Παραφράζοντας τον γνωστό τίτλο της Judith Butler “Bodies that matter” θα μπορούσαμε να αισθητοποιήσουμε το «πολιτικό ζήτημα πως κάποιου είδους υποκείμενα φτάνουν να μετράνε ως «άνθρωποι» ενώ, άλλα όχι, πως κάποια σώματα φτάνουν να έχουν σημασία, όπως το θέτει χαρακτηριστικά η Judith Butler, ενώ άλλα όχι.»(Αλεξάνδρα Χαλκιά, Έμφυλες Βιαιότητες, εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2011, σελ. 13)
Ο λόγος για τις τρεις επιθέσεις σε διάστημα μόλις 18 ημερών που δέχτηκαν τρανς άτομα.
Στην πρώτη είχαμε τη συμβολή εκπροσώπου της αστυνομίας, ο οποίος ευθαρσώς ρώτησε το θύμα «τραβέλι είσαι, ρε». Το «τραβέλι» αυτόματα διαγράφτηκε από την ανθρώπινη κατηγορία, αναγνωρίστηκε ως λιγότερο ανθρώπινο, ως σώμα που θα μπορούσε να του ασκηθεί εύλογα η βία, σωματική ή ψυχική. Οι κλωτσιές από τους μπράβους του μαγαζιού, η απειλή με μαχαίρι, το ψυχικό γδάρσιμο δεν ήταν και τόσο κατακριτέα, μιας και –κατά τη γνώμη του αστυνομικού – αφορούσαν μια μη ανθρώπινη κατάσταση.
Η δεύτερη έμφυλη βιαιότητα υπήρξε σχεδόν φονική. Μια τρανς γυναίκα πυροβολήθηκε κοντά στο άντρο των νεοναζί, στον σταθμό Λαρίσης. Ζητώντας αιμόφυρτη βοήθεια στη διεύθυνση τροχαίας που ήταν κοντά μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο.
Το ίδιο ακριβώς βράδυ μια τρίτη τρανς γυναίκα εξυβρίζεται λεκτικά στην πλατεία Εξαρχείων σπάζοντας έτσι έναν τόπο ασφάλειας, στον οποίο δραστηριοποιούνται ΛΟΑΤΚΙ οργανώσεις και ο οποίος υπήρξε χώρος υποστηρικτικός στις εναλλακτικές σεξουαλικότητες μεταπολιτευτικά.
Και καθώς η ωμή βία εκδηλώνεται στα σώματα και στις ψυχές τρανς αντρών και γυναικών, η επίσημη συλλογικότητά τους, το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών αποφασίζει να απόσχει από το καθιερωμένο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας εγκαλώντας το για τρανσφοβία και αποκλεισμούς. Οι τρανς ψυχές νιώθουν περιθωριοποιημένες και στιγματισμένες ακόμα και σε έναν θεσμό, όπως το Athens Pride.
Το ανάχωμα που πρέπει να στήσουμε όλοι εμείς, καθώς και η νέα κυβέρνηση, είναι επιβεβλημένο, πρωτού θρηνήσουμε ένα ακόμη θύμα. Το να δείξουμε πως όλες οι ζωές μετράνε είναι ο αγώνας τον οποίο πρέπει να παλέψουμε όλοι και όλες.
Social Links: