Σ’ ένα δυστοπικό μέλλον την εξουσία έχουν πάρει άνθρωποι, οι οποίοι με τη βοήθεια των Sentinels (Φρουρών), σκοτώνουν μεταλλαγμένους και ανθρώπους που τους βοηθούν. Μόνη ελπίδα για την επιβίωση όλων είναι να επιστρέψει ο Wolverine στο παρελθόν, να αποτρέψει ένα σημαντικό γεγονός και να αλλάξει το μέλλον.
O Bryan Singer επιστρέφει στην σκηνοθετική καρέκλα του franchise της Μarvel, έπειτα από το X–Men 2 του 2003 και καλύτερου φιλμ στην όλη σειρά, για να παραδώσει, όπως ο ίδιος ισχυριζόταν, την καλύτερη ταινία X–Men. Το σενάριο βασίζεται στο κόμικ Uncanny X–Men του 1981 και στο σενάριο εμπλέκεται ο Σάιμον Κινμπεργκ που έγραψε το σενάριο για το X–Men: The Last Stand (2006) και ήταν παραγωγός στο X–Men: First Class. To dreamcast της ταινίας περιλαμβάνει τους: Χιου Τζάκμαν, Χάλι Μπέρι, Έλεν Πέιτζ, Σον Άσμορ, Ντάνιελ Κάντμορ, Ίαν ΜακΚέλεν και Πάτρικ Στιούαρτ από την αρχική τριλογία και οι Τζέιμς ΜακΑβόι, Μάικλ Φασμπέντερ, Τζένιφερ Λόρενς, Λούκας Τιλ και Νίκολας Χουλτ από την ταινία X-Men: Η Πρώτη Γενιά. Στο καστ προστίθενται οι Πίτερ Ντίνκλατζ, Ομάρ Σάι, Μπούμπου Στιούαρτ, Φαν Μπίνγκμπινγκ, Άνταμ Κάντο, Έβαν Πίτερς, Τζος Χέλμαν και Έβαν Τζόινγκετ.
Η ταινία εξελίσσεται στο ψυχροπολεμικό περιβάλλον του 70’ με επίκεντρο το τέλος του Πολέμου στο Βιετνάμ και παράλληλα στο δυστοπικό μέλλον όπου οι μεταλλαγμένοι απειλούνται με αφανισμό. Συνδετικός κρίκος είναι ο Γούλβεριν (Χιου Τζακμαν). Αυτός θα κάνει το νοητικό ταξίδι πίσω στο χρόνο (ε;) με την βοήθεια της Shadowcat (Έλλεν Πέιτζ) για να βρει τις νεότερες εκδοχές του Μαγκνέτο (Μάικλ Φασμπέντερ) και του Καθηγητή Εξέβιερ (Τζέιμς ΜακΑβόι) και να τους πείσει να σταματήσουν την δολοφονία του εμπνευστή του προγράμματος των Φρουρών (Πίτερ Ντινκλατζ) από την Ρέιβεν/Μυστίκ (Τζένιφερ Λόρενς) μεταβάλλοντας έτσι για πάντα την Ιστορία.
Το φιλμ έχει αρκετή δράση και ένα ιντριγκαδόρικο στόρι εναλλακτικής ιστορίας αλλά τα καλά σταματούν εκεί. Το μέλλον δεν οικοδομείται καθόλου στην πλοκή παρά ως κάτι το προσωρινό που θα αλλάξει, ενώ σίγουρα υπήρχε ο τρόπος να αναλυθεί περισσότερο η απέραντη wasteland που εμφανίζεται στην εισαγωγική σεκάνς της ταινίας. Το παρελθόν μοιάζει επίπεδο παρά τις προσπάθειες του σκηνοθέτη να μας εισαγάγει στα 70’ς με κλείσιμο του ματιού σε ταινίες, τηλεοπτικές σειρές (StarTrek), μουσικές (Pink Floyd) της εποχής αλλά και την δυναμική εμφάνιση του Προέδρου Νίξον. Η εμβάθυνση στην ψυχολογία των χαρακτήρων είναι επιφανειακή και δεν χτίζεται το συναισθηματικό υπόβαθρο των πράξεων τους παρά μόνο σε κάποιες περιπτώσεις όπως αυτή της Μυστίκ. Στην ουσία το φιλμ είναι μια ακόμα ταινία με βασικό πρωταγωνιστή τον Χιου Τζακμαν, ο οποίος είναι ο μόνος που μπόρεσε να αντέξει ως spin off των X–Men με το κάκιστο Origins και το μέτριο περσινό TheWolverine, σε ένα περιβάλλον εναλλακτικής ιστορίας του ψυχροπολεμικού κόσμου που έπεισε πολλούς στο First Class (όχι εμένα πάντως) και συνεχίστηκε στο Days offuture Past. To χειρότερο απ’ όλα είναι ότι η ταινία δείχνει την «κούραση» του franchise, μην ξεχνάμε ότι η πρώτη ταινία X–Men βγήκε το 2000, και απλά ερευνά διεξόδους αναθέρμανσης του. Πάντως με εξέπληξε ευχάριστα ο Evan Peters ως Quicksilver (ετοιμάζεται για το δεύτερο Avengers) με την χαλαρότητα του και το παίξιμο του. Η σκηνή του, δε, μέσα στην κουζίνα είναι η καλύτερη της ταινίας.
Στο διά ταύτα. Αν θές να περάσεις μιάμιση ώρα χαλαρής διασκέδασης βλέποντας ξύλο, καταστροφές και το μουστάκι του Ντινγκλατζ, τότε σπεύσε στο σινεμά. Μην περιμένεις όμως κάτι παραπάνω. Αν πάλι όχι, παίζει ακόμα το Godzilla και τον Ντοστογιέφσκι για χίπστερς (The Double).
Social Links: