From the Dark Past 3: The Innocents

Το Στρίψιμο της Βίδας είναι από τα πιο ύπουλα βιβλία τρόμου. Ύπουλο γιατί σε ταΐζει με στιγμές (μεταφορικά) ηλιόλουστης μακαριότητας όσον αφορά την προσωπικότητα των δύο παιδιών, χώνοντας παράλληλα σφήνες υπονοούμενων χυδαιοτήτων στη συμπεριφορά τους. Και κλιμακώνει αρκετά περίεργα, με μακαβριότητα καμουφλαρισμένη σε ηθελημένα ασαφές νόημα. Η πρώτη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη, το The Innocents του 1961 από τον Jack Clayton, πιάνει με άριστο τρόπο (τηρουμένων των κινηματογραφικών αναλογιών) το μοχθηρό πνεύμα του βιβλίου. Ασπρόμαυρο, εναλλαγή θρησκευτικών σχεδόν (όσον αφορά τη μυστικιστική φωτεινότητα – θυμάστε εκείνα τα παλιά χριστιανικά παιδικά βιβλία με τις ασφυκτικά καθωσπρεπικής τεχνοτροπίας απεικονίσεις της οικογένειας; κάπως έτσι είναι και οι ιλαρές στιγμές της ταινίας) σκηνών με βαρβάτο γοτθικό ντουμάνιασμα.

Τα 2 παιδάκια απεικονίζουν εξαιρετικά τους αντίστοιχους χαρακτήρες του βιβλίου, έχοντας καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας προσωπεία χερουβικής αγαλλίασης, με το φάσμα της διαστροφής να κρέμεται από πάνω τους, πάντα φευγαλέο. Οι εμφανίσεις των δύο -χμμμ- φαντασμάτων(;) είναι υπέρ το δέον λειτουργικές και ατμοσφαιρικές, με απουσία ανάλαφρης διακοσμητικής διάθεσης. Από τη μία η ανατριχίλα στο παράθυρο που λέγεται Peter Quint, δίχως περιττά φτιασιδώματα να είναι το πρόσωπο της διαφθοράς της ίδιας (ο Πονηρός που λέγαμε και παλιά, και όσο φαιδρή και να ακούγεται η λέξη, η παρουσία του τσιμπάει επώδυνα το συνειδητό υπογάστριο του θεατή). Από την άλλη η δις Jessel, μια απομακρυσμένη φιγούρα, δίχως εμφανή χαρακτηριστικά, που κάλλιστα θα μπορούσε να υπάρχει σε ένα προραφαηλιτικό πίνακα ιδωμένο μέσα από λαβκραφτικό πρίσμα. Εδώ το στήσιμο της θα θυμίσει και Ιαπωνικό τρόμο όσον αφορά την ασάφεια, τη λιτότητα της μορφής, την ακαμψία εν τέλει. Κερασάκι στην τούρτα της σαστιμάρας ο εκκλησιασμός των παιδιών, η όλη πορεία έως εκεί όπου σκάνε επιβεβαιωτικά ψήγματα της πραγματικής φύσης τους, αλλά και η ελαφρά δυσανασχέτηση ως προς το άγιο μέρος (πολύ απαλή, καμία σχέση με την αντίδραση του Damien για παράδειγμα, στο πρώτο Omen). Το Innocents είναι τρόμος πάνω απ’ όλα γιατί παίζει με την παιδική αθωότητα, την ξεφλουδίζει σιγά σιγά, και δείχνει στο τέλος πόσο παραφυσική είναι η διάβρωσή της. Σα να βλέπεις μωρά να σου ψιθυρίζουν εδάφια του Μαλντορόρ λίγο πριν κοιμηθείς ένα πράγμα.