Η ταινία Philomena είναι η απόδειξη πως όταν κάνεις τζακ-ποτ από το watchlist σου στο Imdb τα πράγματα μπορούν να εξελιχθούν προς όφελος σου. Επέλεξα κατά τύχη αυτό το φαινομενικά απλό φιλμ αλλά μόλις η ταινία τελείωσε συνειδητοποίησα ότι πρέπει να ακολουθώ αυτή την τακτική πιο συχνά. Πολλές φορές θέλουμε να δούμε μία ταινία και καταλήγουμε να ψάχνουμε για ατελείωτες ώρες τα κινηματογραφικά ´´must´´, ταινίες ορόσημα στο σύγχρονο κινηματογράφο ,βλέπε Pulp Fiction, Fight Club κτ.λ. Ένα άγχος που τουλάχιστον διακατέχει εμένα και ίσως και άλλους είναι πάντα αυτό του να προλάβουμε να τα δούμε όλα. Αυτό συνήθως σημαίνει ότι ξεκινάμε από τα παλιά και τα κλασικά, τον ”κανόνα”.
Μία κλασική ταινία πάντα θεωρείται άρτια όχι μόνο λόγω της ποιότητας της, αλλά και λόγω του γενικότερου ”θρύλου” γύρω από την ύπαρξη της η οποία έχει καταφέρει να επιβιώσει μέσα στο χρόνο. Γι’ αυτό το λόγο πολλές φορές δε συνειδητοποιούμε τη σπουδαιότητα ορισμένων σύγχρονων έργων, καθώς για μας είναι δεδομένα αφού δημιουργούνται στην εποχή μας.Η ταινία Philomena, ευελπιστώ στο μακρύ μέλλον να είναι μία από ΤΙΣ ταινίες, μία ταινία που θα θεωρείται κλασική. Πρόκειται για ένα φιλμ με ένα θέμα που θα μπορούσαμε κάλλιστα να το χαρακτηρίσουμε ´´meh´´ ή κλισέ. Μία μάνα αναζητάει μετά από χρόνια το χαμένο της παιδί. Σαν υπόθεση σίγουρα έχει κάποιο ενδιαφέρον. Το όλο story θυμίζει αντίστοιχες ιστορίες στις ειδήσεις και ίσως παραπέμπει κιόλας πιο πολύ σε θέμα εκπομπής στην ΕΡΤ, τύπου Μηχανή του Χρόνου, ή στη Νικολούλη.
Ο Stephen Frears καταφέρνει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι βλέπουμε ένα επεισόδιο από τον Sherlock Holmes, μην επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του αποκλειστικά στην ”κάθαρση” και τη λύση του μυστηρίου. Όσο απεικονίζεται η μητέρα στην ταινία να ψάχνει με τη βοήθεια ενός δημοσιογράφου πληροφορίες για το παιδί της, σίγουρα δημιουργείται suspens μα ο σκηνοθέτης δε μένει μόνο εκεί. Φροντίζει να εμπλουτίσει το φιλμ και με άλλα στοιχεία κωμικά, ειρωνικά και τραγελαφικά. Η εν λόγω ταινία τα λέει όλα χωρίς να λέει τίποτα. Ίσως θα μπορούσαμε και να την χαρακτηρίσουμε ρεαλιστική, καθώς δεν παίρνει άμεσα θέση αλλά αφήνει περισσότερο τον θεατή να αποφασίσει.
Δε μου τράβηξε το ενδιαφέρον μόνο λόγω του γεγονότος ότι βασίζεται σε πραγματική ιστορία, αλλά και επειδή ήταν ένα μεγάλο σχόλιο για τα γηρατειά, τη μητρότητα, τον πόνο, τη χαρά, την εκκλησία και τη δυνατότητα για ”άφεση αμαρτιών”. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να δώσει ένταση στο δράμα της πρωταγωνίστριας, διατηρώντας παράλληλα την αξιοπρέπεια της και την ανθρωπιά της. Δεν αγγίζει τα όρια του μελό ή όποτε τείνει προς τα εκεί κατευθείαν ανατρέπει τις ισορροπίες παρεμβάλλοντας σχόλια γεμάτα black humor και κυνικότητα.
Τέλος, μας κερδίζει ο άρτιος τρόπος που συνδυάζονται το μοντάζ, η μουσική , η υποκριτική δεινότητα, το κωμικό και το τραγικό. Ο σκηνοθέτης ανατέμνει ψυχολογικά τους πρωταγωνιστές, τους αποδομεί και τους θέτει μπροστά στον θεατή έτσι ακριβώς όπως είναι: άνθρωποι απλοί, με πάθη και αδυναμίες. Η ταινία τελειώνει και σίγουρα αφήνει ”τροφή για σκέψη ” στον θεατή σχετικά με την έννοια του ηθικού, της θρησκευτικής αυθεντίας και του κατά πόσο είναι σωστή μια θεώρηση της ζωής πάνω στο δόγμα” οφθαλμόν αντί οφθαλμού”.
Social Links: