Μια από τις πιο ζεστές αναμνήσεις που κρατώ από την περίεργη ηλικία ανάμεσα στην παιδικότητα και την εφηβεία και ταυτόχρονα μια από τις αναμνήσεις που – προφανώς αυθαίρετα και αδικαιολόγητα – έχω αναγάγει σε κεντρικό στοιχείο της ταυτότητας της γενιάς μου, είναι να γυρίζω στο σπίτι το απόγευμα από το σχολείο και να βάζω με τ’ αδέρφια μου το Seven-X στη δεύτερη τηλεόραση του σπιτιού. Και τι δεν είχε αυτό το κανάλι! Μετρήστε: Black Adder, Kids in the Hall, In Living Color με τους αδερφούς Wayan και τον Jim Carrey, Μαλβίνα, ταινίες από Μελ Μπρουκς μέχρι το Eraserhead του Lynch, και βεβαίως τη σειρά-μύηση σε μια ολόκληρη σχολή χιούμορ, το θρυλικό Fawlty Towers του John Cleese από τους Monty Python. Μετά, γύρω στο 1999, το Seven-X άλλαξε φυσιογνωμία, μάλιστα μέσα στη φούσκα του χρηματιστηρίου πήγε να γίνει μεγαθήριο, αλλά έσκασε η φούσκα κι έτσι χάσαμε κι αυτά που βλέπαμε. Το ίντερνετ της κινούμενης εικόνας όπως το ξέρουμε σήμερα ήρθε αρκετά μετά, οπότε φανταστείτε τι ζόρι φάγαμε οι λίγοι φανατικοί.
Πώς μου ‘ρθαν αυτά; Την Πέμπτη που μας πέρασε, 1 Δεκεμβρίου, ανακοινώθηκε δημοσίως ο θάνατος του Andrew Sachs – με άλλα λόγια, του εμβληματικού Manuel του Fawlty Towers, ενός καλοκάθαγου αλλά περιορισμένης λειτουργικής αγγλοφωνίας (“I’m sorry, he’s from Barcelona”) οικονομικού μετανάστη που ταλαιπωρείται από το περίεργο αφεντικό του και ενίοτε το ταλαιπωρεί κι αυτός με τη σειρά του. [Μεταξύ μας, το Fawlty Towers, που ψηφίστηκε η καλύτερη βρετανική τηλεοπτική παραγωγή όλων των εποχών, ενέπνευσε κι ένα ρημέηκ από τον Σεφερλή στο επίσης αλήστου μνήμης Άλτερ, αλλά καλύτερα να μην επεκταθούμε].
Νταξ, το κλισέ της χρονιάς είναι η θανατολογία: πόσοι μάς άφησαν φέτος, τι σήμαιναν για μας και τα τοιαύτα. Να το πάμε όμως αλλού: Δείτε το άρθρο αυτό ως αφορμή να ψάξετε, όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει, το Fawlty Towers. Η δική μου γενιά, χρειάστηκε γι’ αυτό ένα κανάλι του 2%. Και πού ‘στε: Θα πρότεινα να μην αναφέρουμε τον Πόλεμο.
Social Links: