Η 29η Απριλίου έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO ως παγκόσμια ημέρα χορού. Αυτό μου δίνει σήμερα την αφορμή να ικανοποιήσω την ανάγκη μου να μιλήσω για τη μεγάλη μου αγάπη –όχι τόσο προσωπικά, όσο για τη γενικότερη σημασία του χορού στη ζωή μας. Και δεν αναφέρομαι σε είδη, σχολές, διδασκαλίες και τεχνικές, ούτε σε σπουδαίες παραστάσεις και μεγάλους χορευτές. Αναφέρομαι στον έναν, κοινό και προσωπικό χορό που γνωρίζουμε όλοι και όσο μεγαλώνουμε ξεχνάμε.
Γιατί όσο μεγαλώνουμε περιορίζουμε την κίνησή μας, τόσο που η καθημερινότητά μας είναι μια καλοσχεδιασμένη χορογραφία που επαναλαμβάνουμε για χρόνια χωρίς καμία εξέλιξη, γιατί έχουμε διαλέξει με προσοχή τις πιο πρακτικές και βολικές κινήσεις, για να μη σκεφτόμαστε, να μη δυσκολεύουμε το σώμα μας, να είμαστε γρήγοροι και να μη σπαταλάμε ενέργεια. Από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού έχουν ήδη αρχίσει να σχηματίζονται τα κουτάκια στις δραστηριότητές μας, οι ευκολίες και η σιγουριά που μας έμαθαν οι γονείς και που καλλιέργησε το σχολείο, ώστε το μόνο που έχουμε να κάνουμε μέσα στη μέρα είναι να διαλέγουμε τα κατάλληλα κουτάκια, το σώμα έχει μάθει τη χορογραφία. Έτσι, σταδιακά σιωπά μέχρι που ξεχνά ότι κάποτε είχε τη δική του ανεξάρτητη ομιλία. Το σώμα, όσο και να το σέρνεις στο γυμναστήριο θα παραμένει στην αδράνεια, χάνει την αυθεντική κίνησή του, κινείται μόνο όσο του επιτρέπουν τα κουτάκια. Και θα πεις: «Οκ, τι πρόβλημα υπάρχει με αυτό; Εγώ ποτέ δεν έμαθα να χορεύω».
Κανείς ποτέ δεν μαθαίνει να χορεύει. Από τη στιγμή που γεννιέσαι ξέρεις να χορεύεις, το σώμα σου ξέρει από μόνο του τι πρέπει να κάνει για να ικανοποιήσει την ανάγκη του. Γιατί περί ανάγκης πρόκειται, όπως η πείνα ή η δίψα· είναι οργανικό. Στην κοιλιά της μάνας σου χόρευες για να βολευτείς, το ίδιο και πριν περπατήσεις που περνούσες από τη μία στάση του σώματος στην άλλη, χωρίς να υπάρχουν κουτάκια που να την ορίζουν και όταν τελικά περπάτησες απογείωσες τον χορό σου και ανακάλυψες μέσα από αυτόν τον χώρο και τον χρόνο και ήταν όλα δικά σου, απόλυτα εσωτερικά, αγνά, ειλικρινή και άνετα. Μετά, σου έβαλαν και μουσική και εκεί ήταν που έκριναν: «το παιδί δεν το ‘χει και πολύ, να το στείλουμε κολυμβητήριο». Και ίσως πράγματι να ήσουν άρρυθμος, οι παιδικές σου κινήσεις όμως ήταν σε απόλυτη αρμονία με την αναπνοή σου και από αυτή την άποψη είχες πάντα τον ρυθμό μέσα σου και πάντα χόρευες σωστά. Ωστόσο, τα χρήσιμα κουτάκια απέκλεισαν κάθε σωματικό αυθορμητισμό και μεγαλώνοντας σε έκαναν ένα εγκεφαλικό πλάσμα που στις υπαρξιακές κρίσεις του προβληματίζεται για το χάσμα μεταξύ μυαλού και συναισθημάτων.
Το χάσμα αυτό οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στην έλλειψη σωματική έκφρασης. Μεγαλώνοντας κατέστρεψες το τρίπτυχο μυαλό-σώμα-ψυχή και δεν βρίσκεις την ισορροπία σου. Κάνεις ασταμάτητο overthinking στη σχολή, τη δουλειά, τις σχέσεις σου και έτσι τα άλλα δύο μέλη ατροφούν ή λειτουργούν προβληματικά. Για να ηρεμήσεις αναζητάς τις ουσίες που θα σε πάνε στην αρχή. Τότε που δεν γνώριζες και δεν σκεφτόσουν τόσα, που το σώμα σου δεν ήταν σφιγμένο και μπορούσε να εκφράσει συναισθήματα, τότε που χόρευες. Τώρα φοβάσαι τόσο μην παρεκτραπείς, μη βγεις από το κουτάκι του καθωσπρεπισμού, μη φανείς διαφορετικός, παράλογος και άσχημος, μη φανείς εσύ. Ξεχνάς τον χορό σου, θες την κατάλληλη μουσική, το κατάλληλο ποτό, τον κατάλληλο φωτισμό, μαθαίνεις κινήσεις από την τηλεόραση, από βιντεάκια, από δασκάλους και χάνεις την επαφή με το σώμα σου, καταλήγεις να ζεις μέσα σε κάτι που δεν είναι δικό σου, κάτι που θες να βλέπουν οι άλλοι, ένα ακόμα κουτί με περιτύλιγμα.
Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού δεν θα έπρεπε να γιορτάζεται μόνο από τους χορευτές ή τους σπουδαστές χορού, ούτε μόνο απ’ όσους αγαπούν τον χορό. Δεν θα σας πω πως σήμερα πρέπει να βγείτε να χορέψετε. Θα σας πω έστω για σήμερα να σκεφτείτε το σώμα σας, να κάνετε κάτι για αυτό, να το αφήσετε να αναπνεύσει μαζί σας και να κινηθεί όπως το κάνει να αισθάνεται όμορφα. Αν δεν ξέρετε τον τρόπο, προσπαθήστε να θυμηθείτε τον εαυτό σας παιδί, όταν δεν υπήρχε σωστός και λάθος χορός –υπήρχε μόνο ο καλός προσωπικός χορός. Σήμερα γιορτάστε αυτόν.
Social Links: