Καθώς μικραίνει η μέρα και μεγαλώνει το φθινοπωρινό πλήγμα βαρεμάρας, χρειαζόμαστε κάτι που να συνοδεύει αυτούς τους μήνες, κάτι το οποίο θα φροντίσει να μας προετοιμάσει για τον ερχόμενο χειμώνα με ανώδυνο τρόπο. Κυρίες και κύριοι, η συνταγή είναι μία: Nordic ταινίες. Ο όρος Nordic, για ένα γρήγορο μάθημα show–off, περιλαμβάνει τις (πανέμορφες) χώρες της Νορβηγίας, Σουηδίας, Φινλανδίας, Δανίας, Ισλανδίας καθώς και τις αυτόνομες περιοχές που ανήκουν σε αυτές τις χώρες, όμως τώρα ξεφεύγω από το θέμα μου, ξέρω.
Έφτιαξα λοιπόν μία λίστα με τέτοιες ταινίες που έχω δει και θεωρώ πως είναι άξιοι αντιπρόσωποι της Νορδικής νοοτροπίας και κουλτούρας. Αξίζει να αναφέρω πως ένα χαρακτηριστικό αυτής της νοοτροπίας που επεκτείνεται και στις ταινίες είναι η απλότητα και ρεαλιστικότητα της πλοκής (είναι γνωστό άλλωστε πως και σαν λαοί δεν επιζητούν το συναρπαστικό, ούτε το ιδεώδες), οι σύντομοι και λιτοί διάλογοι, η μοναξιά του πρωταγωνιστή απέναντι σε φυσικά τοπία που, όπως φαίνεται, διαμορφώνουν όχι μόνο την ίδια τη χώρα, αλλά και την ίδια τη φύση των κατοίκων τους, και τέλος στο μήνυμα που προσφέρει η κάθε ταινία στο κοινό. Μηνύματα για την σκοτεινή φύση του ανθρώπου, για τον εθισμό, για την ίδια τη ζωή, για τις ασταθείς σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, και για τη μαγική σχέση μεταξύ ανθρώπων και ζώων. Θα μπορούσα να γράφω ώρες ολόκληρες, αλλά όπως λένε, μία εικόνα, πόσο μάλλον μια ταινία, ισούται με 1000 λέξεις.
Σημείωση συγγραφέα Νο.1: Έχω παραλείψει να βάλω κάποια Φινλανδική ταινία, γιατί δεν έχω κάποια ακόμα. Sorry ε.
1) Με αφετηρία τη μικρή χώρα της Δανίας, η (γαστρονομική) ταινία Το δείπνο της Babette διηγείται την ιστορία δύο αδερφών, οι οποίες ζουν σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Δανίας τον 19ο αιώνα, όταν μια μέρα τους χτυπάει την πόρτα η μελλοντική μαγείρισσα και βοηθός του σπιτιού τους.
Γιατί να τη δεις: Όσο μουντή και καταθλιπτική παρουσιάζεται η ζωή στο μικρό Δανέζικο χωριό, τόσο εντυπωσιακή καταλήγει να γίνεται η μαγειρική της Babette, η οποία στο τέλος φανερώνει και την ευαίσθητη καλλιτεχνική φύση της.
2) Συνεχίζουμε με τη Νορβηγία, όπου και έχω παραθέσει δύο από τις αγαπημένες μου ταινίες.
- Den Brysomme Mannen (aka The Bothersome Man, 2006)
Μαύρο χιούμορ, σαρκασμός και δυστοπική ατμόσφαιρα σε μία πόλη που όλα φαινομενικά δείχνουν τέλεια. Ο πρωταγωνιστής είναι σαν τη μύγα μες στο γάλα, καθώς στην ουσία είναι ο μόνος νορμάλ, όταν όλοι οι υπόλοιποι συμπεριφέρονται σαν καλορρυθμισμένα ρομπότ.
Γιατί να τη δεις: Εμ, μήπως επειδή και μόνο που θα ακούς Νορβηγικά αξίζει; Αν δεν πείστηκες, τότε δες το γιατί ο διακριτικός σχολιασμός του για το μοντέρνο, απρόσωπο τρόπο ζωής είναι μια φρέσκια και πρωτόγνωρη προσέγγιση πάνω στο πολυσυζητημένο αυτό θέμα.
- Headhunters (Κυνηγοί Κεφαλών, 2012)
Συναρπαστικό Νορβηγοδανέζικο θρίλερ δράσης, με φανταστικές ερμηνείες (παίζει και ο αδερφός της Σέρσει). Πρόκειται για ένα επαγγελματία ληστή έργων τέχνης που φτάνει στα άκρα για να κλέψει έναν ανεκτίμητο πίνακα από έναν πρώην τσατίλα στρατιώτη.
Γιατί να τη δεις: Οι σκηνές δράσης είναι πραγματικά ανατρεπτικές και άνετα θα σε κάνουν να φωνάξεις «ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΡΕ ΦΙΛΕ!». Μετατρέπουν μια κλασσική υπόθεση επαγγελματικής ληστείας σε high class mindfuck αριστούργημα.
3) Περνάμε στη Σουηδία και εδώ έχω να προτείνω μία ταινία του 1970, εν ονόματι En kärlekshistoria (A Swedish love story), η οποία μιλάει για δύο εφήβους που ερωτεύονται. Να τονίσω, πως η ταινία έχει μακρόσυρτες λήψεις, ελάχιστους διαλόγους και σχεδόν καθόλου μουσική, cringe-worthy παράγοντες γενικά, που όμως εδώ δεν έχουν τέτοια ισχύ.
Γιατί να τη δεις: Γιατί παρουσιάζει απλόχερα την ομορφιά του Σκανδιναβικού καλοκαιριού, την τυπική Σουηδική ζωή στα ‘70ς, και εξιστορείται ένα εφηβικό λαβ στόρυ, κάτι που μας πηγαίνει πίσω στις ξεθωριασμένες αναμνήσεις της αθωότητας και του πρώτου έρωτα.
Αν βέβαια δεν μπορείτε την τόση ζάχαρη, σας προτείνω να ψαχτείτε με την τριλογία του ίδιου σκηνοθέτη, The Living Trilogy, η οποία περιλαμβάνει τις ταινίες Songs from the Second Floor/ You, The Living/ και A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence.
4) Και καταλήγουμε στη χώρα των τρολς (εκτός των ιντερνετικών) και των μαγισσών. Έχω αφιερώσει τις περισσότερες ώρες στις Ισλανδικές ταινίες, γιατί προσφέρουν κάτι το μεγαλειώδες στην τρομακτική απλότητα τους.
- Ξεκινάμε με το φημισμένο Metalhead, που είναι αυτό ακριβώς που φαντάζεστε. Μπλακ μέτσωλ, σκοτάδι, εφηβική κατάθλιψη και οικογενειακά προβλήματα τυλίγονται μέσα σε μια ταινία με γαμάτο σάουντρακ, φοβερές ερμηνείες και όμορφες λήψεις της Ισλανδικής φύσης.
Γιατί να τη δεις: Για να ευχαριστήσεις το επιβεβαιωμένο κλισέ μέσα σου περί Νορδικών χωρών και black metal, αλλά και για να εντυπωσιαστείς από την ωμή σκληρότητα και ομορφιά της ταινιάς, καθρέφτης του μουσικού αυτού είδους στο οποίο αναφέρεται.
- Το Of Horses and Men είναι μια ταινία που δείχνει με υπέροχο τρόπο τη σχέση μεταξύ ανθρώπων και ζώων, συγκεκριμένα των αλόγων, στη δύσκολη Ισλανδική ζωή της υπαίθρου. Πρόκειται για διαφορετικές ιστορίες που τις διέπει μια κοινή θεματολογία, αυτή της ζωής και του θανάτου.
Γιατί να τη δεις: Γιατί δείχνει τη ζωή και τις ατυχίες του ανθρώπινου είδους μέσα από τα μάτια των αλόγων.
- Τελειώνουμε με το Volcano, μία αρκετά συγκινητική, δραματική ταινία γύρω από ένα ζευγάρι ηλικιωμένων.
Γιατί να τη δεις: Για την ομορφιά και τον πόνο των ανθρώπινων σχέσεων και την επιροή της ιδέας του θανάτου πάνω σε αυτές.
Απολαύστε υπεύθυνα.
Social Links: