Φωτογραφίες: C.Alossi photography
Το απόγευμα της Τρίτης βρέθηκα στην Πλατεία Νερού του Παλαιού Φαλήρου για να απολαύσω την τρίτη ημέρα του Release Athens, του μουσικού φεστιβάλ που διοργανώθηκε από τη Fuzz Productions για πρώτη φορά φέτος. Στην πρώτη και δεύτερη ημέρα παρουσιάστηκαν ως headliners οι Beirut με τους Daughter και ο Parov Stelar με τους Scott Bradlee’s Postmodern Jukebox και τους Chinese Man αντίστοιχα, ενώ από τη σκηνή του Release παρέλασαν και άλλα ονόματα όπως οι Cass McCombs, η Irene Skylakaki, ο Moa Bones, ο RSN και οι GAD. Το ελληνικό κοινό απέδειξε και τις δύο ημέρες ότι υποδέχεται με θέρμη το νέο φεστιβάλ και τα ονόματα που αυτό έφερε. Η ανταπόκριση του κορυφώθηκε την τρίτη ημέρα με την παρουσία της γυναικείας θεότητας της rock Polly Jean Harvey.
Η μέρα ξεκίνησε με γενικότερη ανησυχία και φόβο ακύρωσης λόγω της κακοκαιρίας, που ωστόσο αντιμετωπίστηκε από τους διοργανωτές με ψυχραιμία, οπότε όλα διεξάχθηκαν κανονικότατα και το πρόγραμμα τηρήθηκε με ακρίβεια. Παρ’όλα αυτά η βροχή μου κόστισε την καθυστέρηση της προσέλευσης στην Πλατεία Νερού και μου στέρησε την παρακολούθηση των δύο πρώτων ελληνικών συγκροτημάτων: Noise Figures και Closer. Το ίδιο θα πρέπει να συνέβη σε αρκετούς, καθώς γύρω στις 7 συνάντησα ένα αρκετά αραιωμένο κοινό, που όμως άρχισε σταδιακά να πληθαίνει.
Πρώτους είδα στη σκηνή τους Slowdive, τη 90s Βρετανική shoegaze μπάντα, που μου είχε τραβήξει την προσοχή μερικούς μήνες νωρίτερα. Παρ’ ό,τι απολαμβάνω τη μουσική τους περισσότερο τη νυχτερινή ώρα, οι Slowdive συνδυάστηκαν πολύ αρμονικά με την ατμόσφαιρα της δύσης του ηλίου και τον βούτηξαν αργά (pun intended) στη θάλασσα, που βρισκόταν μερικά μέτρα δίπλα από τη σκηνή. Και αυτή η εικόνα μετασχηματίστηκε σε τραγούδι όταν η μπάντα έπαιξε το “When the Sun Hits”. Οι θεατές παραδόθηκαν με ευκολία στο ambient ηχητικό ταξίδι τους, ιδιαίτερα στο “Crazy for You” η εκτέλεση του οποίου μου έφερε στο μυαλό κάτι από την εισαγωγή του “There, There” των Radiohead (σοβαρά, δεν έχω κανένα απωθημένο που δεν τους είδα φέτος live). Φυσικά, στην εμφάνιση της μπάντας στην Ελλάδα δε θα μπορούσε να μην ακουστεί και το κομμάτι με τίτλο “Souvlaki Space Station”, γεγονός για το οποίο αστειεύτηκε η τραγουδίστρια λίγο πριν το παίξουν. Πέραν αυτού, όμως, η ίδια δεν επιχείρησε περισσότερη επικοινωνία με το κοινό και ήταν σχετικά αμήχανη, στάση που μπορεί να οφείλεται στο ότι η βροχή ενδεχομένως προκάλεσε κάποια τεχνικά προβλήματα στον κατά τ’άλλα άψογο ήχο τους. Πάντως, η παρουσία των Slowdive στο φεστιβάλ αυτό ήταν πολύ θετική για το ελληνικό κοινό, που δεν έχει συνηθίσει να εκτίθεται σε αυτό το μουσικό είδος.
Τη σκυτάλη παρέλαβε στη σκηνή το δεύτερο μεγάλο όνομα της ημέρας, η επίσης 90s rock μπάντα από την Καλιφόρνια Brian Jonestown Massacre. Με ξεκάθαρους shoegaze και alternative τόνους αλλά και 60s επιρροές, οι BJM απέδειξαν ότι διαθέτουν χρόνια μουσικής εμπειρίας και περίσσια άνεση στις live εμφανίσεις τους. Ο ήχος τους ήταν άρτιος και καλοκουρδισμένος και οι ίδιοι έδειξαν την αγάπη τους στο ελληνικό κοινό για δεύτερη φορά μετά τον Ιούλιο του 2014. Στη setlist τους δεν παρέλειψαν γνωστά κομμάτια, όπως το ”Geezers”, το ”Nevertheless”, το ”When Jokers Attack” και το ”Anemone”. Τις εντυπώσεις έκλεψε o Joel Gion, μορφή από τις λίγες και μασκότ του συγκροτήματος, που έπαιζε μπροστά μπροστά αποκλειστικά το ντέφι του και μόνο, σαν να του ανήκε η Πλατεία Νερού και όλος ο κόσμος γενικότερα. Αλλά, όσο ευχάριστες και αν ήταν οι πολλές κιθάρες και τα σόλο τους, από ένα σημείο και μετά η ανυπομονησία του κοινού για το μεγάλο όνομα της ημέρα ήταν ολοφάνερη.
Τελικά, η στιγμή που περιμέναμε περισσότερο όλη την ημέρα, (μερικοί από εμάς χρόνια ολόκληρα) ήρθε γύρω στις 10.30 με την εμφάνιση της PJ Harvey. Έμοιαζε να ανέβηκε στη σκηνή με την μπάντα της σαν ιέρεια με το ιερατείο της, ντυμένη με αέρινα μαύρα ρούχα κρατώντας το σαξόφωνό της σαν όπλο και ασπίδα της. Η δωρική παρουσία της την καθιστούσε απόλυτα επιβλητική, αλλά η γλυκιά και κρυστάλλινη φωνή της την έκανε, ταυτοχρόνως, αιθέρια. Η καλλιτέχνης έδωσε την ευκαιρία στο κοινό να βιώσει τον καινούργιο της δίσκο The Hope Six Demolition Project πολύ περισσότερο σαν μουσική θεατρική παράσταση, παρά σαν μία συνηθισμένη συναυλία. Φάνηκε, μάλιστα, να έχει δημιουργηθεί με αυτό το σκεπτικό, καθώς στο ζωντανό άκουσμα των κομματιών του μου φάνηκε πολύ διαφορετικός απ’ότι αρχικά τον είχα ακούσει ηχογραφημένο και έτσι απέκτησε μεγαλύτερο και σαφέστερο νοηματικό βάρος για εμένα. Σε αυτό βοήθησε αναμφισβήτητα η πολύ έντονη εκφραστικότητα και δραματικότητα της καλλιτέχνιδας, που κορυφώθηκε σε κομμάτια όπως το the “Words that Maketh Murder” και το “The Glorious Land”.
Η ίδια έχει την ικανότητα να ερμηνεύει κάθε στίχο με ανατριχιαστικό τρόπο και να μας μαγνητίζει χωρίς καν να κουνιέται (“When Under Ether”). Ωστόσο, την περισσότερη ώρα της συναυλίας χόρευε με τον πολύ ιδιαίτερο ερωτικό της τρόπο με ενέργεια, ροή και ακρίβεια. Θα έλεγα με σιγουριά ότι πρώτη φορά βλέπω σε συναυλία τόσο μελετημένη κινησιολογία καλλιτέχνη, πέρα από το σκηνοθετικό κομμάτι. Κάτι που επίσης μου έκανε εντύπωση, ήταν ο σεβασμός που έδειχνε για την άρτια μπάντα της, καθώς τα πρώτα λόγια που απηύθυνε στο κοινό ήταν για να συστήσει τους μουσικούς της. Μάλιστα, κάποιες στιγμές στεκόταν πίσω από αυτούς για να μας επιτρέψει να τους προσέξουμε. Όμως, το κοινό παρατηρούσε εκείνη και την άκουγε μαγεμένο και καθηλωμένο, στην αρχή, ενώ το κλίμα άλλαξε αρκετά όταν πέρασε σε παλαιότερα κομμάτια της, όπως το “50ft Queenie” και το “Down by the Water”.
Κορυφαία στιγμή της εμφάνισή της, η ερμηνεία του τραγουδιού “To Bring you my Love”, στο οποίο την είδαμε να σπαράζει στη σκηνή, σπαράξαμε μαζί της και την ερωτευτήκαμε ακόμα περισσότερο. Στο encore, ακούσαμε το “Working For the Man” και το “A Perfect Day Elise”. Παρ’όλα αυτά, αυτό που άκουσα αρκετά από τον κόσμο και στο οποίο θα συμφωνήσω, είναι ότι έλειψαν πολλά άλλα αγαπημένα κομμάτια από την καριέρα της, που όμως είναι τόσο μεγάλη και σπουδαία, που σχεδόν καμία άλλη επιλογή δε θα ήταν αρκετή. Όπως και να έχει, είμαστε τουλάχιστον ευγνώμονες για ένα τέτοιο live στην Ελλάδα, στην πρώτη χρονιά διεξαγωγής του Release Festival και ευχαριστούμε την PJ Harvey για την εμπειρία που μας χάρισε.
Για τη συνέχεια, αναμένουμε την τέταρτη και τελευταία ημέρα του φεστιβάλ, με τους Sigur Ros, The Black Angels, DIIV, Theodore και Afformance στις 13/6. Οι προσδοκίες είναι πολλές διότι, όπως φάνηκε, το Release Athens έχει θέσει πολύ υψηλά τον πήχη.
Social Links: