Αν σας ζητούσα να σχολιάσετε κάτι αξιοσημείωτο, κάτι που σας έχει κάνει εντύπωση βρε αδερφέ από την μέχρι τώρα πορεία του πρωταθλήματος, η πιο πιθανή αντίδραση που θα συναντούσα θα ήταν το: «κάνε μας τη χάρη ρε που θα κάτσω να ασχοληθώ με τη Σούπερ Λίγδα!». Σύμφωνοι, ο μόνος τρόπος να παρακολουθήσει κανείς έναν αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος είναι αυτός, αλλά με το χέρι στην καρδιά, πείτε μου, δεν αξίζει έστω και η ελάχιστη μνεία στον Ρίνο τον Γκατούζο;
Από το πρώτο κιόλας παιχνίδι μας έδωσε τα καλύτερα δείγματα γραφής, αυτά που μας είχε δείξει και στο χορτάρι ως παίκτης-σκυλί, αποδεικνύοντας ότι δεν έχει αποβάλλει το αγρίμι του αμυντικού χαφ για να ντυθεί με τη στολή του προπονητή. Είναι ακόμη ένα με τους παίκτες του, ένας πολεμιστής που νιώθει σαν το θηρίο στο κλουβί στο περιοριστικό πλαίσιο του πάγκου του και είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να βάλει τα εξάταπα και να χιμήξει στην καρωτίδα οποιουδήποτε αντιπάλου νομίσει ότι μπορεί να κάνει τσαλιμάκια στην ομάδα του. Έτσι τον μάθαμε στην Μίλαν και στην εθνική Ιταλίας, έτσι τον αγαπήσαμε, να μην αφήνει διαιτητή ή αντίπαλο χωρίς μανούρα, να θερίζει κνήμες ενώ «πήγαινε για τη μπάλα» και με αυτό τον τρόπο να πρωταγωνιστεί, εντός, αλλά και εκτός γηπέδου.
Δεν έχουν περάσει καλά-καλά τέσσερεις αγωνιστικές και ο Ρίνο ήδη δίνει ρεσιτάλ. Έχουμε και λέμε: πανηγυρίζει έξαλλα το πρώτο γκολ του ΟΦΗ στη σεζόν, αλλά ο κόρακας (ου ρε!) τολμάει να του πει ότι υπερέβαλλε εαυτόν και τον αποβάλλει, κλωτσάει μπουκάλια από τα νεύρα του για την αδιαφορία που δείχνουν οι παίκτες, στους οποίους ρίχνει κάμποσα καντήλια μετά το φιλικό με τον Εργοτέλη και διώχνει δύο από αυτούς και μάλιστα Κρητικούς, επειδή δε συμμορφώνονται με τους κανόνες του. Σιδερένια πειθαρχία και όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος! Ο αγώνας με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη τελείωσε χωρίς κανένα παρόμοιο ευτράπελο, αν και υπήρχαν όλες οι κατάλληλες προϋποθέσεις (βλ. Μαρινάκης) για να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά ο Γκατούζο αποζημιώνει το κοινό του με το χειμαρρώδες ξέσπασμά του στη μαλεζάνεια, θα λέγαμε, συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα με τον Ατρόμητο.
Δεν ξέρω για πόσο καιρό θα μείνει τελικά ο Γκατούζο στον ΟΦΗ, ή πόσο θα προσφέρει, αν θα αντέξει τη σαπίλα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αν σε τελική ανάλυση έχει καταλάβει σε τι είδους ζούγκλα έχει έρθει να δουλέψει. Για αυτό μπορεί να συμβουλευτεί τον πρώην παίκτη του Λεβαδειακού, Ολιβιέ Καπό, με τον κίνδυνο όμως να βρει κάτω από την πόρτα του σπιτιού του έναν φάκελο, ο οποίος πέρα από μια έντονη οσμή ψησταριάς, θα περιέχει ένα απειλητικό γράμμα του στυλ: «ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΤΡΑΣ ΕΛΑ ΕΔΟ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΗΣ ΑΥΤΑ ΜΟΡΗ ΛΟΥΛΟΥ». Δύσμοιρε αποστολέα, θα έπρεπε να έχεις ψαχτεί λίγο παραπάνω και να ξέρεις ότι η Καλαβρία, πέρα από τις φυσικές τις ομορφιές, φημίζεται και για άλλου είδους «μπουμπούκια». Επίσης, να σε πληροφορήσω ότι λέξεις όπως «κόζα νόστρα» και «καμόρα» δεν είναι ονόματα ιταλικών εστιατορίων. Μην παίζεις με τον Ρίνο λοιπόν, αν δεν θέλεις να βρεθείς μια ωραία πρωία, σε ένα ερημικό, κατά τα άλλα μαγευτικό, παραθαλάσσιο μέρος με ένα καινούργιο ζευγάρι γκρι παπουτσάκια.
Όπως και να ‘χει, το ποδοσφαιρόφιλο κοινό της Ελλάδας θα πρέπει να ευχαριστεί τον τίμιο, τον –ας μου επιτραπεί η έκφραση- κοχονάτο Ρίνο Γκατούζο, γιατί ήρθε για να απαλύνει την ασχήμια του ελληνικού πρωταθλήματος, προσπαθώντας να μεταλαμπαδεύσει στους γύρω του ένα στοιχείο που μας λείπει τόσο πολύ μέσα στις παραγοντικές δολοπλοκίες, τα στησίματα και τα καφριλίκια των χουλιγκάνων: το αγνό, τραχύ, αλλά ανόθευτο πάθος για το άθλημα, για τη μπάλα. Ενίοτε και με βρωμόξυλο μέσα.
Social Links: