Σε ένα δυστοπικό μετά-αποκαλυπτικό κόσμο όπου συμμορίες δομημένες με βάση το φυλετικό σύστημα ανταγωνίζονται για τον έλεγχο του νερού, των καυσίμων και των όπλων του πλανήτη, ο Μαξ Ροκατάνσκι (Τομ Χάρντι) είναι ένας μαχητής του δρόμου στοιχειωμένος από τον θάνατο της οικογένειας του που ψάχνει για ένα δίκαιο σκοπό. Όταν η αυτοκράτειρα Φουριόζα (Σαρλίζ Θίρον) θα ελευθερώσει τις πέντε συζύγους του αρχηγού της συμμορίας Ιμόρταν Τζο, ένα ανελέητο κυνηγητό θα ξεκινήσει στην αχανή έρημο της Άγονης Γης.
Ο Αυστραλός σκηνοθέτης ελληνικής καταγωγής George Miller επιστρέφει στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας με την τέταρτη ταινία Mad Max. Ο Δρόμος της Οργής αποτελεί sequel της original Mad Max τριλογίας και είναι χαλαρά βασισμένη στο δεύτερο και καλύτερο μέρος της τριλογίας: MadMax: Εκδικητής Πέρα από το Νόμο. Αν ο Μίλλερ προσδιόρισε την σύγχρονη road movie με τις low budget εμπορικές επιτυχίες της αυθεντικής τριλογίας, Ο Δρόμος της οργής συνιστά την περιπέτεια της χρονιάς. Ένα τετράτροχο joyride ντοπαρισμένο στην αδρεναλίνη, γεμάτο ένταση, καταδιώξεις και με ένα φεμινιστικό μήνυμα στον πυρήνα της προβληματικής του.
Ο σκηνοθέτης εικονογραφεί μια απλή σεναριακή ιδέα με μια λιτή αφήγηση- σήμα κατατεθέν της σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ του. Η απουσία πολλών διαλόγων, ακόμα και στις σκηνές όπου σταματάει η φρενήρης καταδίωξη των ηρώων, φορτίζει τις σιωπές τους και μεταφέρει περισσότερα συναισθήματα από όσα αποκρύπτει. Άλλωστε ο ίδιος ο Μίλλερ λατρεύει το λιτό το οποίο θεωρεί ως την ουσία του κόσμου.
Αφήνοντας πίσω την punk αισθητική των πρώτων ταινιών που εκτόξευσαν την καριέρα του τότε νέου Μελ Γκίπσον, ο σκηνοθέτης μας μεταφέρει στην έρημο της Ναμίμπια όπου χρησιμοποιήθηκαν 150 οχήματα για να γυριστούν οι σκηνές καταδίωξης. Θέλοντας να μειώσει την χρησιμοποίηση του cgi στα απολύτως απαραίτητα, το 90% των σκηνών δράσης είναι γυρισμένες με το παραδοσιακό τρόπο των stunts. Τα επίπονα και χρονοβόρα γυρίσματα κάτω από τον ήλιο της αφρικανικής χώρας επέφεραν τριβές ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές αλλά και με τον σκηνοθέτη, γεγονός που παραδέχτηκε και ο Χάρντι στις Κάννες. Τα αξελερέ πλάνα, η ηθική ταλάντευση του ήρωα και οι καταιγιστικές σκηνές καταδίωξης φόρος τιμής σε ταινίες όπως το Vanishing Point και το DeathRace 2000, κάνουν την εμφάνιση τους και εδώ μόνο που τώρα οι σκηνές δράσης είναι μεγαλύτερες, χορταστικότερες και με μια ένταση που θα αποτελέσουν σημεία αναφοράς για το είδος μελλοντικά.
Η αυθεντική τριλογία διαπνεόταν από τα θεματικά μοτίβα των δυστοπικών ταινιών της δεκαετίας του 1980. Ο φόβος για την κλιματική αλλαγή, το φάσμα του πυρηνικού ολέθρου στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου, το τραύμα του Πολέμου του Βιετνάμ, η πετρελαϊκή κρίση του 1973 αλλά και μια ενδοσκοπική ματιά στο σκοτάδι που φέρει ο καθένας μέσα του όπως και η αναζήτηση μεσσιανικών χαρακτήρων μέσα στο κοινωνικό ζόφο. Ένας κοινός τόπος των ταινιών του είδους είναι η διάσωση και φύλαξη μέρους της πολιτισμικής κουλτούρας του παλιού κατεστραμμένου κόσμου στο νέο περιβάλλον. Βιβλία, όργανα μουσικής και έργα τέχνης φυλάσσονται στην σπηλιά του Ιμόρταν Τζο. Δείτε χαρακτηριστικά την σκηνή από το V for Vendetta όπου ο V εκπαιδεύει την Νάταλι Πόρτμαν σε ένα δωμάτιο γεμάτο βιβλία και έργα τέχνης. Στο MadMax: Ο Δρόμος της Οργής το θέμα του πυρηνικού ολοκαυτώματος τίθεται ως πλαίσιο για το ξεδίπλωμα των εξουσιαστικών σχέσεων μέσα σε μια κοινότητα όπου αυτός που ελέγχει το νερό, ελέγχει τη ζωή. Τα «Αγόρια του Πολέμου» είναι μια αλληγορία για τους στρατιώτες οι οποίοι υπακούουν τυφλά εντολές με αντίτιμο ένα εισιτήριο για την Βαλχάλα. Ο παράδεισος του πολεμιστή δανεισμένος από την σκανδιναβική μυθολογία είναι ο επιθυμητός προορισμός για τους καμικάζι που σηκώνουν, αλαλάζοντας, τα τιμόνια των οκτακύλινδρων οχημάτων τους.
Από την άλλη, ο Μίλλερ εισάγει μια καθαρά φεμινιστική οπτική στην νέα του ταινία. Οι πέντε σύζυγοι του Ιμόρταν Τζο, οι «μηχανές αναπαραγωγής του» όπως τις αποκαλεί ο ίδιος, θέλουν να πάψουν να αποτελούν «ιδιοκτησία» του και ακολουθούν την Φουριόζα η οποία θέλει να επιστρέψει στην Πράσινη Γη – μια φεμινιστική Ουτοπία – από την οποία την είχαν απαγάγει όταν ήταν μικρή. Οι γυναικείοι χαρακτήρες εικονογραφούνται δυναμικά, με διάθεση προσωπικής ανάληψης της υπόθεσης της απελευθέρωσης τους από την καταπίεση της πατριαρχικής εξουσίας. Το τέλος σηματοδοτεί το θάνατο ενός κόσμου ολοκληρωτικής αντρικής εξουσίας και την απαρχή μιας κοινωνίας έμφυλης ισότητας.
Ο Τόμ Χάρντι πήρε την σκυτάλη του ρόλου του Μαξ από τον Μελ Γκίπσον και την κρατάει θριαμβευτικά μέχρι την γραμμή του τερματισμού. Η ηθική ταλάντευση του ήρωα ανάμεσα στην προσωπική του φυγή ή την υπεράσπιση του δίκαιου σκοπού της Φουριόζα θα τον φέρει γρήγορα στο πλευρό της δεύτερης. Τα flashbacks της νεκρής οικογένειας του θα τον βοηθήσουν στην επιλογή του. Η αποκάλυψη όμως είναι η Σαρλίζ Θήρον στο ρόλο της καλύτερης στρατηγού του Ιμόρταν Τζο. Κοντοκουρεμένη για τις ανάγκες του ρόλου της, η Theron αποδεικνύει γιατί συγκαταλέγεται στις καλύτερες ηθοποιούς του Χόλλυγουντ. Δυναμική με πείσμα και ικανότητες που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους αντρικούς χαρακτήρες, θα οδηγήσει τις 5 συζύγους στην ελευθερία τους. Ο Νίκολας Χουλτ ως ένα από τα «Αγόρια του Πολέμου» μεταφέρει την τρέλα της απόλυτης αφοσίωσης στις εντολές ενός παρανοϊκού πολέμαρχου. Η αγάπη θα τον μετατρέψει σε ήρωα ενώ μέσα σε ένα εκστατικό παραλήρημα αδρεναλίνης θα παραδώσει το punchline της ταινίας: « What a day! What a lovely day!»
Οι σεκάνς καταδίωξης είναι ό,τι καλύτερο έχει να παραδώσει η ταινία. Γνήσια, ανόθευτη δράση πάνω σε τετράτροχα και δίτροχα κατασκευασμένα ως οχήματα θανάτου σε πολλές παραλλαγές. Κινηματογράφηση ανθρώπων και μηχανών σε συνεχή κίνηση. Καταπληκτικά καδραρίσματα μοναδικής αισθητικής όπως αυτό της ανεμοθύελλας που θυμίζει πίνακα ζωγραφικής. Αποχρωματισμένα νυχτερινά πλάνα που σπάνε την κανονικότητα του ωχρού ερημικού περιβάλλοντος της Άγονης Γης. Απεικονίσεις μιας φυλετικής κοινωνίας σε ένα κόσμο μετα-αποκαλυπτικό με έντονες συγγένειες με τις σύγχρονες κοινωνίες. Μάχες σώμα με σώμα, πυροβολισμοί, εκρήξεις με μια δαιμονιώδη ταχύτητα και επενδυμένες με ένα καταιγιστικό soundtrack που ανεβάζει τους παλμούς. Μελωδίες από Τζουσέπε Βέρντι μέχρι Ελένη Καραϊνδρου. Ταινία αναφοράς και επαναπροσδιορισμού του είδους. Όπως ακριβώς έκανε ο Μίλλερ και το 1979.
Το Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής δεν είναι απλά η ταινία δράσης της χρονιάς. Είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας. Είναι μια ταινία που πρέπει να δεις στην αίθουσα για να την εκτιμήσεις πλήρως. Κι αυτό κάνει άλλωστε. Σε σηκώνει από τον καναπέ του σπιτιού σου και σε καθίζει στην καρέκλα του κινηματογράφου για 120 λεπτά ξέφρενης διασκέδασης.
Social Links: