Τι συμβαίνει όταν αναρωτιέσαι αν υπήρξες καλός άνθρωπος; Η Έλλη κάνει μια αναδρομή στις σχέσεις της για να βρει την απάντηση, με αφορμή την ορκομωσία της και την άθλια δουλειά της. Οι φιλίες της, η οικογένειά της, η σχέση της με το συναισθηματικά καταχρηστικό Ραφαήλ, περνάνε από το μικροσκόπιο.
Είναι η πρώτη ημέρα της υπόλοιπης ζωής μου. Μα η ζωή δεν έχει νόημα. Έκανα πέντε χρόνια για να πάρω ένα πτυχίο. Και το πτυχίο μπορεί ουσιαστικά να μη σημαίνει κάτι γιατί δε σε βάζει σε κάποια δουλειά της προκοπής. Οπότε, ναι, η αποφοίτηση δεν έχει νόημα.
Συμφοιτητές που μάλλον δε λέγαμε «καλημέρα» με χαιρετάνε. Ναι, στους εορτασμούς όλοι θυμόμαστε να χαρούμε με τον άλλον και να τον στηρίξουμε. Τις υπόλοιπες ημέρες τον σνομπάρουμε ή και τον κρίνουμε με βάση ελιπείς πληροφορίες.
Κάνω ν’ ανανεώσω το κραγιόν μου όσο ο πρόεδρος του τμήματος μιλάει για τα εφόδια που υποτίθεται μας έδωσε η σχολή. Ενώ μιλάει με αοριστίες για κάποιο λαμπρό μέλλον, προσέχω να μην πάτησω τη διπλανή μου με τα τακούνια μου. Το πάρτι έχει ξεκινήσει κι ανυπομονώ να αρχίσει να βρέχει γκλίτερ από τον ουρανό επειδή ορκίζομαι.
Η άκρη του ματιού μου τον εντοπίζει. Βρίσκεται μες στο πλήθος. Αλήθεια, τι κάνει αυτός εδώ; Α, ναι, ορκίζεται ο φίλος του, ο Βασίλης. Α, ναι, αυτός έχει ακόμα φίλους. Θα μπορούσε να χε μείνει μόνος του μα έχει ακόμα φίλους.
Βλέπω κι εκείνη μες στο κοινό. Πρέπει να ορκίζεται κάποια φίλη της. Τέλος πάντων, δεν ήρθε για εμένα. Θα μπορούσε, αλλά, πλέον δεν έχει νόημα.
Είμαι καλά εδώ που είμαι. Επιτέλους παίρνω πτυχίο. Τέλος η ακαδημαική ζωή. Δε συμπαθούσα δα και τόσο το πανεπιστήμιο, ούτε τον ακαδημαισμό. Έκανα προσπάθειες να πάρω τα καλύτερα του κομμάτια, αλλά κανείς δε μου είπε ότι αυτό ήταν μια προσωρινή συμφιλίωση, χωρίς προοπτικές για πολλά πολλά. Θα ήθελα να ζήσω χωρίς αυτά πια. Είναι πολύ ωραίο να βάζεις σωστές βιβλιογραφικές αναφορές μα ακόμα πιο ωραίο να σώζεις τον εαυτό σου όταν πρέπει.
Ρίχνω άλλη μια ματιά τριγύρω.Εκείνος. Εκείνη. Όλοι οι γνωστοί μου σε μια, υποτίθεται, κομβική στιγμή για τη ζωή μου. Οι γνωστοί, οι φίλοι κι οι γονείς.
Τι πραγματικά έχω καταφέρει; Ήμουν πραγματικά καλή και σωστή όλα αυτά τα χρόνια; Ήμουν πραγματικά καλό άτομο όταν έπρεπε; Κι αν όλες οι απόψεις μου, όλες οι κινήσεις μου, όλες οι αποφάσεις μου, όλα ήταν τελικά ένα τεράστιο λάθος;
«Είσαι καλά;»
Η διπλανή μου μου το ψιθύρισε ανήσυχη.
«Ναι, ναι» αποκρίθηκα απότομα.
«Είχες κοκκαλώσει» μου είπε.
Όντως είχα κοκκαλώσει. Από τον πανικό. Οι σκέψεις μου μ’ είχαν στείλει ένα βήμα πριν το νευρικό κλωνισμό.
«Ελένη Δημητριάδου»
Το όνομα μου από τον εκφωνητή. Το πτυχίο ήταν επίσημα στην αγκαλιά μου. Θα το χαιρόμουν αν ήξερα πως θα ξημέρωνε η Δευτέρα και δε θα χρειαζόταν να πάω πάλι στο τηλεφωνικό κέντρο να πουλήσω πακέτα προσφορών. Οπότε, ναι, η αποφόιτηση δεν έχει κανένα νόημα.
«Πηνελόπη, να σε ρωτήσω κάτι;»
Οι φίλες είναι για να σου λύνουν τις υπαρξιακές απορίες. Όλοι το ξέρουν αυτό.
«Για πες» έκανε η Πηνελόπη κι ήπιε λίγη μπύρα.
«Πιστεύεις πως είμαι καλός άνθρωπος;» τη ρώτησα.
Πήγε να γελάσει.
«Πώς σου ήρθε αυτό τώρα;» με ρώτησε γελώντας.
«Πιστεύεις πως έχω βλάψει κόσμο στη ζωή μου;» έκανα.
Ήθελε να ξεσπάσει σε υστερικό γέλιο. Το έβλεπα στα μάτια της.
«Ρε μαλάκα Έλλη, τι υπαρξιακά είναι αυτά;» με πείραξε. «Πιες το αλκοόλ σου και γιόρτασε το ότι πήρες πτυχίο!»
Οι σκηνές της ορκομωσίας επέστρεφαν. Τα πρόσωπα. Η ζωή μου σε συνάρτηση με τη δική τους. Οι πράξεις μου.
«Οκ, τι συνέβη;» σοβάρεψε η Πηνελόπη.
«Είχα συναντήσεις» αποκρίθηκα εγώ.
Μερικές στιγμές αργότερα κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέπτη.
«Έλλη, σύνελθε λίγο!» μου έλεγα δυνατά.
Οι κοπέλες στους δίπλα νιπτήρες με κοιτούσαν σαν να ‘μαι εξωγηίνη. Δε θα μ’ ένοιαζε. Για ‘μένα ήταν απλά μια Παρασκευή βράδυ.
«Τι κάνουμε τώρα;» ρώτησα την αντανάκλασή μου.
Να πιούμε σαν να μην υπάρχει αύριο, ήταν απάντηση της Έλλης στον καθρέπτη. Να χορέψουμε σαν να μη μας νοιάζει τίποτα. Να φιληθούμε με άκυρο κόσμο. Να την πέσουμε σε όλους. Και να καταλήξουμε να κοιμόμαστε σ’ ένα παγκάκι επειδή μεθύσαμε.
Με ξύπνησαν οι πρώτες ακτίνες του ηλίου. Είσαι μόνη σου, σκέφτηκα. Μπορεί να έχεις φίλους κι οικογένεια μα είσαι μόνη σου. Σκρόφα Πηνελόπη!, πήγα να φωνάξω μα την είδα να έρχεται προς το μέρος μου. Μου έκανε νόημα να φύγουμε.
Είσαι μόνη σου σε μια ζωή που δεν έχει νόημα, συλλογίστηκα. Έλλη, αυτή είναι η αλήθεια. Μα μπορείς ν’ απαντήσεις στο ερώτημά σου. Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό. Εσύ ξέρεις την απάντηση. Μην κάνεις τον ψόφιο κοριό. Απλά σκέψου.
Social Links: