Εν μέσω καραντίνας, άρχισα να σημειώνω όλα εκείνα τα albums που δεν προλάβαινα να ακούσω όπως τους πρέπει, τίποτα όμως δεν με προετοίμαζε για το ανέλπιστο δώρο που ανέβηκε εντελώς ξαφνικά στο DonaldGloverPresents.com την δεκάτη τρίτη Μαρτίου. Ο Childish Gambino επέστρεψε, και μετά το ρετροφουτουριστικό funky-soul “Awaken My Love”, είχα μπροστά μου το 13.5.20. Ο δίσκος πήρε τεμπέλικα το όνομά του από την ημερομηνία κατά την οποία το άκουσε για πρώτη φορά αυτί κοινού θνητού. Έπαιζε εκεί για 12 ώρες σε λούπα και έπειτα εξαφανίστηκε για να ανέβει αργότερα σε όλα τα streaming services και να το ακούσουμε με την άνεσή μας άλλες πενήντα φορές.
Cover τεμπέλικο επίσης, σκέτο λευκό. Τίτλοι δόθηκαν μόνο σε δύο κομμάτια, το Algorythm και το Time ενώ όλα τα υπόλοιπα μαζί με το Feels Like Summer ως τίτλους έχουν το χρόνο στον οποίο ξεκινούν στο LP ίσως όχι τυχαία, αφού ο χρόνος έχει ιδιαίτερη σημασία σε αυτόν τον δίσκο.
O Donald Glover πολύ γρήγορα έκανε ξεκάθαρο ότι δεν έχει μόνο μια ιδιότητα αλλά ένα τεράστιο καλλιτεχνικό πακέτο. Από σεναριογράφος στο 30rock της Tina Fey, ηθοποιός στο Community, stand up comedian, rapper στα albums του “Camp” και το “Because The Internet” που προσωπικά αγάπησα, διαφάνηκε ότι η καλλιτεχνική του έκφραση τρέχει χιλιόμετρα. Ξεχώρισε με τη σειρά “Atlanta”, ανέβηκε σύντομα στο κινηματογραφικό σύμπαν όταν επιλέχθηκε ως Lando Calrissian στο “Solo: A Star Wars Story” και ως Simba στον Βασιλιά των Λιονταριών, έφτιαξε το “Guava Island” με την Rihanna, κυκλοφόρησε το δηκτικό, διδακτικό και βαρύ σε συμβολισμούς “This Is America” που μόνο του σηκώνει ένα κείμενο, ενώ φέτος μας έδωσε την καλύτερη, πιο προσωπική, πιο πειραματική δισκογραφική του δουλειά έως σήμερα.
Στο 3.15.20, παίζει με τον ήχο της μουσικής και της φωνής του, χρησιμοποιεί αμφότερα για την καλύτερη δυνατή έκφρασή του, μπλέκει διαφορετικά genres λυγίζοντας τα όρια τους, συχνά δοκιμάζει τα όρια του ακροατή γιατί ως άκουσμα δεν είναι πάντα εύκολο, είναι όμως πανέμορφο. Είναι απολαυστικά θεατρικό, αφού ο Glover αφηγείται τις ιστορίες του περισσότερο ως ηθοποιός σε παράσταση παρά ως mc ή τραγουδιστής. Περπατά παρατηρώντας τον σύγχρονο κόσμο, αναρωτιέται τί είναι πραγματικό, κάνει κριτική στην εποχή της πληροφορίας, νουθετεί, κηρύττει, αλλάζει ρόλους για να μεταφέρει μηνύματα, κατασταλάζει ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης. Θίγει θέματα χωρίς απαραίτητα να τα αναλύει χωριστά ανά κομμάτι. Με ό,τι μέσο διαθέτει, μας καθοδηγεί όπως θέλει σε εκρήξεις και πικ, είναι ικανός να μας πιάσει από το μαλλί και να μας χώσει σε παγωμένο νερό για να δούμε κριτικά όπως αυτός τα κακώς κείμενα στον κόσμο ή να μας καθησυχάσει με ένα νανούρισμα και να μας πει πατρικά ότι όλα θα πάνε καλά. Σε αυτό το album, κάνει έναν συνολικό απολογισμό, έχει συνθέσει κάτι που, όπως με το “Awaken My Love” που πρώτο διαφοροποιήθηκε από τα προηγούμενα LP, είναι και αυτό διαφορετικό από τις προηγούμενες δισκογραφικές του κυκλοφορίες. Πλέον όμως πειραματίζεται άφοβα, γιατί εξελίσσεται μόνιμα και μάλλον βρήκε το μουσικό – καλλιτεχνικό μονοπάτι στο οποίο θέλει να βαδίσει.
Πρόκειται σίγουρα για το πρώτο τόσο πλούσιο σε ήχο και περιεχόμενο άλμπουμ φέτος και σίγουρα δεν θα λείψει από τη λίστα των καλύτερων όλης της χρονιάς.
Μετά τα τρία λεπτά του intro, το πρώτο κομμάτι είναι το σκληρό, σκοτεινό Algorythm. Εδώ, συχνά με βιβλικές αναφορές μιλάει για την ελευθερία μας την εποχή της πληροφορίας και τον ναρκισσιμό μας:“Everybody wanna get chose like Moses”. Με εφέ στη φωνή, γίνεται ο ίδιος o αλγόριθμος που κοιτάζει τον χορό των πλήκτρων μας και μας καλεί ειρωνικά να μην χάσουμε το ρυθμό του. “Please don’t lose that tempo/Algorythm/Moving how they say so”. Το δυαδικό σύστημα μας κάνει πλύση εγκεφάλου: “So very scary, so binary, zero or one/Like or Dislike, Coal Mine Canary/I dream in color, not black and white/You sell your daughter on that data stream”. Ένα από τα πιο ρυθμικά και δυναμικά κομμάτια του δίσκου φέρει και ένα από τα πιο δυναμικά μηνύματά του. Το tempo που ο Glover δεν θέλει να χάσουμε, προφανώς και πανέξυπνα χαλάει στο τέλος του κομματιού με το broken beat να ξαναβρίσκει την αρμονία του όταν μεταβεί στο επόμενο κομμάτι “Time”.
Στο Time, ένα ευχάριστο ντουέτο με την Arianna Grande, ο Glover αναρωτιέται τι είναι πραγματικό. Νιώθει πώς τρέχει αλλά προειδοποιεί πως δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για εμάς. Ποπ και γκόσπελ, συνθέτουν κάτι σαν προσευχη: “Seven billion people/Tryna free themselves/Said a billion prayers/Tryna save myself”.
Το 12.38 ανάλαφρο και groovy, είναι το πρώτο κομμάτι που ξεχώρισα στην πρώτη ακρόαση. Εδώ φλερτάρει μια κοπέλα, ενώ το κινητό του δονείται από μηνύματα της πρώην του. Παίζει τους διαλόγους και των δύο, μας αφηγείται παραστατικά την ιστορία μιας βραδιάς μαζί της. Εκείνη του προτείνει να πάρουν psilocybin, αυτός δεν έχει ιδέα τι είναι “this better be no molly”. Υπάρχει σεξουαλική ένταση και μια κωμική αφήγηση σε ένα μεθυστικά ατμοσφαιρικό pop κομμάτι με τα γυναικεία φωνητικά της Ink και της Kadhja Bonet. Γίνονται αναφορές σε Αφροαμερικανίδες των τεχνών όπως της Tracee Ellis, της N.K. Jemisin ή της Bell Hooks. Εκείνος δεν θέλει να κυκλοφορεί με άλλη μια SZA, προτιμά να κυκλοφορεί μια Chaκa (Chaka Khan). Η κοπέλα όμως έχει φύγει το πρωί και ο Glover να μένει μόνος, ακούγοντας Toni (Braxton). Κάπου εκεί δίνει τη σκυτάλη στον 21 Savage ο οποίος γρήγορα αλλάζει το θέμα και μιλάει για την πρόσφατη σύλληψή του από την αστυνομία, ένα μικρό κοινωνικό σχόλιο για την κατάχρηση εξουσίας πριν το 19.10.
Εδώ το θέμα είναι ή ομορφιά. To be beautiful is to be haunted. To electro funk 19.10 δεν μιλάει μόνο για την αιώνια ευχή και κατάρα των γυναικών αλλά και για το τί σημαίνει να είσαι μαύρος σε μια κοινωνία που αποσκοπεί στο ταλέντο σου για να βγάλει κέρδος, ενώ παράλληλα εμμένει στην περιθωριοποίησή σου.
Το 24.19 είναι ρομαντικό και θυμίζει Frank Ocean. Eίναι ένα δημόσιο ευχαριστήριο μήνυμα σε μια ανώνυμη γυναίκα (λογικά τη Michelle) που προς έκπληξη του τον αγαπά παρ’ότι εκείνος δεν ξέρει αν το αξίζει. “Thank you for children/Thank you for Love”.
Το 32.22 το οποίο ο Glover είχε παίξει στο Coachella το 2019 ήταν έως τώρα γνωστό ως Warlords. Ήχοι βγαλμένοι από ζούγκλα κι ένα κλίμα Black Panther στο οποίο φαίνεται να συνέβαλε ο συμπαραγωγός του Glover και συνθέτης , Ludwig Goransson (Black Panther OST, Camp, Because The Internet, Awaken My Love, Community, The Mandalorian κλπ). Είναι βέβαια το μόνο track που δεν μου άρεσε.
Στο 35.31 ξεκινάει ένα παιδικό τραγουδάκι όπου ο Glover κάνει αναδρομή στο παρελθόν. Θυμάται πώς περνούσε ως παιδί και αναθυμάται σε σημεία τον πατέρα του “I was seven years old, daddy thrown in the clink/Said, “Life ain’t fair, everybody gon’ cheat”. Τους τελευταίους στίχους τους τραγουδά ανάποδα, είναι στίχοι που θα ακούσουμε κανονικά στο επόμενο κομμάτι.
Στο 39.20 ως μεγαλύτερος πια, κάνει λόγο εξομολογητικά για την απώλεια, πιθανολογώ του πατέρα του. “Grief is a standing ocean, I never swam unless you did/So I don’t know why I’m here without you/I miss you.” Του είναι δύσκολο να αγαπήσει τον εαυτό του χωρίς αυτόν εκεί “ I call to a spirit, you may never hear it/How else could I keep you alive? Alive.”
To ήδη γνωστό Feels Like Summer που τώρα τιτλοφορείται ως 42.26, δεν είναι ένα easy going καλοκαιρινό anthem. Αν προσέξουμε τι λέει βλέπουμε ότι καταλήγει μάλλον απαισιόδοξα, αφού μετά από αναφορά και πάλι στο χρόνο που τρέχει με εμάς να μην χαλαρώνουμε τους ρυθμούς, την αναφορά στην κλιματική αλλαγή και την ευχή ο κόσμος να αλλάξει, όλα του φαίνονται στάσιμα.
Στο 47.48 ακόμη σε καλοκαιρινούς ρυθμούς και κομματάκι πιο funk, o Glover μπαίνει ο ίδιος στο ρόλο του πατέρα και μιλά σε ένα μικρό κορίτσι κι ένα μικρό αγόρι για τη βία. Εδώ όμως χωράει μια νότα αισιοδοξίας “Don’t worry about tomorrow, the violence, the violence”. Ο γιος του Legend κλείνει το μάτι στην κόρη της Beyonce και αναλαμβάνει στο τέλος του κομματιού να ρωτήσει τον πατέρα του αν αγαπάει τον εαυτό του. Ο Glover μετά από χρόνια καταφέρνει να απαντήσει ναι, δύσκολο κατόρθωμα όπως μας έχει ήδη πει στα προηγούμενα κομμάτια.
Το υπέροχο φινάλε στον δίσκο δίνει το 53.49. Πιο δυναμικό, έντονα επηρεασμένο από τη gospel οδηγείται σε λυτρωτική κορύφωση με τον Glover σε ρόλο preacher να μας κηρύττει ¨There is love in every moment, under the sun”. Εκείνος κάνει τον απολογισμό του ως σήμερα “Ι did what I wanted to” αποδεχόμενος επιτέλους τον εαυτό του “I said I love me, I said I love me, ah yeah”. Καταλήγει μεγαλοπρεπώς, πάντα θεατρικά και τελικά με μια νότα αισιοδοξίας για να μας πει στα τελευταία δευτερόλεπτα “Get Loose, Feel it, Dance, Do what you wanna do”. Ένα εντυπωσιακό πειραματικό θέατρο κλείνει τις κουρτίνες του. Μια λειτουργία κλείνει με την χορωδία να τραγουδάει gospel και να μας χαιρετά.
Θα ξανάρθουμε.
Social Links: