Όπως κάθε χρόνο, πάνω κάτω στις αρχές του Οκτώβρη, ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση για την υποδοχή του νέου μανατζερικού έτους απ’ τους απανταχού μανατζαραίους. Η πρώτη γεύση έρχεται με την παρουσίαση που γίνεται από την SI, την εταιρεία που εκδίδει το -ας το πούμε συμβατικά- παιχνίδι. Ημερομηνία κυκλοφορίας λοιπόν του Football Manager 2018 ορίστηκε η 10η Νοεμβρίου 2017, η πρωτοχρονιά μας. Η διαδικασία γνωστή, αφού αγοράσεις το παιχνίδι -αν είσαι ρομαντικός, σαν κι εμένα, σε κουτί, για τη συλλογή σου, αν δεν έχεις τέτοια κολλήματα, μέσω διαδικτύου- κάνεις εγκατάσταση και ξεκινάς την πρώτη 2ωρη, 3ωρη, 4ωρη, κτλ… γνωριμία. Άλλωστε, κάθε φορά, πρώτη φορά. Κι εμείς, κάθε χρόνο πιο ερωτευμένοι. Το τι μας περιμένει το 2018, θα το διαπιστώσουμε όλοι μαζί. Θα ψαχτούμε με τακτικές, θα βρούμε wonderkids, θα ανακαλύψουμε bugs ώστε να γκρινιάξουμε, θα κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων στο forum του fmgreece.gr και πολλά, πολλά άλλα.
Το θέμα όμως αυτού του άρθρου δεν είναι αυτό που έρχεται, αλλά αυτό που φεύγει. Το Football Manager 2017, που σιγά σιγά μας αποχαιρετά. Ένας φόρος τιμής, σε μια έκδοση λίγο έως πολύ βελτιωμένη σε σχέση με τις προηγούμενες που αξίζει σίγουρα μια θέση στη μανατζερική μας μνήμη. Στη δική μου τουλάχιστον θα έχει και οι λόγοι πολλοί, περίπου 1.558, όσες και οι μανατζερικές ώρες καψίματός μου έως και τη στιγμή που γράφω αυτή τη γραμμ…ΩΠ, μισό έσκασε πρόταση για παίχτη επιστρέφω σε λίγο…
Και φέτος οι συγκινήσεις πολλές. Ευτυχώς τα νεύρα ήταν λιγότερα απ’ τις χαρές. Οι τακτικές μου έπιασαν. Οι παίχτες βγήκαν. Οι τίτλοι ήρθαν. Όλα καλά. Πρώτο save με την τεράστια Valencia (εσύ που γεννήθηκες απ΄ το 1999 και εξής μην ρωτήσεις: «γιατί τεράστια;»). Την Valencia των Gaizka Mendieta, Ruben Baraja, Santiago Cañizares, Jocelyn Angloma, Roberto Ayala, Pablo Aimar και πολλών άλλων. Αυτή την ομάδα ποίημα των αρχών του 2000. Αρκετά όμως για τη Valencia, ας επιστρέψουμε στο save, υπόσχομαι να επανέλθω σύντομα με ένα κείμενο που θα αρμόζει στο μύθο της.
Πρώτη σεζόν 2016-2017 στη LaLiga των Μέσι, Ρονάλντο κι πρέπει να βγω οπωσδήποτε Ευρώπη, ώστε να ορθοποδήσουν τα οικονομικά της ομάδας. Ευτυχώς, έχω μόνο πρωτάθλημα και κάποια παιχνίδια κυπέλλου, που όμως δε με ενδιαφέρουν. Το καλοκαίρι κάνω 3 μεταγραφές: Παναγιώτη Ρέτσο, Μανώλη Σιώπη και John Guidetti. Όλοι κοροϊδεύουν, αλλά εγώ πιστεύω σε αυτήν την ομάδα. Στους παίχτες μου. Στα παιδιά μου. Ξέρω πως αν πάρω όσο περισσότερα 3ποντα μπορώ και καταφέρω να κλέψω ό,τι μπορώ από Barcelona, Real και Sevilla έχω κλειδώσει θέση με ευρωπαϊκό εισιτήριο. Αποτέλεσμα, ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ τελευταία αγωνιστική, με Μανώλη Σιώπη να έχει οργώσει κάθε πιθαμή ισπανικού χλοοτάπητα και John Guidetti να αναδεικνύεται ΠΡΩΤΟΣ σκόρερ, κατακτώντας μάλιστα και χρυσό παπούτσι!
Αφήνω αυτό εδώ προς τιμήν του και συνεχίζουμε:
Με τη Valencia ακολούθησαν κάποιες, μικρές θα έλεγα αποτυχίες και πολλές πολλές επιτυχίες. Πρωταθλήματα, Champions League (το πιο ανατρεπτικό παιχνίδι που έχω κάνει ποτέ, απέναντι στην Arsenal), Κύπελλα Ισπανίας, αλλά και διακρίσεις. Όσο κι αν ήθελα να φύγω δεν μπορούσα. Είχα δεθεί με την ομάδα, με τους παίχτες, με όλα. Μέχρι που πήρα την απόφαση να μπω στη 2η σεζόν ενός online save, που είχαν ξεκινήσει κάποιοι φίλοι. Κάπου εκεί ο χρόνος παιξίματος μου άρχισε να μοιράζεται αρχικά μεταξύ των δύο, και στην πορεία να αυξάνεται υπέρ του online. Ομάδα: Everton. Κατάσταση: μεταξύ των τελευταίων θέσεων του βαθμολογικού πίνακα. Αρχικά δεν πίστευα ότι το save θα τραβούσε πολύ, λόγω των πολλών ατόμων και των διαφορετικών προγραμμάτων μας. Αντί λοιπόν να «χτίσω» προσπάθησα να φέρω γρήγορα αποτελέσματα, πράγμα που σιχαίνομαι, γι’ αυτό και η κατάληξη δε με ενθουσίασε. Ανέβασα μεν την ομάδα αρκετά. Βγήκαμε Ευρώπη, αλλά σταθερότητα μηδέν. Εν τω μεταξύ οι υπόλοιποι είχαν βάλει τα πρώτα θεμέλια στις ομάδες τους. Το save θα κρατούσε κι έπρεπε πλέον να ετοιμάσω ένα πλάνο με μέλλον.
Οι συμπαίχτες μου στο save εξαιρετικοί. Μάλιστα ένας εξ αυτών ήδη δημιουργούσε δυναστεία με συνεχόμενα πρωταθλήματα και Champions League, γεγονός που άνοιγε κατά πολύ την ψαλίδα με τους υπόλοιπους. Τι κάναμε λοιπόν; Δεν υπήρχαν και πολλά, παρά μόνο πίστη, μικροβελτιώσεις και δουλειά. Αποτέλεσμα; Μετά από 5 άνυδρα χρόνια -μάλιστα την 5η χρονιά το πρωτάθλημα χάθηκε κυριολεκτικά τελευταία αγωνιστική- ήρθε η δικαίωση. Εγκαθίδρυση δυναστείας εντός των συνόρων. Πρωταθλήματα με αγωνία έως το τέλος, αλλά και δια περιπάτου με +15 απ’ τον δεύτερο και κορωνίδα αυτών η επιστροφή από το -14 Φλεβάρη μήνα με την κατάκτηση του πρωταθλήματος το Μάιο. Στην Ευρώπη όμως μετριότητες. Συγκομιδή, ένας τίτλος στα πέναλτι, έως το 2031 που ήρθαν 2 συνεχόμενες κατακτήσεις. Το save έχει πλέον φτάσει στο 2033 και μετρά τις τελευταίες χρονιές του. Η ομάδα πειραματίζεται η κορυφή αλλάζει χέρια συνεχώς και τα γούρια έχουν πάρει φωτιά.
Δεν έχει νόημα να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες, για κανένα εκ των δύο save. Θα ήταν βαρετό. Ήθελα όμως να γράψω τη φετινή μου ιστορία για να δείξω το εξής: Κάθε παίχτης του FM έχει να θυμάται κάτι από κάθε έκδοση. Συνδέεται με κάποια ομάδα, με κάποιον παίχτη, με ένα ματς. Το κρατάει στο νου για πάντα και το μνημονεύει, όταν τύχει σε μανατζεροκουβέντα. Όλοι έχουμε να πούμε ιστορίες για τον Maxim Tsigalko (Maksim Tsyhalka), για τον Freddy Adu και εσχάτως τον Eder Alvarez Balanta καθώς και πολλούς ακόμα. Όλοι προσπαθήσαμε να βρούμε μια τακτική πασπαρτού για όλα τα ματς και όλες τις ομάδες. Όλοι έχουμε να πούμε για μια τέτοια. Ευτυχώς για όλους το παιχνίδι κάθε χρόνο εξελίσσεται. Τελειοποιείται. Βάζει νέα στοιχεία, γίνεται πιο ρεαλιστικό. Βάζει στο τραπέζι μας και στο χαρτί μας νέα δεδομένα. Εξελίσσεται όχι μόνο από έκδοση σε έκδοση, αλλά και μέσα στην ίδια χρονιά. Τα κακώς κείμενα βελτιώνονται κι εμείς έχουμε να περιμένουμε νέα πράγματα.
Το Football Manager, κατ΄ εμέ, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο παιχνίδι προσομοίωσης. Δε μπορεί να συγκριθεί με το Pro ή το Fifa. Είναι μια κατηγορία μόνο του, με φανατικό κοινό που γράφει εργατοώρες πάνω του, βρίζοντας στις αποτυχίες, χοροπηδώντας στις επιτυχίες. Ο παίχτης μπαίνει στο ρόλο του manager της ομάδας, σπάει το κεφάλι του να βρει το λάθος που γίνεται και χάνει. Ζητάει να δοξαστεί μέσω των επιτυχιών της. Παύει να είναι ο προπονητής του καναπέ ή της εξέδρας και γίνεται κύριος του εαυτού του. Παθιάζεται, δένεται, το ζει! Το έχω γράψει και στα προηγούμενα άρθρα μου σχετικά με το παιχνίδι, αλλά δεν έπαψε και πιστεύω, δε θα πάψει να ισχύει. Το Football Manager δεν είναι ένα απλό παιχνίδι προσομοίωσης. Δίνει τη δυνατότητα στον καθένα μας να ζήσει -έστω εικονικά- μια φαντασίωσή του. Να γίνει προπονητής μια ομάδας ποδοσφαίρου. Να τη στήσει απ’ το μηδέν και είτε να πέσει προσπαθώντας, είτε να φτάσει στην κορυφή μαζί της. Το Football Manager θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εύκολα ως μια εθιστική συνήθεια.
Καλή Μανατζερική Χρονιά να έχουμε!
Social Links: