορμή γι’αυτό το κείμενο.

Πρώτο τους άλμπουμ λοιπόν μετά από τρία χρόνια. Τρία χρόνια επίσης έχουν περάσει από εκείνο το ατύχημα κατά τη διάρκεια του τουρ για το προηγούμενό τους άλμπουμ, Yellow & Green, στο οποίο τραυματίστηκαν σοβαρά ο ιθύνων νους του συγκροτήματος, John Dyer Baizley και οι Allen Blickle (τύμπανα), Matt Maggionni (μπάσο). Το εν λόγω περιστατικό μάλιστα ήταν και ο λόγος που οι δύο τελευταίοι αποχώρησαν από το συγκρότημα μερικούς μήνες αργότερα (ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει άλλωστε;).

Με διαφορετικό rhythm section λοιπόν και μετά από δύο χρόνια περιοδειών εγένετο Purple, πιστό στην παράδοση των σχετικών με χρώμα τίτλων και artwork. Μία λέξη τριβελίζει το μυαλό μου όποτε το ακούω: παρέα. Τα ομαδικά φωνητικά κατέχουν σημαντική θέση σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, κάνοντας τον ακροατή να θέλει να φωνάξει μαζί τους γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής. Ειδικά σε κομμάτια όπως το Chlorine & Wine (το οποίο αναφέρεται στο ατύχημα) ή το If I Have to Wake Up (Would You Stop the Rain?) δε γίνεται να μη συγκινηθείς από τους στίχους και την ατμόσφαιρα που δημιουργούν. Αλλά δεν είναι μόνο τα φωνητικά που κλέβουν την παράσταση. Η ροή του δίσκου είναι τρομερή (σήμα κατατεθέν τους) και δε σε κουράζει στιγμή. Αλλού πιο κοντά στους Mastodon (Morningstar), αλλού κλείνουν το μάτι στις πιο sludge μέρες τους (Desperation Burns), αλλού σχεδόν «ραδιοφωνικοί» (Try to Disappear). Η ακρόασή του είναι απόλαυση η οποία μεγαλώνει όσο περισσότερο τον ακούς.

Είχα διαβάσει εδώ από τον πολύ αξιόλογο Γιάννη Καψάσκη ότι «Το μωβ είναι το χρώμα που έχει ο μώλωπας. Και ο καλλιτέχνης που κατάφερε να αποστάξει τον πόνο και το χρώμα στα αυλάκια ενός δίσκου, δε θα μπορούσε παρά να κερδίσει τη χρονιά.». Δεν το είχα σκεφτεί έτσι αλλά δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Ακούστε λοιπόν το Purple δυνατά, φωνάξτε μαζί τους, χαζέψτε με τις ώρες το απίθανο artwork και πανηγυρίστε γιατί οι Baroness επέστρεψαν για τα καλά!