Ο ταλαντούχος νέος drummer της jazz Andrew (Miles Teller) σπουδάζει σε μια από τις καλύτερες Ακαδημίες μουσικής της χώρας και προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή του μαέστρου Fletcher (J.K.Simmons) ο οποίος δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στην διαδικασία ανάδειξης των δυνατοτήτων ενός ταλέντου.
Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται με ένα σπάνιο ταλέντο και μια ακόρεστη δίψα εκπλήρωσης του. Δεν σταματούν ποτέ να κυνηγούν το όνειρο τους και θυσιάζουν τον έρωτα, την προσωπική τους ζωή, την φιλία και οτιδήποτε στέκεται ανάμεσα σ’ αυτούς και τον στόχο τους. Παλεύουν με αυτή την φωτιά που τους καίει για εσωτερική και ψυχική ολοκλήρωση. Συγκρούονται με οποιονδήποτε θέλει να τους επαναφέρει σε μια πραγματικότητα που μοιάζει αδυσώπητη αλλά και κενή χωρίς το σκοπό τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Andrew. Ένας νεαρός drummer που θέλει να παίξει όπως ο Buddy Rich και να πάρει θέση ανάμεσα στους μεγάλους.
Aπό την άλλη, ο σκληρός δάσκαλος Fletcher. Ο μαέστρος της τζαζ ορχήστρας του Schaeffer της «καλύτερης της χώρας» όπως ο ίδιος περηφανεύεται. Μια πατριαρχική και αυταρχική φιγούρα που μπροστά στην τελειότητα του συνόλου που διευθύνει, δεν διστάζει να εξευτελίσει τα μέλη της ορχήστρας του. Αν πέσεις στην προσοχή του, θα σου δώσει την ευκαιρία να ξεδιπλώσεις τις αρετές σου αλλά με το δικό του σκληρό, εξαντλητικό, απαιτητικό και πολλές φορές άδικο τρόπο. Σ’ αυτόν, ο Andrew βρίσκει τον μέντορα που θα τον απελευθερώσει αλλά και την ισχυρή πατρική φιγούρα που εναγωνίως ψάχνει. Ο Fletcher βλέπει στον Andrew την δυνατότητα να δημιουργήσει ένα μουσικό που, με τη βοήθεια του, θα εκπληρώσει τις δυνατότητές του και θα τον καταξιώσει ηθικά και καλλιτεχνικά ως μέντορα.
Η ταινία δικαιώνει τον τίτλο της. Σπάει τα στεγανά και σε αφήνει χωρίς ανάσα μέχρι το τέλος της. Ανεβάζει τους παλμούς της καρδιάς σου και σε κρατά σε εγρήγορση μέχρι το εκκωφαντικό φινάλε της.
Ο Damien Chazelle, στην μόλις δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, καθοδηγεί με την μπαγκέτα του ένα αρμονικό σύνολο ερμηνειών, σεναρίου, σκηνοθεσίας, μοντάζ και μουσικής. Χτίζει την ιστορία του γύρω από την συγκρουσιακή και τεταμένη σχέση των δύο χαρακτήρων του χρησιμοποιώντας την κάμερα και το μοντάζ του ώστε να μεταφέρει στον θεατή την ένταση που αναβλύζει από κάθε σκηνή. Προσεγμένη πλανοθεσία και μετρημένη κίνηση της κάμερας ώστε να κρατηθεί η ισορροπία της πλοκής που μπορεί να ξεφύγει αν αφεθεί στην χαοτική τελειότητα της σύγκρουσης. Όπως ακριβώς σε ένα αριστουργηματικό jazz τραγούδι δηλαδή.
Οι ερμηνείες των Teller και Simmons είναι φανταστικές και ο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ Simmons θα κερδίσει σίγουρα στην κατηγορία δεύτερου αντρικού ρόλου στην οποία είναι υποψήφιος στα προσεχή βραβεία της αμερικάνικης Ακαδημίας. Για τις υπόλοιπες τέσσερεις υποψηφιότητες της ταινίας (καλύτερης ταινίας, διασκευασμένου σεναρίου, ηχητικού μιξάζ και μοντάζ), οι τρεις – καλύτερης ταινίας, μοντάζ και ηχητικού μιξάζ – της ανήκουν δικαιωματικά. Σίγουρα πάντως είναι η καλύτερη ταινία που έχει προταθεί στα φετινά Όσκαρ και η καλύτερη της χρονιάς. Μην χάσεις την απόλαυση που θα σου προσφέρει στην μεγάλη οθόνη.
Social Links: