ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΙ: Το πρώτο σκίρτημα

Παίρνω από το Λεξικό του Τριανταφυλλίδη τα δύο παρακάτω λήμματα:

αγανάκτηση η [aγanáktisi] & αγανάχτηση η [aγanáxtisi] : θυμός, έντονη δυσανασχέτηση, ιδίως αυτή που προκαλείται όταν θίγονται τα αισθήματα της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης ή του φιλότιμου

καινοτόμος -ος / -α -ο [kenotómos] Ε14 : που καινοτομεί: ~ σκέψη. || (συνήθ. ως ουσ.) ο καινοτόμος, θηλ. καινοτόμος, αυτός που εισάγει και εφαρμόζει νέες, πρωτοποριακές μεθόδους, αυτός που ανοίγει νέους δρόμους στον κοινωνικό, πολιτικό, επιστημονικό ή καλλιτεχνικό τομέα

Αγανάκτηση (ή αγανάχτηση), καινοτόμος (ή καινοτόμος, εδώ η δεν υπάρχει παράλληλος τύπος της μαλλιαρής). Δύο πολύ βασικές λέξεις για την εποχή της κρίσης. Δύο λέξεις που στην αρχή βρίσκονταν η μία στον ιδεολογικό αντίποδα της άλλης και τώρα μοιάζουν να τα βρίσκουν τόσο καλά μεταξύ τους. Ήρθε, λοιπόν, η εποχή που η Κοινή Λογική αγανάχτησε, ένιωσε αυτό το κατάπτυστο και ανορθολογικό συναίσθημα.

(Tι ωραία που ήταν τα πρώτα χρόνια του Μνημονίου! Τότε που μας έμπαζε ο Γιώργος στον μηχανισμό στήριξης και εμείς δεν πολυπεριμέναμε τι θα μας ερχόταν και ανεβάζαμε το TNT των AC/DC με λεζάντα στο ποστ το λογοπαίγνιο DNT και ξαναγελάγαμε και νομίζαμε ότι απλά δεν θα πάρουμε νέες αυξήσεις αλλά εντάξει μωρέ «σε δύο χρόνια θα ξαναβγούμε πιο δυνατοί στις αγορές». Και τελικά δεν βγήκαμε και αυτό μας στεναχώρησε. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι πιο γερές αντιδράσεις έγιναν δύο ή τρία χρόνια μετά το Καστελλόριζο, όταν αρχίζαμε να καταλαβαίνουμε ότι η κατάσταση δεν θα είναι και τόσο παροδική).

Και βγαίναν εκατομμύρια Έλληνες στους δρόμους, και το KONTRA ήταν στα φόρτε του, ο Σαμαράς αντιμνημονιακός ακόμα κρατούσε το ακροδεξιό κοινό της ΝΔ. Και η αγαπημένη λέξη όλων ήταν η λέξη «αγανακτισμένος». Ιδίως αγαπημένη για το μνημονιακό στρατόπεδο. Και ενώ στους «Αγανακτισμένους» του Συντάγματος είχαν μαζευτεί σχεδόν οι πάντες, για τους πασοκοφιλελέδες η ταυτότητα του «αγανακτισμένου» ήταν περιορισμένη στον Τράγκα και στο, ομολογουμένως αρκετά μεγάλο, κοινό του. Για τον μνημονιακό της Πρώιμης Μνημονιακής Περιόδου, λοιπόν, η λέξη «αγανακτισμένος» δεν είχε προφανώς ούτε τις συνδηλώσεις που του είχε δώσει η αριστερά στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά ούτε χρησιμοποιούνταν για αναφορά σε χίπηδες με τζίβες που είχαν κατασκηνώσει στην «Κάτω Πλατεία» και ζήταγαν «ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» έχοντας ένα μη-κομματικό αλλά σίγουρα αριστερίζον πρόσημο.

Αντιθέτως, ο όρος «αγανακτισμένος» δήλωνε ουσιαστικά οποιονδήποτε στεκόταν ενάντια στην Κοινή Λογική και στις Απαραίτητες Μεταρρυθμίσεις. Ο «αγανακτισμένος» του Πάσχου δεν είχε αριστερό ή δεξιό πρόσημο αλλά ετεροπροσδιοριζόταν ως αντιδρών στην υφιστάμενη πολιτική κατάσταση και επομένως στην Λογική. Έτσι, ο «αγανακτισμένος» ήταν ο τύπος που έγραφε ανορθόγραφα, με κεφαλαία greeklish και άρθρωνε έναν έντονα συναισθηματικό λόγο που περιλαμβάνει πολλά θαυμαστικά, αποσιωπητικά, πρώτο πληθυντικό πρόσωπο και βρισιές για τον Βενιζέλο. Σε οποιοδήποτε διάλογο που προσπαθούσε να κάνει μάλιστα κάποιος μη-φιλελεύθερος έπρεπε να δώσει πρώτα διαπιστευτήρια ότι δεν είναι «αγανακτισμένος», ότι δεν ακούει Τράγκα και ότι δεν είναι λαϊκιστής, καθώς ο αγαπημένος φιλελεύθερος συνομιλητής δημοσιολόγος ξεκινούσε καχύποπτα απέναντι σε όποιον διαφωνούσε μαζί του.

Έλα, όμως, που ήρθαν οι εκλογές του 2012 και ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας έγινε δυνάμει κυβερνητικό κόμμα, κατάφερε και κέρδισε τις ψήφους του μεγάλου μέρους αυτών των «αγανακτισμένων», οι οποίοι πια άρχισαν να καναλιζάρουν την οργή τους μέσα από συγκεκριμένα αυλάκια. Με τον ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κόμμα, το μνημονιακό στρατόπεδο δεν μπορούσε να συνεχίσει τις επιθέσεις του προς ένα απρόσωπο μείγμα αρνητών της Κοινής Λογικής, καθώς έτσι θα καθιστούσε τον ΣΥΡΙΖΑ εκφραστή όλου του αντιμνημονιακού στρατοπέδου και η ήττα θα ήταν συντριπτική. Έτσι, ο «αγανακτισμένος» ΣΥΡΙΖΑίος μας τελείωσε. Η αντεπίθεση των μνημονιακών δεν αφορούσε πια τον συναισθηματικό λόγο της ριζοσπαστικής αριστεράς αλλά υψώθηκε με την παλιά γνωστή στρατηγική του «αντικομμουνιστικού» εκφοβισμού. Η στροφή αυτή συνέπεσε και με τη διαδοχή στην πρωθυπουργία από τον Ευρωπαίο και προοδευτικό Γιώργο στον αβερωφικό Σαμαρά. Μέσα στο διάστημα του ενός μήνα μεταξύ των δύο εκλογών του 2012, ο τραγκικός και καλαμπουρτζής ΣΥΡΙΖΑ, έγινε ο φόβος και ο τρόμος όλης της Ευρώπης. Ο όρος «αγανακτισμένος» άρχισε να στενεύει σημασιολογικά και στην ουσία αντικαταστάθηκε από το «πσεκασμένος», του οποίου η χρήση μοιάζει πια να καταρρέει και αυτή μαζί με τα ποσοστά των ΑΝΕΛ.

Δημιουργείται έτσι ένα κενό στο πολιτικό σώμα. Εφόσον πια έχουμε δύο σαφώς πολιτικές και αντικρουόμενες με παραδοσιακούς όρους αριστεράς-δεξιάς παρατάξεις, ποιος θα πάρει την ψήφο του τύπου που λέει ότι «πεθάνανε οι ιδεολογίες;». Οι φτανειπιάδες προφανώς και συνεχίζουν να υπάρχουν και αυτοί και τα μεταπολιτικά τους αιτήματα και δείχνουν με δειλά βήματα να συσπειρώνονται. Ο Τζήμερος που είναι ο ορισμός του φτανειπιά από αυτή την πλευρά της τραπέζης αποδείχτηκε παραπάνω γραφικός από όσο έπρεπε για να στηρίξει επάνω του αυτόν τον τρίτο πόλο. Οι φτανειπιάδες, όμως, ακόμα και χωρίς συγκεκριμένο μπροστάρη, μοιάζουν να συνδιαμορφώνονται σε ένα όλο και πιο στέρεο σώμα. Έτσι, ενώ μένει ζωντανό το σύνθημα ΦΤΑΝΕΙ ΠΧΙΑ, αλλάζουν αυτοί που το αρθρώνουν.

Πρόκειται τώρα για μια νέα ομάδα ατόμων που θεωρούν πασέ την κόντρα των δύο «μεγάλων» κομμάτων. Δεν είναι ούτε δεξιοί, ούτε αριστεροί απλά θέλουν να μην τους κλείνουν το δρόμο οι πορείες. Δεν είναι ούτε φιλελεύθεροι, ούτε κρατιστές, απλά θέλουν να τελειώνουν με τα μαθήματα της σχολής. Καμιά φορά θαυμάζουν το νέο που φέρνει ο Σταύρος στο προσκήνιο. Είναι και αυτοί «αγανακτισμένοι» αλλά, σε αντίθεση με τους προηγούμενους, είναι αγανακτισμένοι απ’την πλευρά της Κοινής Λογικής. Είναι οι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΙ που έρχονται εξαγριωμένοι από τις αίθουσες του tedX έτοιμοι για να πάρουν το κεφάλι όσων τους ενοχλούν στην προσωπική τους ζωή και κρατάνε πίσω την χώρα, δέσμια του χθες.

Πρόσφατα στην Φιλοσοφική Σχολή είδαμε και μια από τις πρώτες δράσεις των ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ. Μια καθηγήτρια στεκόταν έξω από την υπό κατάληψη σχολή με πλακάτ «ΦΤΑΝΕΙ ΠΧΙΑ!», την ώρα που λίγο παρακάτω δύο άλλοι καθηγητές έκαναν μάθημα στην ύπαιθρο (!) μέχρι που τους διέκοψε η βροχή. Συμβολικές διαστάσεις και αντιδράσεις απέναντι στον ζοφερό σκοπό που σφυρίζει η Μπανανία που λέγεται Ελλάδα. Άραγε θα τα καταφέρουνε;

Το σίγουρο είναι ότι τέτοιες κινήσεις θα δούμε και άλλες στο μέλλον. Είμαι τόσο σίγουρος, όσο ήμουν πριν σκάσουν οι πρώτοι «Αγανακτισμένοι» του Συντάγματος. Οι παλιοί κινητοποιούνταν από το μίσος για έναν -όχι και τόσο- απρόσωπο εχθρό που τους έκανε δυστυχισμένους, οι δεύτεροι κινητοποιούνται και φανατίζονται από τη δύναμη που τους δίνει η συνεχής επίκληση στο Αυτονόητο. Φτάνει πια που κλείνουν οι δρόμοι, τα πανεπιστήμια, τα φρεάτια. Αυτή η χώρα θα επιστρέψει στην κανονικότητα και θα το καταφέρει μόνο αν δράσουν τα υγιή στοιχεία της που μέχρι τώρα στέκονταν αθόρυβα.

Άλλωστε, μια ώρα δράσης ισούται με χίλιες ώρες θεωρίας δεν αρέσκονται να λένε όπου σταθούν και όπου βρεθούν;