Το Rockwave πέθανε, το Plissken ήταν πιο χαλαρό, το Eject τι να μας πει με δεύτερη φορά Kasabian μέσα σε 2 χρόνια. To Heavy By the Sea όμως; Αυτό έχει να μας πει πολλά. Μπίρα, μπέργκερ και αγνό παρθένο μέταλ. Αυτή ήταν η Δευτέρα που ζήσαμε όσοι πήγαμε στο μεγαλύτερο μέταλ φεστιβάλ της χρονιάς. Μιλάμε για εφτά μπάντες με αρκετά μεγάλα σετ για να ικανοποιήσουν τον ρομαντικό λάτρη του θορύβου και περίπου ισάριθμες ώρες απόλαυσης. Με εισιτήριο στην πολύ καλή τιμή των 30 ευρώ στην προπώληση σου έδιναν την ευκαιρία να δεις τρεις από τις καλύτερες και πιο δημοφιλείς ελληνικές μπάντες και φυσικά τρία μεγάλα ονόματα παγκοσμίως. Δελεαστική πρόταση και μάλιστα σκεπτόμενη ότι πρόκειται για το μόνο φεστιβάλ του είδους του αυτό το καλοκαίρι, βρέθηκα γύρω στις 5 το απόγευμα κάτω από έναν ανελέητο ήλιο στο Δέλτα Φαλήρου.
Οι πόρτες άνοιξαν με μια μικρή καθυστέρηση, είχαμε ήδη μαζευτεί αρκετοί για να παρακολουθήσουμε τις συναυλίες από την αρχή. Το φεστιβάλ ξεκινούσαν οιRevenge Of The Giant Face, μια μπάντα που δεν είχε τύχει να ακούσω πιο πριν. Χώθηκαν απότομα χωρίς καμία προειδοποίηση με δυνατές κιθάρες και brutalφωνητικά. Η πρώτη εντύπωση που σου έδιναν ήταν αυτή της συμπαθητικής μπάντας που ταίριαζε με το ύφος του φεστιβάλ. Δεν προλάβαμε να σκεφτούμε κάτι παραπάνω για τα παιδιά που έπαιξαν την πιο ungodly hour για συναυλία, αφού το σετ τους είχε υπερβολικά μικρή διάρκεια. Ευχαρίστησαν παρόλα αυτά τους πάντες και μας έστειλαν στην διπλανή σκηνή, την κεντρική όπου θα έπαιζαν τα περισσότερα συγκροτήματα.
Λίγα λεπτά μετά ακολούθησαν οι Tardive Dyskinesia, γνωστοί σε όσους ασχολούνται με την εγχώρια μουσική παραγωγή. Το κοινό ήταν βέβαια λίγο για τα δεδομένα του τεράστιου χώρου αλλά το κατανοώ εν μέρει λόγω ζέστης και λόγω ώρας. Η progressive metal με τους ξεσηκωτικούς ρυθμούς και τα απίστευτα φωνητικά προκάλεσε αρκετά headbanging και άρεσε αναμφίβολα στο κοινό. Ο τραγουδιστής κατά τη διάρκεια του μισάωρου που έπαιξαν ήταν από τους πιο άνετους που ακούσαμε στα brutal φωνητικά και παρέμεινε ακμαίος και χιουμορίστας παρά την ανυπόφορη ζέστη και τον ήλιο που μας χάρισε το πρώτο ανομοιόμορφο μαύρισμα της σεζόν.
Οι επόμενοι που βρέθηκαν στη σκηνή ήταν οι γνωστοί πια σε όλους Planet Of Zeus. Απολύτως δίκαια είναι μια από τις πιο δημοφιλείς ελληνικές μπάντες αυτή τη στιγμή. Από το την πρώτη τους εμφάνιση με το LP «Eleven The Hard Way» ως το ολοκαίνουριο «Vigilante» διατηρούνται σε άριστη κατάσταση. Το live τους ήταν αυτό που ήθελα και περίμενα: groovy και αλητεία. Mερακλίδικη southern rock, ως συνήθως, με την ένταση που χρειάζεται. Χορός, κατά λάθος χτυπήματα μέσα στο πλήθος (κάποια τα προκάλεσα εγώ), ιδρώτας και το κλασικό σύνθημα που συνοδεύει τους POZ παντού.
Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο groovy και χαλαρή. Οι Nightstalker ανέβηκαν στο redstage για να κάνουν ένα stoner διάλειμμα πριν το δυναμίτη Behemoth. Μπορεί να μην ήταν από τις καλύτερες τους εμφανίσεις, καθώς ο ήχος τους στο HBTS δεν ήταν στα επίπεδα που μας έχουν μάθει, ήταν όμως Nightstalker. Δεν γίνεται να μην παρασυρθείς από τα υπεργαμάτα κομμάτια τους, την feel good ατμόσφαιρα, τον ανυπέρβλητο Αργύρη. Βραχνιάσαμε τραγουδώντας όλοι μαζί το «Children Of TheSun» κατά την ανακουφιστική δύση του ηλίου.
Μια γλυκιά ζαλάδα μου είχε μείνει μετά τις απανωτές κομματάρες των Nightstalker, ίσως να με είχε χτυπήσει πολύ κι ο ήλιος. Οι διοργανωτές μας άφησαν για λίγα λεπτά να συνέλθουμε όσο έκαναν το soundcheck για την black metal μπάντα της μέρας. Ο κόσμος φαινόταν να ανήκει σε δυο κατηγορίες: σκανδιναβικού και αμερικανικού τύπου. Μπλακμεταλάδες, με ολόμαυρη αμφίεση, μακριά μαλλιά και μπλουζάκιαRotting Christ ήταν το ένα στρατόπεδο, ένα είδος που δεν έχει εκλείψει από την Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια. Από την άλλη είχαμε ένα είδος που νόμιζα ότι είναι υπό εξαφάνιση, έκανα όμως λάθος. Pure early 00s ντύσιμο με βερμούδες και καπελάκια νουμεταλά φορεμένα ανάποδα, ακόμη και το μούσι τους ήταν το χαρακτηριστικό αυτής της δεκαετίας. Το καλό είναι ότι υπάρχει κοινό για διάφορα είδη ή υποείδη (ροκ) μουσικής, το περίεργο είναι να μαζέψεις τόσο ετερόκλητο κοινό σε ένα φεστιβάλ. Ήταν δύσκολο αυτό το line up να κρατήσει τους πάντες ευχαριστημένους παρότι όλες οι μπάντες είναι κορυφαίες στο είδος τους.
Εδώ ήρθε η στιγμή να σιωπήσω και να δώσω το λόγο στον Γιώργο Παναγιωτόπουλο, ο οποίος χοροπηδούσε από την στιγμή που έγινε γνωστό ότι οιDeftones θα εμφανισθούν για πρώτη φορά live στο ελληνικό κοινό.
Γύρω στις 11:15 έκλεισαν τα φώτα και ξεκίνησε η εισαγωγή του «DiamondEyes».Τέσσερα τραγούδια μετά (Diamond Eyes, Be Quiet and Drive, My Own Summerκαι Lhabia) οι Deftones απέδειξαν γιατί κρατιούνται στην κορυφή τουalternative/nu metal εδώ και 20 χρόνια ενώ διέλυσαν κάθε αμφιβολία για την liveαπόδοση τους. Με ένα setlist που περιελάμβανε τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας τους πλην των «Saturday Night Wrist» και «Deftones», που δείχνουν να μην πολυγουστάρουν κιόλας, με έμφαση στο πρόσφατο άλμπουμ «Koi No Yokan» και στο ντεμπούτο τους από το οποίο αποτελούταν όλο το encore τους, ταρακούνησαν για τα καλά την Πλατεία Νερού. Οι «ξεχασμένες φυλές» τωνnuμεταλλάδων χοροπηδούσαν και χτυπιόντουσαν σε κάθε κραυγή του frontmanChino Moreno και σε κάθε νότα του Carpenter. Γεγονός που πλήρωσε η σκισμένη βερμούδα μου. Ο Chino ορεξάτος, αλώνιζε την σκηνή ξεσηκώνοντας ένα εκστασιασμένο κοινό που ανταποκρινόταν στον υπέροχο ήχο της μπάντας, μοιράζοντας hi–five και τραγουδώντας στα κάγκελα μαζί με τον κόσμο. Στο «Headup» έδειξε ότι τα «σκισμένα» του φωνητικά παραμένουν άψογα απογειώνοντας την εκτέλεση του κομματιού τροποποιώντας το όσο έπρεπε. Και τα μελωδικά του όμως δεν υπολείπονται. Μοναδική ένσταση το ραπάρισμα του που ακουγόταν σκουριασμένο. Όλα τα μέλη του συγκροτήματος έδωσαν το καλύτερο τους εαυτό ακόμα και ο νεοαφιχθείς μπασίστας Sergio Vega που κλήθηκε να μπει στα παπούτσια του αδικοχαμένου Chi Cheng. To set διήρκησε παραπάνω από μιάμιση ώρα εκπληρώνοντας ένα μεγάλο συναυλιακό απωθημένο δικό μου και πολλών ακόμα που εμφανίσθηκαν στο Παλαιό Φάληρο και απόλαυσαν ένα εκπληκτικό θέαμα που θα θυμόμαστε μέχρι την επόμενη φορά που θα έρθουν. Ελπίζω σύντομα.
Social Links: