7 Ιανουαρίου 2015. Λίγες μέρες μετά την πρώτη του έτους, δυο Γάλλοι πολίτες αραβικής καταγωγής εισβάλουν στα γραφεία σατιρικού εντύπου και σκοτώνουν 12 άτομα. Τα γεγονότα γνωστά. Η θλίψη και η οργή κατακλύζουν την Ευρώπη, η ψυχραιμία χάνεται, οι γνώμες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πέφτουν βροχή. Το φάσμα ευρύ. Από τα φασιστικά του Άδωνη (ωραίος τίτλος για δίσκο) μέχρι φιλοϊσλαμικούς αφορισμούς. Μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα, αξιοπρόσεκτη είναι η στιγμιαία σύγκλιση απόψεων ανθρώπων που βρίσκονται σε δυο διαφορετικές πλευρές και ξεκινούν από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες. Ο αφορισμός της θρησκευτικής ζέσης των μουσουλμάνων, τόσο από φασίζοντα ανθρωπάρια, όσο και από ανθρώπους που μιλούν και δρουν κατά του φασισμού.
Η οργανωμένη θρησκεία είναι πράγματι ένας αναχρονιστικός θεσμός. Στερεί από τον άνθρωπο τη δυνατότητα της καθαρής σκέψης, της επίγειας δράσης, της αντιμετώπισης του θανάτου ως του μέγιστου κακού της ανθρωπότητας, συμβάλλοντας στον περαιτέρω διαχωρισμό ανθρώπων που ουσιαστικά δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα και φτάνουν τα σκοτώνονται για μια άυλη ιδέα που θα έπρεπε να είναι μόνο προσωπική υπόθεση.
Οι θρησκείες όμως δεν εξαλείφονται με τις καταδίκες ή τα ευχολόγια κάποιων παιδιών της Δύσης, της Αναγέννησης, της Βιομηχανικής Επανάστασης και των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ποια θα ήταν η διαδικασία «Διαφωτισμού» των Μουσουλμάνων αν ήταν στο χέρι μας; Να τους απαγορεύσουμε να εκτελούν εν Ευρώπη τα θρησκευτικά τους καθήκοντα με τη σκέψη ότι είναι σημείο σκοταδισμού (όπως και κάθε θρησκεία άλλωστε); Να τους βάλουμε κάτω και να τους προπαγανδίσουμε με το στανιό ότι δεν υπάρχει θεός και πως όποιος δεν το δέχεται είναι υπάνθρωπος; Και πόσο ελευθεριακό είναι στο κάτω-κάτω της γραφής να μην αποδέχεσαι την προσωπική επιλογή και ανάγκη ενός ανθρώπου για επαφή με μια ανώτερη δύναμη; Ποιος καθορίζει ότι το μεν είναι ορθό και το δε λάθος, αν χωρούν μανιχαϊσμοί σε ζητήματα φιλοσοφικής φύσης;
Δυο σημαντικά πράγματα πρέπει να θυμόμαστε -εδώ και τα δυο, καθόλου τυχαία, σχετίζονται με την μαρξιστική παράδοση. Πρώτον, το ιστορικό προτσές, το ενδιάμεσο στάδιο για τον μετασχηματισμό μιας κοινωνίας ή κοινωνικής ομάδας. Δε γίνεται να απαιτούμε την εγκόλπωση των πιστεύω μας από μια εθνική ή θρησκευτική ομάδα, εν γένει από ανθρώπους με άλλα καταγραφές, αγνοώντας την ιστορική εξέλιξη των πραγμάτων. Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις λέει απλά και περιεκτικά ο σοφός λαός συμπυκνώνοντας, άθελά του, την κοινωνική πρόοδο που είναι αναπόφευκτη μέσα σε ένα Σύμπαν που συνεχώς κινείται, αλλάζει και έχει μάθει στους ανθρώπους να διατηρούν, έστω και ασυναίσθητα, αυτόν τον μηχανισμό. Το σημαντικό είναι να μην ξεχνάμε ότι, για να φτάσουμε από ένα σημείο Α σε ένα σημείο Β, πρέπει να περάσουμε απ’ όλα τα ενδιάμεσα στάδια.
Το δεύτερο -κι αυτό δεν αφορά μόνο τους μουσουλμάνους ως θρησκευτική κοινότητα αλλά όλους τους πιστούς του κόσμου- είναι τα ίδια τα λόγια του Μαρξ σχετικά με «το όπιο του λαού», μια φράση κλειδί που μας έμεινε αμανάτι από την «Κριτική της Φιλοσοφίας του δικαίου του Χέγκελ», χωρίς να κάνει ποτέ κανείς τον κόπο να μας διαβάσει ολόκληρο το απόσπασμα. Παραθέτω: «Η κατάργηση της θρησκείας ως της απατηλής ευτυχίας των ανθρώπων είναι το αίτημα για την αληθινή τους ευτυχία. Να τους καλούμε να παραιτηθούν από τις ψευδαισθήσεις τους για την κατάστασή τους είναι να τους καλούμε να παραιτηθούν από μια κατάσταση που απαιτεί ψευδαισθήσεις»
Και συνεχίζει: «Το θρησκευτικό βάσανο είναι ταυτόχρονα η έκφραση του αληθινού βασάνου και μια διαμαρτυρία ενάντια στο πραγματικό βάσανο. Η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου και η ψυχή άψυχων συνθηκών. Είναι το όπιο του λαού.» (Marx, 1975b, σελ. 244). Χωρίς σχόλια.
Μην ξεχνάμε ακόμα πως, ιστορικά, ο μουσουλμανικός κόσμος έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη της Ανατολής, στις τέχνες, τις επιστήμες και τη φιλοσοφία. Έδωσε έναν Αβερρόη, έναν Αβικέννα, έναν Αλ-Φαράμπι, έναν Ιμπν-Χαλντούν, την εποχή που η Ευρώπη ζούσε το πιο βαθύ της σκοτάδι και έσβηνε τη δίψα της με τον Θωμά Ακινάτη.
Το Ισλάμ, επίσης, δεν είναι ή δεν ήταν-μέχρι πρόσφατα- ένας ενιαίος κόσμος και απαρτιζόταν από κράτη κοσμικά και αρκετά προοδευτικά που έχασαν και χάνουν, σταδιακά ή βίαια, τον ριζοσπαστικό τους χαρακτήρα μετατρεπόμενα σε ακραία καθεστώτα κάθε φορά που ανακατεύεται η Δύση. Οι φονταμενταλιστές και οι φανατικοί δολοφόνοι είναι δημιουργήματα της Δύσης, για να μπορεί να απλώνει ακόμα το μακρύ χέρι της στην πλούσια Ανατολή, χωρίς να το βάφει η ίδια με αίμα. Το Αφγανιστάν, το Ιράν, το Ιράκ, η Συρία, η Λιβύη δεν ήταν τα θεοκρατικά κράτη που είδαμε, βλέπουμε και δυστυχώς θα δούμε μετά από Ταλιμπάν, Μουλάδες, Αλ Κάιντες, Χαλιφάτα και κάθε επικίνδυνο στοιχείο που θα φυτευτεί για να διαλύσει κάθε ζωντανό στοιχείο του αραβικού κόσμου με πολιορκητικό κριό το θέλημα του θεού.
Ο Μεσαίωνας που όλοι επικαλούμαστε δεν είναι μονοπώλιο του μουσουλμανικού κόσμου. Δυστυχώς απλώνει τα πέπλα του πάνω από κάθε ήπειρο, κάθε κράτος, κάθε πόλη, κάθε ανθρώπινο νου. Μεσαίωνας δεν είναι μόνο οι μπούργκες και οι λιθοβολισμοί ανυπεράσπιστων γυναικών, η λογοκρισία του Τύπου και οι δολοφονίες στο όνομα του Προφήτη. Μεσαίωνας είναι οι δολοφονίες των gay στο όνομα του θεού και της εθνικής καθαρότητας. Μεσαίωνας δεν είναι μόνο τα νεκρά παιδιά, θύματα της παιδικής εργασίας, αλλά και τα νεκρά παιδιά από την πείνα και τις αρρώστιες. Μεσαίωνας είναι τα κλειστά σύνορα, η διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων, η διάλυση κάθε δημοκρατικής νομιμότητας. Μεσαίωνας είναι η σίγηση κάθε διαφορετικής φωνής, η επιβολή της μάζας πάνω στο άτομο, η αλλοτρίωση και η απανθρωπιά. Μεσαίωνας είναι τέλος και η φοβερή οπισθοδρόμηση της Δύσης σε πνευματικά ζητήματα, το φούντωμα των δεισιδαιμονιών και η στροφή προς τον ιδιότυπο μυστικισμό των ζωδίων. Όσο σκοταδισμό βγάζει μια εικόνα του Χριστού ή το Κοράνι, άλλο τόσο σκοταδισμό εκφράζει κι ένας αστρολογικός χάρτης.
Το σκοτάδι πέφτει παντού με την ίδια ταχύτητα. Ο εκφασισμός της ανθρωπότητας δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστο τον μουσουλμανικό και αραβικό κόσμο. Η διαφορά είναι ότι το όχημα της Μέρκελ, του Πούτιν, της κάθε γαλλικής ή ελληνικής μαριονέτας είναι το εθνικό και το οικονομικό. Το όχημα του Χαλιφάτου ή της Αλ-Κάιντα είναι το θρησκευτικό. Οι άνθρωποι που φτάνουν στις χώρες μας, κυνηγημένοι από τα εκεί και εδώ φασιστικά καθάρματα, δεν είναι οι φανατικοί μουσουλμάνοι που θα μας αφαλοκόψουν και θα μας φορέσουν μπούργκες. Αν ήταν θα έμεναν εκεί και θα πολεμούσαν δίπλα στους άλλους. Το μόνο ισχυρό μας όπλο απέναντι στους «μουσουλμάνους» είναι αυτοί οι μουσουλμάνοι.
Να μην ξεχνάμε πως η δράση φέρνει αντίδραση. Όσο πιο πολύ καταπιέζονται οι μουσουλμάνοι και όσο πιο πολύ μπαίνουν στο στόχαστρο, τόσο πιο φανατικοί θα γίνονται. Όσο για εμάς, όσο καλοπροαίρετα(;) κι αν λειτουργούμε, όσο κι αν στόχος μας είναι να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο-με τα δικά μας, βέβαια ,κριτήρια- τόσο συνηγορούμε στο αντίθετο αποτέλεσμα. Με το να το παίζουμε ριζοσπαστικοί καταδικάζοντας το θρησκευτικό τους συναίσθημα, απλά ενισχύουμε τον πόλεμο που έχει εξαπολυθεί εναντίον τους από το 2001 και μετά ισχυροποιώντας, άθελά μας, τις θέσεις των φασιστών. Η κοινή ζωή μαζί τους και το παράδειγμα του ντόπιου, με συνήγορο τον καιρό, την ψυχραιμία και τη λογική θα φέρουν τους καρπούς τους. Η εξέλιξη είναι νόμος της φύσης.
Social Links: