From the Dark Past 1: Carnival of Souls

From the Dark Past. Πολύ ωραίο κομμάτι. Να το ακούσετε όλοι. Όπως και να διαβάζετε ανελλιπώς τη στήλη αυτή, η οποία θα ασχολείται κάθε φορά με ένα σχετικά παλιό (για μένα και όλη τη γενιά που προλάβαμε τελείως οριακά τα ΄80s, η διαχωριστική γραμμή παλιού-καινούριου είναι το 1990) κινηματογραφικό ή λογοτεχνικό έργο τέχνης, το οποίο άπτεται επί του παλαιότερου και αυθεντικότερου (κατά το Λάβκραφτ) συναισθήματος της ανθρωπότητας, του τρόμου. Μικρές παρουσιάσεις λοιπόν ταινιών και βιβλίων. Αυτό. Από τη σκοπιά του θεατή και του αναγνώστη, δεν είμεθα άλλωστε κριτικοί. Να ακούτε black metal και Coil.

Carnival of Souls (1962)

Ανατέλλον σωτήριο έτος 1962, με το ύψιστο Carnival of Souls του Herk Harvey, ένα μνημείο (και) εξπρεσιονιστικής τέχνης, το οποίο έχει –έτσι απλά– στιγματίσει, μεταξύ άλλων το ΄80s darkwave κίνημα, μέσω της αισθητικής του. Από τα στασίδια της ασφυκτικής εκκλησίας, στην εγκαταλελειμμένη αποθήκη και το αποκρουστικό καρουζέλ, στους αναδυόμενους από τα νερά εφιάλτες και στον γνώριμο τόπο του διαμερίσματος, το Carnival of Souls είναι από τις πιο τρομακτικές ταινίες όλων των εποχών.

Ακολουθούν Spoilers:

Εδώ έχουμε μια από τις εμφανίσεις του μοτίβου «νεκρή-που-δεν-το-ξέρει πρωταγωνίστρια», το οποίο έχει ξεζουμιστεί για τα καλά από τότε. Πού βρίσκεται ο τρόμος; Στην αριστουργηματική ασπρόμαυρη φωτογραφία –τέτοια χρήση σκιάς θέλω να βλέπω, αδρή και μελετημένη συνάμα, να κουλουριάζεται στο κατώφλι του οπτικού σου πεδίου. Στις ανήθικες συγχορδίες του εκκλησιαστικού οργάνου που ασελγούν επί του χώρου, και βεβηλώνουν το ναό. Άλλωστε τι πιο βλάσφημο από μια ανεπιτήδευτα κακοπροαίρετη μελωδία σε έναν καθαγιασμένο μέρος, ιδιαίτερα όταν παίζεται από μια μουσικό που εκτελεί το επάγγελμα καθαρά βιοποριστικά, δίχως θρησκευτικό αίσθημα μέσα της; Στους ανελέητους δερβισισμούς της κάμερας όταν η πραγματικότητα γίνεται ασαφής, οι οποίοι κλείνουν το μάτι στη βωβή εποχή. Αλλά πάνω και πέρα απ’ όλα στον ίλιγγο της πρωταγωνίστριας όταν υποσυνείδητα αρχίζει να μυρίζεται πως ο περίγυρός της είναι ένα κέλυφος που έχει δημιουργήσει γύρω της η προσφάτως απολεσθείσα θνητότητά της. Με άλλα λόγια, στη σπηλαιώδη απελπισία της όταν υποπτεύεται πως κάτι δεν πάει καλά, όταν αργότερα αντιλαμβάνεται πως ότι αντικρίζει εδώ και μία εβδομάδα είναι τα τελευταία τηλεγραφήματα που ανταλλάζει με τον κόσμο των ζωντανών.

Η Candace Hilligoss, όταν ξεπερνά την αρχική κυνικότητά της, αρχίζει να εντοπίζει λάθη στην καθημερινότητά, ανθρώπους που την αγνοούν επιδεικτικά, χρονικά παράδοξα, και τη μυρωδιά μιας τεράστιας προσωπικής wasteland πίσω από τον καμβά του περιβάλλοντος κόσμου. Μυσταγωγικό κατά βάση, δίχως ελπίδα, χτίζει μια αποκαλυπτική ατμόσφαιρα χωρίς να βασίζεται σε ιδιαίτερα εφέ. Πάρε και τον ανατριχιαστικό χορό με τους αποτρόπαια (με την καλή έννοια) μακιγιαρισμένους νεκρούς (;), μια σκηνή που κατ’ εμέ είναι η κορωνίδα της ταινίας. Ο David Lynch και ο George Romero, θεωρούν το Carnivalof Souls μεγάλη επιρροή, και μια ματιά στο έργο τους είναι ικανή να το επιβεβαιώσει (ιδιαιτέρως του Lynch). Αρκετά άγνωστη, ακόμη και σήμερα, αυτή η ΤΑΙΝΙΑΡΑ πατάει κάτω το 90% (και βάλε) των horror films.