Ως φίλος του Κινηματογράφου που δεν θεωρώ τον εαυτό μου κουλ (με τις τσίτες μου και τις παραξενιές μου) έχω μία φυσική τάση να καμαρώνω και να θαυμάζω τους cool χαρακτήρες στο σινεμά.
Έτσι, 3 μήνες περίπου πριν, αποφάσισα να φτιάξω μία λίστα/countdown με 100 τέτοιους αξέχαστους και αγαπημένους μου ρόλους. Η καλλιτεχνική-δημιουργική σύλληψη και η απόδοση του χαρακτήρα και όχι απαραίτητα η ποιότητα της ταινίας ήταν τα κριτήρια για τη συμμετοχή τους στο top 100.
Ο ορισμός έχει υποκειμενισμό μέσα του. Το ”cool” μπορεί να περιλαμβάνει το εξωτερικό στυλ, την έκφραση, τη διαχείριση κρίσεων, τις διαπροσωπικές σχέσεις, σχεδόν τα πάντα.
Μπορεί να αφορά τη χαλαρότητα ή την αποφασιστικότητα, τα φρένα ή τα γκάζια.
Σε κάθε περίπτωση αυτό ήταν το top 10 της λίστας.
Καλή απόλαυση.
No 10: Μιχάλης (ο Αργύρης Μπακιρτζής στο Ας περιμένουν οι γυναίκες)
Σε αυτήν την καλοκαιρινή μακεδονική κωμωδία (είδος, στο οποίο η ταινία τοποθετείται από μόνη της, στους τίτλους αρχής) του Σταύρου Τσιώλη, έχουμε την πιο πιστή αποτύπωση της νεοελληνικής κοινωνίας από την μεταπολίτευση και ύστερα.
Αυστηρά καλλιτεχνικά δε, έχουμε να κάνουμε με μία από τις κορυφαίες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών, ακροβατώντας ανάμεσα στην ηθογραφία του Νεοέλληνα και τον κινηματογραφικό σουρεαλισμό του Μπουνιουέλ και των Monty Python. Μία απίθανη κωμωδία που, από το 1998 που κυκλοφόρησε, έχτισε το μύθο της από στόμα σε στόμα.
Και φυσικά να μην ξεχάσουμε το αδιανόητο soundtrack με διαμάντια από Βασίλη Καρρά, Ζαφείρη Μελά, Πασχάλη Τερζή, Αντύπα και Αγγελική Ηλιάδη, μεταξύ άλλων.
Ο Αργύρης Μπακιρτζής με την ιδιαίτερη χροιά στην φωνή (που κάποτε δεν άντεχα και πλέον κάθε χρόνο αρχές Οκτώβρη πηγαίνω να πιω κρασάκι υπαίθρια και να τον ακούσω να τραγουδάει) και τα κοντά παντελονάκια, ενσαρκώνει το αρχετυπικό ελληνικό τρολ που ανέχεται ή αντιδρά χωρίς τελικά να παίρνει θέση απέναντι στα καθημερινά προβλήματα που συναντά.
Εγκλωβισμένος ανάμεσα στον αγανακτισμένο Πάνο και τον μνημονιακό Αντώνη, ανάμεσα στον γκρινιάρη Ζουγανέλη και τον bon viveur Μπουλά, δεν μπορείς ποτέ να καταλάβεις αν μιλάει σοβαρά, αν θα πάρει την τύχη στα χέρια του, αν ταλαιπωρείται ή το απολαμβάνει.
Ή αν απλά τους δουλεύει όλους για να ‘χει το κεφάλι του ήσυχο.
Σε αυτό το μοτίβο πετάει ιστορικές ατάκες και γνωμικά («αυτά στο ΠΑΣΟΚ τους τα μαθαίνουνε στο πρώτο μάθημα») και μας αφήνει κληρονομιά ένα από τα σημαντικότερα λογύδρια όλων των εποχών.
No 9: Handsome Bob (Tom Hardy στο RocknRolla)
Πώς να ξεχωρίσεις τον πιο κουλ χαρακτήρα σε μία ταινία γεμάτη τυπαρούκλες;
Ο Johnny Quid; Ο One-Two; O Mumbles; Η Stella; O Archie; Οι τρελαμένοι Ρώσοι;
Στο RocknRolla ο Guy Ritchie απογειώνει την έννοια του cool που είχε παρουσιάσει στις πολύ καλές ταινίες Δυο καπνισμένες κάνες και Αρπαχτή. Πάνω σε ένα κλασικό του σενάριο και απλά χρησιμοποιώντας την γνωστή του γκαζωμένη κινηματογράφηση, προσφέρει 2 ωρίτσες χαλαρής απενοχοποιημένης ψυχαγωγίας και διασκέδασης.
Επιλέγω τον καταπληκτικό χαρακτήρα του Tom Hardy, αρκετά πριν γίνει πασίγνωστος και πρωτοκλασάτο όνομα σε Αγγλία και Αμερική (Bronson, Inception, Warrior, The Dark Knight Rises, Locke).
Κυρίως επειδή χρειάστηκαν κοντά 100 χρόνια σινεμά για να κατεδαφιστεί επιτέλους τόσο εμφατικά το στερεότυπο του gay κουνιστού υστερικού θηλυπρεπή:
O Handsome Bob είναι macho, θα ξηγηθεί (με τη γκαλή έννοια) για τους φίλους του, θα χωθεί σε τσαμπουκάδες, τα ‘χει καλά με τον εαυτό του και δεν χαμπαριάζει τίποτα και καθόλου.
Άντε, το πολύ πολύ να δουλέψει τον χαρακτήρα του Gerard Butler, ο οποίος είχε μπλέξει στους 300 Σπαρτιάτες και είναι λίγο ομοφοβικούλης.
No 8: Annie Hall (Diane Keaton στο Annie Hall)
H ταινία-σταθμός στην καριέρα του Γούντι Άλεν (ο οποίος μέχρι πριν από αυτή, έκανε καθαρές κωμωδίες) έχει το ονοματεπώνυμο της πρωταγωνίστριας του. Άλλο αν τα ελληνικά τρολ που έκαναν τις αποδόσεις τίτλων, αποφάσισαν να την ονομάσουν Νευρικός Εραστής.
Το κανονικό επίθετο της Diane Keaton ήταν «Hall» και το χαϊδευτικό της ήταν «Annie». Και οι ομοιότητες με την πραγματική ζωή δεν σταματάνε εδώ:
O Woody Allen περιγράφει τη γνωριμία του και την ζωή του με την Diane Keaton. Βασικά κάνει μία ταινία για αυτήν. Ειδικά η σκηνή όπου βρίσκονται μετά από καιρό, μετά από τον χωρισμό, σε τσακίζει με την ψυχραιμία και το ρεαλισμό της. Έτσι έζησαν μαζί, έτσι χώρισαν (λίγο καιρό μετά και στην πραγματικότητα). Ένα απίθανο ζευγάρι.
Αυτήν τη νευρωτική μεγαλοφυϊα, αυτόν τον υπεραγχώδη άνδρα, θα μπορούσε να τον αντέξει μόνο μία πραγματικά cool γυναίκα. Και η Annie είναι αυτή ακριβώς:
Απόλυτα ειλικρινής και αυθόρμητη από το πρώτο έως το τελευταίο ραντεβού, τρυφερή μα αποφασιστική, έτοιμη να διαχειριστεί καταστάσεις έκτακτης ανάγκης όπως π.χ. έναν αστακό που θέλει να ζήσει λίγο παραπάνω, οδηγώντας ανάποδα στη Νέα Υόρκη γιατί απλά είναι στον κόσμο της.
Και φυσικά με αυτό το ασύγκριτο στυλ.
No 7: ΜcLovin (Christopher Mintz-Plasse στο Superbad)
Σκέψου τώρα ευλογία που μπορεί να συμβεί σε κάποιον άνθρωπο:
Να είσαι 17 χρονών και στην πρώτη σου εμφάνιση στην οθόνη, να τσιμπάς τον πιο cool ρόλο σε μια από τις καλύτερες κωμωδίες της νέας χιλιετίας.
Ή,
Να είσαι 17 χρονών, όχι δημοφιλής, ούτε αθλητικός, ούτε όμορφος.
Αλλά να τα φέρνει έτσι η ζωή που σε ένα βράδυ, όλα θα αλλάξουν.
Το παιδί της καρπαζιάς μεταμορφώνεται στην ψυχή του πάρτι.
Ο γυαλάκιας μετατρέπεται στο αλάνι που θέλουν όλες οι συνομήλικες του – και όχι μόνο.
Ο αόρατος αυλικός γίνεται βασιλιάς.
No 6: Bill Murray (Bill Murray στο Space Jam)
Δεν είναι η μοναδική φορά που ο Μπιλ Μάρεϊ υποδύεται τον εαυτό του. Το κάνει και στο πολύ διασκεδαστικό πρόσφατο Zombieland αλλά και γενικώς στις ταινίες του:
Οπουδήποτε έχω δει τον Murray, έχει αυτό το ύφος – ζαμανφού – σήμα κατατεθέν του.
Από τη Μέρα της Μαρμότας έως το Χαμένοι στη Μετάφραση και από τοGhostbusters έως το Broken Flowers, δείχνει αντιμετωπίζει στωικά και παθητικά τα τεκταινόμενα, τη στιγμή που το μυαλό του παίρνει χιλιάδες στροφές.
Εδώ μιλάμε για τον υπέρ πάντων αγώνα επιβίωσης. Επειδή με ήττα, Τζόρνταν και λοιπά κινούμενα σχέδια λένε αντίο με το ζόρι στον πλανήτη Γη.
Ντάφυ Ντακ, Μπαγκς Μπάνυ, Λόλα Μπάνυ, ο κόκορας και το σκοτεινορομπότ θα τα βρουν σκούρα από την ομάδα των τεράτων με τις φωνές και τα σουλούπια των NBAers:
Πλέι μέικερ ο Muggsy Bogues, 1.60 το πολύ αλλά σβούρας, άντε πιάστονα. Στην περιφέρεια δύο τριαροτεσσάρια, βαρύ το σχήμα, Larry Johnson και Sir Charles Barkley. Και στους ψηλούς Pat Ewing και ο λευκός Shawn Bradley με ύψος 2.28. Τρίποντα με κλειστά μάτια, καρφώματα από το τρίποντο, βρυχηθμοί, χαμός.
Ευτυχώς για τους φίλους μας τα καρτούν και τον Michael Jordan, έχουμε μικροτραυματισμό στην ομάδα τους και θα επιστρατευτεί από τον πάγκο ο Bill Murray, που οκ δεν έχει να χάσει και τίποτα και λέει να στηρίξει τον golf buddy του, ο οποίος τα έχει βρει σκούρα.
Η γη μένει στη θέση της και οι Αμερικάνοι μπορούν να συνεχίσουν να τρώνε ανενόχλητοι ποπ κορν.
Κι όλα αυτά επειδή ο Μπιλ Μάρεϊ, αν και δεν του φαίνεται, είναι φύσει επιθετικός παίχτης.
Νο 5: The Wolf (Harvey Keitel στο Pulp Fiction)
Ο Tarantino στην δεύτερη ταινία του πλάθει ένα καταπληκτικό παζλ αξέχαστων χαρακτήρων, των οποίων οι ζωές διαπλέκονται με έναν συναρπαστικό τρόπο. Κάθε λεπτομέρεια έχει σημασία, μια στιγμή μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Γι αυτό άλλωστε πήρε και Φεστιβάλ Καννών και όσκαρ σεναρίου.
Ο Harvey Keitel εμφανίζεται για λίγα λεπτά στην ταινία. Και είναι αρκετά για να κλέψει την παράσταση, αλλά και για να σώσει τον Travolta και τον Samuel Jackson από τα χειρότερα.
Με το αψεγάδιαστο κοστούμι του, ταχύτατος και αποτελεσματικός. Έχει τρόπους αλλά δεν ανέχεται και πολλά πολλά. Θα σε ξεμπλέξει, εσύ απλώς πρέπει να κάνεις αυτά που θα σου πει.
Όλοι θα θέλαμε να έχουμε έναν τέτοιο φίλο.
Νo 4: Maude (Ruth Gordon στο Χάρολντ και Μοντ)
«Προκλητική» λόγω θεματολογίας, αλλά τελικά γλυκιά, έξυπνη, αλληγορική και φιλοσοφική, μία υπέροχη ταινία.
Ο 18χρονος Harold είναι ένας emo της εποχής. Πλουσιόπαιδο, κακομαθημένο, του φταίνε όλα, δεν τον αγαπάει κανείς, ξέρετε.
Η 80χρονη Maude (η Ruth Gordon, πιο αναγνωρίσιμη ως η σατανική γειτόνισσα στο Μωρό της Ρόζμαρι) έχει περάσει στρατόπεδα συγκέντρωσης, έχει ζήσει γενικώς πολλά και τώρα μόνο αχαλίνωτο trolling.
Γνωρίζονται σε μία κηδεία, το γιατί πηγαίνει ο καθένας τoυς σε κηδείες σαν χόμπι, είναι άλλη υπόθεση:
Αυτός ο νέος έχει πάθει μία εμμονή με το θάνατο, είναι παθητικός απέναντι στη ζωή, δεν τον ευχαριστεί τίποτα.
Αυτή η γραία αντιθέτως, θέλει να τον ξορκίσει, να ζήσει όσο περισσότερο της αναλογεί, να ευχαριστηθεί κάθε στιγμή στο μάξιμουμ.
Θα αναπτύξουν μία σχέση, η οποία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις συμβατικές ερωτικές ιστορίες.
Η νοσταλγική μουσική και η ζεστή φωνή του Cat Stevens συντροφεύουν την Maude στις περιπέτειες και τις τρέλες της, οι οποίες καταφέρνουν τελικά να διδάξουν στο νεαρό της φίλο την σημασία και την ομορφιά της ζωής.
Μία φανταστική ταινία και η πιο cool τύπισσα που έχω δει στη ζωή μου.
Νo 3: The Dude (Jeff Bridges στο Big Lebowski)
Μία από τις πιο αναγνωρίσιμες φιγούρες στο σινεμά, ο Jeff Lebowski ήταν ένα από τα φαβορί για μία τέτοια λίστα.
Νομίζω η πιο επιτυχημένη εμπορικά (πάντως όχι η καλύτερη, προσωπικά έχω τουλάχιστον 5 ταινίες τους που προτιμώ) ταινία από τους Αδελφούς Κοέν και σίγουρα αυτό οφείλεται στον αξέχαστο χαρακτήρα που ενσάρκωσε ο Jeff Bridges.
Μέσα σε ένα κυκεώνα από μουράκλες (John Goodman ο στρατόκαβλος που μνημονεύει σε κάθε ευκαιρία το Βιετνάμ, ο Steve Buscemi στο ρόλο της ήρεμης δύναμης, John Turturro ο τρελαμένος Χεσούς), αλλά και γενικότερα ένα πολύ δυνατό casting (Julianne Moore, Philip Seymour Hoffman και πολλοί άλλοι), ο Dude ξεχωρίζει με αδιανόητη άνεση, εφάμιλλη του χαλαρού τρόπου ζωής του.
Ο Dude απλώς θέλει να αράζει, άντε στο τσακίρ κέφι κανα bowling με τα φιλαράκια. Δεν ενοχλούσε και δεν τον ενοχλούσε και κανένας, απλώς τα πράγματα θα πάρουν μία περίεργη τροπή λόγω συνωνυμίας. Αλλά και στην τελική, δεν έγινε και τίποτα.
Το σενάριο είναι υποτυπώδες, αλλά οι Κοέν βγάζουν μεράκια στη σκηνοθεσία και ο Jeff Bridges μπήκε κυριολεκτικά στο πετσί του ρόλου, παίρνοντας και πολλά πολλά κιλά. Είναι και ιδιαίτερα παχυντικό το White Russian, όσο να πεις. Αλλά δεν θα σκάσουμε κιόλας για μερικές εκατοντάδες παραπάνω θερμίδες.
Νο 2: The Tramp (Charlie Chaplin σε πολλές ταινίες αλλά εδώ θα πούμε για τα Φώτα της Πόλης)
Το 1931 υπήρχε ήδη ήχος στις ταινίες. Παρολ’αυτά, ο Τσάπλιν αποφάσισε να κάνει την τελευταία του αμιγώς βωβή ταινία.
Κλασικά, ο ίδιος κρατά το ρόλο του «Σαρλό» όπως και σε προηγούμενες ταινίες του, αλλά αυτή τη φορά παίζει αίσθημα:
O Μικρός Αλήτης λοιπόν, ερωτεύεται μία τυφλή κοπέλα που πουλάει λουλούδια και για να τη βοηθήσει, θα επιχειρήσει να κάνει κάμποσες δουλειές, στις οποίες προφανώς δεν θα τα πάει και πολύ καλά, με αστεία αποτελέσματα. Γενικώς η αναλογία γέλιου και συγκίνησης σε αυτήν την ταινία είναι απλώς τέλεια.
Τελικά, ακόμα πιο προφανώς, ο Tramp θα μπλέξει. Τουλάχιστον έχει την ηθική ικανοποίηση ότι βοήθησε το κορίτσι που αγαπάει.
Μήνες μετά, βγαίνει από τη στενή και ψάχνει να την βρει. Η κοπέλα πλέον βλέπει. Δεν θα της πουλήσει νταβατζιλίκι «εγώ σε βοήθησα», δεν θα της πει ποιος είναι, αυτή απλά θα τον αναγνωρίσει από ένα άγγιγμα. Και θα βιώσουμε ένα από τα πιο μαγευτικά endings όλων των εποχών.
Το μοτίβο της «Αναγνώρισης» στην τέχνη της αφήγησης έχει τις ρίζες του πολύ βαθιά, στα αρχαία χρόνια.
Πρώτα χρησιμοποιήθηκε στα Ομηρικά Έπη τον 8ο αιώνα π.X. και έπειτα και στις αρχαίες Τραγωδίες τον 5ο αιώνα π.X.
Στην σύγχρονη τέχνη και πιο συγκεκριμένα στον κινηματογράφο, αυτή εδώ είναι για μένα η κορυφαία σκηνή Αναγνώρισης –κι ας φαίνεται από τη φωτογραφία ότι η πρωταγωνίστρια ίσως να βασανίζεται από πονόδοντο– και δε νομίζω ότι θα επαναληφθεί ποτέ αντίστοιχη τέτοιας δύναμης κι ας πρόκειται για μη ομιλούσα (βωβή) ταινία.
Υ.Γ. Να βάζετε στα παιδιά να βλέπουνε ταινίες Τσάρλι Τσάπλιν, για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.
No 1: Jesse (Ethan Hawke στην τριλογία Before Sunrise-Sunset-Midnight)
Και θα μου πεις τώρα εσύ, γιατί από μία εκατοντάδα και βάλε cool χαρακτήρων να διαλέξω τον φλώρο τον Ήθαν Χωκ από ένα ρομαντικό μελό για νούμερο 1.
Και θα σου απαντήσω.
Ένας από τους σπουδαιότερους δημιουργούς του καιρού μας, ο Richard Linclater –που φέτος έκανε πάταγο με το αντίστοιχο project του Boyhood(με τον Hawke να υποδύεται εκεί τον χωρισμένο cool πατέρα που με τα χρόνια θα γίνει εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ)– από το 1995 έως το 2013, μας παρουσίασε 3 ταινίες με 2 χαρακτήρες, ένα ζευγάρι που μεγαλώνει χώρια και μαζί, μπροστά στα μάτια μας.
Η πρώτη μου επαφή με την τριλογία, έγινε στο σινεμά το 2004, είδα τοBefore Sunset. Το βρήκα συμπαθητικό, ριπές διαλόγου, φυσικός χρόνος, ρομαντζάδα στον Σηκουάνα, μια χαρά. Μέχρι εκεί.
Το 2013 πάλι στο σινεμά είδα το Before Midnight, που ‘ναι γυρισμένο και στην Μεσσηνία. Ε αυτό με ενόχλησε κάπως. Αυτός ο ρεαλισμός του ζευγαριού κοντά στα σαράντα, που ο ρομαντισμός πάει περίπατο, οι συμβιβασμοί, η γκρίνια της Σελίν. Όχι δεν μου άρεσε.
Αυτό είπα στον εαυτό μου και ήρθε το καλοκαίρι του 2014
Τότε κατά τύχη είδα στο λάπτοπ μου την πρώτη ταινία, το Before Sunriseτου 1995. Και καπάκια ξανά και τις επόμενες δύο.
O νεαρός Αμερικάνος Jesse συναντά σε ένα τρένο που κάνει το γύρο της Ευρώπης τη νεαρή Γαλλιδούλα Celine. Θα του γυαλίσει και κάπως αμήχανα, μα αποφασιστικά θα κάνει πέσιμο: «Θες να κατέβεις μαζί μου στην Βιέννη για ένα βράδυ να μου κάνεις παρέα, να γνωριστούμε και ότι ήθελε προκύψει;»
Καλά τώρα, προφανώς και η νεαρά θα ψαρώσει. Και θα περάσουν μαζί ένα καταπληκτικό ανέμελο, όπως πρέπει να είναι στα 20, ραντεβού. Θα ξημερώσει και πρέπει να φύγουνε, για τον προορισμό τους, για τα σπίτια τους. Θα δώσουνε ένα πρωτότυπο ραντεβού, σε ένα χρόνο πάλι εδώ.
Ο Jesse θα πάει, η Celine όχι. Έτσι, θα συναντηθούν (στη δεύτερη ταινία) μετά από 9 χρόνια στο Παρίσι. Έχουν προχωρήσει τις ζωές τους. Ο Jesse είναι πετυχημένος συγγραφέας, έγραψε για την ιστορία τους και έγινε πάταγος. Η Celine την ψάχνει ακόμα, δουλεύει εθελοντικά, είναι ριζοσπαστικό και ελεύθερο, μα ανήσυχο πνεύμα. Ο Jesse έχει γυναίκα και παιδί, η Celine έχει μία σχέση λέει.
Εμείς είμαστε οι ματάκηδες, οι παρατηρητές της συζήτησης τους, την επανασύνδεσης τους, της γνωριμίας τους. Έχουν περάσει μία νύχτα μαζί και 9 χρόνια ανάμνησης. Στο τέλος της ταινίας, μόνο αν έχεις δει την πρώτη, μπορείς να καταλάβεις ότι οι επιλογές τους είναι απόλυτα σωστές.
Τελικά δεν είναι η ρομαντική ταινία που νόμιζα, είναι απόλυτα ρεαλιστική.
Στην τρίτη ταινία, 9 χρόνια μετά, ο Jesse έχει κάνει oικογένεια με τη Celine. Έχουνε δύο κόρες και αυτός έχει και τον γιο από τον προηγούμενο γάμο. Τα τίναξε όλα στον αέρα για να ζήσει τελικά τη ρουτίνα, τις υστερίες της Γαλλίδας, να έχει να αντιμετωπίσει τα απωθημένα τα δικά του και τα δικά της;
Και εκεί κατάλαβα, στο τέλος της τριλογίας, ότι ο Ethan Hawke ως Jesse, είναι ο πιο cool χαρακτήρας που έχω δει ποτέ σε ταινία:
Έκανε την επιλογή του συνειδητά. Είπε «θέλω να ζήσω με τη Σελίν».
Ναι είναι αλλοπρόσαλλη, πιθανώς πρηξαρχίδω, ικανή να πάθει ψυχικό τραλαλά για μικροπράγματα, αλλά είναι ενδιαφέρουσα, παθιασμένη, με λατρεύει και την λατρεύω. Και δε με νοιάζει τίποτα, αυτή θέλω κι ότι γίνει.
Στο τέλος της δεύτερης ταινίας, της λιγότερο «καλής» με αυστηρά κινηματογραφικά κριτήρια, ο Jesse φτάνει στο εργένικο σπίτι της Celine. Θα του φτιάξει ένα γρήγορο τσάι και μετά αυτός πρέπει να πάρει το αεροπλάνο και να γυρίσει Αμερική. Τον περιμένουν ταξί, διαλέξεις, η οικογένεια του.
Και τότε θα βρει ένα cd της Nina Simone στο ράφι και θα το βάλει να παίξει.
Η Σελίν θα αρχίσει να μιμείται την τραγουδίστρια. Δεν την απασχολεί ότι ο νεανικός της έρωτας πρέπει να φύγει; Είναι αυτή η ώρα κατάλληλη για χαβαλέ;
‘Η ο σκηνοθέτης; Αφήνει τα τελευταία λεπτά της ταινίας σε σιωπές και αμήχανα χαμόγελα; Δεν πρέπει να πετάξει γαμάτες ατάκες; Να δώσει κορύφωση; Κανά βιολί κανά τσέλο;
Όλοι οι παραδοσιακοί κανόνες, όλες οι φόρμες, όλες οι νόρμες του σινεμά πάνε περίπατο.
Η Celine με προσποιητά βραχνή «μαύρη φωνή» του λέει «Baby, you ‘re gonna miss that plane».
Και αυτός απαντά.
Τέλος.
Social Links: