Φωτογραφίες: C.Alossi photography
Μετά το υπερθέαμα της εμφάνισης της PJ Harvey στις 7 Ιουνίου, σειρά είχε το εξωκοσμικό live των Sigur Rós την προηγούμενη Δευτέρα, με το οποίο ολοκληρώθηκε για φέτος το πρωτοεμφανιζόμενο φεστιβάλ Release Athens. Ο απολογισμός των τεσσάρων ημερών είναι αρκετά θετικός, με το κοινό να είναι ευχαριστημένο στο σύνολό του, γεγονός που επιβεβαιώνω έχοντας παρευρεθεί στις μισές ημέρες του φεστιβάλ. Βέβαια, ομολογουμένως κανείς μας δεν ήταν προετοιμασμένος ή έστω υποψιασμένος για αυτό που θα βίωνε στη λήξη του φεστιβάλ. Ένα είναι το σίγουρο: η επιλογή ενός χώρου με όνομα «Πλατεία Νερού» για τη διεξαγωγή του Release Athens ήταν τουλάχιστον εύστοχη.. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή..
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Afformance, η ελληνική post-rock instrumental μπάντα που έχει κερδίσει πολλούς από εμάς με τον τρόπο της να μας ταξιδεύει. Κρίμα που η ώρα εμφάνισής τους (μόλις 5μμ) δεν τους βοήθησε να λάβουν την προσοχή που δικαιούνται, καθώς το κοινό ήταν ακόμα ελάχιστο. Το ίδιο συνέβη και στον Theodore που τους ακολούθησε. Ο ίδιος φαίνεται να μοιράζεται μεταξύ κλασικού και ηλεκτρονικού ήχου με τις βρετανικές ambient επιρροές να είναι ολοφάνερες και στη σκηνική του παρουσία. Σαφώς, ο καυτός μεσημεριανός ήλιος δεν βοηθά καμία ζωντανή εμφάνιση, ειδικά όταν πρόκειται για αυτά τα μουσικά είδη.
Παρ’όλα αυτά η επόμενη μπάντα προσαρμόστηκε πλήρως στις συνθήκες και απέσπασε το feedback από το κοινό. Οι τελείως διαφορετικοί DIIV προσανατολισμένοι στην indie rock, dream pop και punk μουσική, κατάφεραν όχι μόνο να ξεμιζεριάσουν αμέσως τον κόσμο, αλλά και να δημιουργήσουν ένα κλίμα πάρτυ, αφού σχεδόν κανείς δεν αντιστάθηκε στον χορευτικό ρυθμό των κομματιών τους. Επίσης, εντυπώσεις προκάλεσε τόσο το video που προβαλλόταν πίσω τους με στιγμές από τη ζωή τους, όσο και η 90s garage αισθητική τους, ξεκάθαρη από το όνομά τους (βλ Nirvana-”Dive”) μέχρι και το ντύσιμό τους. Ο τραγουδιστής Zachary Cole Smith, δε σταματούσε να εκφράζει την χαρά του για αυτό το live, δηλώνοντας ότι αυτό είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν παίξει και κλείνοντας ραντεβού με το κοινό για βόλτα στην Ακρόπολη την επόμενη μέρα. Η απάντηση του κόσμου στον χαρούμενο και τρελό ήχο των πεταλιών τους ήταν το μικρό χορευτικό pit που δημιούργησε, ειδικά στο τελευταίο και ίσως πιο γνωστό τους κομμάτι, το ”Doused”. Γνώριζα ήδη ότι μου αρέσει πολύ η μουσική των DIIV, αλλά βλέποντας την παρουσία τους στη σκηνή και την επικοινωνία τους με τον κόσμο, κατάλαβα επίσης ότι θα γούσταρα πολύ να κάνω παρέα μαζί τους.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που προμηθεύτηκαν το εισιτήριο της 4ης ημέρας του Release για να απολαύσουν τους Black Angels. Το δεύτερο μεγαλύτερο όνομα του line up με τον ψυχεδελικό rock ήχο ήρθε για 3η φορά στην Ελλάδα, καθώς το εγχώριο κοινό τους αγαπά ιδιαίτερα. Ο ήλιος μας αποχαιρετούσε όταν η μπάντα ανέβηκε στο stage, το οποίο ντύθηκε αμέσως με ένα πολύ έντονο psychedelic video wall. Σίγουρα το κοινό μπορούσε να ακούσει στη μουσική τους όλα τα χρώματα που έβλεπε σε αυτό, ενώ οι αισθήσεις άρχιζαν να μπλέκονται μεταξύ τους (”I hear Colours”). Σχεδόν αμέσως χαθήκαμε σε ένα αναπόφευκτο τριπάρισμα και ο οργασμός των ηχοχρωμάτων ήταν η πύλη εισόδου για το σύμπαν των Μαύρων Αγγέλων. Την κορύφωση της εμφάνισής τους έφερε η αλληλουχία ”Bad Vibration” και ”Young Men Dead” που αναμφίβολα φόρτισαν ερωτικά το κλίμα στην Πλατεία Νερού. Και όσο τα οπτικά εφέ μας μούδιαζαν εγκεφαλικά και σωματικά και το ένα κομμάτι τους έμπαινε μέσα στο άλλο, άρχισα να σκέφτομαι πως κάπως έτσι θα πρέπει να ήταν η φάση αν οι χίπηδες των 60s έπαιζαν ηλεκτρονική μουσική. Μεταξύ άλλων ακούσαμε το ”Indigo Meadow’‘, το ”Black Grease”, το ”Haunting at 1300 McKinley” και για το τέλος το ”Bloodhounds on My Trail”. Οι Black Angels παρουσιάστηκαν σαφώς καλύτεροι απ΄ό,τι τους θυμόμασταν πέρσι στη σκηνή του Rockwave, αλλά δεν ξεπέρασαν την πρώτη τους εμφάνιση στο Fuzz το 2013, γεγονός που δικαιώνει όσους ισχυρίζονται ότι τα live τους είναι για κλειστούς χώρους.
Μέχρι εκείνη την ώρα οι περισσότεροι δεν είχαμε παρατηρήσει τα πυκνά σύννεφα στον νυχτερινό ουρανό, καθώς ανυπομονούσαμε για το μεγάλο κλείσιμο της βραδιάς με τους αγαπημένους Sigur Rós. Το Ισλανδικό συγκρότημα εμφανίστηκε σε σκηνικό ενός μπλε φωτεινού δάσους, με ένα video wall πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα, που θύμιζε πέπλο, ενώ τα σκηνικά άλλαζαν συνεχώς δημιουργώντας ένα τελείως απόκοσμο θέαμα. Ξεκίνησαν δυναμικά με το ακυκλοφόρητο ακόμα κομμάτι τους ”Óveður’‘, δίνοντας τον ορισμό της ambient και post-rock μουσικής. Λίγο αργότερα αναγνώρισα την εισαγωγή του αγαπημένου μου κομματιού “Sæglópur” (μτφ. Lost at sea).
Πάντα έλεγα ότι ακούγοντάς το νιώθω ότι παίρνω μια βαθιά ανάσα, αλλά η μέγιστη λύτρωση ήρθε όταν εκείνη τη στιγμή με άγγιξαν οι πρώτες ψιχάλες. Και μετά ακολούθησαν και άλλες, πολλές και δυνατές. Ήταν σαν η ίδια η μουσική τους να (προ)κάλεσε τη βροχή και έτσι οι Sigur Rós έφτιαξαν το καταλληλότερο περιβάλλον για το live τους. Ο καιρός δε μας τα χάλασε καθόλου θα έλεγα, απλώς συμμάχησε μαζί τους για την καλύτερη δυνατή ατμόσφαιρα. Κάποιοι έψαξαν για υπόστεγo και ομπρέλες, ελάχιστοι έφυγαν, οι περισσότεροι άφησαν το νερό να ξεπλύνει κάθε λογική και αφέθηκαν με κλειστά μάτια στον ήχο που δύσκολα θα πίστευες ότι προερχόταν από ανθρώπους. Σε αυτό οφείλεται η ξωτική φωνή του Jónsi με τα κρυστάλλινα φαλτσέτα, σε συνδυασμό με τον ήχο που παράγει η χρήση του δοξαριού στις χορδές της ηλεκτρικής κιθάρας και της μπαγκέτα στις χορδές του μπάσου αλλά και πολλών άλλων ξεχωριστών οργάνων και πεταλιών.
Όσο για την παρουσία τους στη σκηνή, έμοιαζε με τελετή που μας παγίδευε στον χωροχρόνο, μέσα από όσα προβάλλονταν στο video wall: τα χρωματιστά πλέγματα, τους λαβυρίνθους, τις εκρήξεις αστεριών και τα φυσικά ισλανδικά τοπία. Τα τελευταία αποτελούν, μάλιστα, την κατεξοχήν έμπνευση του συγκροτήματος. Τα οπτικά εφέ φρόντισαν να ενισχύσουν οι κεραυνοί που συνόδευαν την καταιγίδα και έκαναν το τοπίο ακόμα πιο μυστηριακό. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν η ικανότητά των Sigur Rós να επιβληθούν ακόμα και σε εκείνους που είχαν έρθει για τους Black Angels και δεν είχαν ιδέα περί τίνος πρόκειται, αλλά έκατσαν μέχρι τέλος γιατί τους κέρδισαν. Δε γινόταν και αλλιώς άλλωστε. Η βροχή που στέγνωσε πάνω μας ανοίγοντας τους πόρους στο δέρμα μας έκανε πιο ευάλωτους σε αυτό που βιώναμε. Συγκεντρωθήκαμε απόλυτα στον μελωδία των ”Glósóli”, ”Vaka”, ”E-bow”, ”Festival”, ”Kveikur” και πολλών ακόμα κομματιών της δισκογραφίας τους και το setlist ολοκληρώθηκε με το ”Popplagið’‘ στο encore. Επιπλέον, το κοινό συμμετείχε ενεργά χωρίς να τραγουδά στίχους, χωρίς καν να γνωρίζει τη γλώσσα τους, γιατί όλα προέκυπταν φυσικά και ήταν σχεδόν ανάγκη του κόσμου να το βιώσει αυτό. Ήταν πολύ προσωπική εμπειρία για τον καθ’ένα και γι’αυτό την περισσότερη ώρα έλειπαν οι περιττές συνομιλίες από τον κόσμο. Επίσης, κρίνοντας από τις εκφράσεις τους, οι μουσικοί το ευχαριστήθηκαν εξίσου και ξεδίπλωσαν στη σκηνή τη μουσική ευφυΐα και την ψυχή τους ολόκληρη. Για το τέλος, βασικό είναι να αναφερθεί η δουλειά και η προσπάθεια των τεχνικών να διατηρήσουν τον άριστο ήχο παρά τη βροχή.
Θα μπορούσα να μην πω τίποτα για αυτή τη συναυλία, γιατί όσα είπα δεν αρκούν για να περιγράψουν αυτό που έζησαν όσοι ήταν εκεί, αλλά ας πούμε ότι αξίζει να έχουν μία ιδέα και αυτοί που το έχασαν (αν ζηλεύουν, καλά κάνουν). Όσο για αυτούς που γκρίνιαξαν για τη βροχή, έχω να πω ότι μάλλον θα έτρωγα όλη τη βροχή τους κόσμου για να το ξαναζήσω αυτό. Ας ελπίσουμε η διοργάνωση του Release Athens να συνεχίσει δυναμικά αυτό που ξεκίνησε φέτος, με ακόμα περισσότερες μπάντες και ακόμα μεγαλύτερη ανταπόκριση από το ελληνικό κοινό, που έχει ακόμα πολλά να μάθει.
Social Links: