Φοβούμενος ότι αν αφήσει ανεξέλεγκτο τον υπερήρωα με τις θεϊκές δυνάμεις, οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές, ο πανίσχυρος τιμωρός του Gotham City, αποφασίσει να αντιμετωπίσει τον δημοφιλή, σύγχρονο σωτήρα της Μetropolis, τη στιγμή που ο κόσμος αναρωτιέται τι είδους ήρωα έχει πραγματικά ανάγκη. Με τον Batman και τον Superman σε πόλεμο μεταξύ τους, μια νέα απειλή κάνει την εμφάνισή της, θέτοντας την ανθρωπότητα σε τεράστιο κίνδυνο.
Πριν ξεκινήσει η ταινία εμφανίζεται ο σκηνοθέτης Zack Snyder ζητώντας μας να μην αποκαλύψουμε σημαντικά στοιχεία της πλοκής ώστε να διατηρηθεί η κινηματογραφική εμπειρία γι’ αυτούς που θα παρακολουθήσουν την ταινία μετά από μας. Τελειώνοντας η ταινία, καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα της είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης της κι όχι τα ενδεχόμενα spoilers.
Η άνιση φιλμογραφία του Snyder, επικεντρωμένη στις μεταφορές κόμικ βιβλίων και graphic novels, έχει αποδείξει ότι οι ταινίες του πάσχουν στην αφήγηση. Ξεχωρίζοντας το 300, το Ξύπνημα των Νεκρών και το Watchmen, οι υπόλοιπες ταινίες του –είτε γράφει τα σενάρια ο ίδιος είτε κάποιος άλλος– είναι ένας κινηματογραφικός αχταρμάς χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Στο Batman VS Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης εμφανίζονται όλα τα ελαττώματα της σκηνοθετικής τέχνης του Snyder καταστρέφοντας μία από τις καλύτερες ιστορίες που έχουν γραφτεί στην ιστορία της 9ης τέχνης.
Η πλοκή της ταινίας είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη. Στην πρώτη ώρα της, οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς καμία συνοχή λες και δεν πέρασαν καθόλου από μοντάζ. Μία συρραφή σκηνών χωρίς νόημα και ουσία. Τρανταχτό παράδειγμα η «Knightmare sequence» η οποία λαμβάνει χώρα και δεν έχει κανένα αντίκτυπο στην πλοκή ούτε αναφέρεται ξανά αργότερα. Την είδαμε απλά για να τη δούμε.
Το φιλμ πάσχει από έλλειψη εσωτερικού ρυθμού ενώ, όταν χτίζεται το οποιοδήποτε momentum, ο σκηνοθέτης φροντίζει να το καταστρέψει στρέφοντας την κάμερά του σε άλλο σημείο της δαιδαλώδους και μπερδεμένης πλοκής. Δίνεται η αίσθηση ότι η ταινία λειτουργεί ως μια εισαγωγή για τις επερχόμενες ταινίες Justice League με τα γνωστά αποτελέσματα αυτών των προσπαθειών (βλέπε και Iron Man 2). O υπερβολικά σοβαρός τόνος των ταινιών του κινηματογραφικού σύμπαντος της DC, στοιχείο που προσέδωσε ο Christopher Nolan που είναι και executive producer της ταινίας και δεν γίνεται ποτέ τίποτα χωρίς την έγκρισή του στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό σύμπαν, σπάει από κάποιες άνευρες κωμικές στιγμές. Η επική μάχη της τρίτης πράξης βρίθει κακού CGI και κακών ειδικών εφέ που μας γυρνούν στο 2001.
Ούτε όμως στους ήρωες του χαρίζεται ο Snyder. Σε έναν αντιθετικό κόσμο γεμάτο κακοποιούς και επικίνδυνους εξωγήινους, οι άνθρωποι βλέπουν έναν σωτήρα στα μάτια του Superman. Ένα θεό ανάμεσα τους. Από την άλλη, ο Batman είναι ο σκοτεινός τιμωρός της Gotham ο οποίος πολεμά το έγκλημα εδώ και 20 χρόνια. Κουρασμένος και γερασμένος, έχει εγκαταλείψει τον δικό του ηθικό κανόνα περί αποφυγής των εκτελέσεων των εγκληματιών και προχωρά σε μαρκάρισμα των θυμάτων του καταπατώντας τις πολιτικές ελευθερίες τους. Ο Ben Affleck είναι ικανοποιητικός σ’ αυτό το ρόλο δίνοντας μια χροιά James Bond στον χαρακτήρα του. Φαίνεται και από την σχέση του με το άλλο φύλο και ειδικά την Wonder Woman. Βλέποντας την απεριόριστη δύναμη που έχει ο Superman αποφασίζει να αναλάβει δράση για την προστασία του ανθρώπινου είδους από την ανεξέλεγκτη εξουσία του γιου του Κρύπτον. Ο Jeremy Irons ως μπάτλερ είναι πειστικότατος και φαίνεται η χημεία του με τον χαρακτήρα του Batman.
Ο Superman από την άλλη αναπαρίσταται μονοδιάστατα. Ο Snyder έχει δείξει ότι μισεί τον χαρακτήρα του Superman. Στις δύο ταινίες του όπου το βασικό θέμα είναι ότι ο ηρωισμός είναι βασικά κακός (Man of Steel, Batman VS Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης) η παραπάνω διαπίστωση είναι παραπάνω από προφανής. Ο ήρωας προσπαθεί να εξοικειωθεί με το ανθρώπινο μυαλό και με την ιδέα που έχει γι’ αυτόν ο περισσότερος κόσμος ως θεού. Το πρόβλημα είναι ότι ο σκηνοθέτης δεν τον αφήνει να μιλήσει ο ίδιος για τα κίνητρα του, ακόμα κι όταν εγκαλείται από τους ανθρώπους να το κάνει, αλλά αφήνει τους τρίτους να μιλούν για τον Superman. Σίγουρα δεν είμαστε στο 1938, και η αντίληψη περί ηρωισμού έχει εξελιχθεί, αλλά αυτό δεν εμφανίζεται ποτέ ξεκάθαρα στην οθόνη.
Ο Lex Luthor είναι σκηνοθετημένος ως ο «Joker» των ταινιών του Snyder. Ο Jesse Eisenberg είναι γεμάτος τικ και μια φιγούρα σχεδόν γραφική γιατί ως άνθρωπος με γνώση δεν κατέχει την αντίστοιχη εξουσία. Τουλάχιστον είναι ο μόνος με σαφές κίνητρο για τις πράξεις του. Όσο για τη Wonder Woman, είναι μια φωτεινή εξαίρεση στην σύντομη εμφάνισή της στην ταινία.
Συμπερασματικά, αν το Man of Steel ήταν μια μέτρια και βαρετή ταινία, το Batman VS Superman: Η Αυγή της Δικαιοσύνης είναι μια κακή ταινία. Ένα υπερφορτωμένο blockbuster απογυμνωμένο από την ψυχή της ιστορίας του Gods among Us σχεδιασμένη μόνο και μόνο για να στρώσει το δρόμο για την επερχόμενη, επικών διαστάσεων, μάζωξη της Justice League of America.
Social Links: