Τι να δεις όταν γυρίζεις σπίτι ξημερώματα το καλοκαίρι

Πέρασες καλά εκεί που είχες πάει, αλλά μοιραία ήρθε η ώρα της επιστροφής. Έχεις μόλις μπει σπίτι, έβαλες τα κλειδιά στη θέση τους, τσέκαρες μπάνιο και ψυγείο, ξέρεις ότι είσαι πτώμα στην κούραση αλλά για κάποιο λόγο ακόμη δεν το νιώθεις. Χρειάζεσαι κάτι να σε βάλει μαλακά στη φάση “θα κλείσω τα μάτια κι όταν τα ξανανοίξω θα είναι απόγευμα” – μια ήπια προσαρμογή. Για εκείνες τις τόσο γνώριμες στιγμές που είσαι ανάμεσα στο να σε πάρει ο ύπνος και στο να κατακτήσεις το σατόρι, να ένα προσεγμένο μενού για σένα:

Μπάλα κονσέρβα – Ιδανικά αγώνας τοπικού πρωταθλήματος που έληξε ξερό χηνάρι, δηλαδή για τους άμπαλους, ισοπαλία 0-0. Δεν χρειάζεται καν να διαλέξεις πλευρά – μόνο πλευρό (α, καλό-ε).

Teletubbies – Το καπέλο του Ντίπσι και η τσάντα του Ντίνκι-Γουίνκι. Ο ήλιος – μωρό και τα κουνέλια που τρέχουν στο λιβάδι. Υπάρχει κάποιος συμβολισμός που σου διαφεύγει; Κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά κάποια νεοταξίτικη ατζέντα που προωθεί ύπουλα ανεκτικότητες και πολυπολιτισμούς; Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα; Ερωτήματα που καλύτερα να τα αφήσεις για αύριο – όχι ότι θα θυμηθείς να τα πιάσεις αύριο εδώ που τα λέμε. Προς το παρόν, παραδώσου στην ψυχεδέλεια.

Τελεμάρκετινγκ – Όχι αυτό του ΑΜΑΝ / ΑΜΑΝ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ / ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ κοκ. Μιλάμε για το πραγματικό, το επιστημονικά μελετημένο να σου γαργαλάει τον υποθάλαμο την ώρα που οι αντιστάσεις σου είναι οι λιγότερες, αυτό που θα σε κάνει να αισθανθείς υπερηφάνεια για την επινοητικότητα του ανθρώπινου είδους και ταυτόχρονα την ανάγκη να πάρεις τηλέφωνο και να παραγγείλεις πέντε έξυπνες σήτες – προσοχή στις απομιμήσεις!

Πρωτάθλημα πόκερ – Ανέκφραστοι παίκτες που δεν ξέρεις και δεν σ’ ενδιαφέρει να τους μάθεις (εκτός αν τους ξέρεις, οπότε πάω πάσο – pun intended), πινακάκι με πιθανότητες που ενδεχομένως να καταλάβαινες πώς βγαίνουν αν το πάλευες πολύ (αλλά πού να το παλέψεις τέτοια ώρα), σχολιασμός με τρελές λεπτομέρειες, χωρίς συνήθως πολλές εξάρσεις. Στους δύο γύρους, σε έχει πάρει γλυκά ο ύπνος. Εγγυημένα.

Κανάλι Βουλής – Σαν τη σακούλα με τα δώρα που πουλάνε οι επιτήδειοι σε ανυποψίαστα παιδιά στα περίπτερα, έτσι κι εδώ ποτέ δεν ξέρεις τι καλούδι θα σου τύχει. Από τις δύο τα μεσάνυχτα μέχρι τις εννιά το πρωί το πρόγραμμα της προηγούμενης ημέρας επαναλαμβάνεται. Και τι πρόγραμμα είναι αυτό! Παίρνω μια μέρα στην τύχη: ντοκιμαντέρ για την αρχιτεκτονική σημασία του νοσοκομείου Σωτηρία, μαγνητοσκοπημένη συνεδρίαση της Διαρκούς Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου για τον αναπτυξιακό νόμο, ταινία για τον Αβραάμ Λίνκολν, βιογραφίες των κοινοβουλευτικών διαμορφωτών της σύγχρονης Ελλάδας. Μπορεί υπό άλλες συνθήκες κάτι απ’ όλα αυτά να σου φαινόταν ενδιαφέρον – πέντε τα ξημερώματα όμως μιλάμε για τα καλύτερα υπναγωγά που κυκλοφορούν.

Βιντεοταινία – Όχι από τις “καλές”, αυτές που έχεις δει και σου άρεσαν – πρωτογενώς ή ειρωνικά – τύπου Παπαδίστικη Κομπανία, Κλασική Περίπτωση Βλάβης, οι Κόπανοι και τα ρέστα. Βάλε μία που δεν έχεις δει και δεν ήξερες καν ότι υπάρχει. Αν μάλιστα βρεις κάποια που από ήδη τον τίτλο ευωδιάζει 80’s ακόμα καλύτερα.

Το Ρετιρέ – Δεν είμαστε για πάντα στον μάταιο τούτο κόσμο. Μοναδική παρηγοριά στο αμετάκλητα προσωρινό της ύπαρξης, η βεβαιότητα ότι κάποια τεκμήρια του ανθρώπινου πολιτισμού θα παραμείνουν και θα εκτιμώνται για αιώνες μετά το δικό μας πέρασμα. Εντάξει ξέρω, ο Οζυμανδίας, ο ήλιος που θα μας καταπιεί σε κάτι δισεκατομμύρια χρόνια, η ρουφιάνα η εντροπία και ο τελικός θερμικός θάνατος του σύμπαντος. Από την άλλη, όπως διδάσκει ο μετρ Δαλιανίδης, τίποτα δεν θα τελειώσει πριν η τελευταία ατάκα να ειπωθεί δυο φορές – πριν η τελευταία ατάκα να ειπωθεί δυο φορές.

Το Five του Αμπάς Κιαροστιάμι – Κύματα, πάπιες που πηγαίνουν μια από δω, μια από κει, μια λιμνούλα το βράδυ, μια ξαφνική μπόρα. Ένα βαθιά συγκινητικό αφιέρωμα στον κινηματογράφο του Γιασουτζίρο Όζου, πέντε στατικά μονοπλάνα, πίστεψέ με ό,τι πρέπει αυτή την ώρα. Μπόνους: αν είσαι τέτοιος τύπος, θα μπορείς πλέον να περηφανεύεσαι στους φίλους σου ότι το έχεις δει.