JumpCut 8: 71

Ο νεαρός Βρετανός στρατιώτης Gary Hook (Jack O’ Connell) βρίσκεται εγκαταλελειμμένος από την μονάδα του, έπειτα από μία σύγκρουση με τον καθολικό πληθυσμό, στους ταραγμένους δρόμους του Μπέλφαστ το 1971, προσπαθώντας να επιβιώσει και να επιστρέψει στο στρατόπεδο του.

Ο μεγαλωμένος στο Λονδίνο με γαλλικές ρίζες σκηνοθέτης του «’71» Yann Demange, παραδίδει μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και ίσως το πιο «εκκωφαντικό» ντεμπούτο των τελευταίων χρόνων. Δημιούργησε μια αντιπολεμική ταινία δράσης με στοιχεία υπαρξιακού δράματος ιδωμένα μέσα από μία φόρμα κατασκοπευτικού θρίλερ. Η ταινία έκανε αίσθηση στην 64^η Berlinale χωρίς (αδίκως) να αποσπάσει κανένα βραβείο ενώ τιμήθηκε με την Χρυσή Αθηνά του 20^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας. Ισορροπώντας ανάμεσα στο καλλιτεχνικό σινεμά και το blockbuster, o Demangeκατορθώνει να φτιάξει μια πανανθρώπινη ιστορία για τη φύση της ανθρωπότητας και την επιβίωση. Μια σύγχρονη The Battle of Algiers. Μια εικόνα της προσπάθειας να επιβιώσεις μέσα σ’ ένα κόσμο που καταρρέει.

Τον σκηνοθέτη δεν τον ενδιαφέρει να κάνει μαθήματα ιστορίας. Άλλωστε το Μπέλφαστ θα μπορούσε να είναι ένα οποιοδήποτε θέατρο εμφύλιων ή μη συγκρούσεων όπου βασιλεύει η παράνοια και η αλόγιστη βία με κόστος ανθρώπινες ζωές για χάρη παράλογων συμφερόντων. Γι’ αυτό και το σκιαγραφεί δυστοπικό σχεδόν καρπεντερ-ικό, θυμίζοντας το Απόδραση από την Νέα Υόρκη. Ο ίδιος ο Demangeέχει δηλώσει fan των b–movies και των western. Το ενδιαφέρον του σκηνοθέτη είναι μόνο ο ήρωας του. Μέσα από την οπτική γωνία του στρατιώτη Hook βλέπουμε, στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, τις συγκρούσεις των Καθολικών με τους Προτεστάντες, τις οικογένειες τους, τον αγγλικό στρατό και τον βρώμικο ρόλο της Βρετανίας μέσω των πρακτόρων της σε μια ιστορική περίοδο στιγματισμένη από την αγριότητα και την παράνοια.

Ο Jack O’ Connell εκπλήσσει με την ωμή του ερμηνεία, για μια ακόμα φορά φέτος, μετά την καταπληκτική του απόδοση στο δράμα φυλακής, Γροθιές στους Τοίχους. Σίγουρα θα μας απασχολήσει στο μέλλον αφού το Hollywood του έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα. Στα παραπάνω να προσθέσουμε και την δουλειά του σκηνοθέτη με τα close–ups στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή για να επιτείνει το αίσθημα εγκατάλειψης του ήρωα μέσα σε εχθρικό έδαφος και να αποδώσει το πλήθος των συναισθημάτων του.

Ο Demange αναπαριστά αυθεντικά το κλίμα της εποχής με μια ρετρό φωτογραφία αποτελούμενη από ψηφιακά νυχτερινά πλάνα και ημερήσια πλάνα σε 16mm film ενώ οι σοκαριστικές σκηνές κρατούν τον θεατή στην άκρη της θέσης του. Ειδικά η σεκάνς της σύγκρουσης της μονάδας του Hook με τους καθολικούς διαδηλωτές αποτελεί σκηνή ανθολογίας. Επιλέγει τη χρήση handheld κάμερας στις σκηνές καταδίωξης και σύγκρουσης στους δρόμους με σκοπό την ντοκυμαντερίστικη «αληθοφάνεια» και την τοποθέτηση του θεατή μέσα στη δράση. Η ταινία είναι εκατό λεπτά απαράμιλλων σκηνών, υποβλητικού ρυθμού και έντονης αφήγησης. Ένα οικουμενικό αντιπολεμικό έπος καθολικής σημασίας. Μια δυνατή ανθρώπινη ιστορία που αφορά κάθε εποχή.