Τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια ραγδαία ανάπτυξη της ελληνικής κωμωδίας, με βασικό πυλώνα το ίντερνετ. Μέσα σε αυτό το ρεύμα, εμφανίστηκε μια τηλεοπτική εκπομπή που ξεχωρίζει από τις άλλες μέσα από την ποιότητά της. Αυτή η εκπομπή είναι το Cineλθετε, πνευματικό παιδί των κωμικών Διονύση Ατζαράκη και Θωμά Ζάμπρα. Έχοντας ως κοινό σημείο την αγάπη για την κωμωδία και για την ποπ κουλτούρα, μιλήσαμε μαζί τους και σας παρουσιάζουμε το αποτέλεσμα τώρα που η σεζόν της εκπομπής έληξε πανηγυρικά. Τη συνέντευξη πήραν οι Χρήστος Τριανταφύλλου και Νίκος Σταματίνης, ενώ οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Τσαλκάνη.
Χρήστος Τριανταφύλλου: Για πείτε, τι λέει;
Διονύσης Ατζαράκης: Καλά μωρέ, εσείς;
ΧΤ: Καλά κι εμείς.
ΔΑ. Άντε, να ‘ στε καλά, ευχαριστούμε.
Θωμάς Ζάμπρας: Εκ βαθέων συνέντευξη.
Νίκος Σταματίνης: Πείτε μας αρχικά κάποια πράγματα για την εκπομπή σας, το Cineλθετε.
ΔΑ. Είναι μια κωμική εκπομπή για σινεμά. Μιλάμε για ταινίες και για σειρές που μας αρέσουν γενικά. Επίσης κάνουμε αφιερώματα σε είδη ή σε παλιότερες ταινίες, καθώς χιουμοριστικά σκετς, τα οποία γράφουμε και γυρίζουμε εμείς. Τα σκετς περιλαμβάνουν συνήθως χαρακτήρες από ταινίες, σειρές ή και video games.
ΘΖ. Συνδυάζουμε δηλαδή κινηματογραφική ενημέρωση με κωμωδία.
ΧΤ: Οπότε δεν είναι μια κινηματογραφική εκπομπή, αλλά μια κωμική εκπομπή για κινηματογράφο.
ΘΖ. Είναι σίγουρα πιο βασική η κωμωδία. Επειδή το να κάνεις κωμική εκπομπή ακούγεται πολύ άσχημα σε κανάλι, καμουφλάραμε την κωμωδία που θέλαμε να κάνουμε με τα κινηματογραφικά.
ΔΑ. Υπάρχουν γενικά αναφορές σε ποπ κουλτούρα, η έμφαση πέφτει στον κινηματογράφο γιατί αγαπάμε τον κινηματογράφο, αλλά αυτό που μας ενδιαφέρει βασικά είναι να είναι αστείο.
ΧΤ. Ας κάνουμε τώρα το κλασικό φλασμπάκ που κάνει κάθε συνέντευξη που σέβεται τον εαυτό της: ποιοι είστε εσείς, πώς γνωριστήκατε, και τα λοιπά.
ΔΑ. Στο Tinder γνωριστήκαμε. Είχαμε κοινά ενδιαφέροντα και έγινε match.
ΘΖ. Νομίζαμε ότι είναι για να κάνεις φίλους το Tinder.
ΔΑ. Εγώ είχα κάποτε μια εκπομπή στο MTV πριν δύο χρόνια, το «M for Movies», που ήταν πρακτικά μια μικρογραφία του Cineλθετε. Ήμουν δηλαδή εγώ και μιλούσα για ταινίες, είχαμε κάνει και ένα σκετς κάποια στιγμή. Ήταν μια κωμική παρουσίαση των ταινιών που θα βγουν. Όταν τελείωσε η εκπομπή πίστευα ότι αυτό μπορούσε να γίνει σε μεγαλύτερη κλίμακα και αποφάσισα να φτιάξω έναν πιλότο για να τον πάω στα κανάλια. Και κάπου εκεί γνώρισα τον Θωμά.
ΘΖ. Είχα ξεκινήσει κι εγώ τότε να κάνω stand-up comedy και παίξαμε μαζί σε μια παράσταση.
ΔΑ. Εκεί λοιπόν γνώρισα τον Θωμά, είδαμε ότι έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, ότι μας αρέσουν πολύ οι ταινίες και γενικά η ποπ κουλτούρα, και του πρότεινα το project. Μέχρι τότε έγραφα τα κείμενα μόνος μου, ή καμιά φορά με βοήθεια από τον αδερφό μου, αλλά πλέον θα γινόταν πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο δύσκολο και χαοτικό και ήθελα να είναι αστείο συνέχεια.
ΘΖ. Αυτό δεν το καταλαβαίνει ο κόσμος συνήθως, ότι δεν είναι δουλειά για ένα άτομο, ούτε για δύο στην πραγματικοτητα.
ΔΑ. Οπότε γράψαμε τον πιλότο, τον γυρίσαμε, τον πήγαμε στα κανάλια και τελικά έφτασε εδώ που έφτασε. Δεν απαντήσαμε βέβαια στο ποιοι είμαστε. Είπαμε ένα origin story της εκπομπής μόνο.
ΧΤ. Πείτε μας, λοιπόν, δυο λόγια ο καθένας για τον εαυτό του ή καθένας για τον άλλον ή εμείς για εσάς ή εσείς για εμάς.
ΔΑ. Ωραία. Είναι ο Νίκος και ο Χρήστος, έχουνε το ΣΚΡΑ-punk, ωραίο κτίριο εδώ με θέα…Αυτά.
ΘΖ. Για μένα δεν έχω πολλά πράγματα να πω. Έχω γεννηθεί 10 Αυγούστου, είμαι Λέων. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο, κλασικό λιονταράκι.
ΔΑ. Ίσως δεν πρέπει να είναι πολύ intrusive η συνέντευξη, αλλά θες να πεις και ωροσκόπο;
ΘΖ. Μακάρι να ήξερα. Λοιπόν, γεννήθηκα στα Τρίκαλα Θεσσαλίας, ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω στο Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο ΠΑΠΕΙ, η σχέση μας ήταν έντονη αλλά τελείωσε γρήγορα. Υπήρχε τεράστια ασυμφωνία χαρακτήρων. Μετά λοιπόν έψαχνα να κάνω κάτι πιο κοντά στην κωμωδία. Ξεκίνησα ως θεατής, μετά πήγα σε έναν διαγωνισμό για stand-up comedy χωρίς καμία ελπίδα αλλά τελικά κέρδισα και το βραβείο ήταν συμμετοχή σε μια επαγγελματική παράσταση. Ασχολούμαι με παραστάσεις τα τελευταία 2-2,5 χρόνια, και μετά έκατσε η εκπομπή, και μετά δεν ξανακοιτάξαμε πίσω (γέλια).
ΔΑ. Εγώ ασχολούμαι επίσης με το stand-up λίγο περισσότερο καθότι γηραιότερος από τον Θωμά…
ΧΤ. Εσύ τι ζώδιο είσαι;
ΔΑ. Είμαι κλασικό τοξοτάκι. Ξεκίνησα με το stand-up comedy πριν χρόνια. Επίσης, σπούδασα στο Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ έκανα σχεδόν παράλληλα Σκηνοθεσία Κινηματογράφου στη Σχολή Σταυράκου και λίγο αργότερα, υποκριτική σε διάφορες σχολές όπως στο Θέατρο επί Κολωνώ. Μετά έκανα ένα μεταπτυχιακό στο London School of Economics, από το οποίο το μόνο πράγμα που μου έμεινε είναι ένα μπρελόκ, που το αγόρασα μάλιστα, δεν μου το έδωσαν στο έτσι.
ΘΖ. Άμα πάω μπορώ ν’ αγοράσω κι εγώ;
ΔΑ. Άμα δώσεις καμιά 20αριά χιλιάδες λίρες για δίδακτρα και άλλες 2,5 λίρες γι’ αυτό, περίπου τα ίδια πράγματα θα έχουμε αποκομίσει από τη σχολή. Πήγα στην Αγγλία βασικά επειδή ήθελα να κάνω stand-up, το μεταπτυχιακό ήταν μια δικαιολογία. Πήγε καλά, ήθελα σε περίπτωση που καταστραφεί η χώρα να μπορώ να πάω κάπου εκτός. Παρ’ όλα αυτά γύρισα, αν και η χώρα θα καταστραφεί.
ΘΖ. Δεν καταστρέφεται αυτή η χώρα, βλέπεις δεν γίνεται παρά τις τεράστιες προσπάθειες που κάνουμε.
ΔΑ. Γύρισα μετά λοιπόν, ήμουν σε μια μεσημεριανή εκπομπή, τους ΠΕΔΕΣ στον Alpha, μετά είχα την εκπομπή που λέγαμε στο MTV, και τώρα είμαι στο Cineλθετε.
ΘΖ. Κι εγώ έχω ένα πτυχίο στους υπολογιστές.
ΧΤ. ECDL;
ΘΖ. Όχι. Κι έχω και Κέμπριτζ Προφίσιενσυ. Γαμάει. Έχω τρία πτυχία απ’ το Κέμπριτζ.
ΝΣ. Μπρελόκ έχεις όμως;
ΘΖ. Όχι.
ΔΑ. Α, και κόμιξ κάνουμε, το COMedICS στο Socomic.gr κάθε Πέμπτη. Βγάλαμε και βιβλιαράκι τώρα, στη Jemma Press, να πάτε να το πάρετε. Εγώ γράφω το σενάριο και το σχέδιο το κάνει ο Δημήτρης Καμμένος.
ΧΤ. Όχι ο πρών υπουργός, ε;
ΘΖ. Νίκο, μου είχες πει θα με ρωτήσεις και για τον Μπίστη.
ΝΣ. Θωμά, ποια η σχέση σου με τον Νίκο Μπίστη;
ΘΖ. Κοιτάξτε παιδιά είναι πολύ προσωπικό αυτό, με τον Νίκο γνωριζόμαστε χρόνια. Είναι ο αγαπημένος μου γυρολόγος υπουργός, έχει κάνει καριέρα αντίστοιχη ποδοσφαιριστή γυρολόγου. Σαν καλός πολιτικός ξεκίνησε από αριστερά αλλά μετά μεγάλωσε και είδε την πραγματικότητα.
ΝΣ. Έχεις δει τη φωτογραφία που μαζεύει νεράτζια;
ΘΖ. Όχι. Είναι από τις κομμουνιστικές του μέρες;
ΧΤ. Όχι, είναι πρόσφατη. Πορτοκάλια είναι νομίζω. Πολύ αναγεννησιακή φωτογραφία.
ΝΣ. Πείτε μας για τις ξένες επιρροές σας στην κωμωδία.
ΔΑ. Έχουμε δει πάρα πολλά πράγματα από Αμερική.
ΘΖ. Ναι, προσωπικά μιλώντας η επιρροή μου στην κωμωδία είναι 100% αμερικανική. Έχω δει πολύ λιγότερα αγγλικά πράγματα.
ΔΑ. Κι εγώ από Αμερική κυρίως. Από stand-up μέχρι ταινίες και σειρές. Το Family Guy πχ έχει κάποιες κακές και άβολες στιγμές, αλλά όταν είναι αστείο είναι ΠΟΛΥ αστείο. Το οποίο ας πούμε είναι γεμάτο ποπ αναφορές. Και ισχύει ότι κι εγώ στο stand-up μου έχω μπόλικες ποπ αναφορές, και όποιος τις πιάσει τις έπιασε, δε βαριέσαι. Από άλλες σειρές η κορυφαία που μου έρχεται στο μυαλό είναι το Arrested Development. Α και το The Office.
ΧΤ. Πείτε μας και για stand-up κωμικούς πιο συγκεκριμένα.
ΘΖ. Πολύ βασικό είναι το Delirious του Eddie Murphy, που αν και είναι ακόμα αστείο δεν γέρασε καλά. Έχει πολλά θέματα σεξισμού, ομοφοβίας κ.ο.κ. Ήταν στα 80s που μπορούσαμε να πούμε ό,τι θέλουμε. Από κει και πέρα το αντίστοιχο με τις power metal μπάντες που άκουγες όταν ήσουν 16 και τις ξεπέρασες, αλλά τις σέβεσαι ακόμα, είναι για μένα ο George Carlin.
ΔΑ. Κι εγώ τον εκτιμώ βαθύτατα τον Carlin. Τον βλέπω, τον χαίρομαι, απλά δεν γελάω. Απολαμβάνω αυτά που λέει αλλά δεν μου βγάζουν γέλιο.
ΘΖ. Εγώ γελάω, εντάξει. Ο Carlin ακροβατούσε πάντα ανάμεσα στη ρητορεία και το stand-up comedy. Ειδικά όσο γερνούσε και τον έπιανε ο κυνισμός του γινόταν preachy. Αλλά και πάλι γελούσα. Ο Carlin βέβαια ακροβατούσε πολύ καλύτερα από τον Bill Hicks κατά τη γνώμη μου.
ΔΑ. Ο Bill Hicks είχε σίγουρα αξία, αλλά το έχανε σε πολλά σημεία. Δεν έχουμε και πλήρη εικόνα γι’ αυτόν, γιατί πέθανε νωρίς. Για μένα δεν είναι τόσο ψηλά όσο τον βάζουν άλλοι. Για μένα έτσι; Ψυχραιμία Bill Hicks fans.
ΘΖ. Οι stand-up κωμικοί που θα έλεγα ότι μ’ επηρέασαν περισσότερο είναι ο Dave Chappelle, ο Bill Burr, ο Marc Maron και ο Louis C.K. Επίσης υπάρχει ένας πολύ καινούργιος για να τον θεωρώ επιρροή μου, ο Bo Burnham. Αυτός είναι γύρω στα 25, είναι ήδη στο τρίτο του special και κάνει meta κωμωδία, δηλαδή παραστάσεις για το ίδιο του το performance. Δεν θα έκανα ποτέ κάτι παρόμοιο, αλλά μου ανοίγει κόσμους. Τον βλέπω και θέλω να γράψω κάτι κατευθείαν. Επίσης τεράστια επιρροή μου θεωρώ το Colbert Report.
ΔΑ. Ας πούμε οι πρώτες τοποθετήσεις προϊόντων στο Cineλθετε είναι επηρεασμένες από τον Colbert.
ΘΖ. Το πώς χειριζόμαστε τις χορηγίες είναι 50% Colbert και 50% 30 Rock.
ΔΑ. Γενικά στην εκπομπή είχαμε χορηγούς, και δεν θέλαμε να λέμε κάτι άβολο για τον χορηγό ή να τον εντάσσουμε ηλιθιωδώς στην εκπομπή, γιατί ο θεατής το καταλαβαίνει και γιατί δεν είναι ηλίθιος. Εμείς το ειρωνευτήκαμε αυτό. Βρίσκαμε κάθε φορά αστείους τρόπους να βάλουμε τον χορηγό. Το κόνσεπτ είναι ότι εμείς υποτίθεται δεν θέλουμε να κάνουμε την τοποθέτηση, το κάνουμε με το ζόρι. Παίρνουμε ύφος τηλεμάρκετινγκ επίσης. Έτσι και ο θεατής καταλαβαίνει ότι κοροϊδεύουμε την όλη σύμβαση, και από την άλλη ο χορηγός είναι ευχαριστημένος γιατί με αυτούς τους τρόπους ο κόσμος μας λέει ότι λατρεύει την τοποθέτηση προϊόντων ή ότι περιμένουν να δουν πώς θα το κάνουμε κάθε φορά.
ΘΖ. Εμείς περιμέναμε η τοποθέτηση προϊόντων να μην είναι ανυπόφορη, όχι να αρέσει κιόλας.
ΝΣ. Και οι χορηγοί δεν είχαν αμφοβολίες γι’ αυτό;
ΔΑ. Πριν δουν είχαν ένα θέμα. Αλλά καταλαβαίνουν ότι είναι πολύ πιο αποτελεσματικός τρόπος τοποθέτησης, γιατί ο κόσμος το διασκεδάζει.
ΘΖ. Και έτσι ο κόσμος θυμάται και το προϊόν. Είναι πολύ καλύτερο από το να το έχουμε απλά εκεί και να το βλέπεις.
ΝΣ. Να γυρίσουμε στις επιρροές. Από ελληνικές έχετε;
ΘΖ. Το πρώτο χιουμοριστικό πράγμα που έφαγα παίζει να είναι ο Αρκάς. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έπιασα να κάνει χιούμορ για επάγγελμα. Είχαμε χιούμορ στην οικογένεια ευτυχώς.
ΔΑ. Εμένα στην οικογένειά μου το ακριβώς αντίθετο του χιούμορ. Δηλαδή έλεγα ένα αστείο και ο πατέρας μου με κοιτούσε με poker face.
ΧΤ. Αυτό βέβαια είναι πάρα πολύ αστείο ως αντίδραση.
ΔΑ. Ναι, αν υπήρχε μια κάμερα να το γράφει θα ‘βγαινε αστείο.
ΘΖ. Μεγαλώνοντας, από ελληνικές επιρροές τσίμπησα πράγματα. Πχ η φάση των Μπουλά-Ζουγανέλη, από τους οποίους τσίμπησα το παρεΐστικο και το χύμα.
ΔΑ. Αυτό είναι και αρκετά ΑΜΑΝ.
ΘΖ. Ναι, απλά εγώ το πήρα από τους άλλους, γιατί ΑΜΑΝ δεν πολυέβλεπα ποτέ. Μετά ο Gordon Blacksmith με τον «Κήπο του Προφήτη» για την ελληνικούρα του, και αυτό το ζηλεύω επειδή οι δικές μου αναφορές στην κωμωδία είναι αμερικανικές πολλές φορές νιώθω αποξενωμένος από ελληνικά πράγματα και από ελληνικό τρόπο να κάνεις αστεία. Επίσης ο Νίκος Τσιφόρος, για τα σατιρικά του βιβλία κυρίως. Μου άρεσε πάρα πολύ που έκανε πλάκα με την ιστορία, και παίζει να ήταν καλύτερος ιστορικός απ’ όλους.
ΧΤ. Από άλλες ελληνικές κωμικές σειρές ποια είναι η εντύπωσή σας;
ΔΑ. Έχουν υπάρξει καλές προσπάθειες στο παρελθόν, πχ οι «Δύο Ξένοι», χωρίς να λείπουν και τα προβλήματα.
ΘΖ. Γενικά οι Ρέππας-Παπαθανασίου και Ρήγας-Αποστόλου έχουν κάνει πολύ καλές δουλειές. Το «Dolce Vita» πχ.
ΔΑ. Και το «Δις Εξαμαρτείν» καλή δουλειά. Από κινηματογραφικά έχω απογοητευτεί οικτρά από τα περισσότερα που έχω δει, με εξαίρεση το «Το Κλάμμα Βγήκε από τον Παράδεισο» που το θεωρώ εξαιρετικό. Θυμίζει της ταινίες του Leslie Nielsen αρκετά στο είδος του χιούμορ, και είναι πολύ καλογραμμένο.
ΘΖ. Ναι, πήραν το αμερικανικό στιλ που ξεκίνησε από τα «Police Academy», και σκέφτηκαν να παρωδήσουν τον ελληνικό κινηματογράφο κάνοντας εύστοχες παρατηρήσεις. Επίσης είχε φόντα να γίνει η καλύτερη ελληνική κωμική σειρά το «Οι Στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη». Ήταν η πρώτη σειρά με απλωμένο καστ σε αμερικανικά πρότυπα, με πολύ καλούς ηθοποιούς, με πολύ καλό γράψιμο, και μετά δυστυχώς έχωσαν το love interest και το έβαλαν στο κέντρο. Ήταν μια χαμένη ευκαιρία.
ΔΑ. Μιας και είπαμε για Leslie Nielsen πάντως θέλω να πω ότι από ξένες επιρροές ήταν πολύ σημαντικές και οι ταινίες του, όπως και οι ταινίες των Abrahams – Zucker. Και ενώ πλέον φαίνεται αυτονόητο, αυτοί οι άνθρωποι το ανακάλυψαν αυτό. Και βέβαια η «παρωδία» σήμερα δεν έχει καλά δείγματα. Από τα Scary Movie και μετά πήρε τον κατήφορο. Όπως και οι Monty Python, αισθάνεσαι ότι δεν είναι επιρροή σου Θωμά; Ειδικά με όσα έκαναν με τον σουρρεαλισμό και με το μοντάζ και τη σκηνοθεσία. Μπορεί ο ρυθμός τους να είναι εκτός εποχής πια, αλλά τα πράγματα που εφηύραν είναι εξαιρετικα.
ΘΖ. Είναι σίγουρα πάρα πολύ αστείοι και εφηύραν πάρα πολλά πράγματα, αλλά δεν έχουν κάνει ούτε ένα πράγμα που να είναι ολοκληρωμένα καλό. Οι ταινίες τους πχ είναι μια σειρά από αποκομμένα σκετσάκια, δεν είναι ταινίες που να μπορείς εύκολα να παρακολουθήσεις.
ΔΑ. Συνήθως σε όλες τις συζητήσεις εγώ είμαι αυτός που κράζει τους Monty Python και τώρα μου φαίνεται περίεργο να τους υπερασπιστώ. Τους σέβομαι απεριόριστα αλλά θεωρώ ότι κουράζουν καμιά φορά.
ΘΖ. Τώρα το ψειρίζουμε έτσι κι αλλιώς. Η προσφορά τους είναι εκεί, δεν μπορείς να πεις κάτι.
ΧΤ. Το να κρίνεις κάποια στοιχεία κάποιου ιερού τέρατος πάντως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει σεβασμός.
ΔΑ. Εννοείται, όλοι ξέρουμε ότι είναι αριστουργηματικό αυτό που έβγαλαν, απλά πάμε να το δούμε λίγο κι απ’ την άλλη πλευρά.
ΘΖ. Εγώ την πατάω πιο εύκολα μ’ αυτό, γιατί επειδή έχουμε συζητήσει πολύ τα επιφανειακά της κωμωδίας, δηλαδή την μεγάλη προσφορά τους που είναι δεδομένη, έχουμε περάσει σε πιο «ακαδημαϊκά»
ΧΤ: Πάντως αυτό που είπατε για ελληνικά κωμικά πράγματα που τα θεωρείτε αξιόλογα είναι αρκετά πρωτότυπο. Δηλαδή συνήθως όταν μιλάει κανείς με νέους κωμικούς συνήθως απαξιώνονται τα ελληνικά, ακόμα και όσα αξίζουν.
ΘΖ: Μπορεί να είναι, ναι. Εγώ το πιστεύω 100%, δηλαδή δεν έχω καμία υπερβολή μέσα. Εννοώ ότι υπάρχουν καλές ελληνικές κωμικές σειρές με τα προβλήματα που έχουν προφανώς.
ΔΑ: Αν σκεφτούμε και ότι ποτέ καμιά κωμωδία στο εξωτερικό δεν γράφτηκε όπως γράφονται οι ελληνικές σειρές. Εδώ πέρα έχουμε έναν ή δύο writers το πολύ που καλούνται να παλέψουν με τα θεριά ενώ στο εξωτερικό έχεις 15 ξέρω γω. Επίσης γι’ αυτό που λέγαμε για επιρροές πριν…είναι επιρροή ναι… ο Θωμάς δεν ξέρω αν συμφωνεί αλλά εγώ θαυμάζω απεριόριστα και θεωρώ ότι είναι ίσως η καλύτερη μορφή κωμωδίας που μπορούμε να δούμε σήμερα, το Last Week Tonight του John Oliver που όλοι πλέον το έχουμε πάρει χαμπάρι, αλλά ο τρόπος που καταφέρνει μέσα από την κωμωδία να αναδείξει τέτοια θέματα και να πει αυτά που λέει, θεωρώ ότι είναι ένας ιδανικός συνδυασμός. Εγώ προσωπικά γελάω κιόλας, ο Θωμάς λέει δεν γελάει. Εγώ το θεωρώ πολύ αστείο και εξαιρετικά γραμμένο και ειλικρινά δεν έχω ιδέα πώς κάθεσαι να φτιάξεις ένα τέτοιο project, δηλαδή πρέπει να δουλεύουν 50 άτομα διαφορετικών ειδικοτήτων. Έχει ρεπόρτερς μέσα, δημοσιογράφους και το κάθε θέμα λογικά το ετοιμάζεις έναν χρόνο πριν για να βγει η εκπομπή.
ΧΤ: Είναι HBO όμως. Έχει ανεξάντλητους πόρους.
ΔΑ: Είναι HBO, ναι. Μπορείς να κοροϊδέψεις προϊόντα επίσης, τα πάντα. Δεν έχει κανένα θέμα με μάρκες και τέτοια που είναι εξαιρετικό, σου λύνει τα χέρια. Επομένως, θεωρώ ότι είναι η κωμωδία στην καλύτερη μορφή της σήμερα.
ΘΖ: Το θέμα με την κωμική σάτιρα που γίνεται πολιτική, όπως το Daily Show με τον Stewart -και ο Colbert και ο Oliver από εκεί ξεκίνησαν ως ανταποκριτές- είναι ότι ο Stewart συνιστούσε προσοχή ότι εδώ η εκπομπή είναι κωμική και δεν είναι για να εκπαιδεύεστε πολιτικά. Μπορούμε να σας δώσουμε pointers αλλά κάνουμε κωμωδία. Μην νιώθεις πολιτικοποιημένος επειδή μας βλέπεις εδώ. Και το τόνιζε συνέχεια αυτό γιατί υπήρχε κόσμος που φανατιζόταν και έπαιρνε σχεδόν όλη τη μόρφωσή του για θέματα από εκεί. Ο Oliver, λοιπόν, παίζει γεφύρωσε το κοινό του και να μην χρειάζεται να βάλει disclaimer. Ο Oliver κάνει σχεδόν δημοσιογραφία, νιώθει ότι παίζει να μην χρειάζεται να πει «παιδιά, εδώ είναι κωμωδία». Όπως λέει και ο Διονύσης, δεν ξέρω πώς το κάνεις, πρέπει να έχεις διαφορετικές ομάδες ανθρώπων με διαφορετικές ειδικότητες να δουλεύουνε.
ΔΑ: Περίμενα ότι θα πεις κάτι αρνητικό…
ΘΖ: Ναι, είναι φανταστική η εκπομπή του αλλά δεν θεωρώ τόσο χαρισματικό performer όσο τον Stewart και τον Colbert τον Oliver είναι πιο άβολος και δεύτερον, εντάξει, είναι πολύ καλύτερο το γράψιμο από άποψη δημοσιογραφίας, η κωμωδία δεν είναι όμως σαν τον Colbert.
ΔΑ: Δεν συμφωνώ. Ναι, ίσως ο Colbert να είναι πιο αστείος αλλά είναι πιο αστείος γιατί πέραν του να κάνει τον μονόλογό του με θέματα της επικαιρότητας έχει χίλια δύο θέματα να πιάσει. Ο Oliver μιλάει αποκλειστικά για τόσο σοβαρά θέματα. Σκέψου πόσο πιο δύσκολο είναι. Δεν μπορείς να το συγκρίνεις γιατί ρε παιδί μου όλοι αυτοί είχαν καλεσμένους, έβγαζαν μέχρι και σκετσάκια. Μπορούσες να κάνεις κωμωδία με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Ο Oliver έχει μόνο να πιάσει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα όπως δεν ξέρω και γω τι μπορεί να πιάσει και να είναι βαρύ και να βάλει εκεί μέσα αστεία που είναι και πολύ πιο δύσκολο…Και ως performer, δεν ξέρω, ίσως εμένα να μου άρεσε πιο πολύ και από τον ο Colbert, ο Stewart, ο τρόπος του delivery.
ΘΖ: Όχι, εγώ είμαι κολμπερικός.
ΔΑ: Πάντως full respect. Και είναι επίσης και το στιλ που κάνουμε εμείς: εικόνες δίπλα, σχολιασμός, πλάκα πλάκα το έχουν κάνει ποτέ κι άλλοι αυτό εδώ;
ΝΣ: Ο Νίκος Μαστοράκης… (γέλια)
ΔΑ: Ναι. Επίσης, παιδία, η Μαλβίνα που λέγαμε για επιρροές. Η Μαλβίνα ήταν πολύ καλή και την ξεχάσαμε
ΘΖ: Δεν προλάβαμε να την δούμε.
Δ:Α Ναι, και εγώ αλλά ό,τι έχω δει είναι legit καλό.
ΘΖ: Είναι πιο μπροστά από την εποχή.
ΝΣ: Για ελληνικό κινηματογράφο, για αυτό που λέμε «χρυσή εποχή» του ελληνικού κινηματογράφου. Έχουμε καμιά επιρροή;
ΔΑ: Κοίτα, εγώ προσωπικά δεν ενστερνίζομαι πάλι –με κίνδυνο να με πούνε εριστικό ή δεν ξέρω και γω τι…
ΘΖ: Εδώ είπες για Monty Python.
ΔΑ: Μπα, παίζει στην Ελλάδα να προτιμούν Βουγιουκλάκη από Monty Python. Δεν ξέρω. Ελπίζω όχι. Υπάρχουν πάντως πολύ αστείες ταινίες αλλα λίγες. Δηλαδή το «Αχ, αυτή η γυναίκα μου» δεν ξέρω αν το έχετε δει είναι μια πολύ αστεία ταινία με τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ. Είναι ένα από τα πολλά αλλά παρόλα αυτά είναι πολύ αστεία. Το έχει σκηνοθετήσει και ο Σκαλενάκης, ένας που είχαμε στη Σχολή Σταυράκου. Έχει gags, έχει αμερικανιές μέσα. Είναι πολύ ωραίο. Υπάρχουν μερικές ταινίες αλλά οι περισσότερες ρε παιδί μου δεν είναι όσο αστείες θα μπορούσαν να είναι γιατί πρακτικά ερχόταν ο άλλος και του λέγανε «πες τα». Πόσο αστείος να είσαι; Υπήρχε ένα σενάριο, αλλά δεν ήταν αυτό που γίνεται στην Αμερική, 15 writers από πάνω. Ντάξει υπήρχαν αστείες στιγμές, υπήρχαν και πολύ αστείοι ηθοποιού, δηλαδή ο Κωνσταντάρας θεωρώ ότι ό,τι και να του έδινες να πει…
ΘΖ: Aυτό θέλω να πω. Δηλαδή ήταν «χρυσή εποχή». Πρώτον, οι ηθοποιοί που παίζαν εκείνη την εποχή. Υπήρχαν Έλληνες ηθοποιοί που συγκρίνονταν με άλλους που έπαιξαν εκεί την εποχή. Σήμερα αυτό νομίζω ότι δεν μπορείς να το κάνεις. Υπήρχαν κωμικοί Έλληνες που με τους αντίστοιχους Αμερικάνους εκείνης της εποχής κοντράρονταν ρε παιδί μου.
ΔΑ: Nαι, το λέμε αυτό και μπορεί όλοι να έχουμε στο μυαλό μας κάποιον Κωνσταντάρα, κανέναν Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Ηλιόπουλο αλλά παρόλα αυτά στο 95% των ταινιών που έχουμε στο μυαλό μας ως «χρυσή εποχή» είναι η Βουγιουκλάκη με τον Παπαμιχαήλ. Ο Κωνσταντάρας με τον Παπαγιαννόπουλο φέρνουν την κωμωδία για το 10% της ταινίας, και μετά βλέπαμε πάλι τη Βουγιουκλάκη σε κάτι κοντινά με κάτι πλάνα να.
ΘΖ: Άνθρωποι σαν τον Σακελλάριο και τον Ψαθά και τον Τσιφόρο ήταν επίσης ιερά τέρατα μόρφωσης και κουλτούρας. Οι ζωές που είχαν, η κουλτούρα που είχαν με συγκλόνισε όταν έμαθα τα υπόβαθρα τους. Ήταν άνθρωποι εξαιρετικής ευφυΐας. Είχαμε και εξαιρετικούς ηθοποιούς και παρόλο που υπήρχε το popular…
ΔΑ: Ναι αλλά το popular μονοπωλούσε. Δηλαδή πόσες ταινίες θυμάσαι με πρωταγωνιστή τον Παπαγιαννόπουλο; Δεν ξέρω καν αν υπάρχει. Υπάρχει μια εκεί που του βαρούσαν την κουδούνα.
ΘΖ: Δεν με χαλάει απαραίτητα. Παρόλα αυτά παραμένει απίστευτη προσπάθεια.
ΔΑ: Επίσης, θα το πούμε παιδιά. Άλλη εποχή, πιο μετά. Δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί του όσο θα έπρεπε: o Moυστάκας. Παρότι έπεσε σε μια πολύ άσχημη εποχή με πολύ κακές παραγωγές ο Μουστακάς θεωρώ ότι ήταν πραγματικά κρίμα που δεν έκανε περισσότερα πράγματα. Ως performer και όλα αυτά ήταν εξαιρετικός. Και στο θέατρο, παρότι ήταν χαζοεπιθεωρήσεις, ό,τι του δίναν να κάνει το έκανε αστείο. Το ίδιο και ο Τσιβιλίκας. Έβγαζε γέλιο από τον τρόπο που έπαιζε.
ΘΖ: O Tσιβιλίκας που έπαιρνε situational comedies βρετανικές και τις έκανε ελληνικές.
ΧΤ: Είπαμε τα ώραια, πάμε τώρα να ξύσουμε τον πάτο του βαρελιού: Σεφερλής, Λαζόπουλος.
ΔΑ: Θεωρώ ότι ο Σεφερλής είναι πάρα πολύ ταλαντούχος άνθρωπος, εξαιρετικά ταλαντούχος. Και όπου τον έχω δει να χρειάζεται να αυτοσχεδιάσει πράγματα ήταν εξαιρετικός.
ΘΖ: Eίναι καλός, είναι ταλαντούχος.
ΔΑ: Και έχει και καλές αναφορές. Έχει δει και αυτός όλα αυτά τα αμερικάνικα (Λέσλει Νίλσεν, κτλ). Οι δυνατότητες που έχει είναι εξαιρετικές αλλά δεν το εκμεταλλεύεται σε project που μπορεί να το αναδείξει αυτό το πράγμα. Έχει βρει αυτό που κάνει με το Δελφινάριο και έχει μέσα περίπου 18 εκατομμύρια κόσμο σε κάθε παράσταση και δεν το σταματάει. Και γιατί να το σταματήσει;
ΘΖ: Είναι ταλαντούχος όντως και το έχει αποδείξει σε πολύ μικρές εκλάμψεις. Βέβαια, είναι απίστευτα εμπορικά επιτυχημένος.
ΝΣ: Και για πολλά χρόνια.
ΘΖ: Nαι αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο. Οπότε δεν συμμερίζομαι καθόλου το σνομπ. Είναι μια παρουσία.
ΔΑ: Θα ήθελα να τον έβλεπα να έκανε κάτι άλλο. Να έλεγε δηλαδή: «οκ, ας πάρω λίγο χρόνο, ας μην κάνω παράσταση για έναν χρόνο, ας μην την κάνω 4 ώρες, δεν χρειάζεται».
ΘΖ: Ας πούμε πάντως το ότι ασχολείται με λάθος project, μέσα σε αυτό είναι και διάφορα κακά ένστικτα και γούστα που έχει και ο ίδιος. Ασχολείται με αυτά τα πράγματα όχι απλά επειδή αναγκάζεται λόγω κοινού αλλά γιατί του χαζοαρέσουνε κιόλας έτσι και αλλιώς.
ΝΣ: Για τον Λαζόπουλο;
ΔΑ: Και για τον Λαζόπουλο επίσης τα ίδια. Πάρα πολύ ταλαντούχος και στο παρελθόν τα δείγματα γραφής του είναι εξαιρετικά αλλά πλέον αυτό το πράγμα που έχει γίνει με το Τσαντίρι, δεν μου άρεσει.
ΘΖ: To Tσαντίρι θα μπορούσε σαν ιδέα να είναι το ελληνικό Daily Show αλλά ξέφυγε. Αυτό που ο Stewart ελέγε ότι κάνουν κωμωδία και δεν είναι πολιτικό εδώ περά. Ο Λαζόπουλος το έχασε αυτό το μέτρο. Δηλαδή κάνε κωμωδία, πες και δύο πράγματα και κράτα το ύφος του εκεί. Μην περνάς σε δασκαλίστικο ύφος και ξεφεύγει. Μην μπαίνεις σε λαϊκισμούς.
ΔΑ: Nαι, έχει τρελές δυνατότητες ο Λαζόπουλος αλλά αυτό το πράγμα που έχει βρει, αυτή τη μανιέρα με το Τσαντίρι δεν λειτουργεί πλέον.
ΝΣ: Εσείς βγήκατε σε ένα κοινό που είναι το κοινό της τηλεόρασης με τελείως διαφορετικές αναφορές (δηλαδή με αναφορές στο Game of Thrones, σε υπερήρωες) που Σάββατο απόγευμα δεν ξέρω αν υπάρχει ιδιαίτερη ανταπόκριση με δεδομένη την αυτοαναφορικότητα της τηλεόρασης. Πιστεύετε ότι παίρνετε δανεικό κοινό από το ίντερνετ;
ΔΑ: Λογικά, ναι. Κοίτα, δεν θεωρώ ότι το κοινό είναι ηλίθιο. Αν σερβίρεις κάτι καλό στο κοινό, πιστεύω και θέλω να πιστεύω θα το εκτιμήσει. Και εμείς πιστεύαμε ότι θα κάναμε αυτή την εκπομπή, θα υπάρχουν 5 άτομα που θα μας λένε «τέλεια συνεχίστε» και μέχρι εκεί. Αλλά τελικά, παραδόξως πήγε καλά. Η εκπομπή έχει τρελή αποδοχή που δεν το φανταζόμασταν. Το κοινό το εκτιμά αν του δώσεις κάτι καλό και δουλεμένο –δεν ξέρω αν είναι καλό, δεν μπορώ να το κρίνω αυτό- αλλά δουλεμένο είναι σίγουρα. Δεν κοιμόμαστε προκειμένου να βγει αυτό. Και επίσης το Game of Thrones δεν είναι καμιά obscure αναφορά κρυμμένη.
ΧΤ: Το Game of Thrones όχι, αλλά ο τρόπος που το κάνετε είναι καινούργιος.
ΔΑ: Kαινούργιος αλλά το 80% βλέπουν Game of Thrones.
XΤ: Βέβαια, το κοινό που βλέπει το Game of Thrones, αυτό που λέει ο Νίκος, έρχεται από το ίντερνετ.
ΔΑ: Yπάρχει και μια επικάλυψη στη μέση. Η εκπομπή έχει ούτως ή άλλως μεγάλο κοινό και στο ίντερνετ.
ΘΖ: Δεν μπορείς ξεκινώντας να δημιουργήσεις κάτι να βάλεις σκεπτικό «πάμε να ικανοποιήσουμε όσο περισσότερο κοινό μπορούμε.
ΔΑ: Είναι κάποια αστεία που λέμε «αχ αυτό είναι πολύ δύσκολο για το κοινό» και αν υπάρχει κάποιος τρόπος να το κάνεις λίγο πιο κατανοητό το κάνεις. Αλλά από ένα σημείο και μετά κάνουμε ό,τι θεωρούμε εμείς ότι είναι καλό και αστείο. Με έχει εκπλήξει το πώς έχουμε πήξει το Cineλθετε στην αυτοαναφορικότητα. Το πώς είναι ο Θωμάς cgi.
ΘΖ: Nαι, πας να διαμορφώσεις το κοινό σου. Κάνεις αυτό που μπορείς να κάνεις και θεωρείς εσύ αστείο. Πρέπει να το πάρεις αυτό το ρίσκο, κάπως κάποια στιγμή στην τηλεόραση να ξεφύγεις από τις 10 μανιέρες που επαναλαμβάνονται.
XΤ: Eίναι αλήθεια; O Θωμάς είναι cgi;
ΘΖ: Eίναι σαν το Matrix.
ΔΑ: Γι’ αυτό δεν θα πούμε τίποτα. Μπορείτε να πείτε την αλήθεια: ότι ο Διονύσης ήρθε στα γραφεία, ο Θωμάς έστειλε απαντήσεις με κείμενο. Και ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους.
ΧΤ: Όλο αυτό το ρεύμα των Ελλήνων youtubers των τελευταίων χρόνων που πατάει σε μια κωμωδία πιο κοντινή σε αυτό που συζητάμε τώρα, πώς το βλέπετε;
ΘΖ: To απλό youtubing έχω μια εικόνα και σχολιάζω ή είδη (τα είδη του φοιτητή, τα είδη του μαθητή, κτλ) το θεωρώ φτωχό. Το youtube έχει το ωραίο του ιντερνετικού δηλαδή του πάω, φτιάχνω κάτι μόνος μου. Δηλαδή είναι αξιοσέβαστο όπως και να το κάνεις. Έχουν φτιάξει ένα κοινό και είναι πιο διάσημοι από ανθρώπους που βγαίνουν συνεχώς στην τηλεόραση. Δεν έχω πολλά παραδείγματα όμως ανθρώπων που να εκτιμάω. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι παραμένουν σε πολύ επιφανειακά επίπεδα με εξαιρέσεις πάντα. Γενικά, εκτιμάω πολύ ότι κάποιοι δουλεύουν και καταφέρνουν, δηλαδή χιλιάδες προσπαθούν λίγοι τα καταφέρνουν. Κωμικά πάντως δεν είναι πολύ του γούστου μου.
XΤ: Δε θεωρείτε δηλαδή ότι επειδή ανανεώνεται ένα μέσο όπως το internet, ανανεώνεται και η κωμωδία η ίδια αυτόματα;
ΔΑ: Αλλάζει σίγουρα ο τρόπος που γίνεται η κωμωδία. Δηλαδή το να μιλάω εγώ και να εμφανίζονται δίπλα στην οθόνη έτοιμες φωτογραφίες και προσωπάκια ή τα jump cuts και το γρήγορο μοντάζ, όλα αυτά θυμίζουν youtube. Είναι ένα άλλο είδος και δεν είναι απαραίτητα καλύτερο ή τελοσπάντων υποθέτω ότι θέλει πολλή δουλειά για να γίνει όπως πρέπει να γίνει για τα δικά μου γούστα. Είναι κάτι καινούριο. Εντάξει, επίσης να πούμε ότι η κωμωδία είναι το πιο υποκειμενικό πράγμα στον κόσμο. Σίγουρα πάντως υπάρχει ένα μεγάλο κοινό για να το υποδεχτεί όλο αυτό.
ΘΖ: Πάντως μπράβο που υπάρχει πετυχημένο ελληνικό youtube. Δηλαδή εμείς πάντα θα στηρίζουμε ανθρώπους που βγαίνουν μέσα από εκπομπές που κάνουν κάτι κωμικό και αντί να καλέσουν για παράδειγμα για μια διαφήμιση έναν οποιονδήποτε, μπορεί να επιλέξουν τέτοιους ανθρώπους. Είναι ωραίο να γίνεται αυτό και ενδεχομένως να διαμορφώνεται ένα κοινό που θα θέλει να ψαχτεί με άλλα κωμικά είδη, και μετά και να περάσει (ο κωμικός) και σε ένα άλλο θέαμα, αλλά οι περισσότεροι είναι εκτός της αισθητικής μας αρκετά ας πούμε.
ΧΤ: Για να βγει ένα επεισόδιο του Cineλθετε ποια είναι η διαδικασία γενικά;
ΔΑ: Λοιπόν. Έρχεται ο Θωμάς σπίτι μου, φέρνει και δυο φόρμες αλλαξιές να έχει εκεί.
ΘΖ: Δύο έφερνα παλιά, τώρα φέρνω έξι κατευθείαν.
ΔΑ: Nαι. Καθόμαστε εκεί από το πρωί μέχρι το βράδυ, κοιταζόμαστε με το laptop μπροστά, πετάμε ιδέες μέχρι που να πούμε ρε παιδί μου ότι οι ιδέες βγάζουν κάποιο νόημα και γράφουμε, ξαναγράφουμε, ξαναγράφουμε. Μπορείς να πεις (Θωμά) πόση ώρα γράψιμο θέλει για να γυριστεί ένα ολόκληρο επεισόδιο Cineλθετε και ένα σκετς και αφιέρωμα;
ΘΖ: Τρεισήμισι μέρες περίπου. Μας έχει πάρει και πολύ περισσότερο, μας έχει πάρει και κάτι λιγότερο. Τόσο χρειάζεται όμως για να γίνει οργανωμένη δουλειά.
ΔΑ: Όταν λέμε τρεισήμισι μέρες γράψιμο, εννοούμε ότι κοιμόμαστε, τρώμε και όλη την υπόλοιπη μέρα μόνο γράφουμε. Γράψιμο όλη μέρα κι όλη νύχτα με κάτι τρίωρους ύπνους.
ΘΖ: Nαι. Όχι δηλαδή τρία οκτάωρα. Είναι πολύ δύσκολο όταν δεν πηγαίνεις οκτώ το πρωί στη δουλειά να χτυπήσεις κάρτα, να έχεις την πειθαρχία να συντονιστείς με αυτά που πρέπει να γίνουν. Κάτι θα σου ξεφύγει, θα κολλήσεις κάπου.
ΔΑ: Πρέπει να σου έρχονται οι ιδέες.
ΘΖ: Η πνευματική δυνατότητα του να γράψεις ένα κείμενο δυστυχώς δεν ποσοτικοποιείται.
ΔΑ: Mετά παίζει ρόλο και το θέμα και το αφιέρωμα που θα έχουμε κάθε φορά να κάνουμε. Κάποια γράφονται πιο εύκολα και κάποια γράφονται πολύ δύσκολα. Πρέπει να μπορείς να βγάλεις κωμωδία από τα πάντα. Αυτό κάνουμε από ένα σημείο και μετά. Δηλαδή π.χ. το επόμενο θέμα για το οποίο γράφουμε εμείς τώρα, είναι για τον James Bond. Εκεί έχεις τόσα πράγματα από τα οποία μπορείς να βγάλεις κωμωδία. Θέλει πολλή σκέψη για το τι θα κρατήσεις, πού θα το πας. Δηλαδή μπορεί να ξεκινήσουμε να βγάζουμε κωμωδία από κάτι και μετά να πούμε «Ώπα, ξεφύγαμε από το θέμα, γυρνάμε πάλι πίσω». Είναι πολύ δύσκολη η διαδικασία του να καταφέρεις να γράψεις ένα δεκαπεντάλεπτο τηλεοπτικό μονόλογο που να είναι αστείος από την αρχή μέχρι το τέλος και να μένει στο θέμα και να είναι κατανοητός και να έχει ροή και να είναι ενημερωτικός κ.λπ.
ΘΖ: Το γράψιμο είναι η πρώτη και η πιο δύσκολη διαδικασία συνολικά ας πούμε. Μετά έχει μιάμιση με δύο μέρες γύρισμα. Τα πάντα, εκτός από τα σκετς, συνήθως γυρίζονται μέσα σε μια μέρα. Μετά είναι τα σκετς που είναι κάτι διαφορετικό γιατί αλλάζει και το location κ.λπ. και ύστερα το μοντάζ.
ΔΑ: Το μοντάζ είναι κάτι πολύ δύσκολο, γιατί είναι πολύ απαιτητική η εκπομπή και θέλει πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Δηλαδή για να λειτουργήσει ένα αστείο πρέπει να εμφανιστεί η εικόνα δίπλα, να εφανιστεί ένας τίτλος από κάτω, έτσι ακριβώς κι όχι αλλιώς. Το timing πρέπει να είναι σωστό, δηλαδή συχνάω λέω στο μοντέρ ότι εδώ πρέπει να κοπεί κάτι just, ούτε μια ανάσα μετά γιατί γίνεται αμήχανο.
ΘΖ: Είναι και η συγκέντρωση του υλικού.
ΔΑ: Nαι. Δηλαδή πρέπει π.χ. να βρούμε τις φωτογραφίες ή αν κάνουμε αφιέρωμα σε κάποια ταινία, πρέπει να βρούμε αποσπάσματα από την ταινία και να τα μοντάρουμε, να τα βάλουμε σωστά. Όμως το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι επειδή ξέρουμε πολύ συγκεκριμένα τι θέλουμε να κάνουμε, πρέπει και αυτό να βγει ακριβώς έτσι. Δηλαδή εγώ που το σκηνοθετώ κιόλας ξέρω ότι από το γύρισμα, μέχρι το μοντάζ, μέχρι το γράψιμο, μέχρι την τελική μορφή, είναι πολύ δύσκολο το πώς θα το επικοινωνήσεις σε πολύ κόσμο.
ΘΖ: Θέλει μια γεμάτη εβδομάδα και κάτι παραπάνω για να βγει ολόκληρο επεισόδιο. Από την αρχή που ξεκινάμε να το γράψουμε, μέχρι το επεισόδιο να παίξει στο ΣΚΑΪ, θέλει επτά με δέκα μέρες.
ΔΑ: Kαι εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη. Δηλαδή να βάλουμε μεγαλύτερα trailers ξέρω ‘γω για να μη μιλάμε τόσο ή να βάλουμε segments πιο απλά ή καμιά συνέντευξη, αλλά γενικά προσπαθούμε να κρατάμε την ποιότητα, να μας αρέσει κάθε επεισόδιο. Επίσης ένα fan fact είναι ότι σε κάθε επεισόδιο που γράφουμε λέμε «Αυτό είναι το χειρότερό μας» πάντα.
ΘΖ: To πρώτο επεισόδιο είχαμε πολύ καιρό για να το γράψουμε, οπότε το εκτιμούσαμε. Το δεύτερο μας είχε φανεί καλό. Από το τρίτο και μετά, κάθε επεισόδιο που γράφαμε θεωρούσαμε ότι είναι το χειρότερο.
ΔΑ: Σε κάθε επεισόδιο ευτυχώς ερχόταν κόσμος και μας έλεγε «Αυτό είναι το καλύτερο» οπότε λέγαμε ότι τους ξεγελάσαμε πάλι.
ΘΖ: Συζητούσαμε εξαρχής το πότε θα είναι η κούραση και η πίεση του χρόνου τόση, ώστε να κάνουμε ένα σκατά επεισόδιο και λέγαμε ότι θα είναι γύρω στο έβδομο επεισόδιο και τελικά από το τέταρτο κιόλας λέγαμε «Μπα, αυτό το επεισόδιο δε γίνεται».
ΔΑ και ΘΖ: Τελικά όμως κακό επεισόδιο δεν είχαμε.
ΧΤ: Και η καυτή πατάτα, που λέγαμε. Το σκετσάκι με τον Ιησού: παρωδία και μάλιστα σε μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι στην ελληνική τηλεόραση, στον ΣΚΑΪ. Τι φάση;
ΘΖ: Ε, είναι εκεί το σκετσάκι αυτό, για να μας κράζουνε όλοι. Το να μιλήσουμε δηλαδή γι’ αυτό…
ΔΑ: Κατ’ αρχάς, αυτό ξεκίνησε με την προοπτική να βγει στο YouTube. Είχα ξεκινήσει εγώ από παλιά μία σειρά που λεγόταν «Φαινόμενα» κι έβγαζα κάθε τόσο βίντεο. Το ‘χα γράψει εγώ σε μία πρώτη μορφή, δεν ήμουν και ιδιαίτερα ικανοποιημένος κι επειδή ήθελε πάρα πολλή κούραση για να γίνει –και λεφτά– είπαμε να βγει όσο γίνεται καλύτερο, οπότε κάτσαμε και το ξαναγράψαμε όλο μαζί με τον Θωμά. Το πιάσαμε πολύ αναλυτικά – γιατί κι εγώ το ‘χα πιάσει γρήγορα– και το κάναμε όσο καλύτερο θεωρούσαμε ότι γίνεται: πήγαμε μόνοι μας, παραγωγή κάναμε εμείς, βρήκαμε ρούχα, κοστούμια, locations, το γυρίσαμε κι ήταν να βγει στο YouTube. Και πλέον, επειδή τότε είχε αρχίσει να κάνει το διάλειμμα η εκπομπή κι εγώ συζητούσα με το ΣΚΑΪ για άλλα ενδεχόμενα, τους είπα: «Έχω κι ένα σκετσάκι –παίζει να σας ενδιαφέρει; Αλλά είναι με τον Ιησού και με τους μαθητές». «Τέλειο!», ενθουσιάστηκαν κι ήταν εξαιρετικά κουλ. Και λέω: «Παιδιά, μήπως έχετε τυχόν θέμα, γιατί είναι ο Ιησούς και οι μαθητές και είναι για ίντερνετ, όχι για τηλεόραση». «Το θέλουμε, όπως και δήποτε!» είπαν. Το στέλνω για να το δούνε –ενθουσιάστηκαν, το θέλανε. Ε … και το παίξανε. Αλλά το ανεβάσαμε και YouTube…
ΝΣ: Αυτό έπαιξε τη Μεγάλη Βδομάδα;
ΔΑ: Έπαιξε Μεγάλο Σάββατο.
ΘΖ: Πολλοί γκρινιάξανε γι’ αυτό το πράγμα. Αλλά οποιαδήποτε μέρα του χρόνου και να έπαιζε, θα είχε κάτι εκείνη η μέρα που θα ήτανε γι’ αυτούς σημαντικό.
ΝΣ: Πολλοί σοκαρίστηκαν και με την τελευταία φράση που ήταν «Ουδείς Ανέστη» κτλ.
ΘΖ: Θα σας μιλήσω μόνο για μένα, γιατί δεν συμφωνούμε με τον Ατζαράκη γι’ αυτό. Εγώ είμαι άθεος, οκ; Και ειλικρινά –δεν είμαι ο επιθετικός ιντερνετικός άθεος– με κάθε σεβασμό και ανοχή για τη θρησκεία του καθενός, πάντα σε λογικά πλαίσια. Αλλά όταν ξεκινήσαμε να το γράφουμε, δεν διέγνωσα ποτέ στο δικό μου μυαλό κίνδυνο για κάτι τέτοιο, γιατί δεν είχε κανένα σκοπό να είναι χτύπημα στην οργανωμένη θρησκεία κτλ. Θα μπορούσε να έχει ένα ιστορικό βάρος –δεν είχε κανένα σκοπό μέσα να είναι γροθιά στο στομάχι του Χριστιανισμού ή σάτιρα για τον Χριστό –ήταν απλά ένα κωμικό concept που δούλευε καλά στο συγκεκριμένο πλαίσιο. Οπότε, ξεκινώντας με αυτή τη δική μας παιδική αφέλεια, λέμε: «Δεν λέμε κάτι για τον Χριστό συγκεκριμένα».
ΔΑ: Κι εγώ, που δεν με λες απαραίτητα άθεο, δεν είναι ότι έχω κάτι εναντίον της Εκκλησίας, ας πούμε, αλλά δεν είναι ότι είμαι κι ο Χριστιανός με το σταυρό στο χέρι. Επειδή κάποιος μπορεί να μην έχει ιδέα για τι μιλάμε: απ’ τη στιγμή όπου ανέβηκε στο ίντερνετ και πάει πολύ καλά –έχει, ας πούμε, πάνω από 100.000 views–, υπάρχουν πολλά σχόλια, συνήθως με μια μεγάλη ελληνική σημαία από δίπλα και όλα κεφάλαια και ανορθόγραφα –συμπτωματικά! Υπάρχουν πολλά σχόλια δηλαδή που κράζουν: από το «Ντροπή σας που κάνετε κάτι τέτοιο!» μέχρι «Ο Χριστός είναι συνώνυμο της αγάπης, οπότε εσείς που τον πιάσατε στο στόμα σας να πεθάνετε όλοι επώδυνα». «Εγώ δηλαδή ως Χριστιανός, που εκπροσωπώ την αγάπη με τη θρησκεία μου, σας λέω να πεθάνετε γιατί κοροϊδέψατε τον Χριστό». Υπήρχαν, λοιπόν, αυτά κι υπήρχαν και σχόλια ότι ο Ατζαράκης εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Σόρρος και πήγε στο London School of Economics και τον χρηματοδοτούνε αυτοί και του χρόνου θα ‘χει υπουργείο, έτσι όπως πάει –«ξυπνήστε, αδέλφια!» κι αυτά. Δεν θεωρώ ότι αυτό το βίντεο είναι προσβλητικό. Εντάξει, εννοείται ότι με την πίστη του ο καθένας το αντιλαμβάνεται όπως θέλει κι ούτε μπορώ να πω στον άλλον «γιατί παρεξηγήθηκες;» –αν παρεξηγήθηκες, παρεξηγήθηκες. Αλλά με τα δικά μου, προσωπικά κριτήρια, θεωρώ ότι το χιούμορ που γίνεται μέσα είναι από καλοπροαίρετο μέχρι αθώο. Σε κανένα σημείο δεν βάλαμε κάτι πρόστυχο ή άσχημο· μπορεί να κάνω και λάθος –γιατί άρεσε και σε πάρα πολύ κόσμο– αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό το πράγμα μπορεί να είναι προσβλητικό για μία θρησκεία.
ΔΑ: Υπάρχει κι ένα άλλο, πολύ βασικό επιχείρημα στα σχόλια: «Ναι, αλλά αν είστε άντρες, κάντε κάτι και εναντίον του Μωάμεθ, που σκοτώνουν και αποκεφαλίζουν, όποιον το κάνει». Άρα μου προβάλλουν ως επιχείρημα μία θρησκεία, όπου οι πιστοί σκοτώνουν και αποκεφαλίζουν. Πρακτικά, τι; Στεναχωριέσαι που η δική σου η θρησκεία δεν σου δίνει το «δικαίωμα» να αποκεφαλίζεις κόσμο;
ΘΖ: Μπορείς να το διαβάσεις με δύο αναγνώσεις, όπως στα σχόλια. Η πρώτη είναι αυτή, η πίκρα τους, ρε παιδί μου, που δεν μπορούνε σε αποκεφαλίσουνε –και η δεύτερη: «Άμα κοροϊδέψεις, εγώ δεν θα σε σκοτώσω. Αυτόν όμως που μπορεί να σε σκοτώσει, δεν τον κοροϊδεύεις». Ναι, γιατί είναι παράλογο αυτό;
ΔΑ: Ε, δεν είναι ότι κάτσαμε μια μέρα στο writers’ room και λέμε: «Λοιπόν, θα κάνουμε σκετς και θα καυτηριάσουμε θρησκείες. Να πιάσουμε Μωάμεθ;-όχι, θα μας αποκεφαλίσουν, να πάρουμε τον Ιησού». Ο Ιησούς είναι κάτι που εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε στην κουλτούρα μας, τον ξέρουμε, γνωρίζουμε τις αναφορές, μπορούμε να γράψουμε αστεία –ο Μωάμεθ δεν μας αφορά εξίσου.
ΘΖ: Οπότε δεν υπήρχε καμία πρόθεση κι ό,τι μπορεί να βγήκε ήταν τυχαίο, από άποψη θρησκευτική σάτιρα. Ήταν απλά: «ρε, δεν θα ‘χε πλάκα, ο Χριστός, που ξέρει όντως ότι θα τον προδώσει ο Ιούδας, να τον τραμπουκίζει;». Δεν είχε καμία σχέση με το να πάμε να ανοίξουμε τρύπες στη Βίβλο, να βρούμε αφηγηματικά κενά κτλ. Ήταν αυτό.
ΝΣ: Λάβατε και στους προσωπικούς σας λογαριασμούς μηνύματα ή μόνο στο YouTube;
ΘΖ: Όχι, όχι.
ΔΑ: Μόνο στο YouTube. Εντάξει, παίζει ρόλο που κι εμείς δεν είμαστε μαλάκες, να βγούμε, να μπούμε, να τραμπουκίσουμε. Δεν έχω σβήσει ποτέ και κανένα σχόλιο, εκτός από ένα που έβριζε τις μανάδες όλου του crew και ένα που έβριζε τον Ιησού, για κάποιο λόγο…
ΧΤ: Νομίζω ότι σας ξεζουμίσαμε σήμερα.
ΔΑ: Θέλετε κάνα closing statement;
ΧΤ: Ναι, η κλασική ερώτηση: σχέδια για το μέλλον;
ΔΑ: Ε, υπάρχουν … τώρα τι λέμε;
ΘΖ: Το κοντινό μέλλον είναι η εκπομπή.
ΔΑ: Στο άμεσο μέλλον, θα βγάλουμε πέντε επεισόδια κι ένα Best Of, ας πούμε, από 25 Ιούνη μέχρι 30 Ιούλη –μέχρι τότε θα μας ανέχεστε. Σκοπός είναι να συνεχίσει και του χρόνου. Υπήρχε πολύ επίσης κάτι που παίξαμε και στο πρώτο επεισόδιο και το αναφέραμε γενικά αρκετά, πάρα πολύς κόσμος δηλαδή που να μας λέει: «Α, σας κόψανε, κρίμα είναι».
ΘΖ: Που ήτανε δικά μας θέματα δηλαδή.
ΔΑ: Το κανάλι ήταν απ’ την αρχή φουλ ενθουσιώδες.
ΘΖ: Ήταν θέμα της παραγωγής, τέλος πάντων, που αλλάξαμε κτλ.
ΔΑ: Ναι, οπότε το κανάλι θέλει και του χρόνου να είμαστε –και γενικά. Θέλουμε κι εμείς να το συνεχίσουμε, οπότε αν κάνουμε διαλείμματα κι επανερχόμαστε, θα ‘ναι επειδή είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει αυτό και να ‘ναι καλό. Δεν θέλουμε να ρίξουμε την ποιότητα, οπότε θα πηγαινοερχόμαστε με διαλείμματα. Σκοπός είναι να έχουμε κι άλλα να πούμε.
ΘΖ: Κι αν γίνει τώρα καμιά περιοδεία, ε;
ΔΑ: Θα κάνουμε κάποια στιγμή, όποτε μπορούμε.
ΘΖ: Κάποια στιγμή θα γίνει.
ΔΑ: Τώρα κάνουμε κάτι παραστάσεις stand up. Μας ζητάνε συνέχεια από Θεσσαλονίκη, από δω , από εκεί –θέλουμε να κάνουμε μια μίνι περιοδεία, όποτε βρεθεί λίγος χρόνος, τριγύρω στην Ελλάδα. Υπάρχουν κι άλλα, πιο μεγάλα σχέδια, αλλά ακόμη είναι νωρίς. Θέλουμε να κάνουμε πάντως πολλά πράγματα πάνω στην κωμωδία πάντως.
ΘΖ: Ε, το σχέδιο είναι να δουλεύουμε σε αυτό διάφορα project για χρόνια –και βλέπουμε. Προς το παρόν, είναι η εκπομπή.
ΔΑ: Θέλουμε να την εξερευνήσουμε ποικιλοτρόπως την κωμωδία. Έχουμε αρκετά πράγματα που συζητάμε, αλλά αν σας πούμε περισσότερα, μετά θα πρέπει να σας σκοτώσουμε. (γέλια)
Social Links: