Χρήστος Τριανταφύλλου
Πριν μου πείτε ότι κλέβω, επιτρέψτε μου να εξηγηθώ: αντί να παραθέσω κανάλια στον Σωλήνα, επέλεξα να παραθέσω κοινότητες ανθρώπων που λειτουργούν με έδρα τους τον Σωλήνα. Ο λόγος είναι ότι όταν παρατηρείς κοινότητες ανθρώπων που παρακολουθούν συστηματικά το ίδιο παράξενο πράγμα, μπορείς να καταλάβεις –σαν ένας μικρός, φιλόδοξος ανθρωπολόγος– καλύτερα γιατί το ίντερνετ είναι το μέρος όπου μπορούν να συμβούν τα πάντα, όπου τα πάντα επιτρέπονται (πράγμα συνήθως ολέθριο) και όπου τα πάντα μπορούν να αποκτήσουν τους δικούς τους κώδικες. Επιλέγω, λοιπόν, δύο από τις πιο διασκεδαστικά περίεργες ψηφιακές κοινότητες που παρακολουθώ συστηματικά, με την ελπίδα να λάβω προτάσεις για κοινότητες ακόμα πιο περίεργες (αλλά όχι υπερβολικά περίεργες, είμαι αρκετά χρόνια ονλάιν –όχι συνεχόμενα ευτυχώς– ώστε να έχω μια ιδέα για το τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια).
- Αυτοί που Ψιθυρίζουν στα Αφτιά Άλλων
Για το ASMR είχα τοποθετηθεί στο δεύτερο άρθρο μου σε αυτό το περιοδικό, το μακρινό 2013. Δυστυχώς, δεν ξέρω σχεδόν κανέναν που να έχει έστω μια ιδέα τι είναι αυτό (εκτός όσων το έχουν μάθει από μένα, με κωμικοτραγικά συνήθως αποτελέσματα, που εναλλάσσονται μεταξύ του υστερικού γέλιου και της αμήχανης συγκατάβασης). Ας κάνω, λοιπόν, άλλη μια προσπάθεια: η βασική ιδέα του ASMR είναι ότι κάποιοι άνθρωποι (όχι εγώ, ένας φίλος μου) νιώθουν ένα ευχάριστο μούδιασμα/ανατριχίλα όταν ακούν άλλους να ψιθυρίζουν, να μιλάνε σιγά ή να προκαλούν ήπιους ήχους με διάφορα αντικείμενα. Για τον εξωτερικό παρατηρητή, αυτό φαίνεται σαν κάτι ανάμεσα σε πολύ περίεργο σεξουαλικό φετίχ και ψυχική διαταραχή. Μια βόλτα σε μερικά σχετικά κανάλια στον Σωλήνα θα σας διασκεδάσει, θα σας ηρεμήσει ή θα σας κάνει να φρικάρετε και να πατήσετε το Χ στον browser σας. Μιας και η ενασχόλησή μου με το θέμα έχει εξελιχθεί από το 2013 και η λίστα που παρατίθεται στο σχετικό άρθρο είναι μια ξεπερασμένη, ορίστε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα από τους κορυφαίους:
- Αυτοί που Ασχολούνται με Μεσαιωνικές Λεπίδες
Αν η προηγούμενη ενότητα οφείλεται σε τυχαία ανακάλυψη που απλώς μου έκανε κλικ, για αυτήν εδώ ευθύνεται ξεκάθαρα η εφηβική μου nerd-οσύνη, που διαμόρφωσε και πολλά στοιχεία του τι είμαι σήμερα: ΧΕΒΙ ΜΕΤΑΛ, World of Warcraft, λογοτεχνία τρόμου, υπερηρωικά κόμιξ και όλα τα συναφή. Αν και δεν ήμουν ποτέ φαν του fantasy, η εξοικείωσή μου με rpg (παιχνίδια, όχι ρουκετοβόλα) είχε ήδη γεμίσει το κεφάλι μου με νάνους, ξωτικά, πανοπλίες και σπαθιά (αυτό αν το διαβάσετε δυνατά είναι σαν ρίμα αποτυχημένου MC). Η ίδια ενασχόληση με ώθησε στο να συλλέγω και μαχαίρια. Ήταν λοιπόν προφανές ότι θα κολλούσα αμέσως όταν ανακάλυψα την youtube-ική κοινότητα των ειδικών σε κάθε είδους αρχαία και μεσαιωνικά όπλα, πανοπλίες και τακτικές μάχης (να ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι δεν μιλάμε για στρατόκαυλους φασίστες, αλλά για νέρντουλες που έκαναν step up their game). Μπορεί, λοιπόν, κανείς εύκολα να χαζεύει ατελείωτα reviews για τύπους σπαθιών, διαλέξεις για τεχνικές διάτρησης μιας μεσαιωνικής πανοπλίας, καυγάδες για το αν ένας ευρωπαίος ιππότης του 14ου αιώνα θα επικρατούσε ενός Ιάπωνα σαμουράι του 16ου αιώνα (οι ειδικοί λένε πως ναι, κυρίως λόγω πανοπλίας), κράξιμο για την ανιστορικότητα πολεμικών βιντεοπαιχνιδιών και μαχών σε ταινίες, κ.ο.κ. Ορισμένοι από αυτούς τους τύπους, μάλιστα, ξέρουν ακριβώς για τι μιλάνε, γιατί, πέραν του καψίματός τους, έχουν σχετικές σπουδές ή εξασκούν τις Historical European Martial Arts ως αθλητές ή ως εκπαιδευτές. Αγνοί νέρντουλες που έχετε περάσει μήνες να τσακώνεστε για τα stats ενός χαρακτήρα σας, καμμένοι με τον Τόλκιν, φιλίστορες ή απλά φίλες και φίλοι με πολύ ελεύθερο χρόνο, σπεύσατε:
Γιώργος Αρχόντας
Πώς στο καλό έπεσα πάνω στα κανάλια που θα σας προτείνω παρακάτω; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Οι συνειρμικές διαδρομές, για πάντα χαμένες στη λήθη, που με οδήγησαν στον μελισσοκόμο από τη Λουιζιάνα και τον μερακλή από την Τογιογάμα, όπως και κάθε διαδρομή που οδηγεί τους κυβερνοναύτες στο μέρος εκείνο του YouTube που κρύβονται “τα περίεργα”, πιστεύω πως θα συνέρπαζαν τον Νταλί, τον Εμπειρίκο και τους φίλους του και θα ενέπνεαν στον Μπόρχες τουλάχιστον καμιά δεκαριά διηγήματα. Τέλος πάντων, με ό,τι κι αν σημαίνουν οι επιλογές μου για την ψυχική μου ιδιοσυστασία – και παρακαλώ να είστε επιεικείς! – ιδού δύο από τα αγαπημένα μου ασυνήθιστα κανάλια του Youtube:
- Jpthebeeman: Ο μελισσοκόμος από τη Λουιζιάνα
Γενικά, δεν ξέρω να πω τι κάνεις αν έξω από την πόρτα του σπιτιού σου δεις ξαφνικά ότι έχει φωλιάσει ένα σμήνος άγριων μελισσών. Αν όμως το σπίτι σου βρίσκεται στη νοτιοανατολική Λουιζιάνα, τότε φωνάζεις τον JP. O τύπος λα-τρεύ-ει τις μέλισσες. Έρχεται συνήθως χωρίς να φορά το παραμικρό προστατευτικό, εγκαθιστά την κυψέλη προσεκτικά στο ειδικό της κουτί και την παίρνει μαζί του. Στην πορεία, εξηγεί σε κάθε βήμα τι κάνει, σου λέει τα πάντα για τις μέλισσες και τη μελισσοκομία, σου δείχνει πού βρίσκονται τα κελιά για το μέλι και πού για την επώαση, ενθουσιάζεται κάθε μα κάθε φορά όταν βρίσκει τη βασίλισσα, την οποία πιάνει με κάτι σαν κλάμερ για τα μαλλιά (ελπίζω να λέγεται έτσι αυτό, δεν είμαι και σίγουρος), και κάνει πλάκα με τον φίλο του Σαουί.
Ένας ολόκληρος τοίχος μέλισσες!
Είναι πολύ καθησυχαστικό να ξέρεις ότι κάπου εκεί στη Λουιζιάνα (και να για συμβαίνει εκεί, θα συμβαίνει κι αλλού!) υπάρχει κάποιος που αγαπά τόσο πολύ τη δουλειά του. Δείτε τα βίντεό του βράδυ, μετά από μια δύσκολη μέρα, πριν τον πάρει χαμπάρι κανά τηλεοπτικό κανάλι και το γυρίσει σε σκηνοθετημένο ριάλιτι! Μπορεί να σας πάρει γλυκά ο ύπνος, μπορεί να αναθεωρήσετε τις επιλογές ζωής σας, μπορεί πάλι να σας συμβούν και τα δύο ταυτόχρονα.
Ο JP και ο Schawee βγάζουν τις μέλισσες από ένα διώροφο
2. denha: Ιάπωνας, δηλαδή μερακλής
Ο denha, όπως γράφει και στην περιγραφή του καναλιού του, φτιάχνει μηχανές με μπίλιες, ηλεκτρονικά γκάτζετ, χειροποίητα συνθεσάιζερ και άλλα. Είναι όλα αυτά που θα περίμενε κανείς στερεοτυπικά από έναν Ιάπωνα χομπίστα: δίνει έμφαση στην λεπτομέρεια και την τελειότητα, δεν εμφανίζει ποτέ το πρόσωπό του ούτε ακούγεται η φωνή του στα βίντεο, του αρέσουν οι μπαταρίες, τα τρανζίστορ, τα φωτάκια και οι περίεργοι ήχοι.
[http://www.denhaku.com/ Η υπέροχη προσωπική σελίδα του denha, κατασκευασμένη τον Φεβρουάριο του 1997]
Αν το πάμε λίγο βαθύτερα, περνώντας κανείς λίγη ώρα βλέποντας τα βίντεο του denha, καταλαβαίνει ίσως την περίεργη και χαρακτηριστικά ιαπωνική σύνδεση της σιντοϊστικής/βουδιστικής παράδοσης με την τεχνολογία αιχμής, σύνδεση που φαίνεται τόσο παράδοξη στα δικά μας δυτικά μάτια.
Δείτε για παράδειγμα την μικρή μηχανή με μπίλιες από την πρωτοχρονιά του 2010 (περιγραφή: “Completion! A motor was bought in gizmoszone”). Μέσα σε ελάχιστα κυβικά εκατοστά, και εδώ κλείνω το μάτι στους λάτρεις των ιαπωνικών δικύκλων, ο denha κατορθώνει να χωρέσει μια περίπλοκη διαδρομή – ή καλύτερα ένα σύστημα περίπλοκων διαδρομών. Και το κάνει αυτό χωρίς να παραμελεί τον αισθητικό παράγοντα: για τα μηχανήματά του διαλέγει όμορφο και γυαλισμένο μπρούτζινο σύρμα και διάφορα είδη ξύλου τα οποία διαμορφώνει και βερνικώνει ο ίδιος.
Δεν είναι άραγε οι μηχανές του αυτές μια μεταφορά του κυκλικού χρόνου της Ανατολής, και της αέναης επιστροφής στο μαγκανοπήγαδο του κάρμα; Όποιον δρόμο κι αν πάρει η μπίλια σου, μακροπρόθεσμα θα κάνει την ίδια διαδρομή – μια διαδρομή όμως που, όπως θα δίδασκε κάποιος ζεν μοναχός, μπορεί να γίνει κάπως περισσότερο ανεκτή στη μονοτονία της απουσίας νοήματος της μέσα από την κατανόηση και την αποδοχή της. (επίσης βοηθά να χρησιμοποιείς ωραία υλικά).
denha – Small marble machine
Δείτε την πιο περίπλοκη τετραπλή μηχανή με αποσπώμενα μέρη του denha:
Δείτε και το ίδιο μοτίβο της αναπόφευκτα κυκλικής κίνησης στο ρομποτάκι που έφτιαξε στις 10 Απριλίου του 2010 και αναλογιστείτε το νόημα των πάντων:
Μπόνους, αυτό το υπαρξιακό αριστούργημα, και την γιουτουμπική οδύσσεια που τυχόν σας προκαλέσει, λέω να σας αφήσω να την απολαύσετε χωρίς σχολιασμό:
Δημοσθένης Γαβαλάς
Κινούμαι εδώ και αρκετά χρόνια σε αυτό που λέμε σκοτεινή πλευρά του YouTube. Από μανιακός παρακολουθητής και αναζητητής βιντεακίων με ακυκλοφόρητα live συγκροτημάτων που άκουγα τότε (οκ δεν ήταν Πυξ Λαξ –ή ήταν), σε κάτι πράγματα που δεν καταλαβαίνω γιατί έβλεπα όπως ένα βίντεο με τίτλο «how turn a sphere into sideout», καθώς και περίεργους τύπους που ραπάρουν άρυθμα μπροστά από μια web camera στα φοιτητικά χρόνια αργότερα. Αν μη τι άλλο το YouTube μου, είναι ο ορισμός της ενοχικής απόλαυσης. Το ταξίδι μου είναι αρκετά μεγάλο και η επιστροφή θυμίζει πολύ κακοστημένο RPG, –ή έστω ένα RPG σκωπτικό προς τα άλλα RPG– βλ. Bard’s Tale.
Τί μπορεί να πάει στραβά όταν δύο τύποι (ο Mc Foris και ο Mc Panos) γύρω στα τριάντα, το 2008, ανοίγουν μια κάμερα και αποφασίζουν να ραπάρουν για ό.τι τους έρθει στο κεφάλι, για τη ζωή, τον έρωτα, την κοινωνία και την Αγία Βαρβάρα; Μα να περάσουν στην αιωνιότητα φυσικά.
Με μια ζωντανή παρουσία 9 χρόνων στο χώρο της hip hop φάσης, έχουν αφήσει ένα ανεξίτηλο σημάδι στην πολιτιστική παρακαταθήκη του εγχώριου YouTube. Πράγμα το οποίο έχει επιτευχθεί είτε μέσω των ηχηρών τους συνεργασιών (βλ. ft Σαμπρίνα, στο οποίο η γνωστή τραγουδίστρια έχει προστεθεί με ένα επικό edit), είτε στα από κοινού τους κομμάτια ως FOPA (FOrisPAnos), είτε φυσικά στις διασκευές τους οι οποίες τους καθιέρωσαν ως το« next big thing» της ελληνικής ραπ.
Bonus: Το diss στον Υπο και στην άνοδο και επικράτηση της τραπ.
- Μάρκος TV
Εάν έχει κάνει μια ζημιά η μεγάλη διάδοση που έχει γνωρίσει το YouTube τα τελευταία 3-4 χρόνια, αυτή είναι η μεγάλη επιρροή που ασκεί σε παιδιά δημοτικού/γυμνασίου σε βαθμό παράνοιας. Εκατοντάδες –αν όχι χιλιάδες– παιδιά και έφηβοι στην Ελλάδα έχουν φτιάξει YouTube κανάλια κατ’εικόνα και καθ’ ομοίωση «διάσημων» YouTubers, προσπαθώντας να τα τροφοδοτούν με υλικό που λόγω τον παραστάσεων τους από τη μία, και της προσπάθειας μίμησης «μεγαλύτερων» YouTuber από την άλλη, με το αποτέλεσμα να είναι ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΙΚΟ. Ο εκδημοκρατισμός του πώς γίνεται κάποιος διάσημος τρόπον τινά με την παράλληλη αποδυνάμωση της τηλεόρασης, (ναι οκ μεσολάβησε το Survivor), και αποκαθήλωσης των παλαιών ινδαλμάτων, έχει φέρει στο προσκήνιο μια νέα μορφή διάσημου. Βασικό χαρακτηριστικό της οποίας είναι από τη μια να είσαι πιθανότατα Κύπριος, να έχεις βλακόφατσα και να παράγεις 0 αστεία/m². Κάτι βέβαια που καταφέρνει και ο Μαλιάτσης χωρίς να είναι Κύπριος. Ναι οκ και να βγαίνεις στην Ανίτα Πάνια, αυτό είναι διαχρονικό.
Το θέμα όμως δεν είναι ο 2J. Είναι περισσότερο οι μιμητές του και η διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσει ένα παιδί, ώστε να περάσει από το μικρόκοσμο του σχολείου στον διεθνισμό του ίντερνετ. Ή έστω τη διαδρομή που πιστεύει ότι πρέπει να διανύσει κάποιος.
Μέσα σε αυτό το κλίμα μιμητισμού ξεχωρίζω τον Μάρκο, 16 χρονών, κάτοχο του Markos TV, όνειρο του οποίου (προφανώς) είναι να γίνει διάσημος YouTuber. Το αποτέλεσμα; Δυστοπικό. Τι περιέχει το κανάλι του Markou; Τα πάντα! Από V-logs, σε «αστεία σκετσάκια», και από κριτικη Eurovision σε συνταγές ζαχαροπλαστικής με το δικό του τρόπο, με αποτέλεσμα να έχω περάσει πολλά βράδια μαδώντας μαργαρίτες και ερωτώμενος «με τρολλάρει ή δε με τρολλάρει».
Ναι οκ από ένα τέτοιο κανάλι δε θα μπορούσαν να λείπουν τα Challenges!
Ούτε αυτό φυσικά.
Νίκος Σταματίνης
Δεν θα περηφανευτώ για τις γνώσεις μου στα σκοτεινά νερά του youtube. Για την ακρίβεια, το εδώ κομμάτι μου είναι η safe/mainstream επιλογή. Εντάξει δεν είμαι και τόσο mainstream ώστε τα προτεινόμενα της αρχικής μου να είναι «EXTREME FAILS 2013» δίπλα από βίντεα με γάτες και μωρά και δίπλα από «ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ (new song)». Στην πραγματικότητα είμαι σαν τον διαγωνιζόμενο σε talent show που τραγουδάει “Can’t Stop” από Red Hot Chilli Peppers και αυτόματα θεωρείται αντισυμβατικός, μέχρι να αρχίσει να βγαίνει για μπύρες με παρέα grindcorάδων και να καταλάβει ότι τελικά δεν είναι και τόσο, και να καταλήξει να παίζει ντραμς στις Μέλισσες.
Αφήνω τα πολλά λόγια:
- Waterjet Cutter
Η πρώτη επιλογή μου οριακά δεν παίρνει το προειδοποιητικό σήμα τοποθέτησης προϊόντος. Αφορά το Waterjet Cutter. Πρόκειται για ένα μηχάνημα που χρησιμοποιεί το νερό, το οποίο εκτοξεύει με τεράστια πίεση και με άμεσο αποτέλεσμα να κόβει στη μέση και με μηχανική (αχακαλοε) ακρίβεια τα πάντα. Το εννοώ όταν λέω τα πάντα. Θα βρείτε βίντεο στα οποία το Waterjet Cutter κόβει στη μέση μια μπάλα μπόουλινγκ, μια dslr κάμερα, ένα Nokia 3310, έναν πυροσβεστήρα. Μετά, βέβαια, αρχίζουν τα παράξενα καθώς υπάρχουν βίντεο που κόβεται μια γουρουνοκεφαλή (αυτό δεν το είδα, γιατί θα χτύπαγε στα φιλοζωϊκά μου αισθήματα), μια ταριχευμένη ταραντούλα και ακόμα πιο φρίκη το κεφάλι ενός «HUMAN mannequin HEAD» (τα κεφαλαία δικά τους).
Γενικά το κανάλι αυτό θα σου προσφέρει μια τρυφερή επιστροφή στην παιδική ηλικία, τότε που οτιδήποτε έπιανες ήθελες να το καταστρέψεις με τάξη. Ταυτόχρονα, θα σου προσφέρει και μια γκάμα από εφιάλτες, γιατί αυτοί οι τύποι φαίνονται να παραδιασκεδάζουν αυτό που κάνουν. Τα μάτια τους γουρλώνουν αρκετά όταν χαίρονται.
2. Against Modern Football
Υπάρχουν κάποια βράδια που ακολουθούν μια μίζερη τελετουργία. Πρόκειται για εκείνα τα αισχρά βράδια που περνάς ξέροντας ότι την επόμενη πρέπει να ξυπνήσεις. Μετράς τις ώρες αντίστροφα («έχω 8 ώρες ύπνου, οκ», «έχω 5 ώρες, ωχ», «έχω 3 ώρες ύπνου, από το ολότελα»). Όταν έχεις βγει πριν ή άκουγες μουσική ή διάβαζες κάνα βιβλίο και κάθεσαι στο pc και βλέπεις ότι το ρολόι έφτασε 1 παρά. Τραγική ώρα αν έχεις την επόμενη μέρα ξύπνημα. Είναι αρκετά νωρίς για να νυστάξεις και αρκετά αργά για να βάλεις ταινία ή να δεις κάτι που απαιτεί την προσοχή σου. Στην πραγματικότητα, θες κάτι που θα σε κάνει να κοιμηθείς στο 20λεπτο.
Τον τελευταίο καιρό, λοιπόν, έχω βρει κάτι παλιό. Έχεις ακούσει σίγουρα ονόματα τύπου Ντι Στέφανο, Πελέ, Μαραντόνα, Πούσκας, Nίκος Κωλομπούρδας. Έχεις δει κάποια στιγμιότυπα και έχεις ακούσει διάφορους να λένε για τότε που τα πράγματα ήταν όμορφα και οι ποδοσφαιριστές έσκιζαν τα γόνατά τους στον ασβέστη και έπαιζαν με κομμένους χιαστούς και στο τέλος πέταγαν τους χαμένους στα λιοντάρια. Όλο αυτό μου είχε εξάψει την περιέργεια. Έτσι, αποφάσισα να αρχίσω να βλέπω ολόκληρα ή έστω εκτεταμένα στιγμιότυπα από μεγάλα ματς του παρελθόντος.
Θα είμαι και πάλι ειλικρινής. Έχω κοιμηθεί σχεδόν σε όλα από το πρώτο 20λεπτο. Ίσως να φταίει ότι ξέρω το αποτέλεσμα, ίσως ότι, συνηθισμένος από το σύγχρονο ποδόσφαιρο, νομίζω ότι βλέπω slow motion, ίσως γιατί την επόμενη πρέπει να ξυπνήσω πρωί. Είναι και οι άμυνες που σου θυμίζουν τις αλάνες τις νιότης σου που φόραγες σορτσάκι ένα νούμερο μεγαλύτερο και το ανέβαζες μέχρι το στέρνο για να μην σου πέσει όταν βγεις στην αντεπίθεση που σου δημιουργεί μια ενδόμυχη επιθυμία να κοιμηθείς σε εμβρυακή στάση.
Εξαίρεση, βέβαια, σε όλα αυτά είναι το Βραζιλία-Αγγλία (ο τελικός που θα έπρεπε να έχει γίνει στο Μουντιάλ του Μεξικού), αλλά και τελικός του 1994 μεταξύ Βραζιλίας-Αργεντινής. Τεράστιες ματσάρες και τα δύο.
Γενικά, επόμενος στόχος είναι να δω ματς από εκείνα τα προκριματικά του Μουντιάλ της Ωκεανίας πριν αυτή συνδεθεί με την Ασία, τότε που η Αυστραλία κέρδιζε 31-0 τη Σαμόα.
Social Links: