Η εβδομάδα που μας πέρασε, όπως και η εβδομάδα που άρχισε, αν πετάξεις στην άκρη ότι έχει να κάνει με αγάλματα, ψηφιδωτά, μάρμαρα και γυναίκες Δημοκρατικών σταρ, αναμφισβήτητα ανήκουν στην Παιδεία. Η Φιλοσοφική σκουπιδαριό, το ΕΚΠΑ απόρθητο φρούριο, οι διοικητικοί αμπαρωμένοι, οι φοιτητές όπως πάντα τρώνε ξύλο, οι καθηγητές-όχι οι φίλοι του τάδε, οι άλλοι που δουλεύουν σαν τα σκυλιά για να κρατήσουν ζωντανό το όνειρο της δημόσιας, δωρεάν, τριτοβάθμιας εκπαίδευσης -να πληρώνουν από την τσέπη τους αναλώσιμα, για να μη γίνουν οι ίδιοι αναλώσιμοι και η έρευνα, το όνειρο κάθε φοιτητή που σέβεται τον εαυτό του, με το νέο Σχέδιο Νόμου, πάει περίπατο.
Θλίψη με έπιασε να βλέπω τη σχολή μου να μετατρέπεται σε υγειονομική βόμβα, γιατί οι καθαρίστριες, που κάποτε ανήκαν στο Ίδρυμα, ανήκουν πλέον σε μια ιδιωτική εταιρία, η οποία τις απέλυσε σύσσωμες. Οργή που για μια ακόμα φορά την πλήρωσαν όσοι δεν αδιαφορούν και που οι άνθρωποι του «πνεύματος» …φορτσάρουν για το ποιος θα επιδείξει την πιο αυταρχική συμπεριφορά, προκειμένω να αναδειχθούν σε βαστάζους μιας απελπισμένης εξουσίας.
Η οργή αυτή δεν είχε ,όμως, να κάνει μόνο με τα γεγονότα που είδαμε και ακούσαμε όλοι. Συνδυάστηκε και ενισχύθηκε με την πιο γνήσια και δυνατή μορφή νεοφιλελευθερισμού, που είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε κάποιοι λίγοι και εκλεκτοί.
Χωρίς να χρειάζεται να αναφέρω ονόματα, ένας κάποιος κύριος δόκτωρ-όχι γιατρός, από τους άλλους που σε αρρωσταίνουν -σε κάποιο σεμινάριο επιχειρηματικότητας, από αυτά τα πολλά που ρίχνουν τους δείκτες της ανεργίας, σχεδόν εξύβρισε όλους τους παρευρισκόμενους αλλά και όλους όσους τόλμησαν, αν και παιδιά της κυρά-Μάρθας και του κυρ-Τάσου ,να εισαχθούν σε ένα ελληνικό Πανεπιστήμιο και να ενισχύσουν την διαιώνιση της δημόσιας παιδείας και την παραγωγής επιστημονικού έργου. Το πρόσχημα είναι, βέβαια ,πάντα η υψηλότατη ανεργία και η φαυλότητα του νεοέλληνα να τακτοποιήσει τα παιδιά του, μέσω του δημόσιου Πανεπιστημίου, στη δημόσια διοίκηση. Και κάπου εκεί μπαίνει σφήνα και το επιχείρημα που συγκινεί τους πάντες, η φαιδρότητα του ελληνικού Κράτους, που αν δεν ήταν τόσο έντονη, θα είχαν σφραγιστεί όλες οι σχολές, από την Ιατρική ως τη Θεολογική, άλλες για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, άλλες επ’ αόριστον. No mention, βέβαια, ότι ο εν λόγω κύριος είναι καθηγητής ελλ. πανεπιστημίου και τρέφεται από τον δημόσιο κορβανά.
Φαντάζομαι, βέβαια, για κάποιους που θα διαβάζουν τώρα αυτές τις γραμμές, ότι πρόκειται για ένα φτηνό, λαϊκίστικο πολιτικό λόγο. Εγώ θα πω απλά πως είναι μια αλήθεια που κουβαλάν μέσα τους πολλοί άνθρωποι. Είναι αυτοί που κατάφεραν να σπουδάσουν μέσα σε ένα αντίξοο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον. Είναι αυτοί που μπήκαν σε μια σχολή που λαχταρούσαν από παιδιά και έδεσαν τη μοίρα τους με τη δική της. Είναι τα μεταναστάκια, που έπρεπε να έχουν καβάτζα κάποιες χιλιάδες ευρώ για να τους επιτρέψουμε να μετέχουν την ελληνικής ανώτερης παιδείας. Είναι αυτοί που τόσα χρόνια ανεβάζουν τους δείκτες της παραγωγής επιστημονικού έργου στην Ελλάδα και κρατάν τα ελληνικά πανεπιστήμια σε σχετικά υψηλές θέσεις στις παγκόσμιες κατατάξεις. Είναι αυτοί που μπήκαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αναζητώντας τη γνώση και επέλεξαν κάποιο κλάδο που η Ελλάδα του εκσυγχρονισμού θεωρούσε γελοίο(ότι είχε σχέση με άνθρωπο ή κοινωνία), κωφεύοντας στις Σειρήνες των Οικονομικών Σχολών που δημιουργούσαν φαντασιακά γεμάτα μεγαλοστελέχη-γιάπηδες και θεές του μάρκετινγκ να κρατάνε την παγκόσμια σφαίρα στα βαμμένα νυχάκια τους. Είναι αυτοί που συνδέθηκαν με καθηγητές, όχι επειδή ήταν μέλη του ίδιου κόμματος με τους γονείς τους, αλλά γιατί στο πρόσωπό τους έβλεπαν τον επιστήμονα που ήθελαν οι ίδιοι να γίνουν. Είναι αυτοί που ενώ είχαν την δυνατότητα, αρνήθηκαν να πάνε σε ένα σουπερμάρκετ γνώσης από αυτά με τίτλους «3 γράμματα της αγγλικής αλφαβήτα» και να κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους ότι σπουδάζουν. Είναι, τέλος, αυτοί που παράτησαν τις σχολές τους για χίλιους δυο λόγους, αλλά επέστρεψαν και πάλεψαν, γιατί βρήκαν μια καθηγήτρια που τους έκανε να επιθυμούν να βυθίζονται στα βαθιά της γνώσης,ακόμα και μετά από μια άγρυπνη και δύσκολη νύχτα.
Αυτοί που κατέστρεψαν το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν είναι αυτοί που αντιδρούσαν στις αλλαγές που προωθούσε ο κάθε απίθανος υπουργός. Δεν είναι αυτοί που έτρωγαν και τρώνε ξύλο έξω από τις πρυτανείες, ούτε εκείνη «η μειοψηφία που εμπόδιζε με τον πλέον φασιστικό τρόπο την διεξαγωγή των εξεταστικών’». Είναι εκείνα τα «παιδιά» που ρούφηξαν κάθε ευκαιρία που προσέφερε το δημόσιο πανεπιστήμιο, ευκαιρίες για κοινωνική ανέλιξη, δημόσιες σχέσεις, ακόμα και για ρεμούλες εκατομμυρίων. Αυτοί που αποτελούσαν και αποτελούν το πιο νυσταλέο κομμάτι της νεοελληνικής νεολαίας. Οι πολιτικοί επίγονοι όσων μας κουνάνε σήμερα το δάχτυλο.
Αυτό το πανεπιστήμιο, είτε μιλάμε για το ΕΚΠΑ είτε για οποιοδήποτε άλλο επιστημονικό ίδρυμα, φτιάχτηκε-μέσα στο πανευρωπαϊκό διαφωτιστικό αέρα της αλλαγής-πρωταρχικά για να προάγει τους πολίτες αυτής της χώρας σε ανθρώπους και τους ανθρώπους σε πολίτες. Σε έλλογα όντα ικανά να σκέφτονται, να αισθάνονται, να νιώθουν, να κατανοούν, να σπλαχνίζονται, να εκφράζονται, να μετέχουν, να αξιολογούν, να αντιδρούν. Είναι το μόνο που μπορεί ακόμα να ευαγγελίζεται το νέο, το μοντέρνο, το φρέσκο, το πρωτοποριακό, το ζωντανό.
Κι ας μετρά 177 χρόνια ζωής.
Social Links: